Αναζητώντας τους πολιτικούς μηχανισμούς «χυλοποίησης» της κοινωνίας

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Γιατί η δυτικότροπη δυστοπία επιδιώκει την αποσάρθρωση της πολιτικής έκφρασης στην κοινωνία και ποιες διαδικασίες ακολουθεί για την επίτευξη αυτού του στόχου;

Μία ερώτηση στην οποία η απάντηση αποτελεί μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση – ελεγεία, που είναι αδύνατο να εξαντληθεί σε ένα σημείωμα, ίσως και σε ένα βιβλίο!

Υπάρχουν όμως κάποια διακριτά σημεία που για λόγους έστω δημοσιολογικούς ή δημοσιογραφικούς θα μπορούσαν να ανοίξουν την ατζέντα για το περιεχόμενο του σχεδίου της καταστροφής της συντεταγμένης κοινωνίας, στην κατεύθυνση της παγκόσμιας ψυχοπάθειας ή, εύσχημα, διακυβέρνησης, όπως διαταραγμένοι κροίσοι προσπαθούν να επιβάλλουν, στην λογική του μετά (μετακοινωνία, μεταιστορία, μεταπολιτική, μεταεπιστήμη κοκ)


Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι οραματιστές της ψυχότροπης μετακοινωνίας θέλουν μια αγέλη ανθρωποειδών χωρίς κρίση, με ελέγξιμη έκφραση, με απόλυτα θολή αντίληψη των βασικών αρχών της κοινωνικότητας, των φυσικών λειτουργιών του περιβάλλοντος αλλά και του ίδιου του ατόμου, που θέλουν να θεωρείται ένα είδος πανίδας, χωρισμένο σε υποκατηγορίες, πέρα και έξω από τις ανθρώπινες φυσικές λειτουργίες, χωρίς ιστορική μνήμη – την οποία σκόπιμα στρεβλώνουν – χωρίς πολιτική αντίληψη, αφού σε αυτό το ανθρωποειδές ον του έχουν αφαιρέσει, μέσα από την επίμονη προπαγάνδα της αντιγνώσης, κάθε ταξικό ή άλλο κοινωνικό προσδιορισμό, στην κατεύθυνση της άδηλης «ευτυχίας» που δεν προσδιορίζεται πάρα μόνο με ελευθεριακούς όρους

Όλα αυτά στον βωμό του στόχου της κατοχής του κόσμου που οι επίδοξοι νεοφεουδάρχες θέλουν σε βάρος των κοινωνιών του

Το «τέλος της ιστορίας», του απερίγραπτου Φουκουγιάμα, είχε από νωρίς – δεκαετία του ’90 – στόχο αυτό ακριβώς, δηλαδή την «παιδεία» του μετανθρώπου που έχει διαμορφώσει πεποίθηση των «ανάποδων» εννοιών, της στρέβλωσης, της συκοφαντίας, της «σκηνοθετημένης» ιστορίας και του παραλογισμού, ενός ανάποδου και διεστραμμένου κόσμου

Σταθερά στην ίδια κατεύθυνση – της ιδεολογικής εμπέδωσης της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικοπολιτειακής στρέβλωσης – εργάζονταν χρόνια το ιδιωτικό φόρουμ των νεοφεουδαρχών (WEF), με έδρα το Νταβός, που στόχο είχε την αναζήτηση, τον ενεχυριασμό, και την επιβολή σε όλες της μορφές της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής, γνωσιακής πυραμίδας, προσώπων έτοιμων να αναλάβουν τον ρόλο της επιβολής του θεωρήματος του “μετά κόσμου”, που με την «φιλοσοφία» της ευγονικής, στην οποία εθίζονταν οι αγγλοσάξονες – και όχι μόνο – αποικιοκράτες, θα αποτελεί την βασική αρχή της σκέψης για την ηγεσία της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που με πρόσωπα – εργαλεία ιταμού ήθους, μέτριας αντίληψης, εξαιρετικής αμάθειας, εύκολα μέσα από δοτούς τίτλους επιστημονικούς ή άλλους θα αποτελούν τους επιμέρους πόλους διαχείρισης της «Νέας Φεουδαρχίας» ή «μεγάλης επανεκκίνησης», ώστε για τον μετάνθρωπο να υπάρξει μια απολύτως ελεγχόμενη ζωή και ένας απόλυτα προγραμματισμένος θάνατος, σε έναν απόλυτα και φεουδαρχικά ελεγχόμενο κόσμο

