Όταν φεύγει ένας σοφός: Ένα μνημόσυνο για τον Ελληνοαμερικανό ιστορικό Σπύρο Βρυώνη

Του Μάριου Ευρυβιάδη από το hellasjournal.com

Είχα την μεγάλη τιμή και ευχαρίστηση να γνωρίσω τον Ελληνοαμερικανό ιστορικό Σπύρο Βρυώνη (Speros Vryonis Jr.) που έφυγε στα 90 του στις 11 Μαρτίου 2019 (1928-2019).

Δεν γνωρίζω αν κατάφερε να ολοκλήρωσει τη τελευταία μεγάλη του μελέτη – και από εκεί που ουσιαστικά άρχισε το εμβληματικό ιστορικό του έργο- για την Μάχη του Μαζικέρτ (1071) που άνοιξε τη Μικρά Ασία στην τελική κατάκτηση και τον εξισλαμισμό της (σήμερα που γράφω το κείμενο είναι η αποφράδα μέρα της 29ης Μαΐου). Γνωρίζω όμως πως ολοκλήρωνε τον έλεγχο των πηγών του έργου και πιστεύω πως η μελέτη θα εκδοθεί σε εύλογο χρόνο από τη οικογένειά του.

Τα τελευταία τρία χρόνια έχασα επαφή μαζί του- δεν χρησιμοποιούσε τα ηλεκτρονικά μέσα για επικοινωνία κσι σταμάτησε να ταξιδεύει. Παρόλο που τον ταλαιπωρούσε η υγεία του και είχε χάσει την ικανότητα να γράφει, συνέχισε να παράγει έργο χρησιμοποιώντας μια απαρχαιωμένη γραφομηχανή- εκείνη με τη μπλε μελανοταινία.

Ο Σπύρος Βρυώνης ήταν ένας πράος άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, λάτρης της μουσικής (πιανίστας), εξαιρετικός αθλητής, ασυμβίβαστος, πιστός στις φιλίες του και πάντοτε βοηθητικός στους φοιτητές του και στους ερευνητές. Σιχαινόταν την υποκρισία και το ψέμα και, ειδικά στο χώρο του, τη επιδερμική και ιδεοληπτική “επιστημοσύνη”, και τις “επιστημονικές” λαθροχειρίες.

Ήταν ευρυμαθέστατος. Μιλούσε τουλάχιστον οκτώ γλώσσες (σλαβικές, περσικά/οθωμανικά, αραβικά, τουρκικά, αγγλικά, ελληνικά, αλλά μπορούσε να κάνει έρευνα σε πολύ περισσότερες. Ίσως και να ήταν ο τελευταίος των “φιλοσόφων” του 20ου αιώνα, με επισταμένες γνώσεις στον ευρύτερο επιστημονικό του χώρο.

Οκτώ θέσεις για το Κυπριακό – Τι δεν πρέπει να κάνουμε

ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ ΜΑΡΙΟΣ

Η πρώτη θέση μου είναι ότι οι τούρκικες επιδρομές τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974, στόχο είχαν και την κατάκτηση εδαφών. Ο πρωταρχικός τους στόχος, όμως, ήταν πολιτικός. Ήταν η κατάλυση του κυπριακού κράτους του 1960. Την κατάλυση επιδίωκαν, ταυτόχρονα, και οι Αγγλοαμερικανοί, όπως επίσης η αθηναϊκή χούντα και οι παρατρεχάμενοι τους στην Κύπρο. Ο πολιτικός στόχος της Άγκυρας απέτυχε. Το κυπριακό κράτος όχι μόνο επιβίωσε αλλά το 2004 εντάχθηκε στην ΕΕ, η οποία –με όλα της τα προβλήματα– παραμένει ο πιο επιτυχημένος διακρατικός οργανισμός στον κόσμο και δυνητικά ο φορέας που μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο για το μέλλον της Κύπρου.


Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις της Τουρκίας, η οποία απειλούσε ακόμη και με πόλεμο για να την αποτρέψει. Θυμάμαι έντονα τον τίτλο αθηναϊκής εφημερίδας που προέβαλε τα λόγια επώνυμου Έλληνα πρώην διπλωμάτη πως η Τουρκία «δεν θα επιτρέψει την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ». Η αθηναϊκή ελίτ χαρακτήριζε τον Βύρωνα Θεοδωρόπουλο “πρύτανη” των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Σε κάθε ευκαιρία δηλώνω πως 1000 χρόνια τούρκικα και να περάσουν, οι Τούρκοι και οι νατοϊκοί τους διευκολυντές (enablers) δεν μπορούν να καταλύσουν το κυπριακό κράτος. Τα κράτη είναι αυθύπαρκτα. Ένας τρόπος υπάρχει για να καταλυθεί ένα κράτος, να αυτοκαταλυθεί. Με τη συναίνεση του λαού του. Δια της βίας αυτό δεν γίνεται.


Δεύτερη θέση: Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι “μικρό” κράτος όπως μοιρολογούν πολλοί, επώνυμοι και ανώνυμοι. Ο χαρακτηρισμός υποκρύπτει φαταλισμό και ανικανότητα χειρισμού των πραγμάτων. Το κυπριακό κράτος είναι ανίσχυρο κράτος. Είναι όμως και παραμένει κράτος. Και αυτό είναι το καθοριστικό. Και το Ισραήλ είναι σχετικά μικρό κράτος, αλλά μόνο ανίσχυρο δεν είναι. Το κυπριακό κράτος είναι υποκείμενο και όχι αντικείμενο του διακρατικού συστήματος.


Είναι δρών του συστήματος, είναι ισότιμος παίκτης στο διακρατικό σύστημα. Και ως παίκτης έχει δυνατότητες να θεραπεύσει τις αδυναμίες του ώστε να παράγει ασφάλεια στους πολίτες του. Η ασφαλεία είναι η απαραίτητη συνθήκη για όλα τα υπόλοιπα που οφείλει να παρέχει ένα σύγχρονο κράτος – ευνομία, δικαιοσύνη, πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα σε δημοκρατικό πολίτευμα. Αλλιώς το κράτος χάνει τη νομιμοποίησή του και η εξουσία του μετατρέπεται σε αυθαιρεσία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η πολιτική βούληση των ταγών του.

Η στρατηγική σημασία της Κύπρου

Τρίτη θέση: Το κυπριακό κράτος έχει, λόγω γεωγραφίας, διαχρονική μείζονα στρατηγική αξία στο διακρατικό σύστημα. Δυστυχώς η στρατηγική αυτή αξία είναι άγνωστη σε αυτούς που κατά καιρούς ασκούν την εξουσία. Η αγνωσία αυτή είναι αδικαιολόγητη διότι ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουν οι ταγοί υπάρχει στην δημόσια σφαίρα. Όποτε δυο τινά συμβαίνουν: Είτε οι ταγοί είναι ανεπαρκείς κι ανίκανοι, είτε λειτουργούν με το φόβο ανάδειξης και διαχείρισης της στρατηγικής αξίας της Κύπρου. Αυτό που συμβαίνει είναι μάλλον ο συνδυασμός των δυο.

Ηγέτης ή ικέτης στον Πρόεδρο Τραμπ: Ως τι πάει στο Λευκό Οίκο ο πρωθυπουργός της Ελλάδας;

File Photo: O πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου (Benjamin Netanyahu) στο Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα Παρασκευή 03 Ιανουαρίου 2020. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ

---

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα επισκεφθεί τον Λευκό Οίκο στις 7 Ιανουαρίου. Υπήρξε σχετική επίσημη ανακοίνωση από την Ουάσιγκτον στις 2 Δεκεμβρίου.
Όπως επισημαίνει η ανακοίνωση, η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη “θα γιορτάσει τους ισχυρούς δεσμούς στην οικονομία, τον πολιτισμό και την ασφάλεια μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ελλάδας, ενός σημαντικού συμμάχου στο ΝΑΤΟ”.

