ΤΟΣΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!

Του Αρίστου Μιχαηλίδη 

Είναι που έχουν το θράσος της άγνοιας και της αμετροέπειας τόσοι πολλοί σήμερα να κρίνουν την ΕΟΚΑ. Και να καταθέτουν δήθεν ακαδημαϊκά ερωτήματα για να μολύνουν την αγνότητα και την ουσία του αγώνα. Μήπως ήταν ιστορικό λάθος ο αγώνας; Μήπως, οι αγωνιστές θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες;

Είναι, μάλλον, που ούτε αυτό τον αγώνα, τόσο μακρινό από τα σημερινά μας κατορθώματα, δεν είμαστε άξιοι να σεβαστούμε και να τον αφήσουμε, τουλάχιστον, στην αμόλυντη ιστορική του αξία. Όπως δεν σεβόμαστε τίποτε σήμερα. Ξεφτιλίζουμε ακόμα και τον εαυτό μας.

Κάθε φορά που η επέτειος επιβάλλει έστω και την ελάχιστη υπόμνηση, ντρεπόμαστε για το δηλητήριο. Αυτό των στρατευμένων ιστοριογράφων, των αφελών, που παριστάνουν τους μορφωμένους, που ξεσκόλισαν από τα σεμινάρια των πρεσβειών για να μην ντρέπονται όταν υποβάλλουν στο λαό τη διαστρέβλωση και τη διαβολή. Για έναν αγώνα που όμοιος του δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Όπου, πάνω – κάτω, 200 μόλις αντάρτες έκαναν ένα ολόκληρο λαό επαναστάτη. Να συμμετέχει όλος ο λαός σε μια μάχη, που ήξερε ότι ήταν άνιση, αλλά ήταν αδιανόητο να πιστέψει ότι ήταν χαμένη. Γιατί ήταν μάχη για ελευθερία, δεν ήταν για υποδούλωση, όπως είναι η σημερινή.

«Με την ΕΟΚΑ η Κύπρος ολόκληρη μετετράπη σε μέγα ναό, όπου ετελείτο η λειτουργία της ελευθερίας. Δεν πολεμούσαν μόνο οι αγωνιστές που κρατούσαν τα όπλα. Πολεμούσε όλος ο λαός με τη ψυχή του». Το γράφει ο Μενέλαος Χριστοδούλου, ένας από τους πιο  σπουδαίους μας γλωσσολόγους και ερευνητές στη σειρά βιβλίων «κείμενα κειμήλια» των εκδόσεων Αιγαίον.

Τι να τους πεις, λοιπόν, τους βαλτούς συκοφάντες της ιστορίας, όταν διερωτούνται γιατί δεν έλαβε υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες, ένα παιδί 18 χρονών, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης,  που όταν τον ρώτησε ο εγκάθετος των Βρετανών τι έχει να πει πριν τον στείλει στην αγχόνη, έλεγε αλύγιστος: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερία του. Τίποτα άλλο».

Φτάνουν σήμερα στη χυδαιότητα να ταυτίζουν την ΕΟΚΑ με τη Βολκάν και τη ΤΜΤ. Μαζί με τον Τατάρ και τους Γκρίζους Λύκους και οι «δικοί μας» εγκέφαλοι της διαστρέβλωσης. Τυφλώθηκαν από την υπερθέρμανση του εγκεφάλου τους και δεν διακρίνουν τη διαφορά. Ότι η η Βολκάν και η ΤΜΤ ιδρύθηκαν από τους Τούρκους για να πολεμήσουν εναντίον των Ελληνοκυπρίων. Η ΕΟΚΑ δεν στράφηκε ποτέ εναντίον των Τουρκοκυπρίων, έκανε αγώνα εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ οι Τουρκοκύπριοι. Όπως τότε έτσι και σήμερα τάσσονται στο πλευρό του αποικιοκράτη κατακτητή. Γι΄ αυτό και η ΕΟΚΑ διαλύθηκε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, αλλά οι τ/κ οργανώσεις συνέχισαν την εγκληματική δράση τους.

Ναζίμ Χικμέτ και ενωτικό ζήτημα (1955)

και ιδία περί της νήσου Κύπρου..

Στις 31 Μαρτίου 2007 δημοσίευσα στην εφημ. “Ο Φιλελεύθερος” την πιο κάτω επιφυλλίδα, την οποία αναδημοσιεύω και σήμερα στο “Περί Ιστορίας”, με την ευκαιρία της επετείου της 1ης Απριλίου 1955

“Είναι γνωστές οι σχέσεις που είχε ο μεγάλος Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963) με αρκετούς Έλληνες κομμουνιστές πολιτικούς και διανοούμενους, όπως τον Νίκο Ζαχαριάδη ή τον Αλέξη Πάρνη, ενώ είναι πασίγνωστο και το ποίημα που έγραψε για τον Νίκο Μπελογιάννη. Ο Φρέντυ Γερμανός, μάλιστα, στη (μυθιστορηματική) βιογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη «Το αντικείμενο», τοποθετεί τον Τούρκο ποιητή να συναντά τον κατοπινό ηγέτη του ΚΚΕ, στην τιμητική φρουρά των νεαρών «Κούτβηδων» (φοιτητών της ΚΟΥΤΒ, της Σχολής για τα ανώτατα κομματικά στελέχη) πάνω από τη σορό του Λένιν. Ο Χικμέτ, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και πολέμησε με τον κεμαλικό στρατό εναντίον των Ελλήνων στη Μικρασιατική εκστρατεία, πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του ως κρατούμενος στις φυλακές της πατρίδας του για τις πολιτικές του ιδέες. Όταν κατάφερε, ύστερα από απεργία πείνας να απολυθεί από τις φυλακές, κατέφυγε στις Ανατολικές χώρες και απεβίωσε στη Μόσχα. Η κυβέρνηση της πατρίδας του, του αφαίρεσε την τουρκική ιθαγένεια.

