Ρώτησα έναν φίλο που έχει ξεπεράσει τα 70 τι είδους αλλαγές αισθάνεται στον εαυτό του.

Ρώτησα έναν φίλο που έχει ξεπεράσει τα 70 

τι είδους αλλαγές αισθάνεται στον εαυτό του. 

Μου απάντησε ως εξής:

1 Αγάπησα τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, την σύζυγό μου, 

τα παιδιά μου, τους φίλους μου. 

Τώρα άρχισα να αγαπώ και τον εαυτό μου.

2 Συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι «Άτλας». 

Ο κόσμος δεν στηρίζεται στους ώμους μου.

3 Έχω σταματήσει να διαπραγματεύομαι με μικροπωλητές. 

Μερικά ευρώ δεν θα με φτωχύνουν, 

αλλά μπορεί να βοηθήσουν τον φτωχό συνάνθρωπο 

να ανταπεξέλθει σε μια δυσκολία.

4 Αφήνω στον σερβιτόρο μεγάλο φιλοδώρημα.

Η γενναιοδωρία μου ας φέρει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. 

Άλλωστε δουλεύει πολύ πιο σκληρά για να ζήσει από ό,τι εγώ.

5 Σταμάτησα να λέω στους ηλικιωμένους 

ότι έχουν ήδη διηγηθεί αυτήν την ιστορία πολλές φορές. 

Τους βοηθά να περιφέρονται στη ζώνη των αναμνήσεων 

και να ξαναζούν τα νιάτα τους.

6 Έχω πάψει να διορθώνω τους ανθρώπους 

ακόμη και όταν ξέρω ότι κάνουν λάθος. 

Η ευθύνη να τους κάνω όλους τέλειους δεν είναι δική μου. 

Η ειρήνη μου είναι πιο πολύτιμη από την τελειότητα.

Χ. ΓΚΙΜΠΡΑΝ: Το παράδοξο του ανθρώπου!

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κανένας μόνος!

από Σίσσυ Κόσσυβα

Πηγαίνει στο οικοτροφείο που διαμένει
η μητέρα της δύο φορές την εβδομάδα!
Το οικοτροφείο ήταν η μοναδική λύση για την ασθένεια της μητέρας της.
Δεν μπορούσε πια να μένει μόνη.
Η άνοια την έκανε να ξεχάσει τα πάντα!
Από τα πιο απλά να ντύνεται, να χτενίζεται να ετοιμάζει το φαγητό της, μέχρι και να νοικοκυρεύει το σπιτικό της!
Η άλλοτε δυναμική κ. Ελένη , που όριζε τα πάντα και δεν της ξέφευγε τίποτα, τώρα δεν γνωρίζει τίποτα, κάθεται ήσυχη σε μια γωνιά και χαζεύει έξω από το παράθυρο.
Ευτυχώς, μοιάζει να μην έχει αγωνία και λύπη. Δείχνει ήσυχη και ψάχνει αφορμές να γελά.
Η Αρσινόη πάλεψε σκληρά με τις τύψεις της και με τον εαυτό της όταν κλήθηκε να αποφασίσει για την νοσηλεία της μητέρας της σε οικοτροφείο. Δεν θα την συναντούσε ποτέ πια μέσα στο ζεστό, πατρικό της σπίτι γεμάτο από τα χρώματα και τα αρώματα που την ανέθρεψαν!
Έβαλε την λογική μπροστά και στηρίχτηκε στην χαρά της συνάντησης! Κάτι από τα μάτια της, κάτι από τα χέρια της, κάποια έκφραση θα της θύμιζε την μητέρα της.
Η κ. Ελένη χαμογελά ευγενικά όποτε την βλέπει αλλά δεν την γνωρίζει πλέον!!!
Ούτε το όνομα της, ούτε πως είναι κόρη της!!
- "Μαμά μου, τι κάνεις;"

ἘΠῚ ΤΗΝ ΗΛΙΟΥ ΔΥΣΙΝ..

Για τον Γιάννη Τσαρούχη έγραψε ο  Αρχιμ.π. Βασίλειος Γοντικακης

ΕΠῚ ΤΗΝ ΗΛΙΟΥ ΔΥΣΙΝ.. 

Τὸν Τσαρούχη τὸν γνώρισα γέρο στὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅταν ἐρχόταν γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα.

 Ἦταν ἄνθρωπος ὥριμος, μὲ βαθιὰ σοφία καὶ ἀνθρωπιά, ποὺ γιὰ νὰ φτάσεις, πρέπει νὰ ἔχεις πονέσει πολύ, καὶ νὰ εἶσαι εὐγνώμων γι’ αὐτό. Εἶχε μέσα του σαφήνεια καὶ τόλμη, ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὴ σαφήνεια καὶ τὴν τόλμη τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Ἔτσι δὲν μπορεῖς, οὔτε ἔχει νόημα, μιλώντας γιὰ τὸν Τσαρούχη, νὰ ἀπαριθμήσεις τὰ προσόντα καὶ τὶς ἱκανότητές του.

Αὐτὸ ποὺ τοῦ χαρίσθηκε, εἶναι ἡ σύνθεσις καὶ ἡ ὑπέρβασις ὅλων, καὶ ἡ ἄφιξή του διὰ τῆς ἀληθοῦς μετανοίας στὸ μακάριον τέλος, ποὺ καταυγάζει τὸν ἄνθρωπο μὲ ἱλαρὸν φῶς ἁγίας δόξης.