• Συνεχίζοντας, η ανακοίνωση αναφέρει ότι “ο Πρόεδρος Τράμπ και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης θα συζητήσουν τρόπους για την προώθηση των μακροχρόνιων στρατηγικών συμφερόντων των δύο εθνών για την ενίσχυση της σταθερότητας, της ευημερίας και της συνεργασίας σε όλα τα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο”.
• Τέλος, επισημαίνεται ότι ο πρόεδρος Τραμπ “θα τονίσει τη σημασία της ασφάλειας των τηλεπικοινωνιών, ειδικά σε σχέση με την τεχνολογία 5G, την αντιμετώπιση της κακοήθους επιρροής στην περιοχή και την προώθηση της θρησκευτικής ελευθερίας σε παγκόσμιο επίπεδο”.

Πίσω από τα παραπάνω τα οποία θα “συζητηθούν”, άλλα σοβαρά και άλλα επιφανειακά, το ουσιαστικό ερώτημα είναι: στο Λευκό Οίκο ο Πρωθυπουργός πάει ως ηγέτης ή ως ικέτης; Αν πάει ως ηγέτης θα πρέπει να περάσει το μήνυμα πως η χώρα του έχει αυτόνομα συμφέροντα τα οποία θα υπερασπιστεί ενάντια σε όποιον τα επιβουλεύεται, ακόμη και με τη χρήση βίας. Και να κατονομάσει την Τουρκία ως τον επίδοξο επιδρομέα -που επιδιώκει να ηγεμονεύσει στην περιοχή- αλλά ο οποίος θα πάρει την πρέπουσα απάντηση.
Αποχωρώντας δηλαδή από από την Ουάσιγκτον, ο Αμερικανός Πρόεδρος και το επιτελείο του- ειδικά τα μέλη του – δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή αμφιβολία ως προς τη βούληση της Ελλάδας να υπερασπιστεί μόνη της την επικράτειάς της. Και για να είναι αξιόπιστο το μήνυμα του Έλληνα Πρωθυπουργού δεν θα πρέπει να υπάρχει διγλωσσία ως προς αυτό. Στο συγκεκριμένο ζήτημα η ελληνική αντιπροσωπεία πρέπει να μιλά την ίδια γλώσσα σε όλες τις επιμέρους συζητήσεις και συναντήσεις.

Οι ιδεοληψίες της αντικυπριακής αθηνοκλατούρας

Του Μάριου Ευρυβιάδη από τον Φιλελεύθερο

Κάθε φορά που η Αθήνα οδηγείται σε αδιέξοδο ή αδυνατεί να χειριστεί τις σχέσεις της με την Τουρκία –η οποία από το φθινόπωρο του 1967 (και ειδικά μετά το φιάσκο της συνάντησης του Έβρου όταν συνειδητοποίησαν στην Άγκυρα πως την Ελλάδα κυβερνούσαν κάποιοι γραφικοί γαλονάδες της σειράς– την πιέζει συστηματικά και ασφυκτικά και με στόχο να δορυφοροποιήσει την εξωτερική της πολιτική, εμφανίζονται στον αθηναϊκό Τύπο άρθρα και σχόλια που στοχοποιούν την Κύπρο ως την πηγή κακοδαιμονίας όλων των προβλημάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Το φαινόμενο αυτό –που επαναλαμβανόμενο έχει καταντήσει πλέον… φάρσα– χρήζει ανάλυσης σε βάθος, αλλά μιας ανάλυσης που να προέρχεται από ψυχαναλυτές και ψυχολόγους παρά από πολιτικούς αναλυτές. Θεωρώ πως μπορούμε να ταυτίσουμε τις κατά καιρούς πολιτικές –αν μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει ως τέτοιες– των διαφόρων ελλαδικών κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανομένων και των χουντικών) επί ζωτικών για την Ελλάδα ζητημάτων όπως το Κυπριακό και το Αιγαίο, με ετερόφωτες κοσμοθεωρίες και ιδεοληψίες, αλλά και με τον καριερισμό (κατάληψη καρέκλας και χαμέρπεια για εξέλιξη) συγκεκριμένων διπλωματών, πολιτικών και πανεπιστημιακών καθηγητών.

Παραδείγματα τέτοιων «πεφωτισμένων» διπλωματών –και περιορίζομαι σε αυτούς– εμφανίστηκαν ανά δεκαετία στη μεταπολεμική περίοδο. Στη δεκαετία του 1950, για παράδειγμα, έλαμψε το άστρο του Άγγελου Βλάχου, στη δεκαετία του 1960 του Τζον Σωσσίδη, στη δεκαετία του 1970 του Ξανθόπουλου-Παλαμά και στη δεκαετία του 1980 και μετά του Βύρωνα Θεοδωρόπουλου.

Περιορίζομαι στις τέσσερις αυτές περιπτώσεις διότι μαζί εκπροσωπούν επάξια τον ιδεολογικό στραβισμό του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών –και των παρακοιμώμενών του– καθώς και την αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν έχει αυτοτελή συμφέροντα που πρέπει να υπερασπιστεί, αλλά θα πρέπει να εξαρτάται για την επιβίωσή της από την καλή θέληση τρίτων, κυρίως της Ουάσινγκτον και τη «μεγαλοψυχία» της Άγκυρας. Ωστόσο, θα πρέπει να υπομνήσω εξαρχής πως από τους τέσσερις, ο μόνος που προβληματίστηκε, αναστοχάστηκε και τοποθετήθηκε δημόσια για τις λανθασμένες του εκτιμήσεις στα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό ήταν, προς τιμήν του, ο κ. Θεοδωρόπουλος.

Δυστυχώς, όμως, κανείς από τους θιασώτες και για χρόνια υμνητές του στα πανεπιστήμια δεν προβληματίστηκαν από την 180 μοιρών αλλαγή του γκουρού τους. Τον αγνόησαν γιατί έφερε τούμπα τις ετερόφωτες θεωρήσεις για τα πράγματα που για δεκαετίες κυριαρχούσαν στα ελληνοτουρκικά και τους καθοδηγούσαν. Αυτό είναι το πρόβλημα με τους ιδεοληπτικούς. Παραμένουν εσαεί ετερόφωτοι. Είναι ανίκανοι να αναστοχαστούν. Βολεύονται με κλισέ που υποκαθιστούν την αδυναμία τους για κριτική σκέψη. Και σε κάθε αδιέξοδο επιτίθενται παβλόβια, λοιδορώντας την Κύπρο και τον λαό της.

Για τον Άγγελο Βλάχο, που αποτελεί τον «πνευματικό» πατέρα όλων όσων χρησιμοποιούν γλώσσα χαμαιτυπείου όποτε γράφουν ή αναφέρονται στην Κύπρο, ακόμα και στις μέρες μας, θα περιοριστώ σε δυο σχόλια. Υπηρέτησε με ευλάβεια τη χούντα Παπαδοπούλου-Ιωαννίδη και παραιτήθηκε τις παραμονές του πραξικοπήματος για να στείλει, λέει ο αθεόφοβος, ένα μήνυμα στον Μακάριο (που δεν υπάρχει υβριστικό επίθετο με το οποίο δεν τον κόσμησε) να λάβει τα μέτρα του και να προστατευθεί! Στην πραγματικότητα όμως, άλλα ήταν τα κίνητρα της παραίτησής του. Η χούντα του Ιωαννίδη αρνήθηκε να τον στείλει πρέσβη σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της επιλογής του –για να επισκέπτεται το αγαπημένο του εστιατόριο, όπως εκμυστηρεύτηκε– και, κάνοντας την ανάγκη αρετή, παραιτήθηκε για «εθνικούς λόγους». Ο δε ρόλος του μεγάλου αυτού διπλωμάτη για το άνοιγμα του Αιγαίου στους Τούρκους το 1974, με την καταστροφική απόφαση αποχώρησης από τη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ και για τον οποίο ρόλο περηφανεύεται στο τελευταίο του βιβλίο, αποτελεί ένα άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο της καριέρας του.