Ξεφυλλίζοντας πρόσφατα την «Αυγή» του Απριλίου του 1955, την επίσημη εφημερίδα της ΕΔΑ εντόπισα, δυο βδομάδες ύστερα από την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ (φ. 17-4-1955), την ακόλουθη είδηση: «Ο ποιητής Ναζίμ Χικμέτ υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου. Η μόνη τουρκική φωνή. Μηνυμά του προς τους Τούρκους της νήσου». Με αφορμή την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, παραθέτω το πλήρες απόσπασμα – παντελώς άγνωστο σήμερα (2007) – όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της ελλαδικής Αριστεράς:

Η ελληνική αποκοτιά της Κύπρου την 1η Απριλίου του 1955 – 70 χρόνια από την έναρξη του αγώνα για την ένωση

Τα Φυλακισμένα Μνήματα στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Το 1955, μια ’βδομάδα μετά την επέτειο της έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, δηλαδή την 1η Απριλίου, μια άλλη ελληνική αποκοτιά, κουζουλάδα στην κρητική διάλεκτο και πελλάρα στην κυπριακή μπήκε σε ενέργεια. Η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) είχε, πλέον, την ευθύνη για ότι συνέβαινε στην Κύπρο, ενώ οι μεγαλειώδεις στιγμές του αγώνα της συγκινούσε όλο το πανελλήνιο!

Στόχος της ελληνικής επανάστασης της Κύπρου ήταν η ένωση της με τον λοιπό εθνικό κορμό, όπως έγινε με τις λοιπές περιφέρειες. Ή αν θέλετε, όπως προσπάθησε να κάνει και η ίδια η Ελλάδα ακόμη και με την Μικρά Ασία, την Ανατολική Θράκη, ακόμη και την Κωνσταντινούπολη.

Όσο για την κυπριακή επανάσταση επρόκειτο για μια ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη εξέγερση η οποία φαινόταν, σχεδόν, χωρίς κανένα νόημα και που η κατάληξη της δεν έμοιαζε άδηλη, αλλά, προφανώς, πρόδηλη. Μια πασίδηλη αποτυχία!

Μια δράκα Έλληνες της περιφέρειας, οι πιο απομονωμένοι Ρωμηοί, τα έβαζαν με την Βρετανική αυτοκρατορία. Ξεσηκώθηκαν εναντίον της! Εναντίον σε μια μεγάλη αποικιοκρατική χώρα η οποία ήταν πλήρως εξοπλισμένη και ανάμεσα στις νικήτριες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

25 Μαρτίου 1821 - 1η Απριλίου 1955!

Γιώργος Τασιόπουλος 

"ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ"

Η σκυτάλη της λευτεριάς από γενιά σε γενιά έφτασε στο 1955!

Από την 9η Ιουλίου του 1821 και το ολοκαύτωμα του  Ιερομάρτυρα, Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού  που έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία, την Ρωμηοσύνη της Κύπρου για να ποτιστεί και να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς του Ελληνισμού έως την 1η Απριλίου 1955, ώσπου να πει κι ο Γρηγόρης Αυξεντίου το δικό του,

«Λάβετε, φάγετε… τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου»….

"Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα

πού σ’ εἶχα γιά καμάρι

κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό

τή θέση σου νά πάρει!"

Με αυτούς τους αυτοσχέδιους στίχους να απαγγείλει ο τραγικός πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου καθώς αντικρίζει αγέρωχα τό απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογυιού του.

Εβδομήντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο με αίτημα την Ενωση με την Ελλάδα και  ο Κύπριος λόγιος Κυριάκος Χαραλαμπίδης με αφορμή την ιστορική επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ  έτσι μίλησε για τον μυθικό άθλο του κυπριακού Ελληνισμού:

«1η Απριλίου 1955. 

Ο απελευθερωτικός μας Αγώνας προσφέρει την ανάμνηση μιας πρωταρχικής αθωότητας, που ανθοβολούσε στον κήπο της ελληνικότητας. 

Κάποια ιστορική στιγμή ο κυπριακός Ελληνισμός πήρε την απόφαση να περάσει από την ιστορία στο μύθο και να μεταφέρει πανάρχαιους καημούς στο ρεαλιστικό επίπεδο του βιωμένου θαύματος.

 Έτσι λοιπόν αλήθευε η ζωή μας: με την ιστορική μυθοποίηση και το θαυμαστό, που διήγειρε μαγνητικά την ένθεη φύση του ανθρώπου. 

Το ζήσαμε λοιπόν το παραμύθι μας.

Το ζήσαμε με απόλυτο ρεαλισμό, με αίματα και θυσίες. Κι όταν στο τέλος βγήκαμε στο φως, "κομμένοι και σφαγμένοι κι ανεγνώριστοι", μας δόθηκε ένα κράτος μπανταρισμένο κι ανισόρροπο. Όπως κι αν έχει, με τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, οι Κύπριοι ανέβασαν τα ψυχικά ποσοστά και τις πνευματικές ποιότητές τους.

