ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Ιουνίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Του ΘΕΜΗ ΔΕΛΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

Όπως έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
«Αν τώρα αυτή η κυβερνητική αλλαγή πραγματοποιούταν κάτω από την πίεση μια λαϊκής έκρηξης, αν πραγματοποιούταν κάτω από την πίεση και τον έλεγχο της ταξικής πάλης οι δυνατότητες για την πραγματοποίηση μιας πολιτικής προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων θα είχαν πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί και να πετύχει. Δυστυχώς η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει, θα προκύψει κάτω από μια ιστορική ιδιαιτερότητα. Θα είναιγέννημα μιας ιδιόμορφης ταξικής συνεργασίας. Οι δανειστές μας και η εναπομένουσα οικονομική ελίτ θα στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη της για πολιτική στήριξη και συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής, την ίδια στιγμή που οι μάζες που τον ψήφισαν θα απαιτούν τη σωτηρία τους απ’ αυτή την πολιτική. Τότε η σύγκρουση μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ της δεξιόστροφης ηγετικής ομάδας και της αριστερής μειοψηφίας θα καταστεί αναπόφευκτη και θα πάρει ένα οξύτατο και διαλυτικό χαρακτήρα.» και τελείωνα: «Σε νέο σημείωμα που ελπίζω να καταπιαστώ σύντομα θα ασχοληθώ με το ζήτημα αυτό αλλά και με μια σειρά άλλα που απορρέουν αλλά και συνδέονται μαζί του Ελπίζω να μην με προλάβουν τα γεγονότα τα οποία τρέχουν στην εποχή μας με μεγάλη ταχύτητα γιατί εγώ δεν φημίζομαι έτσι και αλλιώς για την ταχύτητα γραφής μου.»

Όπως όλα δείχνουν τα γεγονότα τρέχουν με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από όση μπορούσα να προβλέψω.Η υποταγμένη στα κελεύσματα των δανειστών κυβέρνηση Σαμαρά, σε μια επίδειξη κυνικής αναλγησίας, αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς που συγκρίνεται μόνο με δικτατορικές πρακτικές, και μια κατασταλτική συμπεριφορά φασιστικού τύπου, με ένα «αποφασίζομεν και διατάσομεν» έβαλε λουκέτο στην ΕΡΤ. Όπως όλα δείχνουν αυτό θα είναι και το κύκνειο άσμα της κυβέρνησής του. Η απόφαση των εργαζομένων στην ΕΡΤ να καταλάβουν το σταθμό και να συνεχίσουν να εκπέμπουν έγινε το μετερίζι για να μπορέσουν να εκδηλώσουν την αγανάκτηση και το μίσος τους ενάντια στην κυβέρνηση, δεκάδες χιλιάδες λαού. Όπως όλα δείχνουν ο Σαμαράς σε μια επίδειξη υπεροψίας και αλαζονείας έκανε το μοιραίο λάθος προσπαθώντας να πείσει τους δανειστές μας ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και ότι έχουν συμφωνήσει θα εκπληρωθούν στο ακέραιο. Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, καλώντας όλους τους εργαζόμενους να τους συμπαρασταθούν, έγιναν η θρυαλλίδα που άναψε το φυτίλι για την έκρηξη. Και αυτή η έκρηξη έχει εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά σε όλη την επικράτεια και όχι μόνο. Ένα κύμα συμπαράστασης έχει ξεσπάσει σε όλο τον κόσμο γ’ αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας. Αυτή τη στιγμή μια «ιδιόμορφη διαρχία» – και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα – έχει παρουσιαστεί στην χώρα μας η οποία δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Όσο περνούν οι μέρες τόσο περισσότερος κόσμος θα κατεβαίνει στον δρόμο. Στον Σαμαρά έχει μπει το δίλλημα : ή θα υποχωρήσει ξανανοίγοντας την ΕΡΤ ή θα βάλει τους πραιτοριανούς του Δένδια να τα κάνουν λαμπόγιαλο κατηγορώντας τους εργαζόμενους για τις καταστροφές. Όποια απόφαση και αν πάρει το τέλος της κυβέρνησης του το έχει υπογράψει μόνος του. Η κατάρρευση θα κάνει τόσο θόρυβο, όσο υπερφίαλη ήταν και η παρουσία του στην πολιτική. Έτσι και αλλιώς οι μάχες είναι μπροστά μας. Η έκβαση τους είναι αυτή που θα καθορίσει αν η επόμενη οικονομική πολιτική που θα εφαρμοστεί στην χώρα μας θα είναι προς όφελος των εργαζομένων ή όχι.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο ρεφορμισμός, σαν πολιτική ιδεολογία, μπορεί να παράγεται και να αναπαράγεται σαν πολιτική ιδεολογία, μόνο κάτω απ’ τον συνδυασμό δύο απαραίτητων παραγόντων. Έναν ιδεολογικό και έναν υλικό. Ο ιδεολογικός προϋποθέτει την ολοκληρωτική υποταγή του ρεφορμιστή στην αστική ιδεολογία και ο υλικός ότι η παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται σε τροχιά ανάπτυξης, έτσι ώστε να υπάρξει η υλική βάση που πάνω της μπορεί να χτίσει τις μεταρρυθμιστικές του αυταπάτες.