Ὁ Τσαρούχης δὲν ἦταν ἕνας ἁπλὸς καλλιτέχνης ἢ στοχαστής.

Τέτοιους ἔχουμε πολλούς. Ἦταν πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ἀληθινὴ σημασία τοῦ ὄρου. Καὶ σὲ μία ἁπλή του φράση περιέκλεισε καὶ ἀπεκάλυψε ὅλο τὸ πνευματικό του μεγαλεῖο καὶ τὴ δύναμη.

Ὅταν τὸν ρώτησαν ἂν εὐτύχησε στὴ ζωή του, εἶπε:

«Τώρα, μὲ τὰ γεράματα καὶ τὴν ἀρρώστια, νοιώθω εὐτυχισμένος, γιατί βρῆκα αὐτὸ ποὺ ζητοῦσα. Ὅταν ἤμουν νέος, ἤμουν δυστυχής, γιατί ἔψαχνα ὅλα αὐτὰ καὶ δὲν τὰ εὕρισκα».

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπαναστατικὸ καὶ γαλήνιό του Τσαρούχη, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Γιὰ νὰ ἀπαντήσει ἔτσι, σημαίνει ὅτι εἶχε δύναμη ποὺ ἀνατρέπει τὴν καθεστηκυία τάξη τῆς φθορᾶς καὶ φέρνει τὰ πάνω κάτω.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Και μες των άθλιων γηρατειών την καταφρόνια 

σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε 

τα χρόνια που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά. 

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει. 

Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει σαν χθες. 

Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό. 

Και συλλογιέται η Φρόνησις πως τον εγέλα· και πως την εμπιστεύονταν πάντα τι τρέλλα!

 Την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Έχεις πολύν καιρό.»

Κ. Καβάφης

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/nbalanos

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κράτα μου το χέρι...

Όταν είμασταν παιδιά λέγαμε: μη μου κρατάς το χέρι είμαι μεγάλος... 

Τώρα που μεγαλώσαμε και το έχουμε πραγματικά ανάγκη δεν βρίσκουμε άνθρωπο...

             Μ. Λουντέμης

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τα ηλικιωμένα ζευγάρια πηγαίνουν για μπάνιο νωρίς το πρωί.

Τα ηλικιωμένα ζευγάρια πηγαίνουν για μπάνιο νωρίς το πρωί. Ανοίγουν τα πτυσσόμενα καρεκλάκια τους σε κάποιον βραχώδη κολπίσκο μακριά από το οργανωμένο κομμάτι της παραλίας με τις ξαπλώστρες και τα μπιτς μπαρ· μακριά από τις «πολλές κινήσεις κι ομιλίες».

Απλώνουν πάνω στα βράχια πετσέτες με πολύχρωμους αστερίες, κοχύλια και άγκυρες. Φορούν πλατύγυρα, ψάθινα καπέλα. Πριν από το κολύμπι, εκείνη θα βάλει απαραιτήτως πλαστικό σκουφάκι, για να μη βραχούν τα μαλλιά της. Συνήθως είναι λευκό ή γαλάζιο ή κίτρινο, με μεγάλες, ανάγλυφες μαργαρίτες. Ολο και κάποια ατίθαση λευκή τούφα θα μείνει εκτός. Εκείνος θα τη δει και θα τη σπρώξει τρυφερά κάτω από το σκουφάκι.

Μπαίνουν στη θάλασσα με μικρά, προσεκτικά βήματα, πιασμένοι από το χέρι. «Πρόσεχε, είναι ένας αχινός εκεί», μπορεί να της πει εκείνος. Μετά κολυμπούν για ώρα. Αλλοτε δίπλα δίπλα, άλλοτε χωριστά. Πιάνουν κουβέντα με άλλους ηλικιωμένους λουόμενους, πηγαδάκια στήνονται μέσα στο νερό. Συζητούν για την πολιτική και την οικονομία, για την καλλιτεχνική και την αθλητική επικαιρότητα, για τα παιδιά και, κυρίως, για τα εγγόνια τους.

Όταν βγαίνουν από το νερό, η γυναίκα θα τυλίξει την πετσέτα της γύρω από το στήθος της και θα βγάλει το μαγιό της, για να φορέσει στεγνό. Μετά θα αλείψει το πρόσωπο, τα μπράτσα και τα πόδια της με αντηλιακό. Ο άνδρας θα ξεφυλλίσει κάποιο περιοδικό. Ή θα φάει κεράσια ή βερίκοκα από το τάπερ που έχουν μαζί τους. Ή θα μιλήσει στο κινητό με κάποιον φίλο του. Ή θα λαγοκοιμηθεί για λίγο.
Τα ηλικιωμένα ζευγάρια δεν μιλούν πολύ. Δεν είναι κακό, κάθε άλλο. Στη σφαίρα της τόσο βαθιάς βιωμένης οικειότητας –όταν μια συμβίωση μετράει 30, 40, 50 χρόνια ή και περισσότερα και είναι αρμονική, όταν έχουν λειανθεί οι γωνίες της νιότης– η σιωπή είναι κατάκτηση και χαρά.
Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να μιλήσουν.

Η ζωή από τον Κρόνο

Οταν βγαίνεις στη σύνταξη, το κόλπο είναι να έχεις καθημερινό πρόγραμμα και ενδιαφέροντα που να σε γεμίζουν. Αλλιώς χάθηκες.