Η Κύπρος δεν είναι μακριά. Είναι μέσα μας.

Του Θόδωρου Παντούλα

Γι' αυτούς τους αντάρτες με τις χοντρές ελληνικές κοκάλες δεν μας μίλησε ποτέ και κανένας στο σχολείο. 

Ούτε γι' αυτούς ούτε για τους γοναίους τους, που θάβαν με την ευχή τους τα μοναχοπαίδια τους.

 Δεν μας μίλησαν για τις κοπέλες που τους περίμεναν ή τα παιδόπουλά τους που σταυροκοπιόνταν κατά της Ελλάδας την μεριά. 

Δεν μας μίλησαν για την αψηφησιά εκείνων που γεννήθηκαν και πολιτεύθηκαν ως Ελεύθεροι άνθρωποι.

Μας μίλησαν όμως πολλοί για την "ανάπτυξη". Μας μίλησαν τόσο πολύ για τους ευέλικτους μανατζαραίους της δανειοδίαιτης ευρωπαϊκής ονείρωξης που παραλίγο να πιστέψουμε ότι γινήκαμε σαν τα μούτρα τους.

Δεν γίναμε και γι' αυτό κάθε πρωταπριλιά έχουμε ένα βάρος παραπάνω στα στήθια μας, που δεν μοιάσαμε στης μεγαλονήσου τους αμάραντους.

Η Κύπρος δεν είναι μακριά. Είναι μέσα μας.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ήταν η 1η Απριλίου 1955

Γιώργος Τασιόπουλος 

Ήταν η 1η Απριλίου 1955

Όταν 200 αντάρτες τα έβαλαν με 28.000 περίπου πάνοπλους Βρετανούς στρατιώτες.

Όταν πυροδοτήθηκαν οι πρώτοι εκρηκτικοί μηχανισμοί στην Κύπρο. Και σύμφωνα με τον Βρετανό Άντερσον «για τα επόμενα τέσσερα χρόνια η ΕΟΚΑ διεξήγαγε υπό την ηγεσία του Γρίβα έναν αντάρτικο αγώνα φονικής αποτελεσματικότητας, που το Λονδίνο δεν κατάφερε ποτέ να καταπνίξει».

 Το Λονδίνο δεν κατάφερε ποτέ να καταπνίξει την ΕΟΚΑ, καθώς κατάφερε να συνδυάσει το αντάρτικο στα βουνά με τις διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων. 

Κατάφερε να μετατρέψει τους Κύπριους χωριάτες σε ένα ανοχύρωτο ποτάμι αγωνιστών που θα έδιναν το αίμα τους για να ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα. 

Κατάφερε να διατηρήσει ζωντανό το αντιστασιακό φρόνημα του λαού ακόμα και κατά την εκεχειρία, με τη γνωστή παθητική αντίσταση.

Οι 9 απαγχονισθέντες νέοι από τους Άγγλους αποικιοκράτες, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης, ο μαθητής Πετράκης Γιάλλουρος, ο Μάρκος Δράκος, ο Στυλιανός Λένας, ο Φώτης Πίττας, ο Ανδρέας Κάρυος, ο Χρήστος Σαμάρας και τόσοι άλλοι είναι εκείνοι που ακόμη τραγουδούν...

«Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσει’ ένας αέρας

‘σ τούντον τόπον πον’ καμένος τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν.

Για να φέξει καρτερούμεν το φως τζιείνης της μέρας

ποννά φέρει στον καθέναν τζιαι χαράν τζιαι ποσπασιάν.

Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν

για να μας σφιχταγκαλιάσει τζιαι να νεκραναστηθούμεν».

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κι αυτοί, το βιολί τους!!!...

Του Θανάση Χούπη 

Κι αυτοί, το βιολί τους!!!...

Σήμερα, στη Μητρόπολη της Αθήνας, τελέστηκε η καθιερωμένη Δοξολογία για την 70ή Επέτειο έναρξης του επικού, Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, της περιόδου 1955-1959. Του Αγώνα που, στα πεδία των μαχών, ξεφτίλισε την αυτοκρατορική Αγγλία. Και παρά ταύτα εκποιήθηκε, δια χειρός ημών των ιδίων, στις τράπεζες των διαπραγματεύσεων.

Πρώτα από την αδικαιολόγητη, ανάξια και κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία της μητέρας πατρίδας. Κι ύστερα κι από εκείνη της θυγατρός Κύπρου, που -εξίσου αδικαιολόγητη- ισχυρίστηκε πως δήθεν την πειθανάγκασε το εθνικό κέντρο... 

Αντιγράφω, από τη σημερινή ανάρτηση της Πρεσβείας της Κύπρου στην Αθήνα:

"Τον Πανηγυρικό της ημέρας, εκ μέρους της Α.Ε. Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκου Χριστοδουλίδη, ανέγνωσε ο Υφυπουργός Μετανάστευσης και Διεθνούς Προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δρ. Νικόλας Ιωαννίδης. 

Την Ελληνική Κυβέρνηση εκπροσώπησε η Γενική Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας, κυρία Μάιρα Μυρογιάννη".

Καταλάβατε, λοιπόν, αγαπητοί συν-Έλληνες, στις δύο μητροπόλεις του Ελληνισμού, στην Ελλάδα και στην Κύπρο; 

- Παρόντες όλοι; - Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

'' Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος.

