ΤΑΣΣΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: [ ΜΗ ΚΑΜΠΤΕΙΝ ΓΟΝΥ ]

[ ΜΗ ΚΑΜΠΤΕΙΝ ΓΟΝΥ ]

Συμπατριώτισσες, Συμπατριῶτες,

Αὐτὲς τὶς -ἐξαιρετικῆς ἱστορικῆς σημασίας- συνθῆκες, νοιώθω ὑποχρέωσή μου νὰ ἀπευθυνθῶ σ᾿ἐσᾶς: στὸν Κυρίαρχο Κυπριακὸ Λαό.

Κάθε λαὸς διαμορφώνει καὶ γράφει τὴν δική του Ἱστορία. Ἄλλοτε μὲ ἀπελευθερωτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς ἀγῶνες, ἄλλοτε μὲ δημοκρατικὲς διαδικασίες διὰ τῆς ψήφου του. Τώρα καλεῖται ὁ Κυπριακὸς Λαός, καλούμαστε ὁ καθένας χωριστὰ καὶ συλλογικά, νὰ γράψουμε τὴν Ἱστορία τοῦ μέλλοντος τῆς Κύπρου.

Ἡ Πατρίδα μας, διέρχεται τὶς πιὸ δραματικὲς ὧρες τῆς μακραίωνης Ἱστορίας της. Ὧρες καθοριστικὲς ὄχι μόνο γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὴ δική μας γενεά, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ μέλλον καὶ τὶς γενεὲς ποὺ θὰ ἔρθουν. Οἱ ἀποφάσεις ποὺ θὰ πάρουμε ἐμεῖς σήμερα, διαμορφώνουν καὶ καθορίζουν τὶς τύχες καὶ τὰ πεπρωμένα καὶ τῶν ἐπερχόμενων γενεῶν. (..)

Αὐτὴ ἡ ἀπόφαση ἀνήκει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν Κυπριακὸ Λαό. Ἐλπίζω οἱ ξένοι φίλοι μας νὰ σεβαστοῦν τὸν Λαὸ καὶ τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία. Ἐλπίζω νὰ κατανοήσουν ὅτι παρεμβάσεις καὶ πιέσεις προσβάλλουν τὴν Ἀξιοπρέπεια τοῦ Κυπριακοῦ Λαοῦ, εἶναι ἀντίθετες πρὸς ρητὴ πρόνοια τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, καί, τελικά, καταλήγουν ἀντιπαραγωγικές.

Ἡ κρισιμότητα τῶν ἀποφάσεων ποὺ καλούμαστε νὰ πάρουμε συλλογικά, ἀλλὰ καὶ ἀτομικά, δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀποδυθοῦμε σὲ συναγωνισμὸ γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι περισσότερο ἢ λιγότερο πατριώτης. Ὅλοι ἔχουμε τὸν ἴδιο στόχο καὶ ὅλοι ἔχουμε τὴν ἴδια ἔγνοια γιὰ τὸ μέλλον τῆς Πατρίδας μας. (..)

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης - "Τὸ Ἀθάνατον καὶ ἀνώλεθρον ἐστί".

[ τὸ ἀθάνατον καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν

ΠΛΑΤΩΝ, Φαίδων ]

Ἐγενήθη εἰς τὰ 1770. Ἦταν Δευτέρα τῆς Λαμπρῆς. Εἰς ἕνα βουνό, εἰς ἕνα δέντρο ἀποκάτω, εἰς τὴν παλαιὰ Μεσσηνία, ὀνομαζόμενο Ραμαβούνι.

Τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν δὲν μείωσαν τὸν θρῦλο τοῦ Κολοκοτρώνη.

Πατέρας του ὁ διάσημος ἀρχηγὸς τῶν ἀρματολῶν τῆς Κορίνθου, Κωνσταντῖνος Κολοκοτρώνης. Μητέρα του ἡ Ζαμπία, τὸ γένος Κωτσάκη.

Εὐφυὴς ἐκ γενετῆς, λεβέντης ἐξ ἀνατροφῆς. Ὅταν οἱ Τοῦρκοι σκότωσαν τὸν πατέρα του, θὰ καταφύγει στὴν Μάνη, ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἀλωνίσταινα καὶ ἐν τέλει στὸν Ἄκοβο Ἀρκαδίας, ὅπου θὰ κάνει οἰκογένεια. Ὑπὸ τὴν ἀπειλῆ τῶν Τούρκων, βγαίνει στὴν ἀντίσταση. Παίρνει τὰ ὅπλα καὶ τὰ βουνὰ καὶ, ἀποκηρυγμένος, γίνεται ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Τούρκων. Ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο περνᾶ στὴν Ζάκυνθο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ξανὰ στὴν Πελοπόννησο. Περνᾶ ἀπὸ σαράντα κύματα καὶ, διὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, φθάνει στὴν Σκιάθο.

