Ντοκουμέντα CIA: Πως ο Τίτο έφτιαξε την «μακεδονική» γλώσσα

Την απίστευτη παραδοχή ότι η ”Μακεδονική γλώσσα” είναι ένα εξ’ ολοκλήρου ψευδές κατασκεύασμα του Κομμουνιστικού καθεστώτος του Τίτο κάνει η CIA σε έγγραφό της που αποχαρακτηρίστηκε το 2001.

Στο έγγραφο, στο οποίο τα Σκόπια αναφέρονται ως ”Μακεδονία” και χρονολογείται από το 1950, αναφέρεται μάλιστα χαρακτηριστικά ότι ”μόνο το όνομα είναι πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απάτη”.

Το Off the Record μελέτησε ολόκληρο το έγγραφο και δημοσιεύει τα πιο ”ζουμερά” και χαρακτηριστικά σημεία του:

”Δημιούργησαν την μακεδονική γλώσσα. Όλα τα οικογενειακά ονόματα αλλοιώθηκαν. Βιβλία εκτυπώθηκαν στα μακεδονικά, τα οποία οι Μακεδόνες δεν καταλαβαίνουν. Πολλοί κομμουνιστές αντιτίθενται στην καινούργια γλώσσα.

O Centa MIDEROVIC, γενικός γραμματέας της Γιουγκοσλαβικής Ένωσης συγγραφέων, ήταν αποφασιστικά αντίθετος στην Μακεδονική γλώσσα ως διευθυντής του εκδοτικού οργανισμού ”PROSVETA” της Σερβίας και αρνήθηκε να εκτυπώσει βιβλία στα Μακεδονικά. Στο μεταξύ επικράτησε η ιδέα ότι μία Μακεδονική γλώσσα έπρεπε να δημιουργηθεί και δημιουργείται τώρα (οι Μακεδόνες μιλάνε μία γλώσσα που περιέχει περισσότερες αρχαίες σλαβικές λέξεις από ότι η Σερβική). Είναι μία μετάβαση μεταξύ της Σερβικής και της Βουλγαρικής γλώσσας αλλά περισσότερο σχετίζεται με την Βουλγαρική. Αυτή η γλώσσα δεν γράφτηκε ποτέ σε βιβλία καθώς η Μακεδονική intelligentsia μελετούσε είτε στα Βουλγαρικά είτε στα Γιουγκοσλαβικά.

Η συνάντηση ΚΚΕ-Τίτο πριν τον Δεκέμβρη του ’44

Του Γιώργου Μιχαηλίδη 

Ένα σημαντικό -πλην παραγνωρισμένο- ντοκουμέντο που βρίσκεται στο προσωπικό αρχείο του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο μας προσφέρει μία πολύτιμη πηγή κατανόησης των πολιτικών ερωτημάτων στα οποία καλούνταν να απαντήσει η πλευρά του ΚΚΕ λίγο πριν το ξέσπασμα των συγκρούσεων του Δεκέμβρη του ‘44. 

Πρόκειται για το εξασέλιδο πρακτικό της συνάντησης της τριμελούς αντιπροσωπείας του ΚΚΕ με τον Τίτο, το οποίο βεβαίως έχει συνταχθεί απ’ τη γιουγκοσλαβική πλευρά.

Η συνάντηση έλαβε χώρα στις 15 Νοέμβρη 1944, ένα μήνα δηλαδή μετά την απελευθέρωση της Αθήνας και ενώ το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, τα κρισιακά σημάδια της οποίας ήταν πλέον έκδηλα. Διαβάζοντας τα πρακτικά της συνάντησης μπορούμε να διακρίνουμε την ανάπτυξη δύο διαφορετικών λογικών αντιμετώπισης της τότε κατάστασης. Από τη μία, η “λογική Τίτο” βλέπει την κατάσταση εντελώς ρευστή και τη χρονική συγκυρία κατάλληλη ώστε να κατοχυρώσει το κομμουνιστικό κίνημα τις καλύτερες δυνατές θέσεις για την επαύριο του πολέμου. Η προσέγγιση αυτή δίνει τον τόνο στο ρίσκο και την αποφασιστικότητα υποτιμώντας (ή τουλάχιστον μη υπερτιμώντας) τις βρετανικές δυνατότητες στρατιωτικής επέμβασης. Έτσι, αυτό που διαπνέει τις τοποθετήσεις του στη συνάντηση είναι η τόλμη απέναντι σε συμμάχους κι αντιπάλους κι η έμφαση στον στρατιωτικό συσχετισμό ως τον πιο καθοριστικό παράγοντα για τη διαμόρφωση του πολιτικού συσχετισμού.