Ήρθε ο καιρός να τιμηθούν οι ήρωες...

Του Ανδρέα Μοράτου

Τις μέρες αυτές ολοκληρώσαμε μια εκτεταμένη σειρά εκπομπών στον Ραδιοφωνικό Σταθμό τής Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης με την ανάγνωση αποσπασμάτων από το (ογκώδες, άνω των 500 σελίδων!) βιβλίο τής Γεωργίας Παλληκαρίδου-Ποσπορή, "Αναφορά. Ο αδελφός μου Ευαγόρας". 

Συγγραφέας, όπως καταλάβατε, είναι η αδελφή του μάρτυρα του Κυπριακού Αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, από τον μαρτυρικό θάνατο του οποίου κλείνουν σήμερα 66 χρόνια...

Ο απαγχονισμός του 19χρονου "Βαγορή" (έτσι ήταν το χαϊδευτικό του) σήμανε και το τέλος των εκτελέσεων από τους Άγγλους, μετά το διεθνές κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε τότε για να αποτραπεί η εκτέλεση του Παλληκαρίδη. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες νωρίτερα (3 Μαρτίου 1957), ο άλλος ηρωικός θάνατος, εκείνος του Γρηγόρη Αυξεντίου, που μόνος του ξευτέλισε ολόκληρη Αυτοκρατορία...

Νομίζουμε ότι έχει πια ωριμάσει ο καιρός (για να μην πούμε ότι.. παραωρίμασε, σχεδόν κακοφόρμισε...) να τιμήσουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος τους δύο ήρωες (και στα πρόσωπά τους όλους τους εθνομάρτυρες του Κυπριακού Αγώνα). Δεν μπορεί άλλο το ελλαδικό κράτος να σφυρίζει αδιάφορα... Πρέπει με επίσημο τρόπο να αναδειχθούν και να προβληθούν αυτές οι δύο επέτειοι (3 Μαρτ[υρ]ίου και 14 Μαρτ[υρ]ίου), όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. 

Φρονούμε, επίσης, ότι ήρθε η ώρα, μετά και την "αναχώρηση" της Ελισάβετ (η οποία, παρά την έντονη διεθνή πίεση, είχε αρνηθεί να δώσει χάρη στον Παλληκαρίδη), ο Κάρολος να πράξει το αυτονόητο, που δεν έπραξε η μητέρα του: να αναγνωρίσει τα ολέθρια ημαρτημένα του βρετανικού κράτους και του θρόνου, και να ζητήσει την οφειλόμενη συγγνώμη. Τυπική, θα μου πείτε, και πιθανότατα υποκριτική. Μπορεί, αλλά πολιτικά έχει μεγάλη αξία. Το πόση αξία έχει θα το καταλάβουμε όταν ζητηθεί...

(Στην πρώτη φωτογραφία, το χειρόγραφο του πασίγνωστου ποιήματος του Παλληκαρίδη "Θα πάρω μιαν ανηφοριά", 

και στην άλλη η επικήρυξη κατά του Γρηγόρη Αυξεντίου, με αμοιβή 5.000 λίρες!)

Λευτέρη Αερόπουλου "Εκ βαθέων στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη" 'Εναρξη - Θα πάρω μια ανηφοριά

Ξημερώματα στις 14 Μαρτίου 1957 απαγχονίζεται από τους Άγγλους αποικιοκράτες ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης...

Μουσικό Εργαστήρι Σερρών - Κύπρος

Λευτέρη Αερόπουλου "Εκ βαθέων στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη"

Β' ΜΕΡΟΣ

Φωνητικό σύνολο - Θεατρική ομάδα Μουσικού Εργαστηριού Σερρών

Λευκωσία 

(Δήμος Λευκωσίας) 11/03/2012 Κιν/θέατρο "Παλλάς"

Πάφος 

(Πολιτιστικός Σύλλογος "Ευαγόρας Παλληκαρίδης", Δήμος Πάφου, Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου) 13/03/2012 Μαρκίδειο θέατρο Πάφου

Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Μεσάνυχτα...στις 13 προς 14 Μάρτη 1957

Μουσικη-Μαριος Τοκας

Στιχοι-Ευαγορας Παλληκαριδης

Ερμηνεια-Κωστας Χατζηχριστοδουλου

Την Ελλάδα Αγαπώ Αλλά Και Εσένα

O 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης που περιφρόνησε την αγχόνη των Άγγλων: 

«Ξέρω ότι θα με κρεμάσετε, ζητώ την ελευθερία και τίποτα άλλο» 

 Ο 18χρονος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας του, μπολιάστηκαν με τα ιδανικά των μεγαλυτέρων που αγωνίζονταν για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο νεανικός ενθουσιασμός, τους έκανε να μην υπολογίζουν ακόμα και τη ζωή τους. Και αυτό το βλέπουμε στο πρόσωπο του Βαγορή (Ευαγόρα), όταν πάσχιζαν οι δικηγόροι στη δίκη του να τον αθωώσουν κι εκείνος δεν τους άφηνε περιθώρια υπεράσπισης!

Κατηγορήθηκε, ότι στις 18-12-1956 συνελήφθη να μεταφέρει οπλοπολυβόλο μπρέν και τρεις γεμιστήρες από την Λυσό στη Λευκωσία.