Προσηλωμένος στὰ ἰδανικά ποὺ κλήθηκε νὰ σαρκώσει, ἐπιτελεῖ στὸ ἀκέραιο τὰ καθήκοντά του. Αὐτό τοῦ ὑπαγόρευαν ἡ παράδοση τῆς γενιᾶς του, ἡ Πίστη στὸν Θεό καὶ τὴν Πατρίδα, τὸ πάθος γιὰ Ἐλευθερία.

"(..) Μιὰ φορὰ ἐβαπτισθήκαμεν μὲ τὸ λάδι, βαπτιζόμεθα καὶ μίαν μὲ τὸ αἷμα, καὶ ἄλλη μίαν διὰ τὴν Ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος μας."

Ἐν παντὶ τρόπῳ, ἐπιχειρεῖ νὰ ἀποκαταστήσει διὰ τῆς Ἐπαναστάσεως τὴν Δημοκρατία στὴν Πελοπόννησο. Ἀποτυγχάνει. Ἐπανέρχεται στὴν Ἐπτάνησο ὅπου ὑπηρετεῖ στὸ ἀγγλικὸ στράτευμα λαμβάνοντας τὸν βαθμὸ τοῦ Λοχαγοῦ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκεῖνον τοῦ Ταγματάρχου.

[ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ]

Τὸ 21 ἐξαγίασε τὸ Ἔθνος. Διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου πέρασαν οἱ προπάτορές μας. Καὶ στεφανώθηκαν μὲ φύλλα δάφνης καὶ Ἀθανασία.

Ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἐθνικῆς Ἀφυπνίσεως καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Γένους, τὸ 21 εἶναι ἡ ὑπενθύμιση τοῦ Χρέους.

Ὁ τελευταῖος Βασιλέας τῶν Ἑλλήνων, μαχόμενος στὶς ἐπάλξεις τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μία ὑποθήκη ἄφησε στοὺς ἐπιγόνους.

"Ἐνθυμηθεῖτε ὅτι εἶσθε Ἕλληνες! "

Ἡ Ἐπανάσταση εἶναι τὸ πλέον σημαντικό πολιτικό καὶ ἠθικό γεγονός, ὄχι μόνον τῆς Ἐθνικῆς μας ὑπόστασης, ἀλλὰ, καὶ τῆς Εὐρώπης τῶν Ἐθνῶν.

Ἀπὸ τοὺς Ἀρχαῖους στοὺς Ἀλεξανδρινούς, καὶ ἀπό τοὺς Βυζαντινούς στοὺς Νεώτερους Χρόνους, ἡ Ἑλλάς διαχρονικά διδάσκει τὶ ἐστί Ἐλευθερία καὶ τὶ ἐστί Αὐτεξούσιον. Διεκδικῶντας ἀδιαλείπτως καὶ τὴν Ἐλευθερία καὶ τὸ Αὐτεξούσιον.

Ἡ Ἑλλάς διδάσκει τὸν δρόμο τῆς Τιμῆς καὶ τῆς Ἀξιοπρέπειας. Διὰ τοῦ Τρόπου.

Ὁ Μέγας Θετταλός ἐπεξηγῶντας τὰ χρώματα τῆς Ἐλευθερίας, ἔλεγε.

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

[Εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης

ΟΜΗΡΟΣ, Ἰλιάς, Ραψωδία Μ ]

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

ΕΛΛΗΝΕΣ. Τό Ἔθνος πού στόλισε τήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μέ τίς πιό λαμπρές σελίδες. Τό Ἔθνος πού, μόλις πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες ρίχτηκε στή μάχη τῆς Λευτεριᾶς καί νίκησε, ὅταν ὁλόκληρη ἡ πλούσια καί πολιτισμένη Εὐρώπη εἶχε χάσει τό ἠθικό της καί εἶχε σκλαβωθεῖ, ἐνῶ ἡ Ἀγγλία, γονατισμένη καί μόνη, ἀγκομαχοῦσε.

Εἴμαστε ἐκεῖνοι πού διαχρονικά διατηροῦμε τήν φλόγα πού πάντα μπαίνει ἐθελοντικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἰδέας.

Τό φαινόμενο αὐτό παρουσιάζεται ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια. Καί μᾶς ὑποχρεώνει νά παραδεχθοῦμε ὅτι δέν εἶναι προϊόν τῆς τύχης. Ἀποτελεῖ τήν φυσιολογική κατάσταση τοῦ ξεχωριστοῦ φαινομένου πού ὀνομάζεται Ἑλληνισμός.

Θνῆσκε ὑπὲρ πατρίδος.

Ἤ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς.

Ἐν Τούτῳ Νίκα.

Ἐλευθερία ἤ Θάνατος.

Τὸ σύμβολο τῆς Δόξας καὶ τῆς Ὑπάρξεώς μας ἐγείρει τὰ πιὸ εὐγενῆ αἰσθήματα. Ἀνακαλεῖ τὶς πλέον ἱερὲς ἀναμνήσεις.

Ὅπου κυματίζει, θάμβος καὶ ἀγαλλίαση. Σείονται οἱ τάφοι. Σκιρτοῦν τὰ ὀστᾶ τῶν Ἡρώων.