Σε μια περίοδο που η πολιτική κατάσταση χαρακτηρίζεται από μια σχετική «ομαλότητα», η αλλιώς, σε μια περίοδο που οι παραγωγικές δυνάμεις βρίσκονται στον κύκλο της ανάπτυξης, σε αυτή την περίοδο είναι δυνατόν να δημιουργηθούν οι βάσεις για τις αυταπάτες ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι ικανές να γίνουν η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής προόδου. Σε αυτή τη φάση, που η ταξική πάλη βρίσκεται σε άμβλυνση γιατί οι παραχωρήσεις στις διεκδικήσεις των εργαζομένων από τους εργοδότες λύνονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Στην περίοδο που το κράτος μπορεί να παίζει επαξίως τον ρόλο του σαν διαιτητής στην διαμάχη ανάμεσα στις τάξεις. Τότε η αστική ιδεολογία μπορεί να εισχωρήσει και να διαβρώσει τα μυαλά των συνδικαλιστών και των ηγετών της εργατικής τάξης.

Τότε ο ρεφορμισμός βρίσκεται στο απόγειο του και ο ρεφορμιστής πολιτικός ή συνδικαλιστής αποθεώνεται σαν επαναστάτης ηγέτης στην συνείδηση της τάξης. Αυτή η περίοδος άλλωστε είναι που σταλάζει βαθειά στην συνείδηση όχι μόνο των ηγετών της αλλά στο σύνολο της εργατικής τάξης το δηλητήριο των αστικοδημοκρατικών αυταπατών. Σ’ αυτή την περίοδο τα σύνορα του ρεφορμισμού και του επαναστατικού Μαρξισμού γίνονται δυσδιάκριτα μέσα στα κόμματα της εργατικής τάξης. Ο κεντρισμός σχεδόν εξαφανίζεται, ο πολιτικός ακτιβισμός γίνεται το ευαγγέλιο του ανυπόμονου σεχταριστήκαι ο «μαρξισμός» μπαίνει σε μια κρίση ταυτότητας στην προσπάθεια του να διατυμπανίζει συνεχώς την κρίση του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού «κατά τας γραφάς» και ταυτόχρονα να βιώνει γύρο του μια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Μια τέτοια περίοδο μεγάλης κλίμακας ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων γνωρίσαμε σε όλο τον λεγόμενο ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο – και όχι μόνο – απ’ τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Και επειδή ακριβώς, η περίοδος αυτή είχε μεγάλο μάκρος αλλά ταυτόχρονα συνδυάστηκε και με την κατάρρευση του πρώην «σοσιαλιστικού» μπλοκ και την κυριαρχία του καπιταλισμού, αυτό έβαλε τις βάσεις για την απόλυτη κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας πάνω σε όλη την κοινωνία.