Στη δίκη του τον ρώτησε ο δικαστής:

« Έχεις να είπης τι, διατί να μην σου επιβληθεί ποινή;». 

Ο Βαγορής παραδέχτηκε την ενοχή του λέγοντας:

« Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Ελλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.» 

Αυτές τις γενναίες, παλικαρίσιες κουβέντες είπε στους δικαστές, οι οποίοι ασυγκίνητοι, στυγνοί, έβγαλαν, χωρίς το ελαφρυντικό της εφηβικής λεβεντιάς, την ετυμηγορία τους : Εις θάνατον!

Εννέα δευτερόλεπτα μέχρι τον θάνατο. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να ξεψυχήσει στην αγχόνη ο ηρωικός Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Το κυνικό ντοκουμέντο του Άγγλου δημίου


 Μάταιες προσπάθειες να αποτραπεί η εκτέλεση Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον στρατηγό Χάρντινγκ, που του ζητούσαν να απονείμει χάρη στο συμμαθητή τους. Τότε αρχίζει ένας τεράστιος αγώνας για να αποτραπεί η εκτέλεση. Διαδηλώσεις διαμαρτυρίας παντού! Η κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητεί την παρέμβαση του βασιλιά Παύλου, η ελληνική κυβέρνηση και η Βουλή, βομβαρδίζουν με τηλεγραφήματα την αγγλική κυβέρνηση και τον ΟΗΕ. Αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες, συντεχνίες, διανοούμενοι, απλοί πολίτες ακόμα και Άγγλοι βουλευτές προσπαθούν να ματαιώσουν την εκτέλεση, αλλά ο σκληρός δήμιος της Κύπρου σερ Χάρντινγκ και η αγγλική διπλωματία, απορρίπτουν το αίτημα απονομής χάριτος. Παρηγορούσε τη μητέρα του με αστεία

Το απόγευμα της 13-3-1957, ο Ευαγόρας, γράφει σ’ ένα κομμάτι χαρτί:

 « Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». 

Ακριβώς τα μεσάνυχτα, αφού μεταλάβει, καλούν την μητέρα του να τον αντικρίσει για τελευταία φορά και αυτός την παρηγορεί:

« Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η μητέρα του είπε αργότερα: «μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει…» 

Σε μεγάλη απόσταση ακούγονταν οι φωνές διαδηλωτών για την ΕΟΚΑ και την Ένωση με την Ελλάδα. Ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, απαγχονίζεται από τους Άγγλους σε ηλικία μόλις 18 ετών, χωρίς να βγάλει δάκρυ κι ενταφιάζεται μέσα στη φυλακή για να μη γίνει ο τάφος του λαϊκό προσκύνημα. Είναι τα περίφημα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία.

Το «εγερτήριο σάλπισμα» του Βαγορή 

Εὐαγόρας Παλληκαρίδης: “Ὅ,τι ἔκαμα τὸ ἔκαμα ὡς Ἕλλην Κύπριος ὅστις ζητεῖ τὴν Ἐλευθερίαν του”

Ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης εἶναι ἕνας ἀκόμα Μάρτυρας τοῦ ἀγώνα τῶν ἑλληνοκυπρίων γιὰ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ἀγγλικοῦ ζυγοῦ καὶ τὴν Ἕνωση τῆς Μεγαλονήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα.

Γεννήθηκε στὶς 27 Φεβρουαρίου 1938 στὸ χωριὸ Τσάδα, τῆς ἐπαρχίας Πάφου. Μπῆκε νωρὶς στὸν ἀγώνα, ἀπὸ τὰ μαθητικά του χρόνια κιόλας. Τὸ 1953, σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν, κατεβάζει καὶ τεμαχίζει τὴν ἀγγλικὴ σημαία στὸ Κολέγιο τῆς Πάφου, κατὰ τὴν ἡμέρα στέψης τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ στὸ Λονδίνο.

Δύο χρόνια ἀργότερα συλλαμβάνεται ὡς μέλος τῆς νεολαίας τῆς ΕΟΚΑ, ἐπειδὴ συμμετεῖχε σὲ παράνομη πορεία. Στὶς 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται ἐκ νέου καὶ κατηγορεῖται γιὰ κατοχὴ καὶ διακίνηση παράνομου ὁπλισμοῦ. Ἡ δίκη τοῦ ὁρίζεται γιὰ τὸν Μάρτιο τοῦ 1957. Στὴ διάρκεια τῆς ἀκροαματικῆς διαδικασίας δὲν ἀφήνει περιθώρια στοὺς δικηγόρους του γιὰ νὰ τὸν ὑπερασπιστοῦν. Παραδέχεται τὴν ἐνοχή του, μὲ ἀξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ὅτι θὰ μὲ κρεμάσετε. Ὅ,τι ἔκαμα τὸ ἔκαμα ὡς Ἕλλην Κύπριος ὅστις ζητεῖ τὴν Ἐλευθερίαν του. Τίποτα ἄλλο».

Τὴν ἑπομένη τῆς καταδίκης του Παλληκαρίδη σὲ θάνατο, ὁ κόσμος ξεσηκώνεται γιὰ νὰ σώσει τὸν νεαρὸ μαθητή.
Οἱ ἐκκλήσεις γιὰ τὴν ἀπονομὴ χάριτος ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ἀγγλία καὶ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἀπορρίπτονται ἀπὸ τὸν ἄγγλο κυβερνήτη Τζὸν Χάρντινγκ καὶ τὴν ἀγγλικὴ διπλωματία.

