Σχέδιο «Μανχάτταν» Η μεγαλύτερη ομαδική ενέργεια εγκληματικής ασυνειδησίας κατά της ανθρωπότητας.

 

Βασίλειος Π. Παπαγεωργίου  Ομότιμος Καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ

Με αφορμή την απόφαση του Βλαντιμίρ Πούτιν να θέσει σε ετοιμότητα τις πυρηνικές δυνάμεις της χώρας του οι “Ανιχνεύσεις” επαναδημοσιεύουν τα τρία μέρη ενός εμπεριστατωμένου άρθρου του Ομότιμου Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ Βασίλη Παπαγεωργίου.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΜΕΡΟΣ Β!

ΜΕΡΟΣ Γ!

«Επειδή, σε πολύ σοφία υπάρχει πολλή λύπη · και όποιος προσθέτει γνώση, προσθέτει πόνο.» Εκκλησιαστής 1:18

Το πρωί της 6ης Αυγούστου 1945 ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό με το όνομα «Ένολα Γκαίυ» που απογειώθηκε από την Τινιάν των νήσων Μαριάννες έριξε την πρώτη ατομική βόμβα. Η βόμβα έπεσε με αλεξίπτωτο και εξερράγη με πυροδοτικό μηχανισμό στα 600 μέτρα περίπου πάνω από το στόχο της – τη Χιροσίμα. Η ώρα ήταν 8.16΄ π.μ. ακριβώς. Μόλις είχε γεννηθεί ο κόσμος της παντοτινής αβεβαιότητας. Από τότε και για πάντοτε θα αποτελεί μια ημέρα αίσχους για την ανθρωπότητα ως ακροτελεύτια πράξη της απόλυτης συνεργασίας των διασημότερων ατομικών ερευνητών του 20ού αιώνα με το πολιτικο-στρατιωτικό αμερικανικό κατεστημένο με στόχο την υλοποίηση του «πρότζεκτ του διαβόλου». Κι έτσι το άθροισμα από χιλιάδες προσωπικές πράξεις καθαρής συνείδησης, οδήγησε τελικά στη μεγαλύτερη ομαδική ενέργεια εγκληματικής ασυνειδησίας. Γι’ αυτό θα μείνει για πάντα ένα ορόσημο για να θυμίζει μεταξύ των άλλων και την απώλεια της υψηλής ηθικής απ’ όπου ξεπήδησε κάποτε η επιστήμη.

Με αφορμή την πρόσφατη «επέτειο» των 73 χρόνων από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας, επιχειρείται εδώ μια σύντομη παρουσίαση του χρονικού του δραματικού πεπρωμένου των ατομικών ερευνητών που στρατολογήθηκαν στο ειδεχθέστερο ερευνητικό πρόγραμμα στην ιστορία της επιστήμης, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ιστορία της γέννησης της ατομικής βόμβας έχει αναμφίβολα κάτι να προσφέρει στον καθένα μας. Για τον πυρηνικό  φυσικό  είναι η μυθική αφήγηση μιας επιστημονικής εποποιίας σε πρωτοφανή κλίμακα. Για τον τεχνικό είναι η γιγαντιαία τεχνολογική προσπάθεια για την οποία ξοδεύτηκε το αστρονομικό ποσό, για την εποχή εκείνη, των 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Για τον πολιτικό-ιστορικό αποτελεί τον θρύλο των μηχανορραφιών των παρασκηνίων απέναντι στη διεθνή εχθρότητα και καχυποψία. Για τον φιλόσοφο  της ηθικής  πρόκειται για μια μελέτη των συγκρούσεων της νομιμοφροσύνης και των αντιθέσεων που προκαλούσαν στον επιστήμονα ή στον πολιτικό τα ίδια του τα ένστικτα και η ηθική του συγκρότηση. Τέλος, για τον απλό άνθρωπο  δεν είναι μια σαν όλες τις ιστορίες του πολέμου. Είναι το χρονικό που μπορεί να περιγραφεί μόνο από τις ανατριχιαστικές εμπειρίες των μελών ενός τεράστιου θιάσου 150.000 μελών, με χαρακτήρες που κλιμακώνονταν από τον πιο αφοσιωμένο ερευνητή μέχρι τον πλέον δόλιο μυστικό πράκτορα. Εμπειρίες που εκφράζονται με λόγια της περιοχής του μύθου ή της θεολογίας. Λόγια που δεν θέλει να τα θυμάται. Είναι πιθανό αυτή η έλλειψη μνήμης να είναι το μέτρο της απέχθειας για τα γεγονότα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.

Τα αιτια της διαστρεβλωσης της Ιστορίας του Β'ΠΠ απο την Ανατολική Ευρώπη.

 

OLEG KARPOVICH -  Αντιπρύτανης της Διπλωματικής Ακαδημίας του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών

 Η αλλοίωση της μνήμης των τραγικών γεγονότων έχει έντονο αντιρωσικό χαρακτήρα.

Υπό την επιρροή των "ΝέοΕυρωπαίων", η εκτίμηση της φύσης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η στάση απέναντι στους δοσίλογους/συνεργους - στους κοινωνικοπολιτικούς κύκλους ορισμένων χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, έχουν υποστεί από καιρό σημαντικές αλλαγές και έχουν αποκτήσει έντονο αντι- Ρωσικό χαρακτήρα.

