Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αναγεννηθεί με τον Ανδρουλάκη

Καρναβάς Θοδωρής

11/01/2022

Views: 2,166

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

 

Στο πρώτο μέρος του σημειώματος αναλύσαμε πώς το ΠΑΣΟΚ ανήλθε ταχύτατα στην εξουσία και πώς στη συνέχεια μεταλλάχθηκε με αποτέλεσμα τη νομοτελειακή εκλογική και πολιτική του καταρράκωση. Συνεπώς, η εξέταση του μέλλοντός του υπό το πρίσμα των πολιτικών εξελίξεων, του κοινωνικοπολιτικού τοπίου, οφείλει να εκκινήσει από το κατά πόσο η αναίρεση των αιτιών της πτώσης του και η αναβίωση των λόγων της ανόδου του είναι εφικτές. Το μεγάλο ερώτημα που γεννάται είναι αν η νέα ηγεσία του Ν. Ανδρουλάκη είναι ικανή να κάνει ξανά το ΠΑΣΟΚ μεγάλο. Τώρα, αρκετές βδομάδες μετά την ανάληψη καθηκόντων του, μπορούν να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα.

Το ΠΑΣΟΚ αποψιλώθηκε εκλογικά την τριετία 2009-2012 και έτι περαιτέρω έως το 2015, οπότε έπιασε εκλογικό ιστορικό χαμηλό. Ο βασικός λόγος ήταν η μνημονιακή πολιτική του που ήταν αντίθετη με την ιστορία και το πολιτικό –κυβερνητικό του πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, συνιστούσε την πρώτη τα τελευταία 40 χρόνια κυριολεκτικά μετωπική επίθεση κυβέρνησης προς την εκλογική της βάση. Ποτέ άλλοτε μέχρι τότε κυβέρνηση δεν έλαβε τόσο επιθετικά, οριζόντια κοινωνικοοικονομικά μέτρα εναντίον της μεγάλης πλειοψηφίας της μικρομεσαίας τάξης, που συνιστούσε και το εκλογικό της ακροατήριο.

Μεγάλη μερίδα του λαϊκών στρωμάτων οδηγήθηκε ταχύτατα σε καθεστώς επιβαλλόμενης φτώχιας. Η φοροαφαίμαξη και η επιδρομή στην ακίνητη περιουσία, βασικό μέσο αποταμίευσης της μεταπολεμικής Ελλάδας, ήταν τα βασικά μέσα της μνημονιακής επίθεσης. Την ίδια ώρα έγινε κατανοητό ότι η χώρα απώλεσε και τυπικά την εθνική της κυριαρχία, το αυτεξούσιό της, και εισήλθε στη σφαίρα μιας “δικτατορίας έξωθεν υπαγορεύσεων”. Η αίσθηση του αχρείαστου και αποφεύξιμου της μνημονιακής επιλογής, όσο κι αν κατηγορήθηκε η όντως αμαρτωλή κυβέρνηση Καραμανλή, εμπεδώθηκε σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Η συνέχεια ....Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αναγεννηθεί με τον Ανδρουλάκη: Δεν μπορεί να αναγεννηθεί το ΠΑΣΟΚ με Ανδρουλάκη γιατί αν και ο ίδιος δεν έχει υπουργικό παρελθόν, κουβαλάει τα πολιτικά και ιδεολογικά βαρίδια του 

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

“Πόλεμος θέσεων” ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για την ηγεμονία στον αντιδεξιό χώρο

Ασημακόπουλος Βασίλης

05/01/2022

Views: 861

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Σε προηγούμενα κείμενα επιχείρησα να αναλύσω τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους διαμόρφωσης του Νίκου Ανδρουλάκη και της πολιτικής του ομάδας. Επιπλέον μέσα από τη διαπάλη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ προσπάθησα να αποτυπώσω τις κατευθύνσεις κάθε υποψηφιότητας και ορισμένα συμπεράσματα που απορρέουν από το αποτέλεσμα της ανοιχτής εσωκομματικής διαδικασίας. Θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω ορισμένα θέματα τακτικής και στρατηγικής στο νέο τοπίο, κυρίως στη σχέση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ενός διαφαινόμενου “πολέμου θέσεων”.

