🎥 Περί Αγίου Πνεύματος

🎥  Περί Αγίου Πνεύματος

Δημήτρης Μαυρόπουλος

Ὁ λόγος περὶ Ἁγίου Πνεύματος δὲν εἶναι εὔκολος, ὅπως εἶναι ὁ λόγος περὶ Χριστοῦ, κι αὐτὸ γιατὶ εἶναι ἄυλη καὶ ἀόρατη ὀντότητα, ἐνῶ γιὰ τὸν Χριστὸ ἰσχύει ἡ μαρτυρία τῶν αὐτοπτῶν καὶ αὐτηκόων μαρτύρων, τῶν μαθητῶν του, ὑπὸ τὴν ἔνοια ποὺ κατατίθεται ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Ἰωάννη: «Ὃ ἦν ἀπ’ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ Λόγου τῆς ζωῆς» (Α´ Ἰωάν. 1,1). Ὡστόσο, γίνοναι αἰσθητὲς οἱ ἐνέργειές του, ἀλλὰ ἐπίσης ὁρατὴ ἡ παρουσία του ὡς φῶς ἢ φωτιά. Περισσότερο ὅμως γίνεται αἰσθητὴ ἡ παρουσία του ὡς βιούμενη πραγματικότητα.

Όλη η ανάρτηση ΕΔΩ:

https://antifono.gr/peri_agiou_pneumatos/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ἡ περί Ἁγίου Πνεύματος διδασκαλία ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ

από Φώτης Σχοινάς

Τό κύριο συγγραφικό ἔργο τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ ἀναφέρεται στή Χριστολογία καί συγκεκριμένα στήν ἀντιμετώπιση τῶν δύο ἐναντίων Χριστολογικῶν αἱρέσεων, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καί τοῦ Νεστοριανισμοῦ, καί στή διατύπωση τοῦ ὀρθοδόξου περί τοῦ Χριστοῦ δόγματος. Ὅθεν ἡ Χριστολογία τοῦ Δαμασκηνοῦ ἀποτελεῖ μία πλήρη καί συστηματικά ἀρθρωμένη διδασκαλία. Ὄχι ὅμως μικροτέρας σπουδαιότητος εἶναι καί ἡ περί τοῦ ἁγίου Πνεύματος διδασκαλία του, μολονότι καταλαμβάνει πολύ λιγώτερη ἔκταση στά συγγράματά του ἐν σχέσει πρός τήν Χριστολογία.

