📌Ήμουν 22 χρονών, το καλοκαίρι του 1999, όταν η λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων μας βρήκε πρωταθλητές, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, με την ομάδα του Ολυμπιακού.
📍Αποφασίζουμε, μαζί με ένα συμπαίκτη μου, να βγούμε για φαγητό σε ένα από τα πιο δημοφιλή εστιατόρια της παραλιακής. Στην αναμονή για να μπούμε, αναγνωρίζω μπροστά από εμάς, έναν πασίγνωστο πρώην ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού. Τον θαύμαζα απεριόριστα, παρότι αγωνιζόταν σε αντίπαλη ομάδα. Είχε αποσυρθεί μόλις ένα χρόνο πριν. Ήταν πολύ κομψά ντυμένοι και εκείνος και η γυναίκα του και ο τρόπος που ήταν αγκαλιασμένοι γοήτευσε το βλέμμα μου.
Πλησιάζοντας την είσοδο, ακούω τους πορτιέρηδες να μιλάνε με αγένεια στο εν λόγω ζευγάρι. Να τους λένε ότι δε μπορούνε να μπούνε, γιατί το μαγαζί είναι ρεζερβέ από κάποιους γνωστούς επιχειρηματίες και να κάνουν στην άκρη γιατί ενοχλούνε. Με το που το ακούω, γυρίζω στο φίλο μου και του λέω να φύγουμε και να πάμε κάπου αλλού.
❗Την ίδια ακριβώς στιγμή, όμως, έρχεται προς το μέρος μας ο προαναφερθείς «αξιολογητής» για να μας περάσει από τον κόσμο που περιμένει και να μας βάλει στο μαγαζί…
Θυμάμαι έντονα ό,τι συνέβη στα επόμενα δευτερόλεπτα…
▪️Το πρώτο είναι η παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο του ποδοσφαιρικού μου ειδώλου και της συζύγου του.
▪️Το δεύτερο είναι η ανείπωτη χαρά του συμπαίκτη μου για την πολλά υποσχόμενη βραδιά, σε όλη τη ξύλινη διαδρομή με τα τεράστια λευκά πανιά, που μεσολαβούσε από την είσοδο μέχρι την άμμο που βρίσκονταν τα τραπέζια.
▪️Το τρίτο και φυσικά σημαντικότερο για εμένα -γιατί αποτέλεσε οδηγό μου σε όλη μου την καριέρα- ήταν η απόλυτη συνειδητοποίηση του εφήμερου του επαγγέλματός μου.
‼️ΘΥΜΆΜΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ ΝΑ ΜΟΝΟΛΟΓΏ ΜΈΣΑ ΜΟΥ -ΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΨΥΧΟΛΌΓΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΌ ΤΟ ΝΑ ΜΙΛΆΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΣΟΥ: “ΜΕΓΆΛΕ, ΈΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ, ΓΙΑΤΊ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΙΈΡΑ ΣΟΥ, ΕΣΎ ΘΑ ΕΊΣΑΙ Ο ΜΠΡΟΣΤΙΝΌΣ ΤΗΣ ΠΌΡΤΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΕΙ…”.
📌Η βιομηχανία του ποδοσφαίρου λειτουργεί με τον εξής τρόπο: ξεχωρίζει αυτούς που θεωρεί αξιοποιήσιμους, τους προωθεί για δικό της οικονομικό όφελος, τους κακομαθαίνει και τους δημιουργεί μια επίπλαστη πραγματικότητα.
Στον πρώτο σοβαρό τραυματισμό τους όμως ή στη δύση της καριέρας τους, πετάγονται σαν εμπόρευμα για την επόμενη παρτίδα.