Οι πολιτικές διαιρετικές τομές του 20ου αιώνα ήταν τρεις, τόσο από την άποψη των διακυβευμάτων, όσο και της έντονης συγκρουσιακής διαπάλης και μαζικής κινητοποίησης του λαϊκού παράγοντα, χωρίς να σημαίνει ότι ήταν ίσης βαρύτητας: Η περίοδος 1915-1922, η δεκαετία 1940, η δεκαετία 1960. Και οι τρεις χαρακτηρίστηκαν από τραγωδίες, με έντονη εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα: Εθνικός Διχασμός και Μικρασιατική καταστροφή, Εμφύλιος, Δικτατορία και Κύπρος.

Στις διαιρετικές τομές, στα ιστορικά αυτά σχίσματα μορφοποιήθηκαν οι πολιτικές παρατάξεις, τα ιστορικά μπλοκ: Βενιζελισμός-αντιβενιζελισμός, ΕΑΜ-αστικές/συντηρητικές δυνάμεις, Δημοκρατικές δυνάμεις-Δεξιά. Στη μακρά διάρκεια οι διαιρετικές τομές παρήγαγαν συρρίκνωση του ελληνικού έθνους και έξοδό του από ιστορικούς του τόπους, γενοκτονικού μάλιστα χαρακτήρα.

Ένα κράτος που είχε έντονα τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου-κυριαρχούμενου στο διεθνοπολιτικό επίπεδο και ανολοκλήρωτη την κοινωνική του διάσταση, λόγω απώλειας του δημοκρατικού κύματος της περιόδου 1945-1975 στη δυτική Ευρώπη. Μια εθνο-κρατική, οικονομική, πληθυσμιακή και θεσμική αρχιτεκτονική που λάμβανε τα χαρακτηριστικά του κράτους-πρωτεύουσα, μοναδική σε εθνικούς κοινωνικούς σχηματισμούς της Ευρώπης, αν εξαιρεθούν τα μικροσκοπικά κράτη.

Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός

Η συνέχεια εδώ:“Πόλεμος θέσεων” ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ για την ηγεμονία στον αντιδεξιό χώρο: 

Πώς έχτισε τον κομματικό στρατό του ο Νίκος Ανδρουλάκης

Ασημακόπουλος Βασίλης

16/12/2021

Views: 888

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberΑνταλλαγή

Θα προσεγγίσουμε την εκλογή νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και τα ζητήματα που θέτει, μέσα από τις ακόλουθες διαστάσεις: Την πολιτική διαδρομή, την αναμέτρηση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, την επόμενη μέρα. Αρχικά σε δύο κείμενα θα εξεταστούν στιγμές της πολιτικής διαδρομής του Νίκου Ανδρουλάκη, μέσα από την οπτική του μαζικού κόμματος, επειδή είναι ο πρώτος πρόεδρος του χώρου, γέννημα-θρέμμα αποκλειστικά της κομματικής οργάνωσης.

Σε επόμενα κείμενα θα αναφερθούμε σε θέματα της αναμέτρησης για την ηγεσία στο χώρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ζητήματα της επόμενης μέρας. Βασικό αναλυτικό σχήμα στη θεωρία των πολιτικών κομμάτων, είναι το κόμμα μαζών ή με εμπειρικούς όρους, ορθότερα ίσως, το μαζικό γραφειοκρατικό κόμμα. Ο Μωρίς Ντυβερζέ στην πραγματεία του για τα “πολιτικά κόμματα” στη δεκαετία 1950, προχωρά στην κλασική τυπολογία του κομματικού φαινομένου, όπου αναλύει το “κόμμα μαζών”.

