Του Δημήτρη Μπελαντή
Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, είτε αστικό είτε σοσιαλιστικό, ο σχηματισμός της γενικής βούλησης πρέπει να στηρίζεται στην αποδοχή και συνύπαρξη διαφορετικών και ετερόμορφων πολιτικών σχηματισμών,με διαφορετικά ή και ανταγωνιστικά πολιτικά προγράμματα. Στις δυτικές κοινωνίες όπου ζούμε - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μη δυτικές είναι ουσιαστικά δημοκρατικές - αυτό έχει οριστικά καταπέσει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ελλάδα.Μπορει να γίνεται χαμός για τα ομόφυλα ζευγάρια ή τους τρανς ή το κρίσιμο δικαίωμα στην αναπαραγωγή του Ροζ Παπαγάλου, αλλά ορισμένα θέματα δεν θίγονται ποτέ από κανέναν υπολογίσιμο πολιτικό σχηματισμό επι ποινή απαγόρευσης. Ας δούμε μερικά από αυτά.
- Η παραμονή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι ταμπού. Ακόμη και σχηματισμοί που τοποθετούνται υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ρητορικά, σταματούν στα όρια αυτού του ταμπού.
- Όχι μόνο είναι απαγορευμένη μια πρόταση σοσιαλιστικής πολιτικής (πλην " αριστερών" ρητορειών για το μεταφυσικό Επέκεινα ή το Υπερπέραν) αλλά ακόμη και η πρόταση μιας αντιμονοπωλιακής κεϋνσιανής πολιτικής είναι ταμπού. Εντός ΕΕ, αυτό είναι ούτως η άλλως απαγορευμένο.
- η κριτικη στους βασικούς ολιγάρχες της χώρας είναι ταμπού. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και αριστεροί αναλυτές και διανοούμενοι δουλεύουν ευπειθώς για λογαριασμό τους.
- Η έννοια του ιμπεριαλισμού και της πάλης κατά του "δικού " μας ιμπεριαλισμού, αυτού που μας δυναστεύει, έχει εγκαταλειφθεί. Το σχήμα των πολλών ιμπεριαλιστών, μέχρι δήθεν και του καψερου " ελληνικού ιμπεριαλισμού", οδηγεί στο να μην αντιμαχόμαστε τον δικό μας ιμπεριαλισμό. Τον ευρωνατοϊκό.
- Η έννοια του λαού, της τάξης, της ταξικής παλης, πέρα από ρητορείες, έχει πλήρως εγκαταλειφθεί. Εχει αντικατασταθεί από ευπαθείς ομάδες, ομάδες που δέχονται διακρίσεις κλπ
Αυτό που λησμονείται είναι ότι ο λαός ,η παράταξη των κάτω τάξεων, δεν αναλύεται σε υποομάδες κυρίως αλλά πάνω από όλα συνθέτει πολιτικά τις κάτω τάξεις η καταπιεσμένα στρώματα. Όποιος παραμένει στην έννοια του λαού επικρίνεται ως "δεξιός λαϊκιστής".
Από τον Γκράμσι έχουμε μεταβεί στην μεταμοντέρνα διάλυση και αποδόμηση.
Ως αποτέλεσμα, και χωρίς να υποτιμούμε ιδιαιτερότητες κάποιων σχηματισμών, δεν υπάρχουν πια στην ουσία διακριτά πολιτικά κόμματα. Υπαρχει ένα ενιαίο απολίτικο κρατικό Κόμμα. Στην πραγματικότητα, δεν είναι καν κόμμα, είναι το υποταγμένο στον ιμπεριαλισμό αστικό μας κράτος με πολλά προσωπεία και μεταμφιεσεις. Από την άκρα Δεξιά ως την άκρα "Αριστερά", σχεδόν όλοι οι σχηματισμοί υπηρετούν αυτό το κράτος, το κράτος των μονοπωλίων και πολυεθνικών.
Υπάρχει από παλιά μια ωραία διατύπωση για αυτό : το υπερεθνικό ιμπεριαλιστικό κράτος των πολυεθνικών ( από την εποχή των, όχι για πέταμα, Ερυθρών Ταξιαρχιών).
Η συζήτηση περί "διαφορετικότητας" είναι μια απάτη. Ζούμε σε ένα μαφιόζικο αστικό κράτος, υποταγμένο στον δυτικό ιμπεριαλισμό, καταδικασμένο στην αποδρομή. Μονότονα, θλιβερά, νεκρά, ομογενοποιημένα. Ολα τα αντίθετα σε αυτό το συμπέρασμα είναι θλιβερές τεχνητές προσομοιώσεις. Ψευδής συνείδηση. Μαζί με τον Μαρξ αλλά και τον Γκυ Ντεμπόρ, θα επιμείνουμε σε αυτό το θλιβερό συμπέρασμα. Όποιος αρνείται την οντολογική διαπίστωση, είναι δομικά ανίκανος για κάθε μετασχηματισμό.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.