Νότης Παπαδόπουλος

Την πρώτη φορά που είδα μπροστά μου αυτό που λέμε το μάταιο στη ζωή μας ήταν πριν από αρκετά χρόνια στο σπίτι του φίλου μου του Ντίνου στη Βούλα. Πώς μου ‘ρθε, μετά το φαγητό τού ζήτησα να κοιτάξω τον… πλανήτη Κρόνο. Ο Ντίνος, μουρλός με την αστρονομία, άλλο που δεν ήθελε. Βγήκαμε στο μπαλκόνι όπου είχε το ηλεκτρονικό του τηλεσκόπιο, πληκτρολόγησε κάποιες συντεταγμένες και μου είπε να κοιτάξω μέσα από το σκόπευτρο.

Κι αντίκρισα ζωντανά στην άκρη του οπτικού σωλήνα –1,5 δισεκατομμύριο χιλιόμετρα μακριά– τον Κρόνο! Ενας λευκός – καφέ πλανήτης με λωρίδες γκρίζες στο σώμα του – σαν ξεθωριασμένος διαστημικός σαργός. «Οι γραμμές που βλέπεις είναι τα εννέα δαχτυλίδια του με εκατοντάδες μικρούς δορυφόρους», με καθοδήγησε ο Ντίνος. «Το φως του Κρόνου κάνει γύρω στη μιάμιση ώρα να έρθει σε εμάς. Σε κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια θα έχει σβήσει, μαζί με τη Γη, όταν ο Ηλιος εξαντλήσει τα καύσιμά του και γίνει λευκός νάνος…».

– Οταν «πεθάνει» ο Ηλιος θα καταστραφεί και η Γη;

– Φυσικά. Θα εξαφανιστεί κάθε ίχνος από το ανθρώπινο είδος και όσα θα έχουμε δημιουργήσει στον πλανήτη.

Από ατύχημα λοιπόν, όπως λέει ο Δημήτρης Νανόπουλος, ο τρίτος βράχος από τον Ηλιο έχει ατμόσφαιρα. Από ατύχημα το ανθρώπινο είδος δημιουργήθηκε σε αυτόν τον πλανήτη. Κι όταν έρθει η ώρα, όλα κάποτε θα χαθούν. Οπως οι σύντομες ζωές μας. Η ανθρωπότητα είναι ένα όνειρο που θα σβήσει για πάντα.

Οταν βγαίνεις στη σύνταξη, το κόλπο είναι να έχεις καθημερινό πρόγραμμα και ενδιαφέροντα που να σε γεμίζουν. Αλλιώς χάθηκες.

Δεν τρελάθηκα ξαφνικά. Τα γράφω όλα αυτά επειδή… τράκαρα με τον «τοίχο». Πριν από λίγες ημέρες, ένας συμμαθητής μου και καλός φίλος μου, με την καλύτερη φυσική κατάσταση απ’ όλη την παρέα (έπαιζε σχεδόν καθημερινά μπάσκετ, δεν είχε καπνίσει ποτέ, έπινε ελάχιστα και πρόσεχε τη διατροφή του), με έγνοιες όμως και βαριές σκοτούρες, βρέθηκε στην Εντατική από ισχυρό έμφραγμα. Και αγωνίζεται ακόμη για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή.

Κοντεύοντας τα 63, αναγκαστικά ολοένα και περισσότερο σκέφτομαι τη ζωή που περνάει στο άψε-σβήσε, τα χρόνια που μένουν μπροστά μου, τη ματαιότητα της ύπαρξης και φυσικά τον θάνατο.

Τάσος Λειβαδίτης

....κι ώ χρόνε, γερο-υφαντή,

άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος....

Τάσος Λειβαδίτης 

«Ο διάβολος με το κηροπήγιο»

Σοπενχάουερ: «Για να καταλάβουμε πόσο μικρή είναι η ζωή, πρέπει να έχουμε χρόνια στην πλάτη μας..»

Όταν είμαστε νέοι, ό,τι και να μας λένε οι άλλοι θεωρούμε πως η ζωή είναι ατέλειωτη και χρησιμοποιούμε το χρόνο μας απερίσκεπτα.

Όσο μεγαλώνουμε όμως, αρχίζουμε να κάνουμε οικονομία.

Γιατί προς τα τέλη της ζωής μας, κάθε μέρα που ζούμε μας προκαλεί μια αίσθηση που μοιάζει μ’ αυτήν που έχει σε κάθε του βήμα ο εγκληματίας, όταν τον πάνε στο ικρίωμα.

Από τη σκοπιά της νιότης, η ζωή φαίνεται να εκτείνεται στο άπειρο μέλλον.

Απ’ τη σκοπιά των γηρατειών όμως, φαίνεται ότι δεν είναι παρά ένα σύντομο παρελθόν.

Άρα στην αρχή η ζωή μάς δίνει την εντύπωση ότι τα πράγματα είναι πολύ μακριά, σαν να κοιτάζουμε τον κόσμο ανάποδα μέσα από τον αντικειμενικό φακό του τηλεσκοπίου, ενώ προς το τέλος της ζωής είναι σαν να την κοιτάζουμε απ’ τον προσοφθάλμιο.

Για να καταλάβουμε πόσο μικρή είναι η ζωή, πρέπει να έχουμε χρόνια στην πλάτη μας, πρέπει δηλαδή να έχουμε ζήσει πολύ.

