Κοντογιώργης: Πουθενά στήν Δύση καί στόν κόσμο δέν παράγεται σήμερα μία, ἔστω, νέα ἰδέα

του Γιώργου Κοντογιώργη

Ἐν ὄψει τοῦ ἀρρήτου παραδόξου πού παρουσίασε στόν ἑλληνικό λαό τό ἀποτέλεσμα τῶν τελευταίων βουλευτικῶν ἐκλογῶν –τοῦ παραδόξου χαρακτῆρα τοῦ γεγονότος ἔτι περαιτέρω πολλαπλασιαζομένου ἀπό τήν ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ λαοῦ προέλευση τῶν ἀνεξήγητων ἀποτελεσμάτων–, πολλοί ἀνατρέχουμε στίς αἰτίες καί τούς παράγοντες διαμορφώσεως τῶν συλλογικῶν ἀποφάσεων. Ἕνας ἀπό τούς πλέον προβεβλημένους στήν ἐποχή μας εἶναι αὐτός τῶν περιβόητων «διανοουμένων»: ἐκεῖνοι εἶναι πού, ἐφοδιασμένοι μέ τίς γνώσεις τους, μέ τά «φῶτα τῆς ἐπιστήμης», θά παρέμβουν στίς κρίσιμες στιγμές προκειμένου νά καθοδηγήσουν τόν λαό. Ἤ καί νά προστρέξουν τῶν ἐξελίξεων, νά ἡγηθοῦν τῆς διαμαρτυρίας. Ἀπό κοντά τους οἱ «καλλιτέχνες» εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τήν ἔμπνευσή τους θεωροῦνται σήμερα ὡς ἑρμηνευτές αὐθεντικοί τῆς ἐθνικῆς ζωῆς μας, πρῶτοι ἐκφραστές τῆς ἀγανάκτησης. Αὐτούς τούς δύο πόλους τῆς σύγχρονης πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι, ἀναζητήσαμε στήν ἑπόμενη ἡμέρα τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων: «Ὑπάρχουν»; Καί, ἄν ναί, τί πιστεύουν; Ὁ ὁμ. Καθηγητής τῆς Παντείου κ. Γεώργιος Κοντογιώργης ἀναδιατύπωσε «ἐπί τό ὀρθότερον» τήν ἐρώτηση ὡς ἑξῆς: «Γιατί δέν ὑπάρχει γενιά Ἑλλήνων διανοουμένων καί καλλιτεχνῶν μέ προοδευτική σήμανση σήμερα;». 

Εξηγεί, ἔτσι, στήν «ΕτΚ» τό κενό τῆς διανόησης ὄχι μόνο στήν «ἑτερόφωτη» Ἑλλάδα ἀλλά καί στήν «φωτοφόρα» Δύση, ἕνα κενό πού ἐπιδεινώνει δραματικά τό ἀδιέξοδο τοῦ συγχρόνου πολιτικοῦ συστήματος, τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔχει χαρακτηρίσει ὡς «αἱρετή μοναρχία». Τό δυσοίωνο εἶναι ὅτι ὁ κ. Κοντογιώργης ἐπιβεβαιώνεται στίς προβλέψεις του –τόν ἐπαληθεύουν τά οἱονεί μοναρχικά ποσοστά τῶν ἐκλογῶν…

του Γιώργου Κοντογιώργη,
Ἡ ἰδεολογική ἐπιδρομή τῆς διανόησης

1 Θά φανεῖ παράδοξος ὁ ἰσχυρισμός ὅτι δέν ὑπάρχει οὔτε ψῆγμα ἑλληνικῆς διανόησης σήμερα πού νά ἔχει νά πεῖ κάτι γιά ὅ,τι συμβαίνει στήν Ἑλλάδα καί στόν κόσμο. Γιά νά εἶμαι ἀκριβής, τέτοια γενιά διανοουμένων δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν Ἑλλάδα, τοὐλάχιστον τῆς μεταπολίτευσης [1].

Η αιματηρή αγωνία της ηττημένης Δύσης-Νίκος Σίμος

Militaire News

Γράφει ο Νίκος Σίμος

«Η αιματηρή» … αγωνία των ΗΠΑ κοστίζει εκατομμύρια ζωές: Είναι το τελευταίο λάθος του ετοιμοθάνατου ηγεμόνα.

Η Δύση έχει δώσει στα γεράκια της ισραηλινής ηγεσίας λευκή επιταγή για την τελική λύση του Παλαιστινιακού, στη Γάζα. Οι ενέργειες του Τελ Αβίβ είναι δυσανάλογα βίαιες, έχουν δε προ πολλού χρόνου επισκιάσει, στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς.

Οι εχθροπραξίες θα μπορούσαν να τερματιστούν αρκετά γρήγορα με την βοήθεια της διεθνούς πίεσης.

Όμως η Ουάσιγκτον έχει χάσει την ικανότητα για λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς. Και η αμερικανική ελίτ έχει καταστεί όμηρος διαφόρων λόμπι, χρηματοοικονομικών και βιομηχανικών κύκλων, ιδιαίτερα φιλοϊσραηλινών και πολεμικών βιομηχανιών, έχοντας χάσει την δική της υποκειμενική κρίση.”

Είναι οι, χαρακτηριστικές της Ιστορικής περιόδου που διανύουμε, απόψεις των αντιπρυτάνεων της Διπλωματικής Ακαδημίας του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας, Ο. Καρπόβιτς και Μ. Τρογιάνσκυ για τις κρίσεις που προκαλεί, στην αποδρομή της και στην εμφανή γεωπολιτική, γεωοικονομική και γεωστρατηγική της ήττα οι ΗΠΑ – σαν ο κύριος εκφραστής του «νέου αγγλοσαξονισμού» – παρασύροντας και τους άφρονες αλλά πιστούς συμμάχους των σε πολλαπλές κρίσεις που είναι δύσκολο να αντέξουν.

Το ευρωπαϊκό, Αμερικανοσχεδιασμένο, εποικοδόμημα της ΕΕ αποσαρθρώνεται και αυτό μέσα στην χρονιά που έρχεται θα γίνει εμφανέστατο.

Με την ίδια μέθοδο, σαν αυτή της Ουκρανίας, επιχείρησαν να συσπειρώσουν τους εξαρτώμενους συμμάχους των παραβλέποντας και αυτοί – οι Αμερικανοί – και οι σύμμαχοι τους την διπλωματική ιστορία των ζητημάτων, το παρελθόν το ιστορικό των περιοχών και κυρίως τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥΣ για την χρόνια εκκρεμότητα του Παλαιστινιακού ζητήματος, καθώς και για την προκλητική προσπάθεια γεωπολιτικής σύσφιξης της Ρωσίας αμέσως μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας

Αναζητώντας τους πολιτικούς μηχανισμούς «χυλοποίησης» της κοινωνίας

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Γιατί η δυτικότροπη δυστοπία επιδιώκει την αποσάρθρωση της πολιτικής έκφρασης στην κοινωνία και ποιες διαδικασίες ακολουθεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;

Μία ερώτηση στην οποία η απάντηση αποτελεί μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση – ελεγεία, που είναι αδύνατο να εξαντληθεί σε ένα σημείωμα, ίσως και σε ένα βιβλίο!