Ὁ Δαμασκηνός συνδέει τή Χριστολογία μέ τήν Πνευματολογία. Ὅπως ὁ Θεός Πατήρ εἶναι ἀδύνατον νά εἶναι Ἄλογος, ἔτσι καί ὁ Λόγος εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρχει ἄνευ Πνεύματος. «Οὗτος τοίνυν ὁ εἷς καί μόνος Θεός οὐκ ἄλογος ἐστι. Λόγον δέ ἔχων οὐκ ἀνυπόστατον ἕξει, οὐκ ἀρξάμενον τοῦ εἶναι οὐδέ παυσόμενον∙ οὐ γάρ ἦν, ὅτε ἦν ποτέ Θεός ἄλογος{…}Δεῖ δέ τόν Λόγον καί Πνεῦμα ἔχειν».[1] Μετάφραση (Ν. Ματσούκα): «Αὐτός λοιπόν ὁ ἕνας καί μόνος Θεός δέν εἶναι ἄλογος. Κατά συνέπεια ἄν ἔχει Λόγο, δέν θά τόν ἔχει ἀνυπόστατο, ἐπειδή ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ Λόγου δέν ἔχει ἀρχή οὔτε θά παύσει νά ὑπάρχει∙ γιατί δέν ὑπῆρχε διάστημα, κατά τό ὁποῖο ἦταν κάποτε ἄλογος Θεός{…} Ἐπιπλέον ὁ Λόγος πρέπει νά ἔχει Πνεῦμα».[2] Ὅπως ἡ ἀνθρωπίνη ψυχή ἔχει νοῦ, λόγο καί πνεῦμα, ἔτσι καί τό ἀρχέτυπό της, ὁ Τριαδικός Θεός, διακρίνεται σέ Νοῦ (Πατήρ), Λόγο (Υἱός) καί Πνεῦμα. Ἡ διαφορά εἶναι ὅτι στήν ἀνθρωπίνη ψυχή ὁ νοῦς, ὁ λόγος καί τό πνεῦμα δέν ἀποτελοῦν ἰδιαίτερες ὑποστάσεις/πρόσωπα, εἶναι ἁπλῶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἐνῶ στήν Τριαδική θεότητα ὁ Νοῦς, ὁ Λόγος καί τό Πνεῦμα εἶναι αὐθυπόστατα Πρόσωπα, ἰδιαίτερες αὐθυπόστατες Ὑπάρξεις. «Ἀλλ’ὥσπερ Θεοῦ Λόγον ἀκούσαντες οὐκ ἀνυπόστατον{…}ἀλλ’οὐσιωδῶς ὑφεστῶτα προαιρετικόν τε καί ἐνεργόν καί παντοδύναμον οὕτω καί Πνεῦμα μεμαθηκότες Θεοῦ τό συμπαρομαρτοῦν τῷ Λόγῳ (=πού συνοδεύει τόν Λόγο) καί φανεροῦν αὐτοῦ τήν ἐνέργειαν οὐ πνοήν ἀνυπόστατον ἐννοοῦμεν{…}ἀλλά δύναμιν οὐσιώδη, αὐτήν ἐφ’ἑαυτῆς ἐν ἰδιαζούσῃ ὑποστάσει θεωρουμένην, ἐκ τοῦ Πατρός προερχομένην καί ἐν τῷ Λόγῳ ἀναπαυομένην καί αὐτοῦ οὖσα ἐκφαντικήν οὔτε χωρισθῆναι τοῦ Θεοῦ, ἐν ᾧ ἐστι, καί τοῦ Λόγου, ᾧ συμπαρορματεῖ{…}ἀλλά καθ’ὁμοιότητα τοῦ Λόγου καθ’ὑπόστασιν οὖσα, ζῶσαν, προαιρετικήν, αὐτοκίνητον, ἐνεργόν{…}μήτε ἀρχήν ἔχουσα μήτε τέλος∙ οὔτε γάρ ἐνέλειψέ ποτε τῷ Πατρί Λόγος οὔτε τῷ Λόγῳ Πνεῦμα».[3] 

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, 

Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Παρόν παντού, κι ωστόσο μάστορας στην έκπληξη! Ίσως ακούγεται παράδοξο αυτό, γιατί κάτι που ήδη βρίσκεται εδώ, δεν αποτελεί έκπληξη! Μα ακριβώς αυτή η παραδοξολογία θέλει να δείξει πως για την πίστη το Πνεύμα δεν είναι μια απρόσωπη απεραντοσύνη (όπως είναι π.χ. το πέλαγος ή η ατμόσφαιρα ή η βαρύτητα), αλλά μια απεραντοσύνη με προσωπικότητα. Όχι δηλαδή ως κάτι που απλώς υπάρχει, αλλά ως κάποιος που δρα και επιθυμεί και αποζητά με κάθε άνθρωπο σχέση προσωπική. Γι’ αυτό άλλωστε είπα πως δεν αρπάζει κανέναν. Δεν είναι ούτε σαν τον τυφώνα που σαρώνει, ούτε καν σαν τον αέρα που τον εισπνέεις υποχρεωτικά. Είναι, θα έλεγα, ο μόνος άνεμος που θέλει τη συγκατάθεσή μου για να περάσει στα πνευμόνια μου.

Είναι μάστορας στην έκπληξη, γιατί φέρνει απρόσμενες προοπτικές, οι οποίες δεν μπορούν να γεννηθούν από τη νομοτέλεια της φύσης και από την εντελέχεια του κόσμου. Χαρίζει στο σύμπαν δυνατότητες τις οποίες αυτό δεν τις έχει από μόνο του. Το προσκαλεί δηλαδή σε έναν νέο τρόπο ύπαρξης, όπου τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει ο θάνατος. Είναι ο τρόπος ύπαρξης μιας συντροφιάς η οποία δονείται από την αγάπη, δίχως λήξη και δίχως πλήξη. Γιατί καθένας της συντροφιάς κινείται αδιάκοπα με πόθο προς τους άλλους, και ποτέ όλοι τους δεν γίνονται πολτός, ούτε κονιορτός. Τη συντροφιά αυτή οι χριστιανοί την λένε Αγία Τριάδα.