Όταν είμαστε νέοι, ο ίδιος ο χρόνος φαίνεται να κυλάει πολύ πιο αργά, γι’ αυτό και το πρώτο τέταρτο της ζωής μας δεν είναι μόνο το ευτυχέστερο αλλά και το πιο παρατεταμένο.

Όνειδος για την κοινωνία μας

• ΟΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

Μία από τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις μας ως προσώπων και ως κοινωνίας, είναι η φροντίδα των απομάχων της ζωής. Πολλοί σε προχωρημένη ηλικία, παραμένουν με υγεία νεανική στο σώμα και στο πνεύμα. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, αυξάνονται όσοι κατατάσσονται στην κατηγορία των ασθενών. Των “ελαχίστων” με τους οποίους συνταυτίζεται ο Ιησούς Χριστός στο “Ευαγγέλιο της Κρίσεως”, που όλο και ζυγώνουν οι μέρες ν’ ακούσουμε στην Εκκλησία.

Δυστυχώς, η ατομοκρατούμενη και υλοκρατούμενη εποχή μας ευνοεί την αμέλεια στη φροντίδα των ηλικιωμένων. Οι απόμαχοι της ζωής συχνά εισπράττουν ως “αντάλλαγμα” για τις θυσίες και τις φροντίδες τους την “απόθεσή” τους σε αποθήκες ψυχών. Πριν την εισαγωγή του διαδικτύου, υπήρχε τουλάχιστον η μηνιαία πληρωμή των τροφείων που έκανε την επίσκεψη του τέκνου υποχρεωτική. Τώρα, ούτε αυτό υπάρχει. Και η αποστασιοποίηση μεγάλωσε με τα μέτρα κατά του κορονοϊού.

Δεν ταιριάζουν σε όλες τις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων οι ανατριχιαστικές περιγραφές που αποδίδονται σε όσα συμβαίνουν στη μονάδα των Χανίων. Ιδίως μάλιστα εάν η εισαγωγή του ηλικιωμένου συνδυάζεται με αδιάλειπτη φροντίδα και εποπτεία των συγγενών του.

Όμως, δυστυχώς, το κενό που αφήνει η αδιαφορία, δίνει τα περιθώρια στα όποια “αρπακτικά” να εκμεταλλεύονται την αδυναμία των γερόντων να αυτοπροστατευθούν και να διαμαρτυρηθούν. Ακόμα και όταν δεν έχουν να κάνουν με την αδίστακτη και μεθοδική εγκληματική οργάνωση, η οποία περιγράφεται στο κατηγορητήριο κατά των εμπλεκομένων στη μονάδα των Χανίων:

Ελάχιστη  και κακής ποιότητας τροφή, ακόμα και αποφάγια και εντόσθια ζώων, που χορηγούνταν δωρεάν. Π.χ. ένα φλιτζάνι καφέ αλεσμένη τροφή, μια φέτα ψωμί, δυο φέτες πορτοκαλιού. Στους μη αυτοεξυπηρετούμενους φιλοξενούμενους ηλικιωμένους, η ελάχιστη αυτή τροφή δινόταν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τους υπαλλήλους, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται περιστατικά εισροφήσεων τροφής (πνιγμών) και θανάτων σε ηλικιωμένους. Ούτε τη δέουσα ενυδάτωση σε υγρά παρείχαν.

Σώμα προδότη (Προσοχή: για αναγνώστες άνω των 50 ετών)

Της Μανίνας Ζουμπουλάκη

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μείναμε πολύ κλεισμένοι με τον εαυτό μας ή αν φταίει το ότι πουρέψαμε, η παρέα μου κι εγώ πάντως αισθανόμαστε κάπως σαραβαλέξ τελευταία

Πώς αλλάζει το σώμα μας όταν μεγαλώνουμε

Παιδικός φίλος εξηγεί στο τηλέφωνο πως δεν το σηκώνει πλέον το ποτό: ήπιε ένα βερμούτ (!) χθες βράδυ κι έγινε χάλια. Περιήλθε δηλαδή σε κατάσταση στην οποία πριν δέκα-είκοσι χρόνια τον πετυχαίναμε μετά από έξι-εφτά-οχτώ ποτά – και μάλιστα όχι βερμούτ.