Ανάλυση του Μάριου Ευρυβιάδη: Το ΝΑΤΟ, η Τουρκία και η Δύση

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση στη Γερμανία (25-25 Οκτωβρίου) παρουσιάζει το 58% των Γερμανών να θέλουν την αποπομπή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ -την γνωστή Ατλαντική συμμαχία που ιδρύθηκε το 1949 στη Ουάσινγκτον με 12 μέλη και σήμερα απαριθμεί 29- λόγω της επιδρομικής της πολιτικής στη Συρία. Μόνο 18% υποστηρίζουν την παραμονή της στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον 61% υποστηρίζουν την επιβολή οικονομικών κυρώσεων, ενώ 69% θέλουν ολοκληρωτικό εμπάργκο στις πωλήσεις γερμανικών όπλων στην Άγκυρα.

Ως γνωστό το Βερολίνο αλλά και άλλες Νατοϊκές και Ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιβάλει μερικό εμπάργκο όπλων στη Τουρκία λόγω της συμπεριφοράς της στη Συρία. Η Ιταλία απέσυρε ήδη ένα αντιαεροπορικό σύστημα που ανέπτυξε στα σύνορα Τουρκίας- Συρίας. Το ίδιο έπραξε και η Γερμανία προ καιρού με μια συστοιχία Πάτριοτ, ενώ για απόσυρση της δίκης της συστοιχίας Πάτριοτ προβληματίζεται και η Ισπανία. Οι τρεις αυτές χώρες ανέπτυξαν τα συστήματά τους στο πλαίσιο της Νατοϊκής αλληλεγγύης, όταν άρχισε ο πόλεμος στη Συρία που γειτονεύει με τη Νατοϊκή Τουρκία. Η ανάπτυξη ήταν προληπτικό μέτρο μην τυχόν και από τον πόλεμο απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα μιας Νατοϊκής χώρας. Το ζήτησε η Άγκυρα.

Η σημερινή θέση πολιτικών δυνάμεων σε Νατοϊκες χώρες είναι πως η Τουρκία δεν αμύνεται αλλά αντίθετα διεξάγει επιδρομικό πολέμο και έτσι ακυρώνει τη ρήτρα αλληλεγγύης του ΝΑΤΟ. Επιπλέον υποστηρίζεται πως η Τουρκία συμπεριφέρεται έτσι εσκεμμένα ώστε να εκμαιεύει Νατοϊκή νομιμοποίηση για τη επιδρομική της συμπεριφορά, ακόμη και για να παρασύρει το ΝΑΤΟ σε μη αμυντικό πόλεμο στη Μέση Ανατολή, μια περιοχή έξω από τις όποιες δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ.

Οργιάζει το διπλωματικό παρασκήνιο στη Συρία: Η Ρωσία, όχι οι ΗΠΑ, είναι το “πρώτο βιολί”…

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Ενώ ο πόλεμος στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας μαίνεται, το διπλωματικό παρασκήνιο οργιάζει. Και στο επίκεντρο του βρίσκεται μια Συμφωνία/Πρωτόκολλο των Αδάνων, που συνομολογήθηκε τον Οκτώβριο του 1998 στην τουρκική πόλη ανάμεσα σε εκπροσώπους των δυο κρατών. 

• Στο διπλωματικό παρασκήνιο σήμερα κυρίαρχο λόγο διαδραματίζει πλέον η Ρωσία, μετά και την απόφαση του Πρόεδρου Τράμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα, να εγκαταλείψει τους μέχρι τότε Σύριους Κούρδους συμμάχους του στον πόλεμο κατά των ισλαμιστών, και να δώσει το πράσινο φως στον Ερντογάν να εισβάλει στις κουρδικές περιοχές της Συρίας. Οι περιοχές αυτές κατά μήκος της συριο-τουρκικών συνόρων (480 χιλ) λειτουργούσαν αυτόνομα από το 2012, αφού τα συριακά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί για να αντιμετωπίσουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο κατά του καθεστώτος προερχόμενο από το αναδυόμενο σουννιτικό Ισλαμικό Κράτος.

Προτού επεκταθώ στα σημερινά θα αναφερθώ συνοπτικά στο Πρωτόκολλο των Αδάνων στη βάση του οποίου εδράζεται η όλη προσπάθεια για τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία. Το 1998 στη Συρία προήδρευε ο Χαλέφ Άσαντ πατέρας του σημερινού Προέδρου Μπασάρ. Στη Τουρκία, επί προεδρίας Ντεμιρέλ, κυριαρχούσαν οι στρατιωτικοί που ένα χρόνο πριν είχαν ανατρέψει τον πρώτο ισλαμιστή πρωθυπουργό της Τουρκίας Ν. Ερμπακάν, με το περιβόητο “μετά-μοντέρνο πραξικόπημα” της 28ης Φεβρουαρίου 1997. Τότε λειτουργούσε απόλυτα ο Τουρκο- Ισραηλινός άξονας, ενώ οι σχέσεις Άγκυρας-Ουάσιγκτον ήταν μέλι-γάλα.

Όλη τη δεκαετία του 1990 οι Τούρκοι στρατιωτικοί είχαν εξαπολύσει ένα “βρώμικο πόλεμο” (“dirty war”) κατά των Κούρδων της Ανατολικής Τουρκίας. Αδυνατούσαν να εξοντώνουν το Κουρδικό αντάρτικο (Κουρδικό Λαϊκό Κόμμα -PKK-υπό την ηγεσία του Α. Οτσαλάν) και έτσι εφάρμοσαν τη στρατηγική της “καμένης γης”. Έκαψαν κυριολεκτικά 4 χιλιάδες κουρδικά χωριά, σφάζοντας και προσφυγοποιώντας τους κατοίκους και δολοφονώντας τους προύχοντες και πνευματικούς ηγέτες (δικηγόρους, δασκάλους κλπ). Στην γενοκτονική τους πολιτική οι Τούρκοι είχαν την άμεση συνδρομή των πλείστων Νατοϊκών τους συμμάχων αφού και τότε όπως και σήμερα πολεμούσαν, τάχατες, την “διεθνή τρομοκρατία”.

Όταν φεύγει ένας σοφός: Ένα μνημόσυνο για τον Ελληνοαμερικανό ιστορικό Σπύρο Βρυώνη

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ 

Είχα την μεγάλη τιμή και ευχαρίστηση να γνωρίσω τον Ελληνοαμερικανό ιστορικό Σπύρο Βρυώνη (Speros Vryonis Jr.) που έφυγε στα 90 του στις 11 Μαρτίου 2019 (1928-2019). 

Δεν γνωρίζω αν κατάφερε να ολοκλήρωσει τη τελευταία μεγάλη του μελέτη – και από εκεί που ουσιαστικά άρχισε το εμβληματικό ιστορικό του έργο- για την Μάχη του Μαζικέρτ (1071) που άνοιξε τη Μικρά Ασία στην τελική κατάκτηση και τον εξισλαμισμό της (σήμερα που γράφω το κείμενο είναι η αποφράδα μέρα της 29ης Μαΐου). Γνωρίζω όμως πως ολοκλήρωνε τον έλεγχο των πηγών του έργου και πιστεύω πως η μελέτη θα εκδοθεί σε εύλογο χρόνο από τη οικογένειά του. 