Νωρίτερα στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ρόμπερτ Μίχελς στο βιβλίο “Κοινωνιολογία των πολιτικών κομμάτων στη σύγχρονη δημοκρατία” (Γνώση, 1997), μελετώντας συγκεκριμένα τη λειτουργία του πλέον μαζικά οργανωμένου κόμματος της εποχής του, του SPD, προβαίνει σε καίριες επισημάνσεις για τη διαμόρφωση και τα χαρακτηριστικά της κομματικής γραφειοκρατίας.

Η ευρωπαϊκή ιστορία του 20ου αιώνα είναι συνδεδεμένη με το φαινόμενο του μαζικού γραφειοκρατικού κόμματος, ως τρόπου μαζικής συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία. Το γραφειοκρατικό κόμμα στη δημοκρατική του εκδοχή πάντοτε, συνδέθηκε με το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, την βιομηχανική κοινωνία και αφετηριακά με τη σοσιαλιστική/σοσιαλδημοκρατική πολιτική οικογένεια.

Η ελληνική ιδιομορφία

Για ακαδημαϊκή προσέγγιση στη θεωρία των πολιτικών κομμάτων, το βιβλίο του Κώστα Ελευθερίου, “Το Πολιτικό Κόμμα” (ΕΝΑ, 2021), προσφέρει πολύ καλή εισαγωγή. Η ελληνική περίπτωση είχε ιδιομορφίες σε σχέση με την ευρωπαϊκή εμπειρία. Στο ελληνικό κράτος υπήρξε καθολικό εκλογικό δικαίωμα (στον ανδρικό πληθυσμό) νωρίτερα από όλη την Ευρώπη. Όχι από το Σύνταγμα του 1844, όπως συνήθως αναφέρεται, αλλά από τα χρόνια ήδη της Επανάστασης, πριν την τυπική συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους, για ένα συνδυασμό από λόγους που δεν είναι του παρόντος. Γι’ αυτό και η ισχυρή πολιτική κουλτούρα του δημοκρατισμού.

Η ασθενής βιομηχανική ανάπτυξη, αλλά και τα συγκεκριμένα στοιχεία του εθνικού ζητήματος, είχαν σαν αποτέλεσμα το εργατικό κίνημα να έχει διαφορετικά εν μέρει χαρακτηριστικά τόσο οργανωτικά, όσο και κατεύθυνσης-φυσιογνωμίας σε αρκετές στιγμές της ιστορίας του, από τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά. Τέλος, από τη δεκαετία 1930 και μετά, η Αριστερά μονοπωλήθηκε από την τριτοδιεθνιστική παράδοση, κάτι που δεν αποτέλεσε μάλλον την εξαίρεση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι μαζικό σοσιαλιστικό πολιτικό ρεύμα στην Ελλάδα εμφανίστηκε σε μια περίοδο που βρισκόταν σε εξέλιξη ήδη από δεκαπενταετίας μια βιομηχανικού τύπου συσσώρευση κεφαλαίου-συγκεντροποίηση παραγωγής με όψεις δυτικού τύπου κι όταν το επέτρεψαν οι πολιτικές συνθήκες με την πτώση της δικτατορίας. Η εργατική τάξη, ιδίως στη βιομηχανική της εκδοχή, υπήρξε από τις βασικές συνιστώσες του ΠΑΣΟΚ με όρους πολιτικούς και οργανωτικούς.

Παράδοξα και αντιθέσεις του ΠΑΣΟΚ

Η γερμανική θέση υπέρ της κατάργησης του βέτο στην Ευρώπη είναι τεράστιο λάθος: Πως θα αμυνθούν οι μικρές χώρες όπως η Κύπρος;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ

Από τους τρείς βασικούς διεκδικητές του χρίσματος στο ΠΑΣΟΚ, ο νεαρότερος σε ηλικία, Νίκος Ανδρουλάκης, έμοιαζε να έχει τον πιο διακριτό πατριωτικό λόγο. Όχι ότι μας έκανε να χοροπηδάμε από ενθουσιασμό, αλλά εν πάσει περιπτώσει, είχε μια διαφορά σε σχέση με τον αθεράπευτα μνημονιακό Ανδρέα Λοβέρδο, και τον υπερβατικό, μετρ της απεραντολογίας, Γιωργάκη.