Η «νεωτερική» αντίληψη και στρέβλωση των ιδεολογιών «δουλεύει» – με την συνέργεια των πολιτικών σχημάτων ανά τον Δυτικό κόσμο – χρόνια τώρα προς την κατεύθυνση αυτή, ιδιαίτερα μετά την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εκμεταλλευόμενη το ιδεολογικό vertico στο οποίο περιήλθε η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά, σαν πολιτικοιδεολιγικοκοινωνική έκφανση στις τάξεις της Δυτικής κοινωνίας

Η τεχνολατρεια, υπό το πρόσχημα των τεχνολογικών επιτευγμάτων και ο θρίαμβος της κατανάλωσης στις τάξεις της παραγωγικής κοινωνικής βάσης, αμβλύνει σταθερά – χρόνια τώρα – τις κοινωνικές πεποιθήσεις και δημιουργεί την νεοφεουδαρχικά επιδιωκόμενη «κρίση των τάξεων»

Η απάλειψη των αρχών πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν τα σοσιαλιστικά προτάγματα – αιτήματα των κοινωνικών τάξεων της εργασίας και του πολιτισμού και η ενδυνάμωση μιας, χωρίς όρους και όρια, καταναλωτικής ευδαιμονίας αντί παντός τιμήματος, θυσίασε στον βωμό της εντεινόμενης, τότε, δυστοπίας την κοινωνική συνοχή και μετέτρεψε σταθερά τις κοινωνίες σε αθροίσματα ατόμων – καταναλωτών που κυνηγούν μια θολή, εφήμερη και ευκαιριακή ευημερία, που κρίνεται από το ύψος της ατομικής κατανάλωσης, χωρίς καμία οικονομική αναφορά και χωρίς κανένα αναλογισμό, ενώ ταυτόχρονα η καθεστηκυία Νεοφεουδαρχική αντίληψη προχωρούσε στην αποπαραγωγικοποίηση της οικονομίας του άλλοτε Δυτικού κόσμου, υποθηκεύοντας το μέλλον των παραγωγικών κοινωνικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχαν – μέσω των ιδεολογικά αυτοχρεωκοπημένων σοσιαλιστικών και αριστερών πολιτικών σχημάτων, που παραδόθηκαν στην ιδεολογική στρέβλωση και απεμπόλησαν την ερμηνευτική δυνατότητα των αιτίων που αντλούνταν από την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού – μετατραπεί σε άκριτη, αναξιοποίητη και εν πολλοίς εκμαυλισμένη καταναλωτική μάζα.

Έτσι ανοίγει διάπλατα η «πόρτα του φρενοκομείου» στο οποίο έχει μετατραπεί ο άλλοτε δυτικός κόσμος, σε μια ανέλεγκτη πορεία παρακμής και παράνοιας, με τα τμήματα των κοινωνικών τάξεων που, έστω και τώρα, καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, σε απόλυτη παράλυση και επιλογή της ιδιώτευσης, αντί αυτή της μάχης για την ανάκτηση των ανθρωποκεντρικών αξιών μιας ουσιαστικά ανθρώπινης κοινωνίας

Πως στήθηκε ο μηχανισμός πολιτικής έκφρασης που οδηγεί στην κοινωνία χυλό;

Πως διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις ιδιώτευσης ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας;

Αποτελεί η αποχή από τον κοινό προβληματισμό και την πολιτική που ορίζει το μέλλον των κοινωνιών – σαν απότοκο κοινωνικής απελπισίας, απογοήτευσης και αδιέξοδου –