Θάνατος είναι το βιολογικό τέρμα, θάνατος είναι και η μισαλλοδοξία, θάνατος και οι μικροί ή μεγάλοι ολοκληρωτισμοί. Το Άγιο Πνεύμα λοιπόν φυσά στα μάτια για να καθαρίσει τη ματιά, φυσά στην καρδιά για να την αποτοξινώσει, φυσά απελευθέρωση, φυσά ώστε η ζωή να γίνει κοινωνία με την ουσιαστικότερη έννοια του κοινωνείν: ολόκληρη η ζωή να είναι ολονών, κι όχι να κατακερματίζεται σαν λεία που την μοιράζονται μεταξύ τους πειρατές. Και κάθε εταίρος αυτής της ζωής να είναι πρόσωπο διαφορετικό και μοναδικό, μα όχι μοναχικό – σαν τη συντροφιά που προανέφερα δηλαδή.

Εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε!

Της Εύης Βουλγαράκη

«Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα».

Με πυκνότατα νοήματα το Κοντάκιο της εορτής της Πεντηκοστής μάς ανάγει στο νόημα της γιορτής αλλά και στο νόημα του γεγονότος της Εκκλησίας.

Μια σειρά γλωσσικά παιχνίδια, όπως επαναλήψεις και αντιθέσεις, εικόνες, προσωποποιήσεις και παιχνίδια του ρυθμού, συναρθρώνουν αυτό το κορυφαίο δείγμα βυζαντινής ποίησης. Ο υμνογράφος ποιητής μάς φέρνει σε συνάντηση με το παρελθόν και το λειτουργικό παρόν, αλλά και την εικόνα της Βασιλείας, το εσχατολογικό παρόν και μέλλον.

Σε τρία μέρη, τρεις ποιητικές και μουσικές ενότητες, χωρίζεται το Κοντάκιο.

Το πρώτο από το δεύτερο μέρος διαχωρίζεται από την άνω τελεία, μια ορθή επιλογή στίξης που προτιμάται επί το πλείστον στις έντυπες εκδόσεις. Και οι δύο ημιπερίοδοι σημαδεύονται από τη λέξη ὅτε, που συνιστά επανάληψη και συνάμα ομοίαρκτη παρήχηση, ένα αγαπημένο σχήμα της βυζαντινής ποίησης σε σχέση με το λιγότερο συχνό ή ανολοκλήρωτο ομοιοτέλευτο. Δεν είναι η ρίμα το ειδοποιό γνώρισμα της βυζαντινής ποίησης, αντίθετα ο τρόπος της τέχνης της μοιάζει να προαναγγέλλει τη νεότερη ποιητική γλώσσα.

Το τρίτο μέρος χωρίζεται από το δεύτερο με ένα και, που ακολουθεί το κόμμα, καθώς αλλάζει και το υποκείμενο. Το τρίτο αυτό μέρος αποτελείται από μία κύρια πρόταση, που αφορά εμάς, στο εκάστοτε παρόν, την κοινότητα, δηλαδή την Εκκλησία που δοξάζει το Πνεύμα το Άγιο, σε αγαστή συμφωνία με όσα εκτέθηκαν προηγουμένως. Είναι μια πρόταση που έχει συμπερασματικό χαρακτήρα, είναι το μήνυμα, χαρακτηριστικό στοιχείο της τυπολογίας της βυζαντινής υμνογραφίας. Με βάση την εκάστοτε αφήγηση, ο πιστός, εν προκειμένω εμείς, η κοινότητα των πιστών είτε αιτούμεθα κάποιου αιτήματος (βοήθησον, σῶσον κ.τ.λ.) είτε υμνούμε και δοξάζουμε. Ο δοξαστικός χαρακτήρας της κατακλείδας τονίζει ακόμα περισσότερο τον πανηγυρικό χαρακτήρα της μεγάλης γιορτής.