Ὁ Βαγορής, ὅπως ἦταν τὸ χαϊδευτικό του, δὲν πτοεῖται.
Στὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ δηλώνει:

«Θ’ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοίρα μου.
Ἴσως αὐτὸ νὰ ‘ναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα.
Μὰ πάλι δὲν πειράζει.
Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα.
Ἂς χάσω τὸ καθετί.
Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει.
Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία.
Τί σήμερα, τί αὔριο;
Ὅλοι πεθαίνουν μία μέρα.
Εἶναι καλὸ πράγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Ὥρα 7:30.
Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου.
Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα.
Μὴ ρωτᾶτε γιατί.»

Ο «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου

"Τέλειωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα

 Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. 
Δεν μπορείς πια Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. 
Η φωτιά πλησιάζει.
Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,
Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – ( για ποιόν; Για μένα;Για τους άλλους; ) Πρέπει. Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Άλλες αναρτήσεις για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου ΕΔΩ

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

...Μην κλαίτε. Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ,
Πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.
Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια –
Μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας
Μια και το ξέρω : στην απόλυτη στιγμή μου
μες απ’ το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου
θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη
τη σημαία του ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων,
φλεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ να επαναλάβω :

” Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη
” Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α “"

3 Μαρτίου 1957.

Στην Κύπρο μαίνεται ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον των βρετανών με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Ο εικοσιεννιάχρονος υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου μετά από προδοσία,περικυκλώνεται μέσα στο κρησφύγετο του, από βρετανούς στρατιώτες. Διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν και συνεχίζει να πολεμάει μόνος του μέχρι που οι αντίπαλοί του με τη βοήθεια ελικοπτέρου τον καίνε ζωντανό. 

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο ο οποίος έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του με τίτλο «Αποχαιρετισμός».

Ακούστε τον ίδιο τον ποιητή να το απαγγέλλει:

Ολόκληρο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου στο τέλος της ανάρτησης :

Στις 5 Μαρτίου 1957, μέρα Τρίτη, οι πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν :

Έκρυψε τον ήρωα Αυξεντίου

Του Κώστα Αλεξίου

Αυτός ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ο Πατέρας Χρύσανθος! Είναι καλόγερος.... ζεί σε μοναστήρι στην Κορινθία.... κάποιοι θα τον έχετε επισκευθεί κιόλας. Τι έκανε όμως, δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρετε, όλοι οι φίλοι μου τουλάχιστον.

 Αποφάσισα να σας πω, τι έκανε, μέρα που είναι σήμερα. Τότε, που οι Άγγλοι διαφεντεύανε τα πάντα σε όλη την Κύπρο και ο Αυξεντίου είχε άλλη γνώμη για όλα αυτά που γίνονταν στο νησί του, ο καλόγερος τον έκρυψε στο κελί του στη Μονή Μαχαιρά, όπου έφτασε κυνηγημένος. Τον έντυσε με τα ράσα του και του έδωσε το κελί του να μένει κι αυτός κρύφτηκε άλλου!

 Όλα πήγαιναν τόσο καλά που οι Άγγλοι φτάνοντας στην Μονή Μαχαιρά ρώτησαν τον σταυραετό αν είχε δει, αν είχε μάθει κάτι για τον αντάρτη! Τους υποσχέθηκε πως αν μάθει κάτι θα τους ενημερώσει. Τι έγινε μετά, το γράφει η Ιστορία. Δεν γράφει τι έκανε ο Χρύσανθος, ο καλόγερος...

ΕΦΥΓΕ από τον τόπο του για πάντα, αφήνοντας πίσω κάθε τι δικό του, κάθε συγγενή και φίλο γιατί οι Άγγλοι θα το φυλάκιζαν (τουλάχιστον)

 Πάνε δέκα χρόνια περίπου που έμαθα για τον Χρύσανθο, όταν είχα βρεθεί στο ίδιο κελί, στη Μονή Μαχαιρά και ο μπιστικος του Ματρόζου μου εξιστόρησε τα καθέκαστα, ζητώντας μου να προσπαθήσω να τον συναντήσω. Το έκανα και μετά τηλεφώνησα στην Κύπρο... 

Στέλιος Κούκος, 1η Απριλίου 1955: Το θαύμα του αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου!

Αντάρτες αγωνιστές της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τα νειάτα της ελληνικής Κύπρου, επαναστατώντας την 1η Απριλίου του 1955, απαίτησαν το αυτονόητο. Η Κύπρος δεν μπορούσε, πλέον, να αποτελεί αποικία της Μεγάλης Βρετανίας. Η τελευταία δεν είχε καμιά σχέση με την περιοχή ούτε με την ιστορία και την παράδοση της Μεγαλονήσου. Και βεβαίως δεν ενδιαφερόταν για το καλό των Ελλήνων γηγενών κατοίκων της.

Η Κύπρος ήταν ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων και έζησε τις ίδιες ιστορικές περιπέτειες με τον λοιπό ελληνικό κόσμο που την περιτριγύριζε. Και μάλιστα κρατήθηκε περισσότερο ελληνική από άλλες περιοχές που οι ιστορικές συνθήκες έθεσαν την ελληνισμό των τόπων αυτών σε δεύτερη μοίρα με την επικράτηση άλλων εθνοτήτων ή ακόμη τον εξαφάνισαν.