Τα τελευταία τρία χρόνια έχασα επαφή μαζί του- δεν χρησιμοποιούσε τα ηλεκτρονικά μέσα για επικοινωνία κσι σταμάτησε να ταξιδεύει. Παρόλο που τον ταλαιπωρούσε η υγεία του και είχε χάσει την ικανότητα να γράφει, συνέχισε να παράγει έργο χρησιμοποιώντας μια απαρχαιωμένη γραφομηχανή- εκείνη με τη μπλε μελανοταινία. 

• Ο Σπύρος Βρυώνης ήταν ένας πράος άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, λάτρης της μουσικής (πιανίστας), εξαιρετικός αθλητής, ασυμβίβαστος, πιστός στις φιλίες του και πάντοτε βοηθητικός στους φοιτητές του και στους ερευνητές. Σιχαινόταν την υποκρισία και το ψέμα και, ειδικά στο χώρο του, τη επιδερμική και ιδεοληπτική “επιστημοσύνη”, και τις “επιστημονικές” λαθροχειρίες.

 Ήταν ευρυμαθέστατος. Μιλούσε τουλάχιστον οκτώ γλώσσες (σλαβικές, περσικά/οθωμανικά, αραβικά, τουρκικά, αγγλικά, ελληνικά, αλλά μπορούσε να κάνει έρευνα σε πολύ περισσότερες. Ίσως και να ήταν ο τελευταίος των “φιλοσόφων” του 20ου αιώνα, με επισταμένες γνώσεις στον ευρύτερο επιστημονικό του χώρο.

Οι ομοιότητες του Χίτλερ με τον Κεμάλ και τον Ερντογάν: Πως οι ναζί μιμήθηκαν τον Ατατούρκ

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν υπό το βλέμμα του Κεμάλ Ατατούρκ. Φωτογραφία Τουρκική Προεδρία.

Γράφει ο ΜΑΡΙΟΣ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ

Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2016 από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος (Αθήνα) και σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, η μοναδική στο είδος της μελέτη του Stephan Ihrig, “Ατατούρκ και Ναζί: Δάσκαλος και μαθητής στη εφαρμογή του ολοκληρωτισμού” (“Ataturk in the Nazi Imagination”).

Η μελέτη του Ihrig πρωτοεκδόθηκε το 2014 από το Harvard University Press και βασίζεται στη διδακτορική του διατριβή η οποία εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με θέμα τις αντιλήψεις των Ναζί για τη Νέα Τουρκία (1919-1945).

Πέραν του άμεσου ενδιαφέροντος του θέματος, μου κίνησε εξαρχής την περιέργεια και το γεγονός πως το βιβλίο δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο αμέσως με την έκδοσή του με τη μορφή PDF και όπου μπορεί να εντοπιστεί από τον κάθε ενδιαφερόμενο. Κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται για ακαδημαϊκά έργα και από αναγνωρισμένους εκδοτικούς οίκους. Το προφανές συμπέρασμα ήταν πως είτε εκ μέρους του συγγραφέα, του εκδοτικού οίκου, ή και των δυο, υπήρχε σκοπιμότητα για εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση στη μελέτη σε παγκόσμιο επίπεδο από όσο το δυνατό περισσότερους αναγνώστες. Επί πλέον πρέπει να υπήρξε και κάποιος χορηγός που κάλυψε τα διαφυγόντα κέρδη.

«Οθωμανικό δίκαιο» και στη Νέα Υόρκη

Οι απαιτήσεις του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν προς τις ΗΠΑ

Tου Μάριου Ευρυβιάδη από το apopseis.com

«Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών είναι ένας ψεύτης», υπήρξε η άμεση απάντηση του Αμερικανού Preet Bharara, τέως Δημόσιου Ομοσπονδιακού Εισαγγελέα (της νοτίου περιοχής της Νέας Υόρκης) στην κατηγορία του Τούρκου αξιωματούχου πως ο Bharara είχε «στενή σχέση» με τον Φετουλάχ Γκιουλέν, τον ισλαμιστή ηγέτη που διαμένει στις ΗΠΑ και τον οποίο ο Ερντογάν και το συνάφι του κατηγορούν για πάσα νόσο που ταλαιπωρεί τη σημερινή Τουρκία και που απαιτούν την έκδοσή του, μέχρι τώρα ανεπιτυχώς, στην Τουρκία. 

Ο Preet Bharara (PB), που χαίρει φήμης αδυσώπητου διώκτη της οικονομικής διαφθοράς με πάνω από 100 υποθέσεις στο ενεργητικό του, υπήρξε  ο Αμερικανός αξιωματούχος που άσκησε ποινική δίωξη εναντίον του Ιρανο-αζέρου αλλά και Τούρκου υπήκοου, Reza Zarreb (RZ).

Ο τελευταίος συνελήφθη στις ΗΠΑ, τον Μάρτη του 2016, με την κατηγορία πως συνωμότησε με άλλους Τούρκους και με τουρκική κρατική τράπεζα για να παραβιάσει το αμερικανικό εμπάργκο κατά του Ιράν. Συγκεκριμένα κατηγορείται πως διεύθυνε μια συνωμοσία της τάξης του ενός δισ. δολαρίων μέσω της οποίας εξήγαγε λαθραία στο Ιράν χρυσάφι από την Τουρκία με το οποίο αγόραζε πετρέλαιο που εισήγαγε λαθραία στην Τουρκία, από το 2010-2015. Για να πετύχει τον στόχο του, πάντοτε κατά το κατηγορητήριο, ο RZ «λάδωνε» με εκατ. δολάρια Τούρκους αξιωματούχους και τραπεζίτες. Συγκεκριμένα κατηγορούνται πως χρηματίστηκαν ένας υπουργός Οικονομικών –ο Zafer Caglayan– ο διευθυντής και υποδιευθυντής της κρατικής τράπεζας Halkbank, που φέρεται να λειτουργούσε ως «μεσάζων» και «πλυντήριο», καθώς και τελωνειακοί. (Μεταξύ των συνολικά εννέα που κατηγορούνται είναι και ο γνωστός μας προπέτης, ο Egmen Bagis που διετέλεσε υπουργός για ζητήματα ΕΕ). Συνολικά τα άτομα αυτά κατηγορούνται πως συνωμότησαν μαζί με τον RZ να χρησιμοποιήσουν το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα για τα δόλια σχέδιά τους. Όμως μόνο δύο συνελήφθησαν στις ΗΠΑ –ο RZ και ο υποδιευθυντής της Halkbank, Mehmet Hakan Attila.

Στρατηγική αποτυχία οι εισβολές του ’74: Παταγώδης πολιτική ήττα της Τουρκίας και των πατρώνων της

FILE PHOTO: Ο Ταγίπ Ερντογάν στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου με τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί στα εγκαίνια του τμήματος του έργου μεταφοράς νερού από την Τουρκία. Φωτογραφία Αρχείου ΚΥΠΕ, ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ 

Επειδή και δικαιολογημένα ασχολούμαστε με τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής του 1974, αγνοούμε πως ως πολιτική επιχείρηση η εισβολή υπήρξε μια παταγώδης πολιτική αποτυχία εκ μέρους της Τουρκίας και όσων από τους πάτρωνές της επεδίωκαν τον ίδιο στόχο. 