Υπάρχουν όμως κάποια διακριτά σημεία που για λόγους έστω δημοσιολογικούς ή δημοσιογραφικούς θα μπορούσαν να ανοίξουν την ατζέντα για το περιεχόμενο του σχεδίου της καταστροφής της συντεταγμένης κοινωνίας, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας ψυχοπάθειας ή, εύσχημα, διακυβέρνησης, όπως διαταραγμένοι κροίσοι προσπαθούν να επιβάλλουν, στην λογική του μετά (μετακοινωνία, μεταιστορία, μεταπολιτική, μεταεπιστήμη κοκ)


Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι οραματιστές της ψυχότροπης μετακοινωνίας θέλουν μια αγέλη ανθρωποειδών χωρίς κρίση, με ελέγξιμη έκφραση, με απόλυτα θολή αντίληψη των βασικών αρχών της κοινωνικότητας, των φυσικών λειτουργιών του περιβάλλοντος αλλά και του ίδιου του ατόμου, που θέλουν να θεωρείται ένα είδος πανίδας, χωρισμένο σε υποκατηγορίες, πέρα και έξω από τις ανθρώπινες φυσικές λειτουργίες, χωρίς ιστορική μνήμη – την οποία σκόπιμα στρεβλώνουν – χωρίς πολιτική αντίληψη, αφού σε αυτό το ανθρωποειδές ον του έχουν αφαιρέσει, μέσα από την επίμονη προπαγάνδα της αντιγνώσης, κάθε ταξικό ή άλλο κοινωνικό προσδιορισμό, στην κατεύθυνση της άδηλης «ευτυχίας» που δεν προσδιορίζεται πάρα μόνο με ελευθεριακούς όρους

Όλα αυτά στον βωμό του στόχου της κατοχής του κόσμου που οι επίδοξοι νεοφεουδάρχες θέλουν σε βάρος των κοινωνιών του

Το «τέλος της ιστορίας», του απερίγραπτου Φουκουγιάμα, είχε από νωρίς – δεκαετία του ’90 – στόχο αυτό ακριβώς, δηλαδή την «παιδεία» του μετανθρώπου που έχει διαμορφώσει πεποίθηση των «ανάποδων» εννοιών, της στρέβλωσης, της συκοφαντίας, της «σκηνοθετημένης» ιστορίας και του παραλογισμού, ενός ανάποδου και διεστραμμένου κόσμου

Σταθερά στην ίδια κατεύθυνση – της ιδεολογικής εμπέδωσης της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικοπολιτειακής στρέβλωσης – εργάζονταν χρόνια το ιδιωτικό φόρουμ των νεοφεουδαρχών (WEF), με έδρα το Νταβός, που στόχο είχε την αναζήτηση, τον ενεχυριασμό, και την επιβολή σε όλες της μορφές της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής, γνωσιακής πυραμίδας, προσώπων έτοιμων να αναλάβουν τον ρόλο της επιβολής του θεωρήματος του “μετά κόσμου”, που με την «φιλοσοφία» της ευγονικής, στην οποία εθίζονταν οι αγγλοσάξονες – και όχι μόνο – αποικιοκράτες, θα αποτελεί την βασική αρχή της σκέψης για την ηγεσία της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που με πρόσωπα – εργαλεία ιταμού ήθους, μέτριας αντίληψης, εξαιρετικής αμάθειας, εύκολα μέσα από δοτούς τίτλους επιστημονικούς ή άλλους θα αποτελούν τους επιμέρους πόλους διαχείρισης της «Νέας Φεουδαρχίας» ή «μεγάλης επανεκκίνησης», ώστε για τον μετάνθρωπο να υπάρξει μια απολύτως ελεγχόμενη ζωή και ένας απόλυτα προγραμματισμένος θάνατος, σε έναν απόλυτα και φεουδαρχικά ελεγχόμενο κόσμο

Η «νεωτερική» αντίληψη και στρέβλωση των ιδεολογιών «δουλεύει» – με την συνέργεια των πολιτικών σχημάτων ανά τον Δυτικό κόσμο – χρόνια τώρα προς την κατεύθυνση αυτή, ιδιαίτερα μετά την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εκμεταλλευόμενη το ιδεολογικό vertico στο οποίο περιήλθε η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά, σαν πολιτικοιδεολιγικοκοινωνική έκφανση στις τάξεις της Δυτικής κοινωνίας

Βουτιά στις ρίζες του κακού

 Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γίνεται, μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή, τόσο μέσα από το βάθεμα της καταστροφικής κρίσης του καπιταλισμού και τις γενοκτονίες που ανενόχλητος διαπράττει, όσο και μέσα από την κραυγαλέα αφωνία της παγκόσμιας κοινότητας, της ανθρωπότητας, των κοινωνιών και των θεσμών. Αυτή η αποχαύνωση τείνει να υποκαταστήσει τα οράματα και τους κοινωνικούς αγώνες με τα εικονικά θεάματα που σκηνοθετούνται στα διάφορα τηλεοπτικά Κολοσσαία που παθητικοποιούν τα αφιονισμένα πλήθη, χάρη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ειρήνης’, η οποία εξασφαλίζει την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και για να μην γίνεται αυτό αντιληπτό έχει αναχθεί σε επιστήμη η ακατάσχετη πολιτική φλυαρία από τους λογής-λογής κοπής και απόχρωσης πολιτικάντηδες, η οποία συχνά εξελίσσεται σε ναρκωτικό συνειδήσεων.

Τα τελευταία χρόνια η κρίση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οξύνεται, βαθαίνει και διευρύνεται σε βαθμό που η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού τις σπρώχνει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, γεγονός που εκφράζεται με ακροδεξιές μέχρι και φασίζουσες επιλογές, αλλά και με την μαζική, ενίοτε μάλιστα και στην πλειοψηφική αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες. Αποχή, προφανώς λόγω απογοήτευσης, γιατί όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως δεν μπορούν πια να περιμένουν τίποτα από την ‘αστική δημοκρατία’ που πνέει τα λοίσθια , επειδή έχει εγκαταλειφθεί από το ηγεμονικό κεφάλαιο που ετοιμάζει, με τους δεκάδες παράλληλους πολέμους, τον μετασχηματισμό της τυπικής τοπικής και εθνικής δημοκρατίας σε ουσιαστικό ολοκληρωτισμό της μορφής της ‘παγκόσμιας διακυβέρνησης’. Μοχλοί αυτών των σχεδίων δεν είναι οι πολιτικοί κομπάρσοι, οι υπάλληλοι του κεφαλαίου, αλλά τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που οραματίζονται την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, αλλά και των αντίστοιχων της Ανατολής, επί της ανθρωπότητας, γεγονός που επιτείνει την κρίση σε βαθμό τήξης όλων των θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, προϋπόθεση για την πολτοποίηση των επιμέρους κοινωνιών και την επιβολή της Νέας Ολοκληρωτικής Τάξης Πραγμάτων.