Αντιθέτως, η Κύπρος και ο κυπριακός λαός συνέχιζαν το ελληνικό πανηγύρι τους στην Μεγαλόνησο, γιατί αυτόν και μόνο τον πολιτισμό βίωνε και ζούσε σε όλα τα στοιχεία του καθημερινού του βίου. Με την αρχαιοπρεπή, βαριά και μελωδική του ελληνική διάλεκτο, τις μουσικές και τα τραγούδια που συνόδευαν την ζωή του, από τα νανουρίσματα μέχρι τα μοιρολόγια και όλα τα ενδιάμεσα.

Εδώ συνεχιζόταν ακόμη και η παράδοση των ποιητάρηδων που κρατούσε από την τέχνη του Ομήρου και μπορούσες να τους ακούς να τραγουδούν ιδιόμορφα τα μακρά τους ποιήματα και να τα πωλούν σε φυλλάδες στα πανηγύρια!

Και, βεβαίως, όλα αυτά να ανθούν μέσα στην ορθόδοξη εκκλησία, την μήτρα ολόκληρου του βίου που συγκροτούσε όχι μόνο την χριστιανική υπόσταση του ποιμνίου της και του τόπου, αλλά και την εθνική.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=395892


ΠΗΓΗ:
Ολόγιομο/Πανσέληνος
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γρηγόρης Αυξεντίου, Η πανήγυρη του μαρτυρίου του!

Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα όταν ο νεομάρτυρας* Γρηγόρης Αυξεντίου πλησιάζει τον λειτουργό ιερέα στο καθολικό της μονής της Παναγίας του Μαχαιρά, για να λάβει την μερίδα την οποία του βγάζει όταν προσκομίζει, μαζί με την ουράνια κατάνυξη που τον διακατέχει, έχει και ένα ελαφρύ χαμόγελο.


«Χρόνια πολλά, Γρηγόρη, να χαίρεσαι την θυσία σου, τον παράδεισό σου», του λέει ο εφημέριος λειτουργός και ο ήρωας, αφού πάρει την μερίδα του, γίνεται ξανά αόρατος μέσα σε μια ιδιαίτερη αγαλλίαση. Είναι η ημέρα της πανήγυρης του μαρτυρίου του. 3 Μαρτίου!

Στην πρώτη επέτειο της μνήμης του το 1958 ο νεομάρτυς Γρηγόρης από την Λύση απάντησε στον εφημέριο, «και στα δικά σου παππούλη»! Και αυτός σάστισε και άρχισε να σταυρώνεται με την αγία λόγχη. «Τι λες Γρηγόρη», του είπε εκφράζοντας την φρίκη του.

«Για καλό το είπα παππούλη μου! Να αξιωθείς και εσύ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν θέλεις»;

«Ναι! Γρηγόρη μου! Ναι! Θέλω! Πολύ καλά το είπες! Να αξιωθώ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν το σκέφτηκα, έτσι! Πήγε το μυαλό μου στα όσα ζήσαμε πέρσι και σάστισα! Σάστισα! Θυμήθηκα τους δυνάστες που από καιρό μας περιτριγύριζαν και μας παρακολουθούσαν! Όταν εσύ βρισκόσουν ανάμεσά μας ντυμένος σαν μοναχός και καμιά φορά σκεφτόμουν αν ήταν σωστό αυτό που κάναμε ή κοροϊδεύαμε εαυτούς και αλλήλους!

Ο Μυστικός Γάμος (1968) - Μια λυρική μυθοπλασία

Pablo del Amo

«Ο μυστικός γάμος» (απόσπασμα). Η δεύτερη από τρεις αυτόνομες ιστορίες σε μια σπονδυλωτή ταινία με κεντρικό τίτλο «Το κανόνι και τ’ αηδόνι (1968)». Γραμμένη από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και δραματοποιημένη λυρικά (σχολή Τάκη Κανελλόπουλου) από τον ίδιο και τον αδερφό του (Γιώργο Καμπανέλλη).

Πρωταγωνιστούν οι αγαπημένοι μου, Νίκη Τριανταφυλλίδη και Γιώργος Τζώρτζης. Σε μουσική του υπέροχου Νίκου Μαμαγκάκη.

 Στη φωτογραφία, ο εξαίρετος Νίκος Καβουκίδης.

 Η ιστορία αυτή βασίζεται στον πραγματικό γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου ή «Ζήδρος» (ήρωα της αντίστασης κατά του Βρετανικού ζυγού στη Κύπρο), με την Βασιλική Παναγή, στη Μονή της Παναγίας Αχειροποίητου.

 Στη κατεχόμενη πάλι κι «έρημη» πια Λάπηθο Κερύνειας. 

ΥΠΟΘΕΣΗ: «Η δεύτερη ιστορία, με τίτλο "Ο μυστικός γάμος", είναι μελαγχολική και διαδραματίζεται το 1957 στην Κύπρο, την εποχή του ένοπλου αγώνα κατά των Άγγλων κατακτητών.

“Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου”

Περί Ιστορίας

και ιδία περί της νήσου Κύπρου.

“Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου”

Έφυγε από τη ζωή στις 27 Απριλίου 2023, σε ηλικία 95 χρονών, η Βασιλού Παναγή – Παπαδημήτρη, η σύζυγος του Γρηγόρη Αυξεντίου. Στη μνήμη της δημοσιεύω το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους του περιοδικού Times of Cyprus (1 Ιουνίου 1957) και από το πρώτο τεύχος του ίδιου περιοδικού (15 Μαΐου 1957) τις πρώτες δηλώσεις της μετά τον θάνατο του Αυξεντίου στον Μαχαιρά:

 “Είμαι περήφανη γιατί έπεσε μαχόμενος”. 