Ποιός υπήρξε ο στρατηγικός στόχος της Άγκυρας το 1974; 

Αυτός ήταν η κατάλυση του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Οι Τούρκοι προσπάθησαν τον Ιούλιο και απέτυχαν. Ξαναπροσπάθησαν και τον Αύγουστο αλλά και πάλι απέτυχαν. Από τότε βυσσοδομούν ενάντια στην ΚΔ χωρίς όμως απολύτως κανένα αποτέλεσμα. 

Στο μεσοδιάστημα η ΚΔ ζεί και βασιλεύει. Κατάφερε ενάντια σε κάθε αντιξοότητα να πετύχει το ύψιστο που είναι η ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ διατηρεί όλα τα προνόμια και τις υποχρεώσεις της συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς, με την Τουρκία να την πολεμά καταϊδρωμένη αλλά χωρίς αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια. 

Άιντα: Ποιος είναι και τι γυρεύει στην Κύπρο;

Του Μάριου Ευρυβιάδη 

Σε μια από τις συχνές ευρωατλαντικές συνάξεις, ο Άιντα μάς πληροφορεί πως βρέθηκε να κάθεται δίπλα από το είδωλό του, τον… Χένρι Κίσινγκερ. Και σχεδόν έχασε, μας λέει, τη μιλιά του που βρέθηκε τόσο κοντά στον «μάγο της διπλωματίας». Η ακτινογραφία ή η αποδόμηση του Άιντα αρχίζει και τελειώνει από το γεγονός αυτό, πως δηλαδή ο Νορβηγός είναι, και το παραδέχεται, ευρωατλαντιστής και αμερικανόφιλος μέχρι τα μπούνια. Αυτό σημαίνει πως, με ό,τι ασχολείται, προτεραιότητά του είναι η εξυπηρέτηση της σχέσης αυτής. Σε ό,τι αφορά στο ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, και ειδικά σε σχέση με την Κύπρο, αυτό αφορά στην εξυπηρέτηση πρωτίστως των τουρκο-νατοϊκών συμφερόντων.

Ο Άιντα δεν βρίσκεται στην Κύπρο για να λύσει το Κυπριακό αλλά για να διαλύσει το υπάρχον κράτος στη βάση των τουρκικών προδιαγραφών. Αυτή είναι η ανομολόγητή του ατζέντα. Δεν γνωρίζω αν το αντιλαμβάνονται αυτό οι Αβέρωφ και Κυπριανού των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ή του ΔΗΣΑΚΕΛ. Η εντύπωση μου είναι πως το αντιλαμβάνονται και πολύ καλά μάλιστα αφού θεωρούν –αλλά θα ήταν αυτοκτονία να το παραδεχτούν δημόσια– πως η ύπαρξη του κυπριακού κράτους δεν εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Και η δική τους ανομολόγητη θέση είναι πως χωρίς την ικανοποίηση των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας, «λύση» δεν μπορεί να υπάρξει. Θα πρέπει συνεπώς το κράτος, του οποίου η ύπαρξη συγκρούεται με τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας, να παύσει να υπάρχει και να λειτουργεί ως αυτόνομο στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα πρέπει να καταλυθεί. Και επ’ αυτού, οι του ΔΗΣΑΚΕΛ κουβαλούν νερό στον μύλο της Τουρκίας.

Η θέση αυτή, παρεμπιπτόντως, δεν περιορίζεται στο ΔΗΣΑΚΕΛ. Τη συμμερίζεται και ένα πολύ μεγάλο μέρος της λευκωσιάτικης νομενκλατούρας και κυρίως αυτοί της εμπορικής τάξης που έχουν την ψευδαίσθηση πως θα κάνουν την «μπάζα» τους με την «όποια λύση». Είναι πράγματι πολύ κουτοί οι άνθρωποι αυτοί αν όντως πιστεύουν πως θα ξεγελάσουν τους Τούρκους, αφού θεωρούν πως είναι πιο έξυπνοι από αυτούς. Ας μην ξεχνάμε πως η τουρκική εισβολή δεν είχε ως πρώτιστό της στόχο την κατάληψη εδαφών. Πρώτιστός της στόχος υπήρξε η κατάλυση του κράτους. Η αποτυχία του στρατηγικού αυτού στόχου υπήρξε και αποτυχία της εισβολής. Κατά παραδοχή του Αβέρωφ Νεοφύτου –ενός από τους μεγάλους πολιτικάντηδες του άμοιρου αυτού τόπου– ο Άιντα επιλέγη από τη γνωστή μας Αμερικανίδα του ΥΠΕΞ, τη Νούλαντ. Για να μας τον επιβάλουν οι Αμερικανοί, άφησαν να αιωρείται πως θα υποδείκνυαν ως διαμεσολαβητή τον Αμερικανό Βενιαμίν Λιν Πάσκο, αξιωματούχο του αμερικανικού ΥΠΕΞ αλλά και του ΟΗΕ. Ο Πάσκο μάς είναι γνωστός για το φιλοτουρκισμό του αλλά πολύ περισσότερο επειδή υπήρξε ο αξιωματούχος εκείνος που το 2004 μας απείλησε πως θα πέσει κεραμίδα στο κεφάλι μας, αν δεν ψηφίζαμε υπέρ του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν. Οι του κυπριακού ΥΠΕΞ πανικοβλήθηκαν και δέχθηκαν τον Άιντα. Έτσι, χωρίς να κάνουν μια στοιχειώδη έρευνα, ούτε καν στο διαδίκτυο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Στο ΥΠΕΞ δεν υπάρχει ούτε καν ένας επαγγελματίας βιογράφος για να ετοιμάζει φακέλους για επίσημα και σημαίνοντα πρόσωπα που επισκέπτονται την Κύπρο – ένας σημαντικός θεσμός που υπάρχει και στην πιο φτωχή χώρα.

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Ως αγελαίοι οδηγούνται στο "δημοψήφισμα" οι Κύπριοι: Προπαγάνδα ποδηγέτησης ανθρώπων

Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974.

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Μοιρολατρικά ο κόσμος στην Κύπρο αναμένει στο ακουστικό την “εντολή” για να πάει για “δημοψήφισμα”. Έτσι, εν έτη 2017 και ενώ διεξάγονται αιματηροί πόλεμοι από τους Δυτικούς για τον εκδημοκρατισμό και για το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και όχι αυτής του Χόμπσον- τουλάχιστον έτσι διατείνονται- στην Κύπρο αναμένεται η συμμόρφωση προς τους εντολοδόχους. Αναμένεται διαταγή ώστε  να οδεύσει ο λαός, ως αγέλη, σε κάλπη.

Έτσι. Καταχρηστικά και αυθαίρετα. Και με προκλητικά απούσες τις όποιες νενομισμένες συνταγματικές διαδικασίες, η Κύπρος οδηγείται να ψηφίσει ένα “ναί” ή “ένα” όχι. Που θα τον αλυσοδέσει στο ισλαμοφασιστικό τουρκικό άρμα και το οποίο θα δεσμεύει εσαεί τις γενιές που έρχονται.

Γιατί καταχρηστικά και αυθαίρετα; Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974. Όπως και τότε, που στόχος των λαγόκαρδων πραξικοματιών του Ιουλίου ήταν η κατάλυση της συνταγματικής τάξης.

Είναι γεγονός πως η Βουλή έχει ψηφίσει τον “Περί Δημοψηφισμάτων Νόμο του 1989”. Ο συγκεκριμένος Νόμος επιτρέπει τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, “για να ζητηθεί η γνώμη του λαού πάνω σε ιδιαίτερα σπουδαία, δημόσιου ενδιαφέροντος, ζητήματα, όπως ορίζεται στις … διατάξεις του Νόμου αυτού”.