Ο ελεγχόμενος πολιτικός λόγος περιφέρεται στην επιφάνεια, όπως όλα τα σκύβαλα, δίνοντας την εντύπωση πως το κακό εκπορεύεται από το εποικοδόμημα, από τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τους κομματάρχες, τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία με συνέπειά τις κοκορομαχίες, ως πασαρέλα στρατολόγησης από τον θιασάρχη και αποτέλεσμα, θεατές και ακροατήριο να ικανοποιούνται με την αλλαγή/εναλλαγή των σκηνικών, των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, να αρκούνται στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην επιφάνεια και να μην αισθάνονται την ανάγκη να δουν τι κρύβεται από κάτω και ποια η σχέση της επιφάνειας με τον βυθό της καθημερινότητας, ο οποίος στη διάσταση του χρόνου διαμορφώνει την ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η επιφανειακή και ρηχή στάση και συμπεριφορά απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα οδήγησε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι αρχιτέκτονες της οποίας δεν αρκούνται πια στην εκμετάλλευση ‘ανθρώπου από άνθρωπο’ και απεργάζονται μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ ήδη τρόπους και μέσα δραστικής πληθυσμιακής αποψίλωσης του πλανήτη από τους ‘άχρηστους ανθρώπους’, αλλά και το χτίσιμο του μετανθρώπου, μέσω της απόπειρας άμεσου ελέγχου της λειτουργίας του ανθρώπινου Νου, στον βαθμό και στο μέτρο που ακόμα αρνείται να υποταχθεί.

Το παγκόσμιο συμφέρον, το συμφέρον τον αγορών και το συμφέρον της χώρας

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης (Eurokinissi)

Χάρης Τοπαλίδης-

Μήπως αυτή η στρατηγική υπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού για πλαισίωση του ιερατείου του Νταβός;  

Ήταν τελείως φυσικό, σε μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη και προς ώρας γονατισμένη από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της φτωχοποίησης, του κορπορατισμού και της συρρίκνωσης της δημόσιας σφαίρας επικοινωνίας και γοητευμένης ταυτόχρονα από τις σειρήνες του life-style, να συμβεί και αυτό: Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης της να τοποθετηθεί στη Γ.Σ. του ΟΗΕ ότι: «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών» και ταυτόχρονα να βραβευθεί στη ΝΥ από τον Α. Μπουρλά με το βραβείο «Global citizen 2024».

Σε ποίες συνθήκες της χώρας ή έστω της τρέχουσας διεθνούς συγκυρίας ανταποκρίνεται αυτή η στάση και η δραστηριότητα του πρώτου πολίτη της στο ανώτατο forum της διεθνούς σκηνής για την ετήσια παρουσίαση της πολιτικής και των θέσεων των κρατών στο διεθνές στερέωμα και τι υποδηλώνει για την ανταπόκρισή του ως Πρωθυπουργού σε αυτές;

Είναι σαφές ότι ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού «παγκόσμιο συμφέρον» χρησιμοποιείται ως πολιτική έννοια και όχι ως κάτι ευρύτερο (π.χ. οικουμενικό συμφέρον που εμπλέκει ηθικές και αξιακές θεωρήσεις οικουμενικού χαρακτήρα). Οι πολιτικές οντότητες όμως που δραστηριοποιούνται στην παγκόσμια σκηνή, είναι τα κράτη τα οποία έχουν διαφορετικά και πολλές φορές αντιτιθέμενα συμφέροντα, όπως δείχνει η αιματοβαμμένη πορεία της Ιστορίας. Πώς είναι λοιπόν δυνατό να συγκεραστούν τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα σε ένα παγκόσμιο συμφέρον; Πως, με ποιες διαδικασίες θα γίνει επιτέλους ο συγκερασμός – μετά από τόσους αιώνες Ιστορίας – και με ποιά παγκόσμια ιεραρχική οργάνωση θα ασκηθεί η πολιτική του παγκοσμίου συμφέροντος; Ή μήπως ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού διαπνέεται απλά από μια ρομαντική και ιδεαλιστική προσέγγιση άλλων εποχών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που θεωρεί τον κοσμοπολιτισμό ως προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία και δεν μπορεί να κατηγορηθεί παρά μόνο για έλλειψη ρεαλισμού;

Στο κατώφλι του "νέου Μεσαίωνα";

Του Θανάση Κ. 

 

Τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου ζήσαμε κοσμογονικές αλλαγές παντού!

Όλες οι έννοιες με τις οποίες είχαμε μάθει να κατανοούμε τον κόσμο και όλες οι "ταυτότητες" με τις οποίες είχαμε μάθει να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους γύρω μας, αλλοτριώθηκαν, έχασαν το νόημα τους ή ανατράπηκαν εντελώς...

Κι αυτές οι ανατροπές δεν επηρεάζουν μόνο τα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων. Επηρεάζουν και τους υλικούς τρόπους της ύπαρξής τους, επηρεάζουν και τα όνειρα και τις φοβίες τους, τις σχέσεις τους, τις φιλοδοξίες τους, τις ψευδαισθήσεις τους. Ολόκληρη την ύπαρξή τους...

-- Η Αριστερά δεν είναι πια και πολύ... αριστερή. 

-- Ο Ελευθερία δεν είναι πια και πολύ... φιλελεύθερη. 

-- Ο Καπιταλισμός δεν είναι πια εδώ - μετακομίζει για αλλού... 

-- Ο Σοσιαλισμός έχει πάψει να υπάρχει - τουλάχιστον οι χώρες που τον εφάρμοσαν, τον εγκατέλειψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

-- Η προσωπική γενναιότητα δεν είναι πια αρετή. 

-- Ούτε η εντιμότητα, ούτε η συνέπεια. 

-- Η Δικαιοσύνη δεν είναι πια "τυφλή", υποκύπτει όλο και περισσότερο σε "σκοπιμότητες"! "Εργαλειοποιείται"... 

Η Δημοκρατία δεν είναι η πια η "κατά νόμον κυριαρχία της πλειοψηφίας" 

Η Αλήθεια δεν είναι πια προϊόν συνεχούς αμφισβήτησης αλλά αντικείμενο απηνούς επιβολής. 