Αντίθετα, σε μια περίοδο κρίσης και αδυναμίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων όπως σήμερα, η υλική βάση στήριξης του ρεφορμισμού καταρρέει δημιουργώντας ρήγματα στην ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης. Σε μια περίοδο που ένα απίστευτα μεγάλο πλεόνασμα κεφαλαίου παγκόσμια δεν βρίσκει διέξοδο σε επενδύσεις, σε συνδυασμό με ένα τεράστιο και συνεχώς διευρούμενο όγκο ανέργων που δεν μπορεί να απορροφηθούν για εργασία, τότε οι ισορροπίες διαταράσσονται. Σε μια περίοδο που το πλεόνασμα κεφαλαίου και εργασίας δεν μπορεί να συνδυαστεί ξανά στην παραγωγή για να δημιουργήσει τους όρους κερδοφορίας του κεφαλαίου, τότε οι συγκρούσεις ανάμεσα στις τάξεις γίνονται αναπόφευκτες και παίρνουν έναν οξύτατο χαρακτήρα. Έτσι πάνω σ’ αυτό το πεδίο των συγκρούσεων όπως στις μέρες μας,  η ισορροπία που είχε χτιστεί με την κυριαρχία του ρεφορμισμού μέσα στα κόμματα της εργατικής τάξης διαταράσσετε από την ανάγκη να δοθούν απαντήσεις σε καίρια προβλήματα. Οι συγκρούσεις μεταξύ των ρευμάτων γίνονται αναπόφευκτες και παίρνουν ένα ιδιαίτερα οξύ χαρακτήρα.

Όλα τα κόμματα της αριστεράς με τον ένα η τον άλλο τρόπο, έχουν πέσει σήμερα μέσα σε αυτή την περιδίνηση. Σε όσο βαθμό η κρίση βαθαίνει χωρίς να βγαίνουν τα αναγκαία σωστά συμπεράσματα, σε άλλο τόσο βαθμό οι συγκρούσεις στο εσωτερικό τους θα παίρνουν έναν διαλυτικό χαρακτήρα.

ΔΕΞΙΟΣ Η ΚΥΒΕΡΝΙΤΙΚΟΣ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Ο ρεφορμισμός σαν ιδεολογικό ρεύμα πολιτικής πρακτικής, χαρακτηρίζετε από την απλοϊκότητα της ανάλυσης του. Για τον ρεφορμιστή τα πάντα είναι απλά στο μυαλό του γιατί ο μηχανισμός λειτουργίας του δεν είναι ικανός να χρησιμοποιήσει σύνθετους συλλογισμούς για την ανάλυση των φαινομένων. Η αστική σκέψη με την οποία έχει μπολιαστεί, είναι αρκετή για να ικανοποιήσει την ανάγκη του να σκέπτεται. Πιστεύει ότι είναι πολύ πιο έξυπνος από ένα δεξιό αστό και ότι μπορεί να μεταρρυθμίσει το σύστημα πολύ καλύτερα από αυτόν. Γ’ αυτό οι επαναστατικές ανατρεπτικές σκέψεις του δημιουργούν αλλεργικό πονοκέφαλο. Για ένα ρεφορμιστή τα πάντα ανάγονται σε ζητήματα στυλ. Οι θεωρητικές διατυπώσεις στην πολιτική επιστήμη πάντα έχουν απ’ την ίδια την φύση τους ένα αφηρημένο χαρακτήρα.Όπως στις θετικές επιστήμες για να αποδειχτεί μια θεωρία χρειάζεται η επιστημονική έρευνα για την απόδειξη της, έτσι και στις πολιτικές επιστήμες χρειάζεται η αναλυτική τεκμηρίωση έτσι ώστε η θεωρητική διατύπωση να μετατραπεί σε ζωντανή απόδειξη. Αυτό για τον ρεφορμιστή δεν έχει καμία αξία. Ένας ρεφορμιστής έχει την ικανότητα να δώσει απάντηση στο πιο δύσκολο πρόβλημα με την μεγαλύτερη ευκολία.   Πατώντας απλώς στο εκάστοτε διαμορφωμένο επίπεδο συνείδησης των μαζών, χαϊδεύοντας τα αυτιά ενός ακροατηρίου πνιγμένου μέσα σ’ ένα πέλαγος αστικοδημοκρατικών αυταπατών μπορεί να λέει τα πιο ασήμαντα πράγματα πιστεύοντας ακράδαντα ότι είναι ο μεγαλύτερος φιλόσοφος. Στην αντιπαράθεση το ισχυρότερο επιχείρημα που μπορεί να ψελλίσει είναι «μα είναι μονόδρομος δεν το βλέπεται» και «αν έχετε άλλη πρόταση να την ακούσουμε». Οι απαγορευτικές πολιτικές που την μια μέρα μπορεί να είναι ταμπού γι’ αυτόν την άλλη μετατρέπονται σε αναγκαία πολιτική «για την σωτηρία της χώρας». Ξεχωρίζοντας την γενική και αφηρημένη έννοια της χώρας απ’ αυτήν των ανθρώπων που την κατοικούν, και των τάξεων που την απαρτίζουν μπορεί να μιλάει με γενικές έννοιες σώζοντας με τον ίδιο τρόπο, τραπεζίτες και ανέργους. Γ’ αυτό και την ψυχολογία του ρεφορμιστή δεν την χαρακτηρίζει καμιά πολυπλοκότητα η αντιφατικότητα. Μπορεί να μιλάει ακατάπαυστα τοποθετώντας απλώς τις λέξεις την μια δίπλα στην πιστεύοντας ακράδαντα ότι είναι ικανός να δώσει λύση στο πιο δύσκολο πρόβλημα και ταυτόχρονα να το τυλίγει με την μεγαλύτερη κενολογία πιστεύοντας ότι κάνει στην πιο σύνθετη θεωρητική ανάλυση που αυτό χρειάζεται. Δεν έχει άγχος επειδή δεν έχει διλλήματα. Για τον ρεφορμιστή η κοινωνία μπορεί απαρτίζεται από τάξεις αλλά τα προβλήματα που γενούν οι αντιθέσεις των τάξεων, είναι της κοινωνίας γενικώς γ’ αυτό και ο λόγος του είναι γενικός.

