Σκέφτομαι πολλές φορές ότι υπάρχουν κάποιοι που προβλέπουν το μέλλον.
Π.χ. Οργουελ, Χάξλεϋ, Χαντικτον κλπ.
Για τον πρώτο και το έργο του (1984) ξέρω ότι πήρε ανάθεση προκειμένου να δυσφημίσει την τότε Σ.Ε.
Για τον τρίτο, υποστηρίζω, ότι έγραψε ένα σενάριο που οι ΗΠΑ και οπαδοί της παγκοσμιοποίησης επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν και το ανακοινώνουν μέσω του βιβλίου του «η σύγκρουση των πολιτισμών, έκδοση 1997»
Στο βιβλίο του, ο Χάντικτον βλέπει την Ελλάδα εκτός προγράμματος. Ενώ βλέπει την Ρωσία ως μια ορθόδοξη πραγματικότητα, εμείς είμαστε μια ανωμαλία, ένα αγκάθι. Ένα συνονθύλευμα που δεν ταιριάζει στο υπόλοιπο σενάριο του μέλλοντός του.
Επομένως, αυτό το αγκάθι θα πρέπει – κατά τους εμπνευστές του καινούργιου κόσμου - να φύγει και ένα από τα συστατικά του είναι η θρησκεία του, κυρίως επειδή μέσω αυτής πλησιάζει τον Μεγάλο αντίπαλο, που ήταν και παραμένει η Ρωσία.
Με άλλα λόγια, ο Χάντικτον δεν ήταν οραματιστής, αλλά προφήτης κατά παραγγελία.
Αν τελικά θα αναδυθεί όντως ένας κόσμος που θα είναι και ο πανηδονικός «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» ταυτόχρονα όμως και ο κόσμος του πανχαφιεδισμού, του «1984» ή ένας κόσμος έρημος και καμένος είναι ένα ερώτημα, που φοβάμαι ακόμα και να σκεφτώ.
Προς το παρόν το σχέδιο του Χάντικτον προχωράει καλά!
Η διάσπαση του Ορθόδοξου τόξου, προοδεύει.
Έχει μάλιστα και πάααααααρα πολλούς οπαδούς, που νομίζουν ότι είναι φωτισμένοι.
Αγγέλα Ταβιανάτου
Angela Tavianatou
Στο πνεύμα αυτής της ανάρτησης ο Leonidas C. Aposkitis κάνει μια πολύ καλή ανάλυση.
Διαβάστε την και ας είναι μακροσκελής:
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
του Λεωνίδα Αποσκίτη
Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί που δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από την Συμφωνία για την ρύθμιση των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας κρύβονται πολύ σοβαρότερες εξελίξεις από το ζήτημα των 10.000 θέσεων δημοσίων υπαλλήλων ή της εκκλησιαστικής περιουσίας. Εξελίξεις που σχετίζονται με το μέλλον αυτής της χώρας, τον πολιτισμό και την πνευματική της παράδοση.
Από την δεκαετία του ’90, όταν ο Σάμιουελ Χάντινγκτον, στην στρατηγική του μελέτη «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών», περιέγραφε την Ελλάδα ως μια «ανωμαλία» στον δυτικό πολιτισμό αποκαλώντας την «ο Ορθόδοξος παρείσακτος», διαγραφόταν ο βρόχος που μας έστηναν προκειμένου να «προσαρμοστούμε» στα «ήθη» της δυτικής κλεπτοκρατίας και τις επιταγές της νέας παγκόσμιας τάξης.
Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω: «Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).
Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του. Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.