μορφή πολιτικής επιλογής για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ;

Γιατί βολεύει η ύπαρξη προσωποπαγών πολιτικών σχημάτων που στην μεταπολιτική, όπως η νεοφεουδαρχία σχεδιάζει, αντικαθιστούν τα οργανωμένα πολιτικά σχήματα αρχών με τα οποία πορεύτηκε η μεταπολεμική Δύση;

Γιατί εξυπηρετεί η «νεωτερική» ερμηνεία της ιδεολογίας ή της ιστορίας – που στρεβλώνει και κατασυκοφαντεί αρχές και γεγονότα – το μοντέλο της «χυλοποιημένης» κοινωνίας των μετανθρώπων;

Υπάρχουν χώρες – θύλακες του νεοφεουδαρχικού πειράματος και ποια είναι τα χαρακτηριστικά των κοινωνιών στις χώρες αυτές με βάση τα οποία επιλέχθηκαν ;

Ας σημειώσουμε αρχικά ότι το τραγικά δομικό ιστορικό συμβάν της διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας αποτέλεσε την Λυδία ιστορική λίθο πάνω στην οποία χτίστηκε η Νεοφεουδαρχική αντίληψη του κόσμου, αφού η γεωπολιτική και γεωοικονομική μονοκρατορία των αγγλοσαξόνων και των συμμάχων τους έδινε πρόδηλα ένα δεδομένο αναντίρρητο, που δεν ήταν άλλο από το τέλος του σοσιαλιστικού πειράματος διακυβέρνησης της κοινωνίας, όπως αυτό μεθοδεύτηκε, μέσα από τις εσωτερικές διεργασίες, που γέννησαν οι παθογένειες του ίδιου του συστήματος στον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλιστικού μοντέλου», συνοδευόμενη από την ανάλογη προπαγάνδα απομυθοποίησης υπαρκτών και πανανθρώπινων αξιών, που αποτελούσαν τον οδηγό της σοσιαλιστικής άποψης του κόσμου, στην κατεύθυνση της δικαιότερης κατανομής του πλούτου και τελικά στον στόχο της κατάκτησης μιας δικαιότερης κοινωνίας, διαμόρφωσαν το κατ’ αρχήν πλαίσιο της πεποίθησης ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική», πέρα από αυτήν του καλπάζοντας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, καπιταλισμού και της άποψης ότι η κοινωνική αλλά και η ατομική ευτυχία, η επιτυχία και η πρόοδος είναι συνιστώσες που ρυθμίζονται από την αγορά, με την ελευθεριακή και νεοφιλελεύθερη αντίληψη του όρου, που επιβάλλονταν από την ήττα του «υπαρκτού σοσιαλιστικού μοντέλου»

Σαν αποτέλεσμα αυτού του ιστορικού γεγονότος, ακολούθησε η παντελής έλλειψη της πολιτικής, ιδεολογικής και κοινωνιολογικής ερμηνείας των αιτιών που οδήγησαν τον «σοσιαλιστικό κόσμο» στην κατάρρευση, από την πλευρά των δυτικών σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών πολιτικών σχημάτων και η παράδοσή τους στην λογική του κυρίαρχου ιστορικοπολιτικού συμβάντος, που σηματοδότησε εμβληματικά η πτώση του Βερολινέζικου τείχους και η μετέπειτα μεθοδευμένη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Αυτό το λάθος, της απολύτου παράδοσης στο ιστορικό γεγονός, χωρίς πολιτικές αντιστάσεις και ιδεολογικές ενστάσεις των δυτικότροπων σοσιαλδημοκρατικών και αριστερών πολιτικών σχημάτων, πέραν του γεγονότος ότι συνέβαλε στην αρχική εμπέδωση της δυστοπικής πολιτικής αντίληψης του ανύπαρκτου πολιτικού εναλλακτικού μοντέλου διακυβέρνησης της κοινωνίας, αποτέλεσε ουσιαστικά την εκκίνηση του «Νεοφεουδαρχικού οράματος», μιας συγκεκριμένης κάστας κροίσων που κατείχαν μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, για την χωρίς αντιστάσεις μετάβαση στην ΔΥΣΤΟΠΊΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ, όπου οι κάτοχοι του πλούτου, του ενεχυριασμένου από τις κοινωνίες, μπορούν να αποτελέσουν τους κυρίαρχους της ζωής και του θανάτου , σε όλες τις μορφές της πανίδας και της χλωρίδας στον πλανήτη.

