«Με λένε Οδύσσεια»… Λαβωμένη, αποκαμωμένη πιά, κατασταλαγμένη ίσως. Αναφορά σε προσωπικές αφηγήσεις και μνήμες. Παρατηρεί τον κόσμο όλον, ίδιον των Διεθνιστών, μα στέκεται στον γενέθλιον τόπο της, ίδιον όλων των ανθρώπων που γεννιούνται σε μια γωνιά του πλανήτη. Πολλοί «οργισμένοι» της Πλατείας, θα έσταξαν δηλητήριο για τα τελευταία της λόγια… Παπαδιαμάντης, Χριστός, Ελλάδα; χάθηκε κι αυτή, θα είπαν, τι διάολο;
Και σίγουρα, θα την αποκαθήλωσαν – ίδιον μιας ελιτίστικης ανηλικιότητάς – πολύ εύκολα, διαβάζοντας «κακές» λέξεις…
Όμως, η Γώγου, γνώρισε έννοιες πρωταρχικές και συναισθήματα οικεία…Γιατί δεν ήταν φιλόσοφη, όπως λέει, αλλά άνθρωπος. Και σίγουρα, θα είχε βιώσει και μετρήσει την κάθε στιγμή πως είναι άλλο Αναρχικός στην Ελλάδα και άλλο, ο Έλληνας Αναρχικός… :
«Η ΓΛΩΣΣΑ. Από τα ομορφότερα δώρα φύσης και ανθρώπου προς άνθρωπο, αλώθη. Έννοιες και λέξεις προδώσανε τον Άνθρωπο. Παραπληροφορούνε. Μετατράπηκαν, για τους πιο ευαίσθητους, σε μοναχικό τρομώδες παραλήρημα. Οι υπόλοιποι; Καμιά ερώτηση, καμιά απάντηση, καμιά επικοινωνία. Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε στο εξευτελιστικό «Πόσα;»
Δεν είμαι σοφή, ούτε φιλόσοφη. Δεν ξέρω καν αν είμαι ηθοποιός ή ποιήτρια. Γι αυτό που είμαι σίγουρη για μένα είναι πως αγαπάω με ερωτικό πάθος τον Άνθρωπο. Ζητάω ταπεινά συγχώρεση απ αυτούς που αληθινά σκύψανε στην ψυχή του Ανθρώπου, είτε σα διανοούμενοι ή σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη-παραδείγματα γραφής, ψυχής, θρύλου, ζωής. Σ’όλους τους συμπατριώτες μου-κάποιοι ασέλγησαν πάνω τους. Χάθηκαν έννοιες πρωταρχικές, όπως: σεβασμός, αλληλεγγύη, ελευθερία, αγάπη. Θεωρώ καθήκον μου να μιλήσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι το εργαλείο γλώσσα (κώδικας για μένα ψυχής) οι όποιες πολιτικές και υψηλότερα ιστάμενες εντολές… εξετελέσθησαν με πλήρη επιτυχία. Δυστυχισμένοι κι αυτοί…Η Ελλάδα είναι τόπος δύναμης. Ο Ηράκλειτος πάτησε εδώ. Και όχι μόνον αυτός. Η πατρίδα είναι Φως. Ήλιος. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: μια χούφτα γης και να υπάρχει ακόμα. Είμαστε όμως τώρα στην ύψιστη ιστορική της στιγμή. Αισθάνομαι, άλλωστε ποιος άλλος λόγος να μπαίνω σε τέτοιο θέμα, πως τώρα μπορούμε. Έχουν όλα καταρρεύσει .Θάνατοι από φωτιά στην Ελλάδα….μπερδευτήκανε όλοι ,όλα. Ξεχάσανε τον κοινό τους όρκο. Πουλάνε έναντι φαστ φουντ τον Όλυμπο, τα νησιά του Ελύτη. Πιστεύω πως σε κάθε Έλληνα, ό,τι όνομα και να του δίνει, κοιμάται μέσα μας ένας Χριστός. Για μένα Θεός είναι η Αλήθεια. Αυτό-πως να το πω-το όπλο μας είναι ισχυρότερο κι απ το τελειότατης επίσης ,εκτέλεσης όπλο οριστικού θανάτου. Μιλώ για την ηρωίνη γιατί αποδεκάτισε παιδιά. Είναι θέμα τιμής, λοιπόν, διότι πολεμιστές και πολεμίστριες είμαστε, να γείρουμε λίγο και ξανά να θυμηθούμε. Θέλω να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να χαθούμε.
Κατερίνα Γώγου