Πριν πέντε, βαριά δέκα χρόνια, για την ακρίβεια (το «πριν είκοσι χρόνια» μας πάει κοντά στην Κιβωτό του Νώε και βαριόμαστε). Μέχρι τα 54-55, όλοι ήμασταν ανθεκτικοί στο αλκοόλ, στο ξενύχτι, στην ταλαιπωρία, ακόμα και στις μεγάλες βόλτες, τα μακρινά ταξίδια με αυτοκίνητο, τις πολύωρες συζητήσεις και τους ατέλειωτους καφέδες. Κάποιος μεγαλύτερος φίλος με είχε προειδοποιήσει: μετά τα 58 βλέπεις τη διαφορά. Βασικά τη διαφορά στο σώμα σου, που αρχίζει να σε κρεμάει, από κει που ήταν τόσο τσίλικο και αξιόπιστο, νυστάζει ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, στις τρεις το μεσημέρι – άκου τώρα. Πεινάει και υποφέρει και ζητάει το φαγάκι του πατώντας πόδι. Πονάει σε διάφορα σημεία στα οποία δεν πονούσε ποτέ. Φωνάζει ότι κουράστηκε, ξεπατώθηκε, έλιωσε, θέλει κρεβάτι, ξάπλα, ηρεμία κι ένα καλό βιβλίο να διαβάσει, με μικρό λαμπατέρ πλάι στο κρεβάτι. Έχει ενοχλήσεις επειδή έφαγε πολύ ή δεν έφαγε αρκετά, ή έφαγε τα λάθος πράγματα, ή δεν ήπιε νερό. Όλα αυτά που έφαγε και δεν έφαγε, ήπιε, κάπνισε, έκανε, μεταβόλισε και αποτοξίνωσε το άπιστο σώμα, δεν είχαν σημασία πριν δέκα χρόνια αλλά τώρα έχουν.Η διαδικασία λέγεται «μεγαλώσαμε», ή και «πουρελέησον» – συνδυασμός του «πούρεψα» και του (επερχόμενου, ελπίζουμε στο μακρινό μέλλον και όχι άμεσα) «κυρ ελέησον»: κάτι σαν μίνι ευχέλαιο που στεκόμαστε στα πόδια μας ακόμα, καβαλώντας τα εξήντα (χρόνια ζωής), και παραδοχή της προδοσίας που ξετσουτσουρώνει το σώμα μας λάου-λάου, επειδή έτσι είναι τα σώματα, μουλωχτά. Τα πονάκια/πιασίματα είναι πταίσματα μπροστά σε άλλα που μας χαλάνε περισσότερο: την ξαφνική αδυναμία να σταθούμε όρθιοι πάνω από χ λεπτά, την κατάσταση ντίρλας μετά από ένα ποτήρι αλκοόλ/ή δυο ώρες σε ΚΤΕΛ, το απόλυτο κενό όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε, όχι ποιος ηθοποιός έπαιζε σε κείνη την ταινία που δεν θυμόμαστε ούτε τον τίτλο ούτε τον σκηνοθέτη της, αλλά ποιος/α είναι ο/η συμμαθητής/συμμαθήτριά μας που μας έστειλε μακροσκελές αγαπησιάρικο μήνυμα στο μέσεντζερ. Και δεν έχουμε εικόνα, ας περάσαμε δώδεκα χρόνια στην ίδια τάξη.

Ευρώπη: Η σφαγή των γερόντων!

 

του Geoffrey Pleyers, καθηγητή στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λουβαίν, αντιπροέδρου της Παγκόσμιας Ενωσης Κοινωνιολόγων

Η αστική δημοκρατία στη Δυτική Ευρώπη παραβίασε τη συνταγματική της αρχή περί ελεύθερης πρόσβασης στις υγειονομικές υπηρεσίες και  θυσίασε εν ψυχρώ χιλιάδες ανήμπορους ηλικιωμένους

[Το μήνυμα του επικεφαλής του ΠΟΥ στην Ευρώπη είναι δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: «Μια αφάνταστη ανθρώπινη τραγωδία λαμβάνει χώρα στους οίκους ευγηρίας… Εως και το 50% των νεκρών από τη νόσο Covid-19 ήταν ένοικοι σε ιδρύματα μακροχρόνιας φροντίδας» Στις 13 Απριλίου το 55,2% των θανάτων στην Ιρλανδία και το 49,4% στη Γαλλία (15 Απρ.) ήταν σε οίκους ευγηρίας. To ίδιο συνέβη στη Βρετανία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, σ’ όλη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη. Η πρωτοφανής αυτή τραγωδία σε ευημερούσες Δημοκρατίες υποβάλλει σε πολλούς το ερώτημα μήπως οι δυτικές κυβερνήσεις βασίζονταν στην ευθανασία, γι’ αυτό και βρέθηκαν απροετοίμαστες στην αντιμετώπιση της επέλασης του κορωνοϊού; Ευτυχώς το ερώτημα δεν είναι δικό μας.  

Το φαινόμενο δεν είναι περιστασιακό αλλά εγγίζει την ουσία της κουλτούρας του Διαφωτισμού: Όταν ο άνθρωπος δεν είναι πλέον «εικόνα του Θεού» τότε το «θάνατο του Θεού» ακολουθεί και ο θάνατος της εικόνας Του… Ε.Δ.Ν.]

Μέλη της κυβέρνησης των Κάτω Χωρών προτείνουν την έγκριση ενός «χαπιού αυτοκτονίας» για άτομα άνω των 70 ετών «κουρασμένα από τη ζωή»: χωρίς να χρειάζεται συνταγή

Καμία ιδέα για ένα καλύτερο σύστημα υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών.
Όλο μετανεωτερικές ιδέες και "επαναστάσεις" είναι η Δύση!

Και έτσι λύνουμε και ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό!!!

Σε επόμενο στάδιο το χάπι ίσως γίνει υποχρεωτικό και σε ταλαιπωρημένους, εξαρτημένους, ανήμπορους..

Για να μείνουν μόνο οι νέοι, οι δυνατοί και οι όμορφοι!
Για την παρακμή της Δύσης κάποιοι άρχισαν να μιλούν εδώ και ένα αιώνα...