Η υποκρισία δεν είναι πια απεχθής και καταδικαστέα - έχει "καταξιωθεί" ως διαβατήριο

Η πολιτική ελευθερία είναι αυτού που σκέφτεται και δρα διαφορετικά ( Ρόζα Λούξεμπουργκ)

Του Δημήτρη Μπελαντή

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, είτε αστικό είτε σοσιαλιστικό, ο σχηματισμός της γενικής βούλησης πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή  και συνύπαρξη διαφορετικών και ετερόμορφων πολιτικών σχηματισμών,με διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά  πολιτικά προγράμματα. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μη δυτικές είναι ουσιαστικά  δημοκρατικές -  αυτό έχει οριστικά καταπέσει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα.Μπορει να γίνεται χαμός για τα ομόφυλα ζευγάρια ή τους τρανς ή το κρίσιμο  δικαίωμα  στην αναπαραγωγή του Ροζ Παπαγάλου, αλλά ορισμένα θέματα δεν θίγονται  ποτέ από κανέναν υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό επι ποινή απαγόρευσης. Ας δούμε μερικά από αυτά.

- Η παραμονή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ταμπού.  Ακόμη και σχηματισμοί που τοποθετούνται υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ρητορικά, σταματούν στα όρια αυτού του ταμπού. 

- Όχι μόνο είναι απαγορευμένη μια πρόταση σοσιαλιστικής πολιτικής (πλην " αριστερών" ρητορειών για το μεταφυσικό  Επέκεινα ή το  Υπερπέραν) αλλά ακόμη και η πρόταση μιας αντιμονοπωλιακής κεϋνσιανής πολιτικής είναι ταμπού. Εντός ΕΕ, αυτό είναι ούτως η άλλως απαγορευμένο.

- η κριτικη στους βασικούς ολιγάρχες της χώρας είναι ταμπού.  Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αριστεροί αναλυτές και διανοούμενοι δουλεύουν  ευπειθώς για λογαριασμό τους.

- Η έννοια του ιμπεριαλισμού και της πάλης κατά του "δικού " μας ιμπεριαλισμού, αυτού που μας δυναστεύει, έχει εγκαταλειφθεί.  Το σχήμα των πολλών ιμπεριαλιστών, μέχρι δήθεν και του καψερου  " ελληνικού ιμπεριαλισμού", οδηγεί στο να μην αντιμαχόμαστε τον δικό μας ιμπεριαλισμό. Τον ευρωνατοϊκό.

- Η έννοια του λαού, της τάξης, της ταξικής παλης, πέρα από ρητορείες, έχει πλήρως  εγκαταλειφθεί.  Εχει αντικατασταθεί από ευπαθείς ομάδες, ομάδες που δέχονται διακρίσεις κλπ

 Αυτό που λησμονείται είναι ότι ο λαός ,η παράταξη των κάτω τάξεων, δεν αναλύεται σε υποομάδες κυρίως αλλά πάνω από όλα  συνθέτει  πολιτικά τις κάτω τάξεις η καταπιεσμένα στρώματα.  Όποιος παραμένει στην έννοια του λαού επικρίνεται ως "δεξιός λαϊκιστής".

Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ: Να κατανοήσει ο πολίτης ότι ψηφίζει για "Εκλόγιμη εκφυλισμένη Μοναρχία"

Η selfie

Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη*

Στην Ευρωπη κυβερνα η δικτατορια κυβερνησεων μειοψηφιας σε βαρος της πλειοψηφιας των πολιτων. Η κοινοβουλευτικη δημοκρατια ειναι πλεον ενα εξευτελισμενο συστημα απο εθελοδουλους βουλευτες σε ρολο υπηρετικου προσωπικου και απο νανους δικτατορισκους πρωθυπουργους, υπηρετες συμφεροντων ποικιλων μειοψηφιων.

Αν αναρωτηθει κανεις πώς η πλειοψηφουσα κοινωνια ανεχεται να δικτατορειται, η απαντηση ειναι απλη:

Η κυβερνωσα οικονομικη ελιτ παγκοσμιως, χερι χερι με αφελεις διανοουμενους, προωθει εδω και δεκαετιες τη θεοποιηση του ατομου, του "εγω", των ατομικων δικαιωματων χωρις αντιστοιχες υποχρεωσεις, της selfie, διαλυοντας ετσι τη συνοχη της πλειοψηφιας των ατομων σε κοινωνια.

Ετσι, πουλιεται ευκολοτερα και χωρις σκεψη και προγραμματισμο και ελεγχο το καθε προιον, που παραγεται, και ταυτοχρονως η ελιτ και το πολιτικο υπηρετικο της προσωπικο δεν απειλειται από μια σοβαρη και μαζικη εξεγερση ή επανασταση.

Στην κοινωνια επιβαλλονται ταυτοχρονως και δεκαδες μειοψηφιες, κοντρα στη βουληση της πλειοψηφιας, εντελως δικτατορικα και χαρις στις διασυνδεσεις τους με τα κεντρα ληψεως αποφασεων εκει από όπου κυβερνιεται η Ευρωπη:

Σιωπηλά όπλα για αθόρυβους πολέμους…

Τα Πρωτόκολλα της Νέας Τάξης Πραγμάτων…! Μας αποκοιμίζουν και μας αποσπούν την προσοχή ενώ αυτοί εξαλείφουν μία μία τις ελευθερίες μας και προετοιμάζονται για γενικευμένη καταστολή…

Οι Επικυρίαρχοι μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, έχουν καταστήσει δέσμια την ανθρωπότητα και επιβάλλουν το σχέδιο της Νέας Τάξης μιλώντας για «ανοχή» «πολυπολιτισμικότητα» «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση».

Γράφει η Ηω Αναγνώστου

«Αλλά ο κόσμος σήμερα είναι πιο σύνθετος και προετοιμασμένος να δεχθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμητέα σε σχέση με τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που υφίστατο μέχρι τώρα». (David Rockefeller, πρόεδρος ιδρυτής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς Επιτροπής, πρόεδρος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Εισήγηση που έκανε κατά τη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Μπάντεν Μπάντεν το 1991).

«Θα έχουμε μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε σας αρέσει είτε όχι. Το μόνο ζήτημα θα είναι να ξέρουμε αν θα προκύψει από κατάκτηση ή από συγκατάθεση». Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.κ.ε. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα ορατά και αόρατα πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής». Paul Warburg, Χρηματιστής, μέλος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων.


Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ’ ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, έχουν καταστήσει δέσμια την ανθρωπότητα και επιβάλλουν το σχέδιο της Νέας Τάξης μιλώντας για «ανοχή» «πολυπολιτισμικότητα» «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση».

Ξεν. Κοντιάδη: Το «φαινόμενο Κασσελάκη»

Του Θανάση Σκαμνάκη

Να απολογηθώ. Όταν έμαθα την έκδοσή αυτού του βιβλίου είχα δυσπιστία. Πως ένας σοβαρός μελετητής ασχολείται με ένα φαινόμενο τόσο επικαιρικό. Και πότε πρόλαβε;

Και ξεκίνησα να το διαβάζω με δεδομένη την άρνησή μου, με σκοπό να το ξεπετάξω σε μια δυό μέρες.