Ετσι τουλάχιστον πίστευα μέχρι προχθές. Μέχρι που διάβασα ότι, μέσα στα μυριάδες προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας, μέσα στο χάλι μας το μαύρο, τις εκατόμβες των νεκρών, την εξαθλίωση της νεολαίας και τον Τούρκο απέναντι να ξερογλείφεται,  το παιδί αυτό ανακάλυψε-από την Κύπρο μάλιστα- ως νούμερο ένα εθνική προτεραιότητα την…κατάργηση της ομοφωνίας στην Ευρωπαική Ενωση! Για να μην μας δυσκολεύουν…αντιδραστικές χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία».

• Βάφτισε δηλαδή ως πολιτική εξαγγελία, που εξυπηρετεί υποτίθεται τα ελληνικά συμφέροντα μια αμιγώς γερμανική θέση, πάγια επιδίωξη των τελευταίων δεκαετιών, η οποία ξεκίνησε να μεθοδεύεται από τον Γιούγκερ και σήμερα αποτελεί σημαία της Γερμανίδας επιτρόπου, Ουρσουλας φον ντε Λάιεν.

Επί της ουσίας, βεβαίως, το βέτο έχει ήδη καταργηθεί με συστηματική επιμονή του Βερολίνου, σε όλους τους τομείς πλην εκείνων της εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας, όπου κάθε χώρα ευλόγως επιθυμεί να έχει ένα ύστατο μέσο προστασίας απέναντι σε βλαπτικές, για τα ζωτικά της συμφέροντα, αποφάσεις τρίτων. Οι Γερμανοί όμως, στη λογική του οδοστρωτήρα, θέλουν να αρθούν και τα τελευταία εμπόδια για να μπορούν να ασκούν ελεύθερα την δική τους εξωτερική πολιτική, όπως τότε που διαμέλισαν την Γιουγκοσλαβία.

Θέλουν να αποφασίζουν σε μία νύχτα για να επιβάλλουν κυρώσεις εδώ και εκεί, να φτιάχνουν λίστες ανεπιθύμητων, να κρίνουν αν η οργανωμένη «μπούκα» λαθραίων αποτελεί απειλή ασφαλείας ή όχι και πάει λέγοντας. Στο τέλος θα κηρύξουν και τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κατά της Ρωσίας ή της Κίνας «κατά πλειοψηφία»!

Ο Ανδρουλάκης λοιπόν έφτασε να ισχυριστεί ότι η κατάργηση της ομοφωνίας εξυπηρετεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, αλλά και αυτά της Κύπρου! Να μην υπάρχει βέτο γιατί έτσι δυσκολεύονται και οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας, που θα έπρεπε να είναι αυτοματοποιημένες, είπε.

Μα ποιος ακριβώς σήμερα μπλοκάρει τις κυρώσεις εις βάρος του Ερντογάν σήμερα; Οι μικρές χώρες, η Πολωνία ή η ίδια η Γερμανία; Είναι δυνατόν να μην γνωρίζει το στοιχειώδες, τόσα χρόνια ευρωβουλευτής;

Κι αν πάμε στην καθιέρωση της πλειοψηφίας για τόσο σοβαρά θέματα, είναι βέβαιον ότι θα εξυπηρετούνται απόλυτα οι στόχοι του Βερολίνου, καθώς με τα σημερινά πληθυσμιακά και ποσοτικά κριτήρια διαμόρφωσης της (ειδική & διπλή πλειοψηφία), οι Γερμανοί μπορούν πάντα να συγκεντρώνουν μια κρίσιμη μάζα υπέρ των απόψεων