Με σύστημα υγείας με τόσες ελλείψεις μάλλον το αυτοκτονικό χάπι γίνεται  μονόδρομος και υποχρεωτικό για τους φτωχοποιημένους υπερήλικες!
https://www.facebook.com/143715585672129/posts/2978725722171087/

"...Η πώληση αυτού του φαρμάκου, όπως το επιθυμούν, δεν θα απαιτεί κανενός είδους ιατρική συνταγή ούτε θα χρειάζεται να δικαιολογείται κάποιο πρόβλημα υγείας για την απόκτησή του. Κάθε άτομο άνω των 70 ετών που έρχεται να το αγοράσει, θα μπορούσε να το κάνει χωρίς εμπόδιο.
Το όνομα είναι αφιέρωση στον Huib Drion, δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου που ήταν καθηγητής του δικαίου και ακαδημαϊκός . Θεωρείται επαναστάτης αφού πριν από περίπου 40 χρόνια υποστήριξε την ιδέα ότι το κράτος πρέπει να προσφέρει ένα δηλητηριώδες χάπι ώστε οι πολίτες να μπορούν να αποφασίσουν πότε θα τερματίσουν τη ζωή τους..."

Γ.Τ. 

Η κυβέρνηση των Κάτω Χωρών πρότεινε να περάσει ένας νόμος πριν από το τέλος του 2020 για να δημιουργήσει ένα «χάπι αυτοκτονίας». Το μέτρο αυτό να διατεθεί για άτομα άνω των 70 ετών που δεν επιθυμούν να συνεχίσουν να ζουν. Δηλαδή, να τους δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουν πότε να εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο χωρίς να ζήσουν δύσκολες στιγμές.

Η πώληση αυτού του φαρμάκου, όπως το επιθυμούν, δεν θα απαιτεί κανενός είδους ιατρική συνταγή ούτε θα χρειάζεται να δικαιολογείται κάποιο πρόβλημα υγείας για την απόκτησή του. Κάθε άτομο άνω των 70 ετών που έρχεται να το αγοράσει, θα μπορούσε να το κάνει χωρίς εμπόδιο.

Το «χάπι αυτοκτονίας», μια αρχαία ιδέα

Η ολλανδική κυβέρνηση δημοσίευσε πρόσφατα μια πρώτη μελέτη που καθόρισε το κοινό-στόχο στο οποίο απευθύνεται αυτός ο τύπος φαρμάκου, που ονομάζεται επαγγελματικά το χάπι Drion.

Το όνομα είναι αφιέρωση στον Huib Drion, δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου που ήταν καθηγητής του δικαίου και ακαδημαϊκός . Θεωρείται επαναστάτης αφού πριν από περίπου 40 χρόνια υποστήριξε την ιδέα ότι το κράτος πρέπει να προσφέρει ένα δηλητηριώδες χάπι ώστε οι πολίτες να μπορούν να αποφασίσουν πότε θα τερματίσουν τη ζωή τους.

Ήταν ο συντάκτης του βιβλίου Het Zelfgewilde Einde Van Oudere Mensen , κάτι σαν Η επιλογή του τέλους της ζωής για τους ηλικιωμένους . Το επινόησε όταν γνώρισε έναν γέρο που ήταν τρομοκρατημένος να φανταστείτα τελευταία χρόνια της ζωής του οτι θα τα περάσει στην κατοικία του.Και αυτή είναι μια από τις στιγμές που οι περισσότεροι τρομάζουν τους ηλικιωμένους καθώς γερνούν και εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τους άλλους.

“Μου φαίνεται ότι πολλοί ηλικιωμένοι θα βρούν μεγάλη ψυχική ηρεμία εάν θα μπορούσαν να έχουν ένα μέσο για να τερματίσουν τη ζωή τους με αποδεκτό τρόπο τη στιγμή που για αυτούς είναι το καταλληλότερο”.

HUIB DRION

ΦΥΛΑΚΉ Ή ΘΆΝΑΤΟΣ: ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΈΝΟΙ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΊΑΣ ΈΧΟΥΝ ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΈΣ

Φυλακή ή θάνατος.

Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.

Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.

H προκλητική δήλωση του Ιάπωνα υπουργού Οικονομικών Τάρο Ασο, επιβεβαιώνει πως στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου και του παραδειγματικού καπιταλισμού σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, αφού είναι ένα «περιττό βάρος για την οικονομία».

Πρέπει «να επιτρέψουμε στους ηλικιωμένους να βιαστούν να πεθάνουν» για να μην χρειάζεται να πληρώνει το κράτος για την περίθαλψή τους! «Θεός φυλάξοι αν σε αναγκάσουν να συνεχίσεις να ζεις όταν θέλεις να πεθάνεις. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν», είπε ο 72χρονος Ασο σε μια συνάντηση του εθνικού συμβουλίου με θέμα τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Kodokushi, ο θάνατος της μοναξιάς

Στην Ιαπωνία πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν ολομόναχοι και κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, ένα θλιβερό φαινόμενο τόσο συνηθισμένο που έχει αποκτήσει και συγκεκριμένο όνομα- αποκαλείται «kodokushi», που σημαίνει ο θάνατος της μοναξιάς.

Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα.

Kodokushi λοιπόν σημαίνει «ο θάνατος της μοναξιάς» και πολλές περιοχές στην Ιαπωνία έχουν ξεκινήσει εκστρατείες και κινήσεις για την πρόληψη των μοναχικών αυτών θανάτων.