Ένας δεξιός ρεφορμιστής δεν έχει αναστολές αρκεί ο στόχος που έχει τάξη για το μέλλον του, αυτός της κυβερνητικής διαχείρισης να πραγματοποιηθεί με κάθε μέσω. Μπορεί γύρω του ο κόσμος να καταστρέφεται, η οικονομία να καταρρέει, άνθρωποι να αυτοκτονούν μην αντέχοντας να ζήσουν άλλο εξαθλιωμένοι, η πείνα και η φτώχια να θερίζουν, τα παιδιά να λιμοκτονούν και να πέφτουν αναίσθητα από την πείνα. Όλα αυτά για τον δεξιό ρεφορμιστή είναι φυσικά φαινόμενα όπως το χαλάζι και οι καταιγίδες. Στέκει ατάραχος, οπλίζεται με ένα μπλαζέ ύφος, εξηγώντας μας, ότι τα καταλαβαίνει μεν θα κάνει δε ότι είναι δυνατόν για να τα διορθώσει «όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν». Τέτοιου είδους ξεπεσμένες προσωπικότητες, η ΔΗΜΑΡ – και όχι μόνο – είναι γεμάτη. Η ίδρυση της άλλωστε βρήκε τον τελικό της στόχο. Να παίξει το αριστερό δεκανίκι σε μια κυβέρνηση καταστροφής.Μέσα στους κόλπους της συνωστίζονται πολλοί νεοφώτιστοι σωτήρες διαγκωνιζόμενοι μεταξύ τους στην αμετροέπεια, την παγερή αδιαφορία και τον κυνισμό για ότι επιφέρει η πολιτική τους αρκεί τα οφέλη τους από την κυβερνητική τους θητεία να είναι ανάλογα των προσδοκιών τους. Από την κορυφή της πυραμίδας που κάθεται ο «εντιμότατος πολιτικός» πρόεδρος κυρ Φώτης, έως το τελευταίο στέλεχος αυτού του πολιτικού μορφώματος η αμετροέπεια και ο κυνισμός περισσεύουν. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Κλασικό παράδειγμα αμετροέπειας αυτός, ο συντονιστής, ο Χατζησωκράτης. Ο οποίος παίρνοντας μονίμος ένα αθώο ύφος του στυλ «εγώ δεν φταίω, εγώ ήρθα για να τα διορθώσω» και χρωματίζοντας την ομιλία του με ένα τερέτισμα, ένα τρεμουλιαστό κεκεδισμό, δείγμα ντε και καλά ότι σκέφτεται πολύ προσεκτικά την κάθε λέξη που ξεστομίζει, αραδιάζει λέξεις την μια δίπλα στην άλλη χωρίς νόημα και χωρίς ειρμό. Μόνιμη επωδός η κατάληξη. «Γλυτώσαμε τα χειρότερα. Δεν βγήκαμε από το ευρώ, δεν βγήκαμε από την ευρωπαϊκή ένωση». Άλλο παράδειγμα; Μα αυτός, ο Ογκόλιθος ενός παγερού κυνισμού ο εντιμότατος κυρ Μαργαρίτης, ο οποίος κατηγορώντας, υποτιμώντας και φτύνοντας οτιδήποτε είναι λίγο πιο αριστερά από αυτόν, δικαιολογεί την παρουσία του στην πιο αντιδραστική μεταπολεμική κυβέρνηση.

Όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι απευθύνουν όλες αυτές «αριστερές» όπως τις βαφτίζουν κενολογίες τους, χωρίς ντροπή, σε δύο εκατομμύρια ανέργους, σε δυόμιση εκατομμύρια νεόπτωχους, σε τέσσερις χιλιάδες οικογένειες με αυτοκτονίες, σε παιδιά που λιμοκτονούν. Σε συνταξιούχους που ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια, σε μια κοινωνία που η μεσαία τάξη καταστρέφεται, εξανδραποδίζεται και διαλύεται, ξεπέφτοντας πιο κάτω ακόμα και από την κατηγορία του λούμπεν προλεταριάτου μετατρέποντας τον εαυτό της σε τροφή και ταυτόχρονα κοπριά για τον επώαση του αυγού του φιδιού. Το φασισμό. Τελικά το να κριτικάρει κάποιος εξωνημένες «προσωπικότητες» που ούτε το τίτλο του ρεφορμιστή δεν είναι άξιοι να φέρουν, είναι χάσιμο χρόνου.

ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ [Η ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ] ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Ένας «αριστερός» ρεφορμιστής πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ικανότερος από έναν δεξιό ρεφορμιστή. Έναν «αριστερό» ρεφορμιστή η απόσταση που τον χωρίζει από έναν δεξιό ρεφορμιστή είναι τόση, όση η απόσταση που τον χωρίζει από την κυβερνητική διαχείριση. Αυτό του δίνει το δικαίωμα να φαντάζετε ότι οι ιδέες του για την διαχείριση του συστήματος είναι επαναστατικά καινοφανείς. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτό που διαχωρίζει έναν «αριστερό» ρεφορμιστή από έναν δεξιό είναι η κυβερνητική εξουσία γι’ αυτό και η κατάκτηση της μετατρέπεται σε τρόπο ζωής γι’ αυτόν. Ο «αριστερός» ρεφορμιστής δεν νοιώθει ενοχές γιατί η πολιτική που ευαγγελίζεται βρίσκεται ακόμα στο στάδιο των υποσχέσεων. Αυτό τον κάνει να αισθάνεται άνετος και να νομίζει ότι μπορεί να λέει ότι θέλει με το αζημίωτο.

Ο «αριστερός» ρεφορμιστής, διακατέχεται από μια αγωνία να πείσει το ακροατήριο του γι’ αυτό, το ίδιο όπως και στον δεξιό ρεφορμιστή, τα πάντα ανάγονται σε ζητήματα στυλ. Περιβάλετε από ένα ήρεμο, καλοκάγαθο, και καλοσυνάτο ύφος, επιδιώκοντας να μεταφέρει στον συνομιλητή του την σιγουριά της «σοφίας» του. Σ’ αυτό το στυλ είναι κοπιαρισμένοι όλοι τους σαν να έχουν βγει από ένα καλούπι, ή να είναι απόφοιτοι της ίδιας σχολής ηθοποιίας. Στο μόνο που τους κάνει να διαφέρουν στην εκφορά του λόγου τους είναι ο προσωπικός χαρακτήρας του καθ’ ενός. Παράδειγμα: Η απλότητα η ηρεμία και η δωρική λιτότητα που εκπέμπει ο μέντορας της «ρεαλιστικής» πολιτικής κυρ Δραγασάκης, δεν είναι το ίδιο με το καλοσυνάτο χαρούμενο και καλοπροαίρετο πρόσωπο που μαζί με το συγκαταβατικό γελάκι που κρεμάει στα χείλη του ο κυρ Σταθάκης, ο κύριος «πρώτα σταθεροποίηση» και μετά παροχές, προσπαθεί να μεταφέρει στον κόσμο την σιγουριά του λόγου του. Το ίδιο διαφέρει η από καθ’ έδρας ήρεμη καθηγητική παντογνωσία που διαλαλεί με κάθε τρόπο ο «ο πάπας του ελληνικού μαρξισμού» καθηγητής κυρ Μιλιός, από τον αγχωτικό και σπασμωδικό σαν ξεκούρδιστο ρομπότ, λόγο του αγγλομαθή κυρ Τσακαλώτου.

Όλοι αυτοί οι μελλοντικοί σωτήρες μας, απαντούν με τον ίδιο μονότονο τόνο όταν τους ρωτούν: «που θα βρείτε τα λεφτά», μα απ’ τον «κρατικό προϋπολογισμό» φυσικά, απ’ την «φορολόγηση του πλούτου φυσικά», με επιστέγασμα: «μα από ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημά φυσικά» υπέρ τονίζοντας το δικαιότερο για να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στην δικαιοσύνη που αυτοί είναι βαθειά εμφορούμενοι. Όλοι τους απευθύνουν τις αστικοδημοκρατικές αυτές κενολογίες σε μια καθημαγμένη κοινωνία χωρίς μέλλων. Σε μια κοινωνία με διαλυμένο κοινωνικό ιστό, χωρίς κράτος πρόνοιας, χωρίς συντάξεις, χωρίς μισθούς χωρίς παιδία, χωρίς υγεία, μια κοινωνία πεσμένη στα γόνατα από την από την άγρια φορολογία και τις απαλλοτριώσεις περιουσιών και καταθέσεων. Τι έρχονται να πουν δηλαδή στα εκατομμύρια ανέργους, στα κατεστραμμένα και διαλυμένα μεσοστρώματα και στην υπερχρεωμένη αγροτιά; Εμείς, με μια νέα φορολογία «δικαιότερη όμως», θα διαχειριστούμε την φτώχια σας καλύτερα.

Και αυτά τα λένε την ίδια περίοδο που νέα μέτρα ετοιμάζονται γιατί όπως ομολογούν ξεδιάντροπα και κυνικά και οι ίδιοι οι δανειστές μας τα νούμερα δεν βγαίνουν πάλι και θα χρειαστεί και νέα δανειακή σύμβαση. Τα λένε σε μια περίοδο που όπως έγραφα πριν από ένα μήνα περίπου στο άρθρο Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ «Στην Ελλάδα τώρα, ο χρόνος έχει κερδηθεί και το θεσμικό πλαίσιο ολοκληρώνεται.Το ειδικό ταμείο για τον έλεγχο του προϋπολογισμού και της είσπραξης των φόρων για την αποπληρωμή του χρέους έχει στηθεί. Το χρέος έχει μετατραπεί σε ενυπόθηκο διακρατικό. Ο μηχανισμός αυτόματης αναπροσαρμογής νέων μέτρων για την μη ισοσκέλιση του προϋπολογισμού είναι στη θέση του. Η φορολογική λαίλαπα και η κατάσχεση περιουσιών και καταθέσεων είναι εδώ. Πάνω απ’ όλα η ύπατη αρμοστεία είναι εδώ.» Αλήθεια όλα αυτά συμβαίνουν ή είναι μαγική εικόνα. Θα μας πουν επιτέλους τι θα κάνουν για όλα αυτά; Ο Ραϊχενμπαχ θα παραμείνει σαν ύπατος αρμοστής διαχειριστής του προϋπολογισμού και του ειδικού λογαριασμού; Ο Χούφτελ η Χούφτελος η Χουφτελάκης επί το Ελληνικότερο, θα συνεχίσει να ελέγχει τους δήμους και τις περιφέρειες ορίζοντας και επιβάλλοντας που θα στηθούν οι ΕΟΖ; Οι ελεγκτές στα υπουργεία; Ο ειδικός λογαριασμός; Οι φορομπηχτικοί νόμοι; Πάνω απ’ όλα το χρέος; Αυτό το αέναο και συνεχώς διογκούμενο χρέος το οποίο δεν ξέρουμε αν είναι διαχειρήσιμο όπως ισχυρίζεται η ΕΕ η μη διαχειρήσιμο κατά το ΔΝΤ θα το πληρώσουμε μέχρι και το τελευταίο πανωτόκι, όπως συμβουλεύουν τον Τσίπρα να δηλώνει; Και ακόμα το πιο σημαντικό. Νομίζουν ότι μπορούν να διαπραγματευτούν καλύτερα όλη αυτή την καταιγίδα με την Γερμανία και τον Σόϊμλε το παράδειγμα της Κύπρου δεν τους δίδαξε τίποτα; Αλήθεια γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στην παγκόσμια οικονομία; έχουν απάντηση ή απλώς είναι μια «δομική κρίση του καπιταλισμού»