Τού Πνεύματος

Τού Πνεύματος

Χρήστος Μαλεβίτσης

Α΄

Είναι αδύνατο να βυθομετρήσεις τη σημασία τών περιστατικών που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη. Αρκεί να σκεφθείς πως τούτα ετροποποίησαν τη συνείδηση της δυτικής
ανθρωπότητας δια παντός. Και αρκεί να αναλογισθείς πως τούτη η συνείδηση, δυό χιλιάδες χρόνια τώρα, υπολείπεται των πνευματκών αξιώσεων αυτών των περιστατικών. Πενήντα ημέρες μετά την Ανάσταση οι μαθητές τού Ιησού "ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας ... Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος". Η συναναστροφή τους με τον Ιησού δεν ήταν αρκετή να ανοίξει τη συνείδησή τους. Γι' αυτό περιφέρονταν σκοτισμένοι. Ένας ζητούσε προνομιακή θέση στον ουρανό, άλλος τον πρόδωσε, τρεις κοιμόντουσαν όταν ο Δάσκαλος ξαγρυπνούσε αγωνιών, άλλος τον αρνήθηκε, δεν πήγαν να σηκώσουν το σταυρό, κατά τη σταύρωση εξαφανίστηκαν, ήσαν απόντες στην αποκαθήλωση, εφοβούντο τους Ιουδαίους και δεν είχαν το θάρρος να θυσιαστούν.

Έτσι είναι σκοτισμένη η συνείδηση τού ανθρώπου. Μετά τα περιστατικά θα καταλάβει τι στην ουσία συνέβη, αν το καταλάβει. Διότι χρειάζεται και η συνέργεια της απρόοπτης διάνοιξης της συνείδησης, έτσι "άφνω" και μάλιστα "εκ τού ουρανού" και όχι από εμπρόθετη ενέργεια τού ανθρώπου. Και είναι αυτονόητο. Επειδή ο άνθρωπος δεν γνωρίζει το επόμενο και ανώτερο στάδιο τής αφυπνίσεώς του, ώστε να το επιδιώξει. Τα επαμειβόμενα επίπεδα ξυπνημού της συνειδήσεως πραγματοποιούνται ως δωρεά της υπερβάσεως, δεδομένου ότι κάθε γνωρισμός τους τα προϋποθέτει. Άρα αυτά επέρχονται χωρίς καμιά προϋπόθεση. Είναι ανυπόθετα.

Όπως οι μαθητές τού Ιησού χρειάστηκαν μιά διαδρομή βιωμένου χρόνου ώσπου να φθάσουν στην Πεντηκοστή, παρόμοια διαδρομή χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος, αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα. Ο χρόνος είναι εικόνα τής αιωνιότητας, όμως η εικόνα πρέπει να αναγνωσθεί. Γι' αυτό συνήθως οι βλέποντες είναι τυφλοί. Για να απλοποιήσουμε τα πράγματα θα γίνουμε λίγο σχηματικοί. Λοιπόν. Τα επίπεδα που κατέκτησε η ανθρώπινη συνείδηση είναι τρία. Του κόσμου, της ιστορίας, και της αιωνιότητας. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που φθάνει στα όριά του. και εκεί εκζητείται η σωτηρία. Γι' αυτό εκεί συμβαίνει η θεοφάνεια. Στο πρώτο επίπεδο ο τόπος τής θεοφάνειας είναι ο κόσμος. Οπότε ισχύει ο Λόγος τού κόσμου. Ο οποίος είναι ειμαρμένος και υπέρκειται τών θεών. Τότε ο θεός μιλάει με χρησμούς και ο άνθρωπος ασκεί τη μαντική. Ο ίδιος έναντι τού θείου είναι "καθαρός" ή "μιασμένος", χωρίς να απαιτείται τροποποίηση της συνειδήσεως. Στο δεύτερο επίπεδο τόπος της θεοφάνειας είναι η Ιστορία. Οπότε ισχύει ο λόγος τού Θεού. Ο οποίος καθορίζει την πορεία της ιστορίας, που καθίσταται ιερή. Τα ιστορικά περιστατικά είναι εχατολογικώς σημαντικά. Η ιστορία ανακαλύφθηκε στην Παλαιά Διαθήκη. Οι Έλληνες στο κοσμολογικό επίπεδο ανακάλυψαν την ιστοριογραφία. Τότε ο Θεός μιλάει μέσω τών προφητών. Και δεν λέγει τι θα συμβεί κατά την ειμαρμένη, αλλά τι θα συμβεί κατά την ελεύθερη βούλησή του, η οποία δεν υπόκειται στους νόμους τού κόσμου. Γι' αυτό το Ισραήλ δεν μπορούσε να βγάλει φιλοσόφους και επιστήμονες, παρά προφήτες. Ο άνθρωπος έναντι τού θείου είναι "αμαρτωλός" ή "αναμάρτητος". Η άρση τής αμαρτωλότητας δεν γίνεται με καθαρμούς, αλλά με τη συνειδητή υπακοή στις εντολές τού Θεού ("Ότι τας εντολάς σου ουκ επελαθόμην).