Η σταδιακή φαλκίδευση της αστικοδημοκρατίας, με την υποχώρηση του κράτους σε θεμελιώδεις πολιτικές και πολιτειακές λειτουργίες διαχείρισης, όπως για παράδειγμα η είσοδος ιδιωτών στην διαχείριση των εκλογικών αποτελεσμάτων, η μέσα από μεθοδεύσεις, εμφάνιση προσώπων στο πολιτικό πεδίο, άρρηκτα δεμένων με τα νεοφεουδαρχικά κέντρα μεθόδευσης της δυστοπικής έκφανσης του κόσμου, η μεθοδευμένη κατάρρευση των κοινωνικών προσδοκιών για μια καλύτερη ζωή, όπως η προπαγάνδα της “παγκοσμιοποίησης” διατυμπάνιζε, διαμορφώνει ένα εκρηκτικό μείγμα κοινωνικής παραίτησης, που αποτελεί και τον στόχο και το πρώτο στάδιο υποδούλωσης του Ανθρώπου στην έννοια της μετακοινωνίας των ανθρωποειδών!

Ταυτόχρονα το πολιτικό κόμμα σαν κύτταρο της πολιτικής δράσης, στα πλαίσια της κοινωνικοπολιτικής στις άλλοτε Δυτικές κοινωνίες, άρχιζε να αποσαρθρώνεται από την παντελή έλλειψη πολιτικοιδεολογικής άμιλλας, για λόγους που ήδη εξηγήθηκαν – η παραλυτική αποδοχή σοσιαλδημοκρατίας και αριστεράς στην μη ύπαρξης εναλλακτικής πρότασης – και παράλληλα να στρεβλώνεται μέσα από μηχανισμούς δήθεν δημοκρατικούς, στην κατεύθυνση της «χυλοποιημένης» κοινωνίας, όπου οι πάντες έχουν γνώμη για όλα, έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε όλες τις διαδικασίες – που άλλοτε αποτελούσαν αποκλειστική λειτουργία του συντεταγμένου κόμματος και των μελών του – που τώρα «κοινωνικοποιούνται», όχι στην κατεύθυνση της συλλογικής συνείδησης, αλλά του στόχου της μετατροπής του πολιτικού χώρου σε χώρο ολιγαρχικής νομής των εσωκομματικών εξουσιών, όπου ο – χωρίς συντεταγμένες πολιτικές λειτουργίες – αρχηγός και η αυθαίρετα από τον ίδιο επιλεγμένη ομάδα του, να δρα στο όνομα της κοινωνίας και στην ουσία σε βάρος της, πειθαρχώντας στο νεοφεουδαρχικό σχέδιο της μετατροπής της κοινοβουλευτικής αστικοδημοκρατίας σε μια ολιγαρχική έκφανση με τυπικά ανούσιο κοινοβουλευτικό χαρακτήρα που στο μέλλον θα καταργηθεί και αυτός, στην πορεία προς την «παγκόσμια διακυβέρνηση».

