Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι μουσουλμάνοι της Γαλλίας προέρχονται από τις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής: Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Γουινέα, Μαυριτανία, Νιγηρία, Σενεγάλη, Γκάμπια, Τσαντ, Γκαμπόν, Κονγκό, Καμερούν, Τόγκο, Μπουρκίνα Φάσο, Μαδαγασκάρη, Ερυθραία, Μαυρίκιος, Τζιμπουτί, Κομόρες. Κυρίως όμως και λόγω εγγύτητας, οι μουσουλμάνοι Γάλλοι πολίτες προέρχονται από την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. Υπό αυτό το πρίσμα, η αποικιοκρατία εισέρχεται στο προσκήνιο αντικαθιστώντας τη θρησκεία. Η γαλλική αποικιοκρατία (όπως και η εν γένει αποικιοκρατία) δεν ήταν πεφωτισμένη. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν είναι καταδυνάστευση, και εκμετάλλευση. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η περίπτωση της Αλγερίας, μια χώρα η οποία επαναστάτησε και κέρδισε την ελευθερία της το 1962, μετά από 130 χρόνια κατοχής. Η ήττα της Γαλλίας στον Αλγερινό πόλεμο γέμισε με μίσος τους Γάλλους για την Αλγερία και δημιούργησε τις συνθήκες για τη μετέπειτα γκετοποίηση των Αλγεριανών και Μαροκινών μεταναστών στα προάστια του Παρισιού.Το ίδιο κλίμα καχυποψίας και προκατάληψης επικράτησε εναντίον όλων των μεταναστών της Β. Αφρικής. Αυτή την η αλήθεια η Γαλλία δεν την έχει ακόμα αντιμετωπίσει.
Η αποικιοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα είναι κυρίως προϊόν του 19ου αιώνα. Πρόκειται για την τελευταία φάση της ευρωπαϊκής επέκτασης που ξεκίνησε την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων του 15ουκαι 16ου αιώνα και συνέχισε τον 17ο και 18ο αιώνα. Σχεδόν όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη συμμετέχουν σε αυτή τη νέα φάση της αποικιοκρατίας. Η Αγγλία έχει ήδη τη μεγαλύτερη εμπειρία με κτήσεις σε όλο τον κόσμο και θα κρατήσει και τώρα την πρώτη θέση. Η Γαλλία από το 1830 και την κατάκτηση της Αλγερίας χτίζει τη νέα γαλλική αυτοκρατορία. Η Ισπανία και η Πορτογαλία χάνουν τις κτήσεις τους στη Λατινική Αμερική και προσπαθούν να υπερασπιστούν όποια εδάφη μπορούν να ελέγξουν στην Αφρική. Η Ολλανδία κρατάει τις κτήσεις στην Ινδονησία και νέα έθνη-κράτη, όπως το Βέλγιο, η Γερμανία και η Ιταλία συμμετέχουν στην αποικιακή κούρσα. Κατά τη διάρκεια της επέκτασης τα ευρωπαϊκά έθνη θα εξάγουν στις άλλες ηπείρους τους έντονους ανταγωνισμούς τους που θα οδηγήσουν στον πρώτο παγκόσμιο το 1914. Ο έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη για την αποικιακή κατάκτηση εδαφών στην Ασία και την Αφρική θα ξεκινήσει γύρω στο 1870 - 1880. Υπάρχουν δύο σημαντικές εκστρατείες στις οποίες πρωταγωνιστεί η Γαλλία : αυτή της Αιγύπτου από το Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1798 και της Αλγερίας το 1830.
Το μοίρασμα της Αφρικής και της Ασίας είναι και συνέπεια του ανταγωνισμού μεταξύ ευρωπαϊκών εθνικισμών. Η αποικιακή κατάκτηση παρουσιάζεται από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ ως το μέσο για να προσλάβουν αξία τα ευρωπαϊκά έθνη. Πολύ καθαρό στην περίπτωση της Γαλλίας: Ταπεινωμένη από την ήττα στο γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870 αναζητεί την αποικιακή κατάκτηση που θα ξανακάνει το έθνος περήφανο. Οι νίκες στην Αφρική απέναντι στους άοπλους κατοίκους λειτουργούν ως παυσίπονο για τις ήττες του γαλλικού στρατού από την Πρωσία. Η κατάκτηση από ένα ευρωπαϊκό κράτος ανοίγει την όρεξη σε άλλα και κανένα κράτος δεν θέλει να μείνει εκτός μοιρασιάς. Έτσι η δημιουργία μιας αυτοκρατορίας με κτήσεις σε όλο τον κόσμο παρουσιάζεται ως ζωτικής σημασίας. Οι Γάλλοι εγκατέλειψαν την Αίγυπτο το 1801 μετά την ήττα τους από τη συμμαχία των Άγγλων με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Αφού λοιπόν στράφηκαν προς την Αλγερία επανέρχονται στην Αίγυπτο όπου κατασκευάζουν τη διώρυγα του Σουέζ από το 1850 έως το 1869. Τότε, όμως, ξανά οι Άγγλοι θα επέμβουν και θα καταφέρουν να ελέγξουν στρατιωτικά τη Διώρυγα και ολόκληρη την Αίγυπτο από το 1882 και έπειτα προκειμένου για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη επικοινωνία με τις βρετανικές κτήσεις στην Ινδία. Η Γαλλία, ταπεινωμένη από αυτή τη νέα ήττα θα αναζητήσει κτήσεις στη Μαδαγασκάρη και στη Δυτική Αφρική, περιοχές με μειωμένο για τους Άγγλους ενδιαφέρον. Οι υπόλοιπες χώρες βλέποντας τις κατακτήσεις της Γαλλίας ακολουθούν και κατακτούν η καθεμία ό,τι μπορεί. Οι Άγγλοι, οι Βέλγοι στο Κογκό, οι Πορτογάλοι, οι Ιταλοί.