Όποιο όμως και να είναι το θέμα αυτό, το μόνο που δεν μπορεί να έχει ως αντικείμενο είναι η αυτή καθ’ αυτή κατάλυση του κράτους. Που στο κυπριακό Σύνταγμα επιτρέπεται κάτι τέτοιο;

Το κράτος, όπως ακούραστα παρατηρεί ο Παναγιώτης Ήφαιστος, “είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας των πολιτών. Είναι η έσχατη λογική για τα μέλη της κάθε κοινωνίας. Και ως “θεσμός συλλογικής ελευθερίας” επιτρέπει στους πολίτες να διεξάγουν δημοκρατικό βίο, να έχουν ευνομία και ευταξία και τυγχάνουν προστασίας από ξένα κράτη που επιβουλεύονται την κυριαρχία τους.

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Ως αγελαίοι οδηγούνται στο «δημοψήφισμα» οι Κύπριοι: Προπαγάνδα ποδηγέτησης ανθρώπων

Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974.

Του Μάριου Ευρυβιάδη

Μοιρολατρικά ο κόσμος στην Κύπρο αναμένει στο ακουστικό την “εντολή” για να πάει για “δημοψήφισμα”. Έτσι, εν έτη 2017 και ενώ διεξάγονται αιματηροί πόλεμοι από τους Δυτικούς για τον εκδημοκρατισμό και για το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και όχι αυτής του Χόμπσον- τουλάχιστον έτσι διατείνονται- στην Κύπρο αναμένεται η συμμόρφωση προς τους εντολοδόχους. Αναμένεται διαταγή ώστε  να οδεύσει ο λαός, ως αγέλη, σε κάλπη.

Έτσι. Καταχρηστικά και αυθαίρετα. Και με προκλητικά απούσες τις όποιες νενομισμένες συνταγματικές διαδικασίες, η Κύπρος οδηγείται να ψηφίσει ένα “ναί” ή “ένα” όχι. Που θα τον αλυσοδέσει στο ισλαμοφασιστικό τουρκικό άρμα και το οποίο θα δεσμεύει εσαεί τις γενιές που έρχονται.

Γιατί καταχρηστικά και αυθαίρετα; Διότι δεν υπάρχει πουθενά στο κυπριακό Σύνταγμα καμία πρόνοια, καμία διάταξη και κανένα απολύτως, “παραθυράκι” που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Δεν θα είναι απλά παράνομο το όποιο “δημοψήφισμα” με βάση το Σύνταγμα του 1960, που θα στοχεύει στην κατάλυση του κράτους. Θα είναι πραξικόπημα κατά του κράτους και θα παραπέμπει ευθέως στο πραξικόπημα του 1974. Όπως και τότε, που στόχος των λαγόκαρδων πραξικοματιών του Ιουλίου ήταν η κατάλυση της συνταγματικής τάξης.

Οι αποικιακοί ευνούχοι της Λευκωσίας και ο Νίκος Κοτζιάς,

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ 

Τους φταίει ο Νίκος ο Κοτζιάς τους αποκιακούς ευνούχους της Λευκωσίας για την αποτυχία-φιάσκο της Ελβετίας. Ναί ο Κοτζιάς. Δεν τους φταίει ο “δικός” τους ο Μουσταφά Ακιντζί. Δεν είναι δυνατό να φταίει ο “προοδευτικός” αυτός άνθρωπος που τους έφερε “νέα πνοή”, μια “πολιτική άνοιξη” στον τόπο. Δεν μπορεί να φταίει η μεγάλη αυτή “λευκή ελπίδα” των θιασωτών της τουρκικής ειρήνης στην Κύπρο. 

Μήπως, μήπως λέω, να φταίει ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν; Η άλλη “λευκή ελπίδα” του σουνιτικού Ισλάμ και του τουρκο-ισλαμοφασισμού; Ο αναμορφωτής της Μεγάλης (Μπουγιούκ) Τουρκίας; Είναι αδύνατο να φταίει ένας Μπουγιούκ Ηγέτης. Δεν είναι. Ξεχάστε το και αυτό. 

Μήπως τότε να φταίνε οι ληστρικές και κατακτητικές νοοτροπίες και αντιλήψεις των Τούρκων, διαχρονικά, που υποστηρίζουν πως η ιστορία άρχισε με τις οσμανλικές κατακτήσεις, ευλογημένες από τον Αλλάχ και πως ότι κατακτάται από απίστους στο όνομα του Αλλάχ δεν επιστρέφεται; Δεν γίνεται. Αυτά είναι ρατσιστικά και αντιθρησκευτικά παραμύθια. 

Πως μπορεί να φταίνε αυτοί που έχουν ιερή αποστολή – από τον Αλλάχ τον ίδιο- να μας εξισλαμίσουν ώστε να σωθούν οι ψυχές μας; Ή για να ακριβολογώ – και όπως επιτάσσει το Κοράνι- να μας επαναφέρουν στον “ορθό” δρόμο διότι έχουμε “παραστρατήσει”; Δίοτι είμαστε όλοι τέκνα του Αβραάμ- του πρώτου μουσουλμάνου. Όλοι γεννιόμαστε μουσουλμάνοι, αλλά δεν το γνωρίζουμε. Μας “παραστρατούν” οι ήδη “παραστρατημένοι” γονείς μας. Και επειδή – πάντοτε κατά το Κοράνι- όλοι, για να σωθούμε, πρέπει να πεθάνουμε μουσουλμάνοι, οι ιεροπολεμιστές, δηλ. οι τζιχαντιστές, έχουν “ιερό καθήκον” να μας εξισλαμίσουν, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε έτσι είτε αλλιώς. Είναι δυνατόν να φταίνε αυτοί που θέλουν να μας χαρίσουν την αιώνια ζωή και τη βασίλεια των ουρανών;

Αρεοπαγιτικά: Το κλείσιμο της εφημερίδας Ζαμάν στην Τουρκία και η σημασία της

FILE PICTURE. Supporters of Fethullah Gulen Movement protest outside of Zaman newspaper. EPA, SEDAT SUNA

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Το 1784 ο Γιώργος Βεντότης έκανε την πρώτη απόπειρα για να εκδοθεί ελληνική εφημερίδα στη Βιέννη για να ενημερώνει τους υπόδουλους Έλληνες. 

Μόλις αναγγέλθηκε η έκδοση, ο Μέγας Βεζύρης κάλεσε τον Πρέσβη της Αυστρίας στην Κωνσταντινούπολη και αξίωσε… “να εμποδισθή η έκδοσή της …διότι η Τουρκική Κυβέρνηση έχει ως αρχή να κρατή τον λαόν σε άγνοια, ν’ αποτρέπη την προσοχήν του από τας κρατικάς υποθέσεις και ν’ αποκρύπτη παν ό,τι συζητείται εν Ευρώπη δια το Τουρκικόν Κράτος, δια τους Κυρίαρχους του και δια τους επισημότερους Υπουργούς του…καθότι δεν συμφέρει εις τον Κυρίαρχον να τηρήται ο λαός ενήμερος των πράξεων και των σκέψεων της κυβέρνησης πολύ δε ολιγότερον να κρίνη αυτάς”.

(Γεώργιος Λάιος, “Ο Ελληνικός Τύπος της Βιέννης 1784-1861, Βιέννη: 1961, σελ.16).

Ο Βεντότης κατάφερε να εκδώσει τον “Ταχυδρόμο της Βιέννης” το καλοκαίρι του 1784. Ωστόσο δύο μόνο φύλλα της εφημερίδας κυκλοφόρησαν αφού η κυβέρνηση της Αυστρίας, υποκύπτοντας στις πιέσεις της Τουρκικής κυβέρνησης, διέταξε το οριστικό κλείσιμό της.