Κ.Π.Καβάφης - Ένας Γέρος

Επιμελείται ο Χρήστος Μαυρόπουλος Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος·με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά. Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνιασκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνιαπου είχε και δύναμι, και λόγο, κι εμορφιά. Ξέρει που γέρασε πολύ· το νιώθει, το κοιτάζει.Κι εντούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζεισαν χθες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Η ομορφιά της ζωής δεν σταματάει σε καμία ηλικία

Η εμμονή με τη νεότητα είναι νομίζω ένα πανανθρώπινο φαινόμενο. Το γήρας μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο, για αυτό και γίνεται προσπάθεια από κάθε άνθρωπο στο να αποφευχθεί. Η νεότητα είναι ο πόθος κάθε ανθρώπου, είναι η επιθυμία του ίδιου να ξεπεράσει τη φθαρτή του φύση και να παραμείνει αθάνατος και αιώνιος.

Διαρκώς βομβαρδιζόμαστε με το μήνυμα πως πρέπει να παραμένουμε νέοι, πως στη νεότητα κρύβεται μόνο η χαρά και η απόλαυση της ζωής. Πόσο ισχύει αυτό όμως;

Αν πραγματικά, δούμε τις στατιστικές ανθρώπων που βρίσκονται σε μεγαλύτερες δεκαετίες στη ζωή τους, θα διαπιστώσουμε πως οι περισσότεροι αναφέρουν πως αισθάνονται πιο ευτυχισμένοι και πλήρεις, συγκριτικά με τα νεανικά τους χρόνια. Η πεποίθηση πως μόνο στη νεότητα είμαστε χαρούμενοι, δεν έχει λογική υπόσταση. Η ωριμότητα, η μεγαλύτερη γνώση του εαυτού μας, όλα αυτά που αποκτούμε σταδιακά και με το πέρασμα των χρόνων, μας βοηθούν να ζούμε μία ζωή με μεγαλύτερη πληρότητα.

Ο φόβος για το πέρασμα των χρόνων και όλα αυτά που ίσως επιφέρει σε έναν άνθρωπο, κυριαρχούν στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων.

Όμως, μήπως όλη αυτή η εμμονή να είναι τελικά περισσότερο φθοροποιός από το ίδιο το πέρασμα της ηλικίας; Πόσο πιο όμορφο θα ήταν μία γυναίκα 65 ετών να αποδεχόταν την ομορφιά της και να προσαρμοζόταν στην ηλικία  της  αξιοποιώντας τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες της ζωής, από το να προσπαθεί διακαώς να αποκτήσει το δέρμα που είχε στα είκοσι; Πόσο πιο ωραίο θα ήταν να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, δίχως να μας υποβάλλουμε στο καθημερινό μαρτύριο να είμαστε συνεπείς με τα κοινωνικά πρότυπα ομορφιάς;

Το ασήκωτο βάρος της φροντίδας

Σε πόσα σπίτια σ’ αυτήν τη χώρα ζουν άνθρωποι που επιφορτίζονται με την 24ωρη φροντίδα αγαπημένων τους; Πίσω από κλειστές πόρτες, χιλιάδες δράματα μικρά στα μάτια των απ’ έξω, καταιγιστικά κι αναπόδραστα για όσους ξύπνησαν μια μέρα σε μια νέα πραγματικότητα. Να φροντίσεις έναν άνθρωπο κατάκοιτο ή ανοϊκό στη χώρα του «να μη σου τύχει» είναι, για όποιον δεν το έχει ζήσει, κάτι αδιανόητο.

Η περιπέτεια αρχίζει συνήθως μετά από ένα ατύχημα ή κάποιο βαρύ εγκεφαλικό. Τα πρώτα επεισόδια γράφονται σε κάποιο δωμάτιο νοσοκομείου. Σ’ αυτό το στάδιο η ελπίδα ζει ακόμη. Το «γίνονται και θαύματα» των γιατρών σε κρατάει για εβδομάδες, μήνες, καμιά φορά και για χρόνια. Αρκεί μια αναλαμπή, μια λέξη, μια κίνηση ή ένα βλέμμα που θυμίζει τον άνθρωπό σου όπως ήταν πριν και παίρνεις δύναμη. «Λες να γίνει το θαύμα;». Αλλά δεν γίνεται το θαύμα κι ούτε θα γίνει.

Στο μεταξύ έρχεται η ώρα του εξιτηρίου. Η επιστροφή στο σπίτι. Λένε φίλοι που έγιναν γονείς πως καταλαβαίνουν ότι η ζωή τους άλλαξε για πάντα με την επιστροφή στο σπίτι. Κάτι αντίστοιχο, αλλά βαρύ και θλιβερό, συμβαίνει και όταν γυρνάς στο σπίτι με τον άνθρωπό σου που δεν μοιάζει πια με εκείνον που ήξερες. Η ζωή σου δεν θα ναι ποτέ πια η ίδια.

Αν είσαι τυχερός, δεν είσαι μόνος. Μοιράζεστε τη νέα πραγματικότητα περισσότεροι του ενός. Μια μάνα, μια κόρη, μια αδελφή, ο πατέρας ή ένας γιος. Σε μια χώρα με μηδενικές δομές και σχεδόν μηδενική πρόνοια, άνθρωποι σαν εσένα που διαβάζουν πίνοντας χαλαροί τον κυριακάτικο καφέ τους, βρίσκονται ξαφνικά να εξελίσσονται σε αυτοδίδακτες νοσοκόμες. Δεν προλαβαίνεις ούτε να πενθήσεις για εκείνον που ενώ είναι ζωντανός μπροστά στα μάτια σου, μόνο στα όνειρά σου θα έρχεται πια ως ο άνθρωπος που ήξερες. Μέσα στο χάος της νέας σου πραγματικότητας, το πένθος είναι πολυτέλεια.