Αλλά δεν έγινε έτσι. Χρειάστηκε να το διαβάσω προσεκτικά, να κρατήσω σημειώσεις, να επιστρέψω σε κάποιους συλλογισμούς, να το αναλογιστώ και να διαπιστώσω, εν τέλει, πως μου άνοιξε ορίζοντες στη σκέψη και την ερμηνεία των πρόσφατων εξελίξεων στο ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο . Οπότε, το συμπέρασμα είναι πως κάθε άλλο παρά «αρπαχτή» είναι.

Το βιβλίο του Ξενοφώντα Κοντιάδη, Το «φαινόμενο» Κασσελάκη», το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας (εκδόσεις Καστανιώτη) συγκροτεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη για την κατάσταση των κοινωνιών μας, σε μια εποχή που η Δημοκρατία βρίσκεται σε έλλειψη, τα πολιτικά κόμματα, των αριστερών συμπεριλαμβανομένων, βιώνουν βαθειά κρίση και οι συλλογικές εκφράσεις και εκδηλώσεις, οι αξίες και οι στόχοι τους, έχουν σημειώσει θεαματική υποχώρηση. Σε μια κατακερματισμένη κοινωνία και κοινωνική συνείδηση, το πολιτικό και το κοινωνικό υποχωρεί μπροστά στο ατομικό, σηματοδοτώντας τη νίκη, ή έστω επιβολή, της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και σκέψης (συνείδησης), με αντίστοιχη υποχώρηση των συλλογικών οραμάτων.

Μεταδημοκρατία και μεταπολιτική ονομάζει τα φαινόμενα, όπου «σε νέους μηχανισμούς αντιπροσώπευσης αναδείχθηκαν οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι δημοσκοπήσεις και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, παλιά και νέα». Υπογραμμίζοντας πως και τα κοινωνικά κινήματα και «κατεξοχήν τα φαινόμενα κοινωνικής εξέγερσης» παίρνουν νέες μορφές, «αντανακλούν την έκπτωση των παραδοσιακών αντιπροσωπευτικών θεσμών, την απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, αλλά και την αδυναμία των νέων μηχανισμών κοινωνικής εκπροσώπησης να καλύψουν το δημοκρατικό έλλειμμα».

ΔΥΣΗ / BRICS. Οι Ισχυροί είναι Όλοι μαζί και οι λαοί μόνοι τους πανταχόθεν βαλλόμενοι

1. 

Με τις υγείες μας... 

"BRICS - Επιβεβαιώνουν τη δέσμευσή τους να εφαρμόσουν την Ατζέντα 2030 του ΟΗΕ"... και του WEF

Όλοι προσκυνούν τον Klaus Schwab και τον Μεγάλο Αδελφό

https://rumble.com/v3h615c-brics-1984-.html?fbclid=IwAR0VX7fFQ5seNxQI3fdVk_DF1ewCN4iQGY-BnMIfIEE60Kcbi1qhFhUaNqs

___________________

2.

Η Μόσχα Συμμετέχει Στον Παγκόσμιο Πόλεμο Κατά Του Άνθρακα - Τα "συλλογικά Μέτρα" Θα Βοηθήσουν Τη Ρωσία Να Επιτύχει "ουδετερότητα Ως Προς Τον Άνθρακα" Έως Το 2060

https://apollodoros.substack.com/p/2060?fbclid=IwAR0b7WRolrMMl2STRhb0cNV2cmJ5aN6tU90n9HQ1lbySBW3y5Vel-nRIDRQ

_____________________

3.

Η άλλη Ρωσία: Ο Μεγάλος Αδελφός του Ψηφιακού Ελέγχου

https://rumble.com/v3jare8-213813296.html

________________

4.

Μήπως η Ρωσία γίνεται μια άλλη Κίνα;

https://rumble.com/v3sxi7h-229991021.html

__________________

5.

Το άλλο Πρόσωπο της Ρωσίας του Πούτιν: Το Υγειονομικό Καθεστώς

https://rumble.com/v3o0oxh-221741621.html

_________________

5.

Αλήθεια, οι Ρώσοι τι ήθελαν στα Cyber Polygon;

Κατήχηση παγκοσμιοποίησης

"Το Cyber ​​Polygon 2021 είναι απλώς η πιο πρόσφατη τέτοια προσομοίωση, που υποστηρίζεται από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ... ...είχε προηγηθεί το Cyber ​​Polygon 2020... 

Η Παγκόσμια διακυβέρνηση για την ώρα είναι σκιώδης, αλλά καταφθάνει με βήμα ταχύ…

Της Μαρίας Δεναξά 

🔴 Κάθε χρόνος  μετα την πανδημία εχει την καταστροφή του. Λες και το…σύμπαν στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της τεχνολογικής εξέλιξης, βάλθηκε να συνωμοτεί  κατα της ανθρωπότητας. 

🔴 Πόλεμος στην Ουκρανία, σεισμοί, λιμοί καταποντισμοί, κλιματική σχιζοφρένεια…Το λυκόφως του φόβου και του παραλογισμού κυριαρχούν, αναδεικνύοντας την  ανεπάρκεια των δυτικών ηγεσιών, η οποία προκαλεί σοβαρά ερωτήματα για την επικράτηση τους στην εξουσία, τη στιγμή που μέρα με την μέρα, σαν να είναι προγραμματισμένες ή σαν να διαβάζουν το ίδιο εγχειρίδιο χρήσης, υιοθετούν αυταρχικές πολιτικές (παραπληροφόρηση, προπαγάνδα, ποινικοποίηση ελευθερίας της έκφρασης και της αντίθετης άποψης κτλ) σε κοινωνίες όπου  καταργούνται δικαιοσύνη, δικαιώματα , ιδιωτικότητα, ευημερία, παιδεία, υγεία κι έχουν μόνο υποχρεώσεις. 

🔴 Πρακτικές δηλαδή που σε τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν απο τα πιο κατάπτυστα καθεστώτα και με κάνουν να σκέφτομαι αυτό που διάβασα πολύ καιρό πριν.  Πως ο καπιταλισμός και γενικά τα διαφορά συστήματα εξουσίας, το μόνο που τα νοιάζει είναι η επιβίωση τους. Όταν φθάνει το τέλος εποχής τους, διψούν για αίμα και καταστροφή για να ξαναρχίσουν πάλι απο την αρχή.  

🔴 Κι αν με το τέλος του ΒΒ Παγκοσμίου Πολέμου,  πιστέψαμε μέσω της ιστορίας, πως ανέτειλε μια καλύτερη εποχή για την ανθρωπότητα, ο δρόμος που χάραξε αυτή απο τότε μέχρι σήμερα, αποδεικνύει πως ήταν κατευθυνόμενος. Δεν την άφησαν να διδαχθεί τίποτα απο την αιματοβαμμένη ιστορία της.  