Την περασμένη βδομάδα το ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Άγκυρας έκλεισε τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα της Τουρκίας, την Zaman (650,000 φύλλα) ναυαρχίδα του συγκροτήματος Feza Publications Inc., το οποίο συμπεριλαμβάνει την αγγλόφωνη έκδοση Τοday’s Zaman, το ειδησεογραφικό πρακτορείο Cihan και άλλα έντυπα. H Zaman κυκλοφορεί και σε περίπου άλλες δέκα γλώσσες σε χώρες του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας.

Είναι προφανές πως οι ολοκληρωτικές και ανατολίτικες νοοτροπίες του Ερντογάν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με αυτές των Οθωμανών σουλτάνων που προσπαθεί να μιμηθεί, αντιγράφοντάς τους. Ούτε και σε αυτόν συμφέρει η ελευθεροτυπία και πολύ περισσότερο να κρίνονται δημόσια οι πράξεις του, των συνεργατών και αυλικών του, και της βυθισμένης στο βούρκο της διαφθοράς οικογένειάς του.

Οι μάσκες του Ερντογάν και των συνεργατών του, προεξέχοντας και του κατά δική του δημόσια παραδοχή τζιχαντιστή Πρωθυπουργού του, του Νταβούτογλου, έχουν προ πολλού αφαιρεθεί από τους ίδιους, αφού φαίνεται να πιστεύουν πως έχουν πλέον πάρει το πάνω χέρι, πάντοτε με τις ευλογίες του Αλλάχ των Σουννιτών, στον εσωτερικό αγώνα εξουσίας.

Η σιωπή του λαλίστατου ΥΠΕΞ κ. Ν. Κοτζιά

Του Λευτέρη Ριζά

       Προχθές – 5/1 – ο υπουργός Εξωτερικών μας κ. Ν. Κοτζιάς συναντήθηκε με τον  Ειδικό Σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, κ. Espen Barth Eide. Σε αντίθεση με άλλες φορές ο υπουργός μας απέφυγε να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους.

       Αντίθετα, ο κ. Άϊντα προέβη σε εκτενείς δηλώσεις, περί τα 10 λεπτά, και απάντησε σε μερικές ερωτήσεις.

Ο Σύμβουλος του ΟΗΕ, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο θέμα των εγγυήσεων, χαρακτηρίζοντάς το «θέμα με διεθνείς διαστάσεις» η λύση του οποίου, τόνισε, πρέπει να κάνει και τις δύο κοινότητες της Κύπρου να αισθάνονται ασφαλείς.

       Για το θέμα των εγγυήσεων και τη θέση της ελληνικής αριστεροδεξιάς κυβέρνησης έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ και θα επανέλθω πιο αναλυτικά.

       Για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας καλύτερα το ζήτημα, το ρόλο του Eide και τη σιωπή του ημέτερου υπουργού Εξωτερικών – θα την αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο – αναδημοσιεύουμε δύο άρθρα Κυπρίων: του κ. Μάριου Ευρυβιάδη καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και της κ. Φανούλας Αργυρού γνωστής ερευνήτριας και δημοσιογράφου. Το άρθρο του κ. Μ. Ευρυβιάδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ενώ της κ. Φ. Αργυρού στην «ΣΗΜΕΡΙΝΗ».

Από τη Νορβηγία στη Λευκωσία: Το «ψώνιο» και τα «ψώνια»

Μάριος Ευρυβιάδης    Δευτέρα, 20 Απριλίου 2015

Σας το υπογράφω. Το έχω ψάξει καλά. Ο Νορβηγός είναι ψώνιο... με τον εαυτό του. Για κάτι τύπους σαν αυτόν, οι Αμερικάνοι έχουν μια καταπληκτική φράση: «είναι» λένε, «θρύλος μέσα στο δικό του το μυαλό» (he is a legend in his own mind). Ο Έσπεν Μπαρθ  Άιντα διακατέχεται από το σύνδρομο της μεγαλομανίας το οποίο προσπαθεί μεν να κρύψει αλλά το... «χούι» δεν κρύβεται και, όπως λέει ο λαός, φεύγει και τελευταίο.

Η μεγαλομανία του Άιντα δεν περιορίζεται στην Κύπρο. Του είναι όμως η Κύπρος το απαραίτητο εργαλείο, η αναγκαία συνθήκη, για κάτι πολύ πιο μωροφιλόδοξο. Όπως κάθε Σκανδιναβός ηθικοπλάστης, φαντάζεται τον εαυτό του να τιμάται από τη λεγόμενη Διεθνή Κοινότητα, την Ιnternational Community, γνωστή και ως ΙΝΤCOM (ίδε, Noam Chomsky «The Crimes of «INTCOM», Foreign Policy, September/October, 2002) με την απόλυτη διάκριση για ηθικοπλάστες του είδους του: το Νόμπελ Ειρήνης. Για ένα Νορβηγό, ειδικά, απονομή του Νόμπελ Ειρήνης είναι όπως η καταξίωση του προφήτη στη χώρα του. Ως γνωστό τα Νόμπελ τα καθιέρωσε Σουηδός και τα απονέμει η Σουηδική Ακαδημία. Όμως, για κάποιο λόγο, άφησε εντολή ο αποδέκτης του Νόμπελ Ειρήνης να επιλέγεται από τη Νορβηγία. Και γίνεται από το Κοινοβούλιο της χώρας.

Οι Ισραηλινοί, οι Τούρκοι και εμείς

Φωτογραφία Αρχείου: Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu (R) and his Greek counterpart Alexis Tsipras (L) deliver joint statements in Jerusalem, 25 November 2015. EPA, RONEN ZVULUN - POOL

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Κάθε φορά που σηκώνεται μεγάλος κουρνιαχτός γύρω από τις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας και, μαζί, διαρρέουν πληροφορίες ή ανακοινώνεται η οσονούπω υλοποίηση μεγαλεπήβολων σχεδίων για έργα που παρουσιάζονται ότι θα αλλάξουν ριζικά τις στρατηγικές ισορροπίες στη περιοχή,  θυμάμαι και ξαναδιαβάζω την διαχρονική, πλέον, αξιολόγηση του Ισραηλινού επιτετραμμένου στην Τουρκία, Μορίς Φίσερ, για τις Ισραηλινό-τουρκικές σχέσεις. 

Ο Μορίς Φίσερ υπηρετούσε στην Άγκυρα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μια από  τις γονιμότερες περιόδους μεταξύ των δυο κρατών και στη διάρκεια της οποίας τέθηκαν τα θεμέλια για τη σε βάθος συνεργασία μεταξύ της πολιτικό-στρατιωτικής και οικονομικής ελίτ των δυό κρατών και την οποία, από την δεκαετία του 1980 και μέχρι πρόσφορα,  γνωρίζαμε ως Τουρκο-ισραηλινό άξονα. 

Έγραφε, λοιπόν ο Φίσερ προς τους προιστάμενούς του στο Τέλ Αβίβ, στις 16 Αυγούστου 1953: “Οι σχέσεις μας με την  Άγκυρα είναι εξαιρετικά καλές τελευταία …(όμως) αυτές οι καλές σχέσεις μπορεί να χειροτερεύσουν από την μια στιγμή στην άλλη και θα έπρεπε να πάρουμε μαθήματα από την πικρή εμπειρία άλλων. Οι Τούρκοι δεν έχουν φθάσει ακόμη στο επίπεδο εκείνο κατά το οποίο, σε περίπτωση διαφωνίας με άλλο κράτος, θα μπορούσαν να σταθμίσουν αντικειμενικά τις θέσεις και των δυο πλευρών. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο μία αρχή: σε κάθε σύγκρουση με κάποιον ξένο, είτε άτομο, είτε εταιρεία, είτε κράτος, ο Τούρκος έχει πάντα δίκιο”. 