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Το ΤΕΛΟΣ και η ΑΡΧΗ!

Σύμφωνα με τον π. Αλέξανδρο Schmemann, στον ετήσιο λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας, η Πεντηκοστή είναι “η τελευταία και μεγάλη μέρα”.

Είναι η γιορτή της Εκκλησίας για την έλευση του Αγίου Πνεύματος ως το ΤΕΛΟΣ – την επίτευξη και την εκπλήρωση – ολόκληρης της ιστορίας της σωτηρίας.

Για τον ίδιο λόγο, όμως, είναι και η γιορτή της ΑΡΧΗΣ:

είναι η «γενέθλια» ημέρα της Εκκλησίας ως η παρουσία μεταξύ μας του Αγίου Πνεύματος, της νέας ζωής στον Χριστό, της χάριτος, της γνώσης, της υιοθεσίας στον Θεό και την αγιότητα.

____________

Η ημέρα της ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ με την διεισδυτική ματιά φίλων.

_____****_____

Panos Kastanisios Bourdalas :

Καλημέρα και χρόνια πολλά.

Η Πεντηκοστή,μια μεγάλη συλλογική αγκαλιά,

αποτελεί τη νέα αφετηρία των πιστών χριστιανών.

Η εβδομάδα που ξεκίνησε, συμβολίζει την περίοδο της χριστιανικής εποχής έως τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Γι αυτό την επόμενη Κυριακή εορτάζονται οι άγιοι πάντες.

******

Ας δούμε και την οπτική του φίλου Ανδρέας Βιτούλας :

"Η διάταξη των Αποστόλων στο γεγονός της Πεντηκοστής είναι ημικυκλική για να ανασαίνει ο κόσμος, να μην εκβιάζεται, να μην του επιβάλλεται τίποτε, για να μένει πάντοτε ελεύθερος.

Στη γενέθλιο ημέρα της η Εκκλησία γεννιέται ως ανοιχτή αγκαλιά, ως χάδι, για να ανθίζουν εντός της βλαστήματα, που θα υπακούν μόνο στην ομορφιά."

______*****______

Kostas Hatziantoniou:

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

που "διά το γενέσθαι σάρκα τον άνθρωπον" απομακρύνθηκε από την φύση μας, επιστρέφει όπως ορίζει ο λειτουργικός κύκλος, σαν βίαιη πνοή και γεμίζει πρωτόγνωρη δύναμη εκείνους που περίμεναν σε κάποιο υπερώο.

Ναι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αξιωθείς του Πνεύματος από το να ζεις ενδιαιτώμενος σε κάποιο Υπερώο, ξέροντας πως το παν τελεί βυθισμένο στο μυστήριο. Εδώ η ανθρώπινη γλώσσα παραιτείται και μόνο με έναν πίνακα μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό το μυστήριο. Με το αριστούργημα του Γκρέκο, το έργο- άνθος της υπερφυσικής ζωής του, την "Πεντηκοστή". Βλέποντας τις υπάρξεις που εξίστανται σε μία κίνηση για να βγουν από την φυσική τους κατάσταση, προκειμένου να ενωθούν με το Πνεύμα που ίπταται διαλάμποντας ενώ οι περίφημες πύρινες γλώσσες του μοιάζουν κεριά που δεν ξέρεις αν είναι τα εκ των άνω χαρίσματα ή οι προσδοκίες που γεννά, χιλιάδες χρόνια τώρα, ο Πόνος.