🔴 Η επομένη ημέρα θα είναι τρομακτική και ήδη έχουν αναλάβει δράση:  

- Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας 

- Παγκόσμιος Οργανισμός Εργασίας 

- Παγκόσμια Τράπεζα 

Ο «μεγάλος πολιτισμικός μετασχηματισμό

*προδημοσίευση από το υπο έκδοση δοκίμιο με τίτλο :

Η «κανονικοποίηση» των κρίσεων: Σκέψεις κοινωνιολογίας και δομικής ψυχολογίας στη σύγχρονη εποχή.

Οι «απροσδιόριστοι παράγοντες» των κρίσεων εντός των ανθρώπινων συστημάτων

του Δημ.Ναπ.Γιαννάτου

Ο θεμελιακός «μεγάλος μετασχηματισμός» των εννοιών με τις οποίες ασχοληθήκαμε έως τώρα (ιδιαίτερα στις Θετικές Επιστήμες) και της αξίας του πολιτικού σημαινόμενου στις μέρες μας, σχετίζεται εν πολλοίς και με την ερμηνευτική στρέβλωση που υπέστη από τον Θεολογικό Σχολαστικισμό του δυτικού Μεσαίωνα, η αρχαιοελληνική κοσμολογική φιλοσοφία μας (από τους Προσωκρατικούς μέχρι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη) και η οντολογική γνωσιολογική της συνέχεια στους χριστιανούς Φιλοσόφους της μέσης και ύστερης Βυζαντινής περιόδου (Καππαδόκες Πατέρες, Μάξιμος Ομολογητής, Γρηγόριος Παλαμάς, κ.α),. Ο Θεολογικός Σχολαστικισμός, διαμόρφωσε ένα αυστηρό, ατομοκεντρικό φιλοσοφικό σύστημα «παρέκκλισης» που χαρακτηριζόταν από τον άκρατο αιτιοκρατικό «ορθολογισμό» (ρασιοναλισμό), την αποθέωση του γραμμικού Χρόνου και το χρησιμοθηρικό πνεύμα.

Η «παρέκκλιση» αυτή, επηρεάζει ακόμα την σύγχρονη Πολιτική και την Επιστήμη. Το «παράδειγμα» της φιλοσοφικής παρακαταθήκης του Ηράκλειτου είναι χαρακτηριστικό στις μέρες μας. Σε όλους τους επιστημολογικούς χώρους, κυριαρχεί αποκλειστικά η βαθιά οντολογική φράση του «Τα πάντα ρει». Από την Πολιτική και την Οικονομία, από την Εκπαίδευση και την Τέχνη μέχρι την διαφήμιση προϊόντων και τις σύγχρονες μετανεωτερικές σχολές ψυχοθεραπείας, «επιλέχτηκε» και καθιερώθηκε εκείνη η παρακαταθήκη του Ηράκλειτου που μπορεί να αξιοποιηθεί στην εργαλειακή, μονοδιάστατη χρησιμοποίηση της «αλλαγής» και του «Χρόνου», έναντι της κοινωνικής οντολογίας του «Είναι», της «κοινότητας των σχέσεων» και τη Δημοκρατίας. Λησμονήθηκε – αποσιωπάται δηλαδή – ότι πυρήνας της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου για την εύρεση της Ουσίας και της «αλήθεια» των όντων (σ.σ, επομένως και για την γέννηση μιας ουσιαστικής και αναγκαία , συμφωνημένης «καινοτομίας» τις μέρες μας) ήταν ο «Ξυνός» (κοινός) Λόγος. Η δυναμική εξεύρεση της «αλήθειας» εξαρτάται από το «κοινωνείν», από τη σχέση και μετοχή των ανθρώπων στον «κοινό Λόγο». «Το αληθεύειν εστί κοινωνείν». Ναι, τα «πάντα ρει», αλλά εντός εδάφους, ενός τόπου σχέσεων κοινωνίας, ως η ουσία και «Είναι» της Πόλεως.

“Αποστειρωμένες” οι εκλογές στην μεταδημοκρατία

Τραυλός-Tζανετάτος Δημήτρης / 05/07/2023

 

Αποτελεί κοινό τόπο για κοινωνιολόγους, πολιτειολόγους και συνταγματολόγους η διαπίστωση ότι το ισχύον πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας βρίσκεται σε προϊούσα πολύπλευρη κρίση. Η κρίση αυτή συνδέεται ιστορικά με την κρίση του φορντισμού και του κεϋνσιανισμού, την καπιταλιστική κρίση και την μετάβαση στον μεταφορντισμό, ιδίως όμως με την εδραίωση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μετά την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού. Η χρηματοπιστωτική κρίση των ετών 2007-2008 οδήγησε σε περαιτέρω αποσταθεροποίηση της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (W. Streeck, 2013).

Στο επίκεντρο της διεξαγόμενης, στην Ευρώπη, συζήτησης για την κρίση της δημοκρατίας, το σχετικό ενδιαφέρον στρέφεται στην καινοφανή όσο και αμφιλεγόμενη έννοια της μεταδημοκρατίας, η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα πρόσφορο εργαλείο για την ανάλυση και ερμηνεία της κρίσης της αστικής δημοκρατίας (J. Rancière, C. Mouffe, C. Crouch). Βασική θέση του –επεξεργασμένου κυρίως από τον Crouch– σχήματος, είναι η παρατηρούμενη, ιδίως μετά την εδραίωση του νεοφιλελευθερισμού, διευρυνόμενη διάσταση μεταξύ τυπικής νομικής-συνταγματικής διασφάλισης της αστικής, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, των βασικών πυλώνων και θεσμών της, οι οποίοι εξακολουθούν να ισχύουν, και της πραγματικής λειτουργίας και εφαρμογής τους.


Η διάσταση αυτή που υποσκάπτει τη βάση της δημοκρατικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, οδηγεί σε απορρύθμιση όλους τους επί μέρους θεσμούς του αστικοδημοκρατικού πολιτεύματος: την διάκριση των εξουσιών, το κοινωνικό κράτος δικαίου, τα πολιτικά κόμματα, τη λαϊκή συμμετοχή στη διαμόρφωση της πολιτικής βούλησης και τα συνταγματικά δικαιώματα.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του “μεταδημοκρατικού εκφυλισμού” του πολιτικού συστήματος αποτελεί η αυξανόμενη επιρροή των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, των τεχνοκρατών-ειδημόνων, των ΜΚΟ (μη κυβερνητικές οργανώσεις), των διαπεπλεγμένων ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων –εθνικών και κυρίως πολυεθνικών– με την πολιτική ελίτ στη λειτουργία του κράτους, τη δράση των κομμάτων και τελικώς στη διαμόρφωση το συσχετισμού των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων και την έκφραση της πολιτικής βούλησης, ιδίως στο κορυφαίο επίπεδο της λαϊκής ετυμηγορίας.