Η κατασκευή της εικόνας της Τουρκίας μεταπολεμικά

Μάριος Ευρυβιάδης (Marios Εvriviadis) Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων (Assistant Professor International Relations) Πάντειο Πανεπιστήμιο (Panteion University).

ΠΗΓΗ:http://webtv.pontos.gr/

Ο ισλαμιστής Ερντογάν, το Κουρδικό και η Κύπρος

 

Φωτογραφία ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Από κείμενο ομάδας υποστηρικτών της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) ως τη “μοναδική δυνατή λύση”, ακόμη και ως τη “μόνη λογική λύση” για το κυπριακό ζήτημα, διαβάζουμε και την παρακάτω κρίση για τον ισχυρότερο πολιτικά άνδρα της Τουρκίας, τον Πρόεδρό της Ταγίπ Ερντογάν:

“Η προσωπικότητα Ερντογάν, παρουσιάζει αντιφάσεις που όμως δεν επηρεάζουν αρνητικά την περίπτωση της Κύπρου: Την περίοδο αυτή υποχωρούν οι προσπάθειες του για σημαντικό ρόλο της Τουρκίας ως περιφερειακή δύναμη και αποτυγχάνουν οι προσπάθειές του για υπερσυγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του (στο εσωτερικό της χώρας). Έχει επιδείξει όμως εξαιρετικήν τόλμη στην αντιμετώπιση ανοικτών “εθνικών” θεμάτων της Τουρκίας, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Κουρδικό. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η μετεκλογική υποχώρηση της εσωτερικής επιρροής Ερντογάν δεν πρόκειται να επηρεάσει αρνητικά αυτή τη θετική για το Κυπριακό ιδιαιτερότητα.” 

Η παρέμβαση αυτή έγινε το μήνα Αύγουστο και αποτελεί μέρος στρατηγικής της ομάδας αυτής της “κοινωνίας των πολιτών” (όπως αυτοπροσδιορίζεται) “για συστηματική παρέμβαση με δημιουργικό λόγο και δράσεις” και την “κατάθεση συγκροτημένων απόψεων και θέσεων που να επιχειρούν να απαντήσουν σε ζωτικά ζητήματα που αφορούν τις διαπραγματεύσεις και τις προοπτικές λύσης”. Υποστηρίζουν, οι της ομάδας αυτής, ότι προσφέροντας “συγκροτημένες” απόψεις και θέσεις λαμβάνονται “σοβαρά υπόψη οι λογικές ανησυχίες των πολιτών” και, προφανώς, οι ανησυχίες αυτές διασκεδάζονται. 

Μπορεί τον μήνα Αύγουστο, σε Κύπρο και Ελλάδα να έχουμε τα “μπάνια του λαού” και να μήν παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Ωστόσο στην Τουρκία του εξαιρετικά τολμηρού, όπως διαπιστώνει η κυπριακή ομάδα , “στην αντιμετώπιση ανοικτών “εθνικών” θεμάτων” Ταγίπ Ερντογάν, είχε ήδη ξεσπάσει, από τον Ιούλιο, ένας πολυεπίπεδος και πολυδιάστατος πόλεμος ανάμεσα στο Τουρκικό κράτος και τον Κουρδικής καταγωγής πληθυσμό του. Και όλα ανεξαιρέτως τα διεθνή ΜΜΕ, οι ξένοι μελετητές, αναλυτές και σχολιαστές καθώς επίσης και ένα σημαντικό μέρος των ΜΜΕ της Τουρκίας, θεωρούσαν ως αποκλειστικά υπεύθυνο για το ξέσπασμα των συγκρούσεων, τον Τούρκο ηγέτη-τον τολμηρό Ταγίπ Ερντογάν. Και όλοι του απέδιδαν το πιό πεζό κίνητρο. Τον κατηγορούσαν, και ορθά όπως αποδεικνύουν καθημερινά ταπράγματα, πως για να ξαναγίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του εσωτερικού πολιτικού παιγνιδιού στην Τουρκία, που ήταν από το 2002 μέχρι τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου όταν αυτή του στερήθηκε ουσιαστικά από κουρδικές πολιτικές δυνάμεις, τερμάτισε την στρατιωτική εκεχειρία και τον πολιτικό διάλογο με τους Κούρδους και καλλιέργησε συστηματικα και μισαλλόδοξα την πόλωση και τη σύγκρουση μεταξύ Τούρκων και Κούρδων. 

Από τη Σιγκαπούρη στο Χόνγκ Κόνγκ : “Λεφτά, υπάρχουν!”

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης και ο ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος. Φωτογραφία ΑΡΧΕΙΟΥ: ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Πρώτα την ήθελαν την Κύπρο ως …Σινγκαπούρη της Μεσογείου.

Σήμερα τους βολεύει ακόμη και ως …Χόνγκ Κόνγκ της Τουρκίας.

Μπορεί να μεσολάβησαν πάνω από εικοσιπέντε χρόνια μεταξύ των δύο “επιφωτίσεων”, αλλά το σκεπτικό και το ζητούμενο δεν άλλαξαν. Είναι το ίδιο. Είναι τα λεφτά. Που υπάρχουν.

Και τα οποία θα αρχίσουν να ρέουν…ασταμάτητα μόλις η μεγάλη πλειοψηφία του λαού συναινέσει σε ολίγες τι “εκπτώσεις” στις συλλογικές του δημοκρατικές ελευθερίες και στα ατομικά του δικαιώματα. Μόλις αποδεχτεί να μείνει “ολίγον τι” έγκυος. Τότε το κάθε νοικοκυριό στην Κύπρο θα δεί τα εισοδήματά του, και μάλιστα σε μια εποχή όπου το κυνηγάνε όλοι το ρευστό με το δίκαννο, που λένε, να εκτινάσσονται. 

Τώρα πόσο θα εκτιναχτεί το οικογενειακό εισόδημα, οι ειδήμονες δεν μπορούν να πούν επακριβώς. Όμως, “είναι τα λεφτά, βλάκα”, διαβεβαιώνει και η γνωστή κυρία Φιόνα Μούλλεν ( Fionna Mullen, “Let it not be ‘the economy, stupid’, “Cyprus Weekly” 16/5/15) που παρέχει διαφόρων μορφών επαγγελματικές υπηρεσίες στην Κύπρο πάνω από μια δεκαετία, και με πρωταγωνιστικό ρόλο υπέρ του Σχεδίου Ανάν το 2004. Με την ιδιότητά της ως μέλος της PRIO, της “Κυβερνητικής-Mη-Κυβερνητικής Οργάνωσης” ( Governmental -Non-Governmental Organization, GONGO) που χρηματοδοτούν σκανδιναβικές χώρες και παρένθετα, οι ΗΠΑ, η κυρία Μούλλεν και οι ομοϊδεάτες της στην Οργάνωση εκτιμούν πως εφόσον βρεθεί “λύση”, το μέσο οικογενειακό εισόδημα θα εκτιναχτεί κατά 5,500 ευρώ σε επτά χρόνια ( μελέτη PRIO 2008) ή κατά 12,000 σε είκοσι χρόνια (μελέτη PRIO 2014). Εδώ ο καθένας διαλέγει και παίρνει. Αν σταθούμε στη μελέτη του 2014, ο ορίζοντας, με “λύση” το 2016, είναι το έτος 2036. Όπως λέει και ο λαός “κάτσε γάιδαρε ψόφα μέχρι να βγεί τσαΐρι (χορτάρι)”. (Δες κείμενο μου, “PRIO: Είναι ζήτημα (αν)αξιοπιστίας, (α)διαφάνειας και στατιστικών” Φιλελεύθερος 8/6/14).