Πριν από την έναρξη της διαδικασίας επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπήρχε συναίνεση στις πολιτικές ελίτ της Δυτικής Ευρώπης, οσον αφορά την αντίληψη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η ευθύνη για τον οποίον βάραινε την Γερμανία, πραγμα το οποίο αναγνωριζοταν  ακομη και από την ηγεσία της(Γερμανίας).  Ο πόλεμος εκλαμβανοταν ως μια μεγάλη τραγωδία των ευρωπαϊκών λαών και όχι μόνο. 

 Ορισμένες ημέρες  μνήμης ήταν κοινώς  αποδεκτές (πχ. Ημέρα Μνήμης και Συμφιλίωσης, η απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς κα).

Αυτή η προσέγγιση εδραιωνοταν/ ενισχυοταν από το γεγονός ότι ορισμένες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης ήταν μέρος του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980.  Η επακόλουθη ριζική αλλαγή στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα ξεκίνησε τη διαδικασία αναθεώρησης της ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ορισμένα κράτη που συνεργάστηκαν ανοιχτά με τη ναζιστική Γερμανία (Ρουμανία, Σλοβακία, Βουλγαρία κ.λπ.), προσπάθησαν να δικαιολογηθούν και να μεταφέρουν την ευθύνη για την τραγωδία στην ΕΣΣΔ, πολλά ινστιτούτα που ασχολούνταν με την διερεύνηση των εγκλημάτων του Ναζισμού, γρήγορα «έκαναν κωλοτουμπα» και έσπευσαν να διερευνούν τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». 

Η ιστορική έρευνα για τις απώλειες Γερμανών στα πολεμικά μέτωπα

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ  ΓΙΩΡΓΟΣ

Ανατολικό Μέτωπο και ιστορική έρευνα

Με βάση τους παραπάνω αριθμούς, που προέρχονται από ιστορική έρευνα που έκαναν γερμανικές υπηρεσίες, αρμόδια πρόσωπα ή αρχειακές εκθέσεις, από την αρχή του πολέμου ως τις 31 Δεκεμβρίου του 1944, η Γερμανία έχασε στα πεδία των μαχών 3.677.000 νεκρούς ή διαπιστωμένους νεκρούς. Από αυτούς τους 2.743.000 (ποσοστό 74,6%) στο Ανατολικό Μέτωπο. Οι γερμανικές κυβερνήσεις υπολογίζουν σε 635.000 τους άμαχους που σκοτώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων. Αυτή η κατηγορία των νεκρών μπορεί να πιστωθεί αποκλειστικά σε Βρετανούς και Αμερικανούς – οι Σοβιετικοί δεν βομβάρδισαν αμάχους.

Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, για να ισοσκελιστεί το προηγούμενο “άκομψο” μέγεθος, υποστηρίχθηκε ότι ως και 2.500.000 Γερμανοί πολίτες χάθηκαν στις μαζικές εκτοπίσεις και στην προσφυγιά στα ανατολικά εδάφη. Σήμερα, ο αριθμός αυτός (η εκκένωση των περιοχών έγινε χειμώνα κάτω από άθλιες συνθήκες, σε πολεμικό περιβάλλον) έχει σαφώς συρρικνωθεί στο επιστημονικό περιβάλλον. Γίνεται λόγος για 500.000 θύματα και έχει αποδοθεί στις διαταγές του Βερολίνου για εκκένωση των γερμανικών πληθυσμών εκεί όπου έφθαναν οι Ρώσοι. Διατηρείται όμως στο πολιτικό πεδίο. Η γερμανική κυβέρνηση εμμένει στον μεγάλο αριθμό, ώστε να μπορεί να υποστηρίξει ότι η Γερμανία υπήρξε το μεγάλο θύμα του πολέμου.

Στην πρόσφατη εξάλλου ημιεπίσημη γερμανική ιστορία (“Η Γερμανία και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος”) υποστηρίζεται ότι τον πόλεμο αυτόν τον ξεκίνησε η Σοβιετική Ένωση. Οι παραπάνω αριθμοί απ’ την ιστορική έρευνα ελάχιστο σχολιασμό χρειάζονται. Μιλούν από μόνοι τους. Ο πόλεμος κράτησε συνολικά 64 μήνες. Ο πόλεμος ανάμεσα στην Γερμανία, τους συμμάχους της και την Σοβιετική Ένωση κράτησε 46 μήνες. Από τους 46 αυτούς μήνες, τους 35 η Σοβιετική Ένωση πολέμησε ουσιαστικά μόνη της. Μόνο μετά την απόβαση στην Νορμανδία, στις 6 Ιουνίου 1944 υπήρξε άξιο λόγου Δυτικό Μέτωπο, ικανό να τραβήξει σημαντικές δυνάμεις από το Ανατολικό Μέτωπο. Δεν χρειάζονται νομίζω περισσότερα για να απαντηθεί το ερώτημα, ποιος νίκησε την Γερμανία και το ναζισμό.

Όλη η δημοσίευση: Η ιστορική έρευνα για τις απώλειες Γερμανών στα πολεμικά μέτωπα