Τότε ο γάμος της με τον Αυξεντίου παρέμενε ακόμη μυστικός (τον αποκάλυψε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μετά την επιστροφή του στην Κύπρο από την εξορία, τον Ιούλιο του 1959) και εμφανιζόταν ως αρραβωνιστικιά του ήρωα της ΕΟΚΑ. Η Βασιλού ήταν συνομήλικη με τον Γρηγόρη Αυξεντίου και ήταν εργάτρια γης. [Το περιοδικό “ποικίλης υλης” Times of Cyprus με διευθυντή τον Charles Foley, τυπωνόταν στα τυπογραφεία της Αρχιεπισκοπής και είχε μοναδική κυκλοφοριακή επιτυχία στην ιστορία της κυπριακής δημοσιογραφίας, καθώς έμπαινε σε όλα τα κυπριακά σπίτια.)

Ο γάμος της Βασιλούς με τον Αυξεντίου αποτελεί μια ξεχωριστή ιερή στιγμή στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, καθώς το μυστήριο έγινε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 10ης προς την 11η Ιουνίου 1955, μέρα του Αποστόλου Βαρνάβα, στο παραλιακό μοναστήρι της Αχειροποιήτου, στις ακτές του Καραβά από τον παπαΣταύρο Παπαγαθαγγέλου. Ουσιαστικά ο Γρηγόρης Αυξεντίου συναισθανόμενος τους κινδύνους από την ηγετική του συμμετοχή στην ΕΟΚΑ (ήταν ο πρώτος επικηρυγμένος και καταζητούμενος αγωνιστής) θέλησε να αποκαταστήσει την αρραβωνιαστικιά του.

Ηρωομάρτυρας Κυριάκος Μάτσης

Ηρωομάρτυρας 

Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ   Μ Α Τ Σ Η Σ

"Ο ήρωας, αληθινό φωτόδεντρο. Προχώρησε αμείλικτος μεσα στο φως, όπως ο Ιησούς Χριστός. Γνήσιο άλας της γης".

                    Οδυσσέας Ελύτης 

Σαν σήμερα στις 19 Νοεμβρίου 1958 θυσιάστηκε για την ελευθερία και την Ένωση με την πατρίδα, ο ηρωομάρτυρας Κυριάκος Μάτσης στο κρησφύγετο του από τις Αγγλικές δυνάμεις κατοχής, ύστερα από προδοσία, στο χωριό Κάτω Δίκομο στα ριζά του Πενταδάκτυλου.

Ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Κυριάκος Μάτσης υπήρξε μία από τις ηρωικότερες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου.

___________

Μέσα από τα σωζόμενα νεανικά του κείμενα διαφαίνεται ο προβληματισμός και η προθυμία του ν’ αγωνιστεί, όχι μόνο για την απελευθέρωση της Κύπρου, αλλά και για κοινωνική δικαιοσύνη. Γράφει χαρακτηριστικά σε ένα μαθητικό κείμενο του:

"Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστῶ για το λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και θέλω να τον δικαιώσω..."

Ο Μάτσης αποφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο της Αμμοχώστου το 1945 και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στη Γεωπονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  

Το 1952 αποφοίτησε από τη σχολή του κι επέστρεψε στην Κύπρο, όπου άσκησε για λίγο το επάγγελμα του γεωπόνου. Με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1955, εντάχθηκε μεταξύ των πρώτων στις τάξεις της ΕΟΚΑ.

Στις 6 Ιανουαρίου 1956 συνελήφθη από τις βρετανικές αρχές, εγκλείστηκε στα κρατητήρια της Ομορφίτας και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, από όπου, στις 13 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, δραπέτευσε κι ενώθηκε πάλι με τους μαχητές τού αγώνα.

Μετά τη δραπέτευσή του ανέλαβε τομεάρχης Κυρήνειας, με κύριο τομέα δράσης την οροσειρά του Πενταδάχτυλου.

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΑΚΗ ΚΑΡΑΟΛΗ και ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ! 10 Μαΐου του 1956

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΑΚΗ ΚΑΡΑΟΛΗ και ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ! 

10 Μαΐου του 1956

Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι!

9 Μαΐου του 1956, 

4  νεκροί και 197 τραυματίες στο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας της Αθήνας από την αστυνομία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

______________

Από Σπύρος Δημητρίου :

Σαν σήμερα 9 Μαίου του 1956 έγινε το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στην Αθήνα για την αποτροπή του απαγχονισμού του Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. 

Η Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή όπλισε το χέρι της αστυνομίας κατά την σύγκρουση  με τους διαδηλωτές, μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, μ’ αποτέλεσμα να υπάρξουν 4  νεκροί και 197 τραυματίες.

Χιλιάδες Αθηναίοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ομονοίας το μεσημέρι της Τετάρτης 9 Μαίου 1956 όπου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πρόεδρος του ΠΕΕΚ(Πανελλήνια επιτροπή ενώσεως Κύπρου) εκφώνησε πύρινο λόγο και έθεσε στην διάθεση του Αθηναικού λαού ΨΉΦΙΣΜΑ το οποίο εγκρίθηκε δια βοής.