Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Θέμης Δελβιζόπουλος

Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, ο ελληνικός καπιταλισμός, πιεσμένος από τις νέες διεθνείς συνθήκες που παρουσιάστηκαν μετά την κρίση του 73, καιαδυνατώντας να εξυπηρετήσει ένα δυνατό διεκδικητικό κίνημα που γεννήθηκε με την πτώση της δικτατορίας, περνάει σε μια καινούρια περίοδο. Αδυνατώντας να αντέξει στον νέο διεθνή ανταγωνισμό παραδίνει τα όπλα. Συνθήκες που μέχρι τότε τον στήριζαν, όπως κρατικές επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, δανειακές διευκολύνσεις μέσω των κρατικών τραπεζών, δεν είναι ικανές να ενισχύσουν τηνανταγωνιστικότητα του.

Σ’ αυτή τη φάση το καπιταλιστικό κράτος έρχεται για άλλη μια φορά αρωγόςστην ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και την ενίσχυση της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους. Αναλαμβάνει το οικονομικό βάρος όλων εκείνων των τομέων του κεφαλαίου που απαξιώνονται λόγω ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών στην παραγωγή και της έντασης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ένα ισχυρό πρόγραμμα κρατικής παρέμβασης μπαίνει σε ισχύ. Μια σειρά τράπεζες, βιομηχανίες και υπηρεσίες, κρατικοποιούνται. Το συγκρότημα Ανδρεάδη, το συγκρότημα Μποδοσάκη, τα διυλιστήρια και τα πετρέλαια Νιάρχου, τα ναυπηγεία, τα τσιμέντα, ένα μεγάλο τμήμα συγκοινωνιών, ορυχεία, έρχονται να προστεθούν στον ήδη μονοπωλιακό έλεγχο της ενέργειας μέσω της ΔΕΗ και των επικοινωνιών μέσω του ΟΤΕ. Μέσω του ελέγχου της Αγροτικής τράπεζας, κατευθύνει, προγραμματίζει και ελέγχει εμμέσως ένα μεγάλο τμήμα της αγροτικής παραγωγής. Έτσι το Ελληνικό κράτος γίνεται ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης και διαχειριστής, παραγωγικών δυνάμεων, πίστης και υπηρεσιών μεταπολεμικά. Το 95% των τραπεζών, πάνω από το 65% της βιομηχανικής παραγωγής και το ίδιο περίπου των υπηρεσιών, το 95% της υγείας και των ασφαλίσεων περνάει στα χέρια του κράτους. Ο κρατικός καπιταλισμός παίρνει στην Ελλάδα την πιο καθαρή του μορφή.

Όλα αυτά βέβαια δεν έγιναν με το αζημίωτο. Τα πάντα εκτιμήθηκαν κοστολογήθηκαν και πληρώθηκαν με το παραπάνω στους πρώην ιδιοκτήτες τους. Το κράτος μέσω των κρατικών προϋπολογισμών καλέστηκε να στηρίξει για ακόμα μια φορά το παραπαίον σύστημα στις νέες συνθήκες.

ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Νοεμβρίου 22, 2012 από seisaxthiablog

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Του Θέμη Δελβιζόπουλου

Η ΚΡΙΣΗ

Δεν πέρασαν καλά – καλά τέσσερα χρόνια από την μεγαλύτερη κρίση που σάρωσε την παγκόσμια οικονομία. Την μεγαλύτερη και περισσότερο καταστροφική κρίση που γνώρισε μεταπολεμικά ο παγκόσμιος καπιταλισμός, – η οποία μόνο με την κρίση του 29/30 μπορεί να συγκριθεί – και τώρα ξεδιπλώνεται μπροστά μας με μεγαλύτερη ένταση και με ανοιχτά όλα τα άλυτα προβλήματα που κρύβονταν για δεκαετίες πίσω από την πιστωτική επέκταση και τα χρέη, Δημόσια, εταιρικά και οικογενειακά που συσσώρευσε. Η κρίση που εκδηλώθηκε μετά την κατάρρευση των ακινήτων στις ΗΠΑ και επεκτάθηκε σαν πυρκαγιά στην παγκόσμια οικονομία δεν ξεπεράστηκε. Αντίθετα η ύφεση δείχνει να παίρνει πια καταστροφικές διαστάσεις. Ο κύκλος αυτός φαίνεται να είναι ο πιο βαθύς και πιο μακροχρόνιος όλης της μεταπολεμικής περιόδου.

Βασική αιτία της σημερινής κρίσης είναι (όπως σημείωνα στο άρθρο σκέψεις για την κρίση) η για πολλές δεκαετίες τώρα συνεχώς φθίνουσα κερδοφορία του κεφαλαίου – από κύκλο σε κύκλο – όλου του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό – αν και όχι μόνο – στην συνεχώς όλο ένα και περισσότερο αυξανόμενη υπερπαραγωγή της παγκόσμιας βιομηχανίας και σαν αποτέλεσμα της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους. Από το ξεκίνημα του μακρού κύματος ύφεσης που σηματοδοτείται με την κρίση του 73, οι παγκόσμιες οικονομικές αρχές στην προσπάθεια ανακοπής της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους με τις κλασικές πολιτικές της εντατικοποίησης της εργασίας και την μείωση του εργατικού κόστους προσέκρουσαν σε μια εντεινόμενη μείωση της κατανάλωσης η οποία επιδείνωνε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα της υπερπαραγωγής. Έτσι, έχοντας συνεχώς μπροστά στα μάτια τους το φάντασμα της κρίσης της δεκαετίας του 30, στην προσπάθεια τους να αποτρέψουν ξανά μια τέτοιας μορφής κρίση, κατέφευγαν σε ένα όλο και μεγαλύτερο δανεισμό δημόσιο και ιδιωτικό επιδοτώντας τη ζήτηση και με αυτό τον τρόπο την παραγωγή. Αυτό κράτησε για πάνω από 25 χρόνια, σκεπάζοντας όπως το χαλί τα σκουπίδια, έτσι ώστε να μην βλέπουμε, την από κύκλο σε κύκλο πτώση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μαΐου 14, 2013 από seisaxthiablog

Θέμης Δελβιζόπουλος

Πριν από δύο χρόνια περίπου σημείωνα σ’ ένα άρθρο μου με τίτλο «Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ», – ένα άρθρο που -προτείνω να (ξανά) διαβαστεί και με αφορμή την κρίση χρέους και την επίθεση που είχε ξεκινήσει για την «μετατροπή της χαρτούρας του χρέους σε εμπράγματες αξίες» έγραφα.

«Όλοι αυτοί οι καταστροφολόγοι που αλυχτούν τα βράδια τρομάζοντας τα όνειρα μας για την χρεοκοπία εκτός ευρώ, δεν μπαίνουν καν στο κόπο να μας εξηγήσουν τι θα σημαίνει για τους εργαζόμενους χρεοκοπία εντός του ευρώ και της ευρωζώνης, κάτι που έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει πιθανότητα να το αποφύγουμε. Άλλωστε τι άλλο παρά χρεοκοπία είναι η πολιτική της υποτίμησης στο εσωτερικό που εφαρμόζει η κυβέρνηση των δοσίλογων της τρόικας. Η αφαίμαξη μισθών και συντάξεων, η φοροκαταιγίδα, η κατάργηση του κοινωνικού κράτους και το σταμάτημα των δημοσίων επενδύσεων, όλα αυτά για την εξυπηρέτηση των διεθνών τοκογλύφων, τι άλλο παρά ένας αργός θάνατος χρεοκοπίας είναι. Πάνω απ’ όλα η δανειακή σύμβαση των 110 δις που υπέγραψε σαν άλλος Κουίλσινγκ ο ΓΑΠ με σαφή ρήτρα ενυπόθηκου δανείου, τι άλλο μπορεί να σημαίνει παρά μόνο τη μετατροπή της άχρηστης χαρτούρας σε εμπράγματες αξίες, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την χρεοκοπία του κράτους. Τα νομοσχέδια για δήμευση περιουσιών ιδιωτών που οφείλουν στο δημόσιο, τι άλλο παρά χρεοκοπία και μάλιστα αναγκαστική, του συνόλου της κοινωνίας είναι. Και όλο αυτό το ξεπούλημα δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου βορρά στην εξυπηρέτηση του χρέους και μετά τρομοκρατούμε τους εργαζομένους για χρεοκοπία εκτός ευρώ και εντός δραχμής.»

Η επισήμανση αυτή έτσι διατυπωμένη, είχε τότε ένα χαρακτήρα καθαρά θεωρητικό, έναν ακαδημαϊκό θα λέγαμε χαρακτήρα, για τον απλό λόγο ότι έπρεπε να αποκτήσει αξία. Να μετατραπεί δηλαδή σε καθημερινή ζώσα πραγματικότητα. Αυτό που έλειπε ήταν ότι θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι όροι και οι κατάλληλοι μηχανισμοί για να μπορέσει να λειτουργήσει.

Ο πρώτος όρος είναι ο παράγοντας χρόνος και ο δεύτερος το θεσμικό πλαίσιο.

ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Ιουνίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Του ΘΕΜΗ ΔΕΛΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Όπως έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
«Αν τώρα αυτή η κυβερνητική αλλαγή πραγματοποιούταν κάτω από την πίεση μια λαϊκής έκρηξης, αν πραγματοποιούταν κάτω από την πίεση και τον έλεγχο της ταξικής πάλης οι δυνατότητες για την πραγματοποίηση μιας πολιτικής προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων θα είχαν πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί και να πετύχει. Δυστυχώς η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει, θα προκύψει κάτω από μια ιστορική ιδιαιτερότητα. Θα είναιγέννημα μιας ιδιόμορφης ταξικής συνεργασίας. Οι δανειστές μας και η εναπομένουσα οικονομική ελίτ θα στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη της για πολιτική στήριξη και συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής, την ίδια στιγμή που οι μάζες που τον ψήφισαν θα απαιτούν τη σωτηρία τους απ’ αυτή την πολιτική. Τότε η σύγκρουση μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ της δεξιόστροφης ηγετικής ομάδας και της αριστερής μειοψηφίας θα καταστεί αναπόφευκτη και θα πάρει ένα οξύτατο και διαλυτικό χαρακτήρα.» και τελείωνα: «Σε νέο σημείωμα που ελπίζω να καταπιαστώ σύντομα θα ασχοληθώ με το ζήτημα αυτό αλλά και με μια σειρά άλλα που απορρέουν αλλά και συνδέονται μαζί του Ελπίζω να μην με προλάβουν τα γεγονότα τα οποία τρέχουν στην εποχή μας με μεγάλη ταχύτητα γιατί εγώ δεν φημίζομαι έτσι και αλλιώς για την ταχύτητα γραφής μου.»