Πάνω π’ όλα όμως. Αφού ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα (καθηγητές γαρ) όπως έγραφα στο ίδιο κείμενο ότι: «Η «ανοικοδόμηση» όπως θέλουν να την περιγράφουν οι ρεφορμιστές, ή η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται οι αστοί, σε συνθήκες ύφεσης, ακόμα και σε αυστηρά καπιταλιστικά πλαίσια μόνο με μια τεραστίων διαστάσεων κρατική παρέμβαση δημοσίων δαπανών, και με εργαλείο και έλεγχο από το κράτος της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής μπορεί να αντιμετωπιστεί». Πως είναι δυνατόν να ισχυρίζονται ότι μέσα στην μέγγενη του ευρώ μπορεί να γίνουν δημόσιες επενδύσεις; Από πού; Από την ΤΕΕ; Δηλαδή πάλι με δανεικά; και το χρέος; πότε θα γίνει διαχειρήσιμο το χρέος; Με ποιο τρόπο θα σταματήσει η ύφεση χωρίς κρατική παρέμβαση; Με «την φορολόγηση του πλούτου»; Μια ύφεση η οποία διευρύνει συνεχώς την τρύπα στον προϋπολογισμό, διογκώνει τα χρέη προς τις τράπεζες μεγεθύνοντας   τις επισφάλειες τους και την ανάγκη για νέα επανακεφαλαιοποίηση τους. Όλα αυτά δεν οδηγούν στην ανάγκη εξεύρεσης νέας δανειακής σύμβασης άρα και νέων μέτρων που τώρα πια θα περιλαμβάνει και άμεσες κατασχέσεις καταθέσεων και περιουσιών; Μήπως αυτό δεν επιδιώκουν οι δανειστές μας; Πως μπορούν να πετύχουν ανοικοδόμηση στα ασφυκτικά πλαίσια της ευρωπαϊκής ένωσης και των δεσμεύσεων που απορρέουν από τις συνθήκες που έχουμε υπογράψει, και από τον θεσμοθετημένο μηχανισμό οικονομικής σταθεροποίησης που έχει επιβάλει η Γερμανία; Οι άνεργοι πως θα απορροφηθούν χωρίς μια τεράστια παρέμβαση δημοσίων δαπανών έτσι ώστε και σε αυστηρά καπιταλιστικά πλαίσια να δώσει κίνητρα για νέες ιδιωτικές επενδύσεις; Μα εάν έτσι έχουν τα πράγματα τότε η τρόικα και το δίκαιο του δανειστή που αυτή παράγει θα παραμείνει; Οι δανειακές συμβάσεις που παράγουν αυτό το δίκαιο θα παραμείνουν; Ο αντιπαθής μισάνθρωπος, αυτός, ο Τόμσεν που παράγει αυτό το δίκαιο θα παραμείνεις θα μιλήσουμε κάποια στιγμή γι’ αυτά; Αλά δεν βαριέσαι, η κριτική στον ρεφορμισμό «αριστερό» και δεξιό γενικά είναι σαν να κλέβεις τυφλό στο πόκερ.

Στον αντίποδα του ρεφορμιστή βρίσκετε ο κεντριστής.

Το κείμενο δεν τελειώνει εδώ. Θα το κλείσω όπως κλείνω συνήθως.

Σε νέο σημείωμα που ελπίζω να καταπιαστώ σύντομα θα ασχοληθώ με το ζήτημα αυτό αλλά και με μια σειρά άλλα που απορρέουν αλλά και συνδέονται μαζί του Ελπίζω να μην με προλάβουν (ξανά) τα γεγονότα τα οποία τρέχουν στην εποχή μας με μεγάλη ταχύτητα γιατί εγώ δεν φημίζομαι έτσι και αλλιώς για την ταχύτητα γραφής μου.»

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013