Από την Αναστασία Καραγιαννοπούλου
Αποσπάσματα
Ιούνιος 1998
«Γιατί να ξυπνήσω σήμερα; Τι νόημα έχει να σηκωθώ, να ντυθώ, να γίνω αντιληπτός; Δε με ενδιαφέρει. Θα έπρεπε να με ενδιαφέρει; Τι σημαίνει πρέπει; Ποτέ δε μου άρεσαν τα πρέπει. Δεν τα καταλαβαίνω. Δε βρίσκω νόημα στα πρέπει. Δεν είμαι έτσι κάθε μέρα. Σήμερα είναι ακόμη μια κακή μέρα. Κάποιες μέρες είναι πιο εύκολη η εύρεση κινήτρου και νοήματος. Υπάρχουν στιγμές διαύγειας που παρέχουν το έρεισμα, την κινητήριο δύναμη που χρειάζομαι. Δε βιώνω πια τέτοιες μέρες. Σήμερα κυριαρχεί ένα άλλο είδος διαύγειας, μια νιχιλιστική διαύγεια, εκμηδενισμού των πάντων. Είναι περίεργο το πώς αντιλαμβάνομαι σχεδόν από την αρχή της ημέρας την εξελικτική της πορεία. Είναι σαν να προδιαγράφεται άλλη μια ανούσια ημέρα. Προβλέπω το θάνατό της στη δύση του ήλιου χωρίς να έχω επιτύχει να τη νοηματοδοτήσω. Για μένα βέβαια η ημέρα ξεκινά το μεσημέρι καθώς το κιρκαδιανό μου ρολόι είναι εντελώς δυσλειτουργικό. Ο απορρυθμισμένος ύπνος μου με εξαντλεί.
Ξέρεις τι άλλο παθαίνω; Δεν κατανοώ τη στωική χαρά των ανθρώπων γύρω μου. Δείχνουν ανενόχλητοι και ευτυχείς ενώ εγώ όντας παρατηρητής τους δε βρίσκω κανένα λόγο που να εξηγεί τη χαρά τους. Αντιθέτως, θα ήμουν βαθιά καταθλιπτικός εάν βρισκόμουν στη θέση τους. Η γειτόνισσα που βλέπω να απλώνει τα ρούχα της τώρα στην απέναντι πολυκατοικία. Μια άχαρη, παχύσαρκη γυναίκα με μεγάλα κόκκινα μάγουλα. Μονίμως φορά ένα μαύρο κομπινεζόν σαν να έχει μόλις βγει από την μπανιέρα και καπνίζει αρειμανίως. Κλασικό πρότυπο παρηκμασμένης νοικοκυράς, παντρεμένη 25 χρόνια, διαμένει σε ένα παλιό τριάρι με τον ταγμένο φασίστα άντρα της και τους δύο αιώνιους φοιτητές γιους της. Βρες μου ένα λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένη αυτή η γυναίκα. Κι όμως είναι ευδιάθετη πάντα και γελά υστερικά.