Συνυφασμένη μὲ τὴν Ζωὴ καὶ τὸν Θάνατο, ἡ Γαλανόλευκη ἀγκαλιάζει ἀναρίθμητες ψυχὲς μαρτύρων. Ἀποκρυσταλλώνει τὴν Ἀθανασία.

Καὶ ὅμως. Ἐν ἔτει 2024, μέσα στήν γενική ἀποθάρρυνση, μέσα στήν μετριότητα τῆς ζωῆς καί τό ἄδοξο παρόν μας, βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἠρωϊκοῦ ΟΧΙ. Καλούμαστε νά τιμήσουμε ἕναν μεγάλο πόλεμο, μία πάλη γιγάντων. Τόν Ἀγῶνα τῶν Ἑλλήνων, πού μᾶς χάρισε τήν Ἐλευθερία. Τήν Ἐλευθερία πού ἐπιτρέπει σήμερα σέ προνομιούχους ἐπισήμους νά καταθέτουν ἕναν στέφανο καί μία λέξη γιά τον Ἔπος τοῦ 40, τότε πού ἡ δόξα τῶν λησμονημένων ἐποχῶν κατοικοῦσε ἀκόμα στήν Ἑλλάδα.

[ Ἀναφαίρετον ὅπλον Ἀρετή ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ ]

Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου

[ Ἀναφαίρετον ὅπλον Ἀρετή

ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ ]

"(..) Ὄλβιοι, οἵ κείνην ἱερὴν πόλιν οἰκήσουσιν ἀκτὴν Θρηικίην τʹ ἔνυγρον παρά τε στόμα Πόντου."

Ἡ Πόλη. Τὸ καταπληκτικό αὐτό φαινόμενο ἐπιβίωσης τοῦ Γένους. Ἡ μαρτυρία μιᾶς ἀπαράμιλλης θυσίας, πάνω στὴν ὁποῖα ἀκουμπᾶ ἡ Συλλογικὴ Μνήμη.

571 ἔτη ἀπό τὴν Μάχη στὸ Μέγα Κάστρο, ζοῦμε στὴν ἐποχὴ ὅπου οἱ ἔννοιες τῶν λέξεων ἐγκαταλείπονται. Ἐντρυφοῦμε στὴν ἀσάφεια καὶ τὴν ἀθυμία, στὸ ἀπροβούλευτο καὶ τὴν ἄγνοια. Μὲ περισσὴ εὐκολία υἱοθετοῦμε τὸν ἀλγόριθμο ποὺ μᾶς ἐπιβάλλεται. 

Θέλουν νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ Ἑλλὰς ἔχει προοδεύσει. Στὸ πολίτευμα, στὰ ἤθη, στὴν διατροφή, στοὺς τρόπους καὶ στὸν πολιτισμό . Ἑπόμενο καὶ εὔλογο θὰ ἦταν νὰ κινηθοῦν πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση ἡ Γλῶσσα καὶ τὰ σύμβολα τῆς Σκέψεως. Ἀντ' αὐτοῦ, παρατηροῦμε ἕναν διάχυτο παραλογισμό, ἕνα ἀποκρουστικό καὶ ἀποπροσανατολιστικό γκριζάρισμα.

Τὶ ἐννοοῦν σήμερα ὅταν μιλοῦν γιὰ "πρόοδο" καὶ "πολιτισμό"; Τὸν διωγμὸ τοῦ κάλλους; Τὰ ἐπιτηδεύματα τῶν ἀγορῶν; Ἥ μήπως ἐκεῖνα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος; Ἐκθειάζουν τὴν λήθη καὶ τὸν ἐκβαρβαρισμό μας. Θεωροῦν σπουδαία ἐκεῖνα ποὺ φανερώνουν ἡδυπάθεια, προτάσσοντας ὡς νόημα ζωῆς μία ἡττοπαθῆ ἐπιβίωση. Φρόνηση καὶ ἀξιοπρέπεια, εἴπατε; Τὶς θεωροῦν  λέξεις κενὲς. Περιττές. Λίαν ἐπικίνδυνες.

Κλαυσίγελος. Νὰ κλαῖμε μὲ τὴν ἀθλιότητά τους ἢ νὰ γελᾶμε μὲ τὴν μωρία μας; 

Θεωροῦν τὴν μὲν διαφθορά ἐπίτευγμα, τὴν δὲ αἰσχροκέρδεια ἔνδειξη εὐζωΐας. Ἀναπαράγουν τὸ σφάλμα καὶ τὴν ἀπρέπεια ἀπαξιώνοντας τὴν ἀρετή καὶ τὴν εὐγένεια.

Ξεχάσαμε πὼς ὁ Σκοπὸς τοῦ Ἐθνικοῦ πολιτικοῦ καὶ κοινωνικοῦ μας βίου, ἦταν νὰ συνυπάρχουμε κόσμια, τίμια καὶ παραγωγικά. Νὰ προοδεύουμε, συνεισφέροντας ὁ κάθε ἕνας καὶ ὅλοι μαζὶ στὸ πλαίσιο τῶν δυνατοτήτων μας στὴν κοινὴ ὠφέλεια καὶ εὐημερία καὶ νὰ φιλοτιμούμεθα στὰ καλὰ καὶ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος.