από Χαράλαμπος Πετρουλέας
Κάπου στο 2001, μία ομάδα νέων καλλιτεχνών υπό την σύλληψη και την σκηνοθεσία του νεαρού τότε Δημήτρη Παπαϊωάννου έλαβε το χρίσμα από την Πρόεδρο της Ολυμπιακής επιτροπής Γιάννα Αγγελοπούλου να αναλάβει την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.Το τελικό αποτέλεσμα, αδιαμφισβήτητα αποτελεί πλέον κομμάτι της σύγχρονης
πολιτιστικής μας –και όχι μόνο- ιστορίας. Δεν ξέρω εάν υπάρχουν πολλά δρώμενα του τόπου μας όπου παρακολουθώντας τα μετά από μία 20ετία, νοιώθεις το ίδιο
ξάφνιασμα και τον ίδιο ακριβώς θαυμασμό με τότε.
Από τον Μινωικό πολιτισμό ως τις καρυάτιδες, από τον Μ. Αλέξανδρο ως το Βυζάντιο, από το νταούλι ως τον Χατζιδάκι: Μία τέλεια, υψηλής ποιότητας οπτική ισορροπία χιλιάδων χρόνων ιστορίας που φεύγει από τα στενά πλαίσια του τόπου φιλοδοξώντας να στείλει οικουμενικά μηνύματα.
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, για όποιον ενδιαφέρεται, όλη η τελετή υπάρχει ακριβώς όπως παρουσιάστηκε τότε χωρίς μάλιστα τον –μάλλον ενοχλητικό-σχολιασμό της ΕΡΤ.
20 χροόνια μετά στην Γαλλία ένας επίσης νέος «εναλλακτικός» καλλιτέχνης ο Τομά Ζολί αναλαμβάνει την εκδήλωση έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων. Και εκεί επίσης στήνεται κάτι πρωτοποριακό και μοναδικό με αρκετό πάλι ρίσκο: Δεν πλημυρίζει βέβαια π.χ. το Stade de France όπως έκανε με το ΟΑΚΑ ο Παπαϊωάννου αλλά το σκηνικό μεταφέρεται κατά μήκος του Σηκουάνα και στα πόδια του πύργου του Άιφελ.