__________

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:Γιώργος Τασιόπουλος FB

Το Πνεύμα του Θεού στην Ιστορία Σχόλιο στο Β´ ανάγνωσμα του Εσπερινού της Γιορτής της Πεντηκοστής

Το Πνεύμα του Θεού στην Ιστορία

Σχόλιο στο Β´ ανάγνωσμα του Εσπερινού της Γιορτής της Πεντηκοστής

Του Μιλτιάδη Κωνσταντίνου

Το Άγιο Πνεύμα είναι ο συμπαραστάτης όλων των ανθρώπων· είναι ο Θεός που κατοικεί μόνιμα στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς τίποτα μεγάλο, τίποτα θαυμαστό, τίποτα δύσκολο, τίποτα αξιόμισθο, καθώς παρέχει τη συμπαράστασή του δωρεάν. Χρειάζεται μόνον απόφαση να τη δεχθεί κανείς, και με αυτή τη διαβεβαίωση ολοκληρώνει την εξαγγελία του ο προφήτης:

Τότε, καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Έτσι, στο όρος Σιών και στην Ιερουσαλήμ θα βρίσκεται όποιος έχει σωθεί, σύμφωνα με όσα έχει υποσχεθεί ο Κύριος, κι ακόμα όποιοι μετέφεραν το χαρμόσυνο μήνυμά του σ’ εκείνους που ο Κύριος έχει προσκαλέσει (Ιωη 3:5).

Βλ περισσότερα: https://free.openeclass.org/modules/announcements/index.php?course=INT392&an_id=7793&fbclid=IwAR1yl6sgaZQNZKjaFpFeMj4R747kuRIBe8_FE1syuwUSbh7z5iAi1Bbtams

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

 Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου,

 Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής

Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Η συνέχεια του κειμένου ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://dimoskaipoliteia.gr/2021/06/16/pros-theou-ochi-aerostegeis/

Ανάρτησηη από:geromorias.blogspot.com

Ἡ Πεντηκοστή

Χρῆστος Γιανναρᾶς

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, ἡ εὐρύτερη ὁμάδα τῶν μαθητῶν του – «ὄχλος ὀνομάτων ὡς ἑκατὸν εἴκοσιν» – «ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει» (Πραξ. 1,14-15) στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὅμως αὐτὴ ἡ σύναξη δὲνἀποτελοῦσε ἀκόμα Ἐκκλησία. Ἦταν μιὰ συνάθροιση ἀνθρώπων ποὺ τοὺς ἔνωναν κοινὲς μνῆμες καὶ κοινὲς ἐλπίδες, ἀνθρώπων πτοημένων, δίχως σαφῆ ἐπίγνωση γιὰ τὸ τί προσκαρτεροῦν καὶ γιὰ ποιό ἔργο ἔχουν κληθεῖ. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἀκόμα μέρες ρωτοῦσαν τὸν Διδάσκαλό τους,ἂν μέσα στὴν ἴδια αὐτὴ χρονιὰ θὰ ἐλευθέρωνε τὸν ἰουδαϊκὸ λαὸ ἀπὸ τὸ ζυγὸ τῶν Ρωμαίων καὶ θὰ ἀποκαθιστοῦσε τὸ Βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ (Πραξ. 1,6). Ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης, οἱ προσδοκίες τους φαίνεται πὼς δὲν ξεπερνοῦσαν τὰ ὅρια ἐγκόσμιων προγραμμάτων καὶ φιλοδοξιῶν.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ καὶ ἡ συνάθροισή τους μεταμορφώνονται ριζικὰ μὲ τὸ γεγονὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Ὁ Λουκᾶς ἐπιχειρεῖ νὰ μᾶς περιγράψει τὴνἐμπειρία τῆς μέρας ἐκείνης, χρησιμοποιώντας εἰκόνες ποὺ μποροῦν νὰ συστήσουν μιὰ κάποια ἀναλογία: Ἦσαν καὶ πάλι «ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸαὐτὸ ἅπαντες» –συναγμένοι στὸ γνωστὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ «ἄφνω ἐγένετο ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος, ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι» (ΙΙραξ, 2,1-2) – κάτι σὰν θόρυβος βίαιου ἀνέμου, ποὺ μοιάζει νὰ ἔρχεται ἀπὸ ψηλὰ καὶ γεμίζει τὸ χῶρο τῆς σύναξης τῶν μαθητῶν. Καὶ μαζὶ κάποιο εἶδος ὀπτικῆς ἐμπειρίας, σὰν νὰ μοιράζονται πύρινες γλῶσσες –«γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός» – πάνω στοὺς συναγμένους μαθητές, «καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες  Πνεύματος   Ἁγίου».