Χώρες προτεκτοράτα, που και στο παρελθόν είχαν υπάρξει πολιτικά ενέχυρα σκοπιμοτήτων, επιλέγονται σαν πρωτόλειοι πειραματικοί χώροι αυτού του αντικοινωνικού εγχειρήματος

Χώρες όπου οι κοινωνίες τους έχουν χαλαρή και φαλκιδεμένη σχέση με την Ιστορία τους, απόλυτη αδυναμία διαμόρφωσης συλλογικής συνείδησης και διακριτές ιστορικοπολιτικής και κοινωνικές διαιρέσεις είναι τα καταλληλότερα «πειραματόζωα» για την εφαρμογή των δυστοπικών κανόνων του νεοφεουδαρχικού μοντέλου

Η χώρα μας αποτέλεσε το πρωτόλειο πείραμα αυτής της δυστοπικής αρχής ήδη από το 2007 όταν ο τότε πρόεδρος του άλλοτε σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ Γιώργος Α Παπανδρέου – αυτοανακηρυγμένος υποστηρικτής της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» – εισάγει στο πολιτικό πεδίο της χώρας την πρόταση της εκλογής του προέδρου του πολιτικού κόμματος από την κοινωνία σπάζοντας τις συντεταγμένες αρχές του πολιτικού φορέα σε μια προσπάθεια της μετατροπής του κόμματος σε μια ολιγαρχική κολεκτίβα προσώπων απόλυτα ελεγχόμενων και διαλύοντας την ουσιαστική συμμετοχή των μελών του χώρου στις διαδικασίες που αφορούσαν τον πολιτικό χώρο και όχι την γενική και αόριστη έννοια της κοινωνίας για το συμφέρον της οποίας υπήρχαν και συνταγματικά τα ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Η μετατροπή των πολιτικών κομμάτων σε «μπουλούκια» προσώπων επιλεγμένα από τον αρχηγό τον εκλεγμένο με απόλυτα θολές και αντικανονικές, ως προς το συντεταγμένο κόμμα, λειτουργίες συμβάλλουν τα μέγιστα στην αδρανοποίηση των πολιτικών αντανακλαστικών της κοινωνίας και οι πάρα πέρα πολιτικές μεθοδεύσεις εντολοδοχικού χαρακτήρα στην απογοήτευση και την ιδιώτευση μεγάλου μέρους της κοινωνίας

Περιττό να τονίσω εδώ ότι το παράδειγμα ΓΑΠ ακολούθησαν ασθμαίνοντας ΌΛΟΙ ΟΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΊ ΦΟΡΕΙΣ της χώρας, αφού το κέντρο που τους κατηύθυνε ήταν εξωχώριο, εκείθεν του Ατλαντικού και πολύ συγκεκριμένο

Στην Ευρωπαϊκή κολεκτίβα (ΕΕ) – δημιούργημα του ίδιου παγκόσμιου δυστοπικού κέντρου – έχουμε ανάλογα φαινόμενα, με διακριτό αυτό του σημερινού προέδρου της Γαλλίας Μακρόν, που θεωρώ ότι μόνο τυχαία δεν ήταν σαν επιλογή προσώπου, αλλά και σαν την χώρα όπου έπρεπε να φαλκιδευτεί η πολιτική και κοινωνική συνοχή της, για γνωστούς ιστορικούς λόγους

Θα μπορούσαν να διατυπωθούν πολλά ακόμα επιχειρήματα και ερμηνείες για την ύπαρξη της σημερινής δυστοπίας στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα του άλλοτε Δυτικού κόσμου, που άλλα έχουν γίνει έστω ενστικτωδώς αντιληπτά και άλλα ίσως όχι

Το μείζον όμως είναι η διαμόρφωση της συνείδησης ότι :

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΠΑΡΑΊΤΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΔΡΆΝΕΙΑ δεν αποτελεί την λύση, αν θέλουμε ένα μέλλον με τον άνθρωπο κυρίαρχο και δημιουργό της ιστορίας του στον κόσμο.

Η αφύπνιση, η έγερση και η αντίσταση των κοινωνιών, στις πολλαπλές δυσμορφίες που σχεδιάζει η νέα φεουδαρχία, είναι το μόνο ανάχωμα που θα σταματήσει τον παρακμιακό κατήφορο, που οδηγεί στο τέλος του δημιουργικού Ανθρώπου και της ιστορίας του

Τα σέβη μου

ΠΗΓΗ:https://www.militaire.gr/anazitontas-toys-politikoys-michanismoys-chylopoiisis-tis-koinonias/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com