Έτσι, καθώς η λαϊκή βούληση παύει να συνιστά τον κυρίαρχο παράγοντα του πολιτικού παιγνίου και οι κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από μία πολιτικοοικονομική ελίτ, ερήμην συχνά των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων, η όλη διαδικασία των εκλογών εκφυλίζεται σε ένα άνευρο, ανούσιο και συχνά αδιάφορο για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος τυπικό τελετουργικό, σε μία θεατρική παράσταση, η επιτυχία της οποίας εξαρτάται από την δεξιοτεχνία του “σκηνοθέτη” και την ερμηνευτική ικανότητα των “ηθοποιών”.

Το φαινόμενο της μεταδημοκρατίας

Βεβαίως το φαινόμενο της μεταδημοκρατίας στην Ευρώπη ενισχύεται αναμφιβόλως με την εξασθένιση του εθνικού κράτους, λόγω εκχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας μέσω μεταβίβασης αρμοδιοτήτων εθνικών οργάνων σε όργανα της ΕΕ. (Πρβλ. άρθρο 28 παρ. 2 και 3 ελληνικού Συντάγματος). Αναπτύσσει δε ιδιαίτερη δυναμική στο ευρωενωσιακό δημοκρατικό οικοδόμημα, που βεβαίως με τη σειρά του ενισχύει την μεταδημοκρατική διάβρωση των εθνικών αστικών δημοκρατιών. Δεν είναι τυχαία, η ίσως υπερβολική αλλά όχι αδικαιολόγητη, αναφερόμενη προφανώς στις ευρωεκλογές, θέση ότι οι «μεταδημοκρατικές αποστειρωμένες εκλογές δεν έχουν ούτε την αξία που έχει το χαρτί, πάνω στο οποίο τυπώνονται τα ψηφοδέλτια» (W. Streeck, 2013).

Για την Μεγάλη Επανεκκίνηση του Ανθρώπου

Από Μανόλης Μούστος

- 20 Μαΐου, 2022

ΗΡωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Καταστροφή. Ανυπολόγιστη. Ανθρώπινες απώλειες, προσφυγικά κύματα, διαλυμένες υποδομές. Κι όλα αυτά δίπλα μας, στη γειτονιά μας. Μέσα στην Ευρώπη. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Πιο πολύ από όλα, ο πόλεμος στην Ουκρανία διαλύει ψευδαισθήσεις με τις οποίες ζούμε για χρόνια στον δυτικό κόσμο.

Την ψευδαίσθηση ότι αυτά τα πράγματα γίνονται κάπου μακριά από εμάς. Σε μακρινές χώρες, κάπου ανατολικά ή νότια. Σε κάτι Αφγανιστάν, κάτι Συρίες, κάτι Αφρικές. Καλά, εκεί δεν ζουν σε καλύβες και χαμόσπιτα; Τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς; Αυτοί έχουν εμφυλίους και επιδρομές από πολέμαρχους κάθε τρεις και λίγο. Συνηθισμένοι είναι…

Ή την ψευδαίσθηση ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι γίνονται πλέον αποκλειστικά με οικονομικά μέσα και διπλωματία. Ή κατασκόπους. Άντε και κανένα drone. Άρματα μάχης και βομβαρδισμοί σε κατοικημένες περιοχές; Στρατιώτες που κινούνται με βαρύ οπλισμό σε έρημες πόλεις; Αυτά είναι ιστορίες που αφηγούνται οι παππούδες μας από το 1940. Αμ δε…

Εμείς εδώ στον «πολιτισμένο» κόσμο. Εμείς εδώ στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα

έχουμε άγχη διαφορετικά. Ανεργία, ακρίβεια, κυβερνητική διαφθορά. Και άλλα πολλά. Πάντως όχι και να τρέχουμε να γλιτώσουμε το κεφάλι μας από βόμβες που πέφτουν από τον ουρανό…

Γιάννης Παπαμιχαήλ 13 λεπτά-καρφιά συμπυκνωμένο το σήμερα εμπρός στον Τεχνοφεουδαρχικό Ολοκληρωτισμό

Η εποχή της αντεπανάστασης κατά Χομπσμπάουμ - Αυτό τον τίτλο θα είχε το βιβλίο του Άγγλου ιστορικού αν ζούσε σήμερα και έγραφε για το σήμερα. Ο προσχηματικός λόγος, εμείς οι προσχηματικοί άνθρωποι, οι προσχηματικές ταυτότητες, η γενικευμένη απαθή επιτρεπτικότητα στα αδιανόητα, με την παρουσία της πολιτικής ορθότητας και με την απουσία τελικά του έμπρακτου κοινωνικού ελέγχου, μια εκλογίκευση της μετανθρωποποίσης μας. Την παρουσία του κενού. Η κατάργηση των αντιθέτων. Η αποστράτευση και αποσύνθεση των συλλογικών υποκειμένων της ιστορίας - Εθνών και κοινωνικών τάξεων. 

Ο ιδιώτης αποξενωμένος από κάθε τι που μέχρι τώρα ιστορικά τον συγκροτούσε σε κοινωνικό ον - υποκείμενο - πολίτη. Πλήρως απορροφημένοι από ιδεοληψίες του σήμερα, έχουμε γίνει πελάτες ενός ξενοδοχείου που πρέπει να πουλήσουμε κάτι κάθε μέρα για να συντηρήσουμε την τεκμηριωμένη μας δουλεία. Ο Ξένος του Καμύ ο κάθε ένας από εμάς που μας οδηγεί στην αυτοτιμωρία, την αυτοακύρωση μας.

 Αποτέλεσμα η απουσία του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης και επόμενο η λεηλασία, η απαξίωση, το τελικό αποτέλεσμα όλων των ανθρώπων από όλους τους ανθρώπους, που από υποκείμενα έχουν μεταλλαχθεί σε αντικείμενα προς χρήση.

Για την Δημοκρατία – Κορνήλιος Καστοριάδης

Του Δημήτρη Γιαννάτου 

Τα σύγχρονα συντάγματα αρχίζουν με διακηρύξεις των δικαιωμάτων, των οποίων η πρώτη
φράση είναι είτε ένα θεολογικό πιστεύω είτε μια αναλογία: «Η φύση διέταξε…» ή «ο Θεός διέταξε…», ή «Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι» (ο τελευταίος αυτός ισχυρισμός είναι, ούτως ή άλλως, εσφαλμένος: η ισότητα είναι δημιουργία των ανθρώπων που δρουν πολιτικά). Σε σύγκριση με τα ανωτέρω, οι αθηναϊκοί νόμοι περιλαμβάνουν ένα στοιχείο αξεπέραστης βαθύτητας: αρχίζουν πάντα λέγοντας: «Έδοξε τη βουλή και τω δήμω», «Φάνηκε καλό, η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού ήταν ότι…», και κατόπιν ακολουθεί το κείμενο του νόμου. Αυτό το έδοξε είναι εκπληκτικό, είναι αληθινά ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας.