Αν είσαι τυχερός, υπάρχουν κάποια χρήματα. Έρχεται στο σπίτι μια γυναίκα. Να ταιριάξεις, να εμπιστευθείς, αλλά και να συμφιλιωθείς με τις τύψεις που νιώθεις απέναντι σε μια γυναίκα που ξέρεις μέσα σου πως δεν δουλεύει απλώς για σένα, αλλά μοιάζει να νοικιάζεις τη ζωή της με τον μήνα. Τι νοίκι να δώσεις για τη ζωή ενός ανθρώπου;

Την ίδια στιγμή που κρίνεται αθώος για το ξέπλυμα 15,7 εκ. ο Παπαγεωργόπουλος, ο Γολγοθάς της γιαγιάς που πούλαγε χωρίς άδεια τερλίκια συνεχίζεται.... ο απηνής διωγμός της από το κράτος δεν έχει τέλος!!!

Όλοι και όλες να συμπαρασταθούμε στην 90χρονη που διώκεται τώρα και από την Εφορεία.

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Μεγάλη Πέμπτη κι ας αναβαπτιστούμε διαμέσου των Ευαγγελίων στους Λόγους του Ιησού Χριστού του Εσταυρωμένου Ματθ. ιθ’ 16-26: 

"23 Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 24 πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκολώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 25 ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· τίς ἄρα δύναται σωθῆναι; " 

Σε μία άκρως ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ $$$ κοινωνία που όλοι νοιάζονται ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΑ για τα ΔΙΚΑ τους ΕΓΩ -κυρίαρχα ΘΕΛΩ! και έλάχιστοι - ελάχιστα! για τους Δίπλα τους και το Σταυρό του Μαρτυρίου που σέρνουν... 

24.04.2019 -Αθώος για το ξέπλυμα 15,7 εκ. ο Παπαγεωργόπουλος - Μείωση ποινής για την υπεξαίρεση

Την ίδια στιγμή που κρίνεται αθώος για το ξέπλυμα 15,7 εκ. ο Παπαγεωργόπουλος, ο Γολγοθάς της γιαγιάς που πούλαγε χωρίς άδεια τερλίκια συνεχίζεται.... ο απηνής διωγμός της από το κράτος   δεν έχει τέλος!!!

Αυτοί να ντρέπονται κι όχι εσύ γιαγιά-Παρθένα

Στους σύγχρονους «Αγιάννηδες» δοκιμάζεται το δόγμα «νόμος» και «τάξη». Είμαστε όλοι με την γιαγιά Παρθένα, στο πρόσωπο της είναι και οι δικοί μας άνθρωποι, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Πάντα το σύστημα της άρχουσας τάξης έδειχνε την πυγμή του στους αδύναμους, στους κατατρεγμένους, στους «φτωχοδιαβόλους» αυτού του κόσμου. Στους σύγχρονους «Αγιάννηδες» δοκιμάζεται το δόγμα «νόμος» και «τάξη». Διώκουν φτωχές γιαγιάδες από τις λαϊκές αγορές, κουλουρτζήδες, μικροπωλητές, τη δικιά μας γιαγιά Παρθένα με τις φίλες της, που πουλάνε την μικρή πραμάτεια τους από τους μπαξέδες που καλλιεργούν, για να έχουν ένα πενιχρό εισόδημα για να ζήσουν.

Η γιαγιά Παρθένα από την Νέα Τραπεζούντα 82 χρονών δεν παίρνει κάθε πρωί το λεωφορείο για να κατέβει στην Κατερίνη και να κάθεται με τις ώρες να πουλήσει κάποια από τα χορταρικά της για να πλουτίσει. Ίσως το κράτος να την βοηθούσε να «παρανομήσει» αν είχε στόχο να πλουτίσει. Η γιαγιά Παρθένα με αυτά τα λίγα λεφτά που έβγαζε από τα χόρτα που πουλούσε, βοηθούσε τον γιο της που κατά καιρούς έμενε χωρίς δουλειά, τα δυο της εγγόνια και την ίδια να έχει ένα πιάτο φαί.

Αυτό ήταν το έγκλημα της, που το ανάλγητο κράτος της ταξικής αδικίας την τιμώρησε με πρόστιμο 200 ευρώ, που από την επομένη η γιαγιά Παρθένα πλήρωσε το μισό ποσόν και φρόντισε να κάνει διακανονισμό για να ξεχρεώσει και το υπόλοιπο. Τόσο αξιοπρεπής και περήφανη η Πόντια γιαγιά και τώρα την στέλνουν στο δικαστή.

Ποιον κλητεύουν και για ποιο λόγο; Τον άνθρωπο της ανέχειας, το φτωχό άνθρωπο, αυτόν το σιωπηλό, γιατί νομίζουν ότι δεν έχει φωνή, τον θεωρούν ευάλωτο, υπάκουο, που συμμορφώνεται με τις υποδείξεις.  Σε αυτόν τον άνθρωπο δοκιμάζεται να απενεχοποιηθεί η σιδερένια φτέρνα του νόμου, να αιτιολογηθεί η ψευδεπίγραφη ρήση «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ώστε να θωρακίζει το σύστημα το νομικό του οπλοστάσιο, για να δημιουργεί χίμαιρες, ότι σε ένα άνισο ταξικό σύστημα, μπορεί να υπάρχει ισονομία και ίσο δίκαιο.