Δεν διαθέτουμε επιστήμη για το τι είναι καλό για την ανθρωπότητα, και δεν θα την αποκτήσουμε ποτέ.
Αν υπήρχε, δεν θα έπρεπε να αναζητούμε τη δημοκρατία, αλλά μάλλον την τυραννία εκείνου που θα κατείχε την επιστήμη αυτή. Θα επιχειρούσαμε να τον βρούμε για να του πούμε: «Ωραία, εσύ θα κυβερνήσεις επειδή κατέχεις την πολιτική επιστήμη». Αυτό άλλωστε λένε ρητά ο Πλάτων και πολλοί άλλοι˙ αυτό έλεγαν επίσης και οι κόλακες του Stalin: «Επειδή γνωρίζεις την ιστορία, την οικονομία, τη μουσική, τη γλωσσολογία…
Και ζήτω ο γενικός γραμματέας!».

Οι Αθηναίοι όμως έλεγαν: «Η καλοζυγισμένη γνώμη της βουλής και του λαού είναι να θεσπιστεί το εξής…». Αυτό σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς της δόξης, δηλαδή της καλομελετημένης γνώμης, της ικανότητάς μας να σχηματίζουμε γνώμη πάνω σε ζητήματα που ξεφεύγουν από τους γεωμετρικούς συλλογισμούς.

___ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ και ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ ___

 ΟΡΓΟΥΕΛ  - ΧΑΞΛΕΫ - ΠΟΣΤΜΑΝ 

“Τι είναι χειρότερο άραγε; Να βλέπει κάποιος θεωρίες συνωμοσίας ή να κάνει ότι δεν βλέπει τις πράξεις των συνωμοτών;“

του Δημήτρη Τσιριγώτη

" Ο Τζώρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «1984», που εκδόθηκε το 1949, προέβλεψε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον -συγκεκριμένα το έτος 1984- ο κόσμος θα φτάσει σε ένα σημείο όπου θα υπάρχει ένα και μοναδικό ολοκληρωτικό καθεστώς που θα ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις συνειδήσεις και ως εκ τούτου και στις συμπεριφορές των ανθρώπων. 

Ότι το Κόμμα θα ασκούσε την εξουσία μέσω της προσωποποίησης του, αυτής του Μεγάλου Αδελφού. 

Ο στόχος του Μεγάλου Αδελφού θα ήταν ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης και της ελευθερίας της έκφρασης που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω των απαγορεύσεων και του φόβου, δηλαδή με την τρομοκράτηση και την καταστολή.

Αντιθέτως ο  Άλντους Χάξλεϋ στο βιβλίο του «Brave New World» (Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος) που εκδόθηκε το 1932 προέβλεπε ότι στο μέλλον, εν έτει 2495, θα έχει επικρατήσει το Παγκόσμιο Κράτος με τη βοήθεια των Δέκα Μεγάλων Διαχειριστών, δηλαδή δέκα ισχυρότατων αφεντικών που θα έχουν σαν σκοπό να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ευτυχισμένους δούλους, χωρίς τη χρήση βίας ,τρομοκρατίας και καταστολής. 

Για αυτούς το θέμα θα ήταν ξεκάθαρο. 

Ο λαός εταίρος, μέρος της πολιτείας ή ο λαός στην ιδιωτεία με την ψήφο του

Του Γεώργιου Κοντογιώργη

Μπήκαν μπροστά τα κομματόσκυλα για να βρωμίσουν τον ελεύθερο λόγο παραφραζοντας τον και  εμφανίζοντάς τον ως ιδιοτελή καθώς πλησιάζουν οι εκλογές. Τρομάζουν με τη σκέψη ότι μπορεί να ανοίξουν τα μάτια τους οι πολίτες και να πάψουν να συμπεριφέρονται ως πελάτες, εργοδότες της μοναρχευόμενης κομματοκρατίας...

 Μαντρώστε τη σκέψη του λαού, είναι ο μόνος τρόπος για να επιπλέουν στα λύματα του κομματικού καταγωγίου δαπάναις της χώρας....

Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι για να εξαπατήσουν, να χειραγωγήσουν τον πολίτη παραποιούν, ψεύδονται και διαπράτουν απάτη αποδίδοντας μου απόψεις που δεν είπα. Εξήγησα ότι καθένας είναι ελεύθερος να ψηφίσει ή να μην ψηφίσει, δικό του θέμα. Διευκρίνισα όμως ότι πρέπει να γνωρίζει ποια είναι η σημασία της ψήφου -είτε ψηφίσουν είτε όχι- στο πολιτικό σύστημα της έκφυλης απολύτως ολιγαρχικής μοναρχίας. Διευκρίνισα όταν ερωτήθηκα ότι εγώ δεν ψηφίζω διότι δεν συμμετέχω σε ένα σύστημα που δεν αναγνωριζω διότι δεν μου επιτρέπει να συμμετέχω στις αποφάσεις του για τις τύχες μου..

 Δεν είναι νοητό να διδάσκω τη δημοκρατία και να επικροτώ την απάτη της απόλυτης μοναρχιας. Και μάλιστα μιας μοναρχίας που συστηματικά χρεώνεται με την καταστροφή και την υποτέλεια της ελληνικής κοινωνίας. Τα εντεταλμένα κομματόσκυλα που αναζητούν ρόλους για να μην παραμένουν στα αζήτητα της δημοσιότητας και της εξουσίας, ξέρουν ότι για να τον αποκτήσουν πρέπει ο λαός να λειτουργεί ως αγέλη προβάτων, να μην σκεπτέται αλλά να χειροκροτεί και να ψηφίζει με φαλκιδευμένη ψήφο. Γιατί αν βγει από το μαντρί της α-σκεψίας θα τους ρήξει στον καιάδα της αφάνειας. Όλα αυτά α σουραύλια της κομματοκρατίας που θέλουν την κοινωνία αγέλη προβάτων που θα υπακούει άκριτα στην εξουσία της αποκρύπτουν ότι λειτουργούν ως κοινοί απατεώνες αποκαλώντας την απόλυτη μοναρχία ως δημοκρατία. 

Έχουν το θράσος να διακηρύσουν ότι αν επικρατήσουν αυτοί θα ανέβει ο λαός στην εξουσία. Ξέρουν ότι αν τους γυρίσει την πλάτη ο λαός στις εκλογές θα πάψουν να υπάρχουν. Γι αυτό αγωνιούν. Διαπληκτίζονται  μεταξύ τους ποιός θα λαηλατήσει αποτελεσματικότερα το λαό και θα υπονομεύσει την πατρίδα. Ο λαός στις εκλογές το μόνο που κάνει με την ψήφο του είναι να επιλέξει τον ανεξέλεγκτο μονάρχη-δήμιό του που θα συμβάλει στην έτι περαιτέρω στην καταστροφή του.