Όχι πάλι, κ. Λιάκο!

Φωτογραφία: Ο Θεόφιλος, καλλιτέχνης – πολεμιστής, δια χειρός Θανάση Μακρή.

Του Μάνου Στεφανίδη από την προσωπική του σελίδα στο facebook.

Παλιός φίλος μού θυμίζει το αγωνιστικό παρελθόν του Αντώνη Λιάκου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ενώ συγχρόνως επιτίθεται στους κανίβαλους – όπως τους ονομάζει – οι οποίοι ξεσκίζουν τον γνωστό καθηγητή, τ. Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, του ΕΛΙΑΜΕΠ κλπ. κάθε φορά που ο ίδιος καταθέτει σε δημόσιο διάλογο τις συνήθως αιρετικές, και πάντως προκλητικά αντίθετες προς το λαϊκό αίσθημα, απόψεις του. Όπως για παράδειγμα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και την καταγγελία (!) της συνεργασίας Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ ως καταστροφικής!

Προσωπικά θεωρώ ότι ο κ. Λιάκος έχει ασφαλώς το δικαίωμα να διατυπώνει όποια θέση επιθυμεί, ακόμα και την πλέον ανιστόρητη αν και πανεπιστημιακός ιστορικός ο ίδιος, επίσης όμως θεωρώ απαραίτητη την απάντηση ή και την σύγκρουση με απόψεις που σαφώς προσβάλλουν όχι μόνο τον κοινό νου αλλά και την αλήθεια την ίδια.
Εκτός και αν ο δεύτερος σύζυγός της Μυρσίνης Ζορμπά – υπενθυμίζω ότι ο πρώτος, ο αείμνηστος Δάντης Χρυσικός ήταν επίσης φυλακισμένος από τη Χούντα αλλά ποτέ δεν έκανε χρήση αυτών των περγαμηνών στον μετέπειτα πολιτικό του βίο – διεκδικεί το αλάθητο ή αποτελεί την ενσάρκωση του Αγίου Πνεύματος της αριστεράς μια και είναι των Θεοφανείων αύριο.

Εν ολίγοις θεωρώ απαράδεκτο αυτή την κρίσιμη εθνικά στιγμή, αυτή την ώρα που η τουρκική προκλητικότητα αγγίζει το ζενίθ και που η χώρα μας εγκλωβίζεται από μία επιθετική πολιτική πρωτοφανούς κυνισμού και στην Κύπρο και στο Αιγαίο και στη Θράκη – έως και την Λιβύη – να υπάρχουν άνθρωποι με δημόσιο λόγο οι οποίοι να υπερασπίζονται (!) τα δικαιώματά της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο προωθώντας το πνεύμα ενός ανεπίτρεπτου ενδοτισμού και υιοθετώντας με δήθεν μετριοπαθείς παρεμβάσεις αλλά πρωτίστως με ασύγγνωστη επιπολαιότητα, τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.

 
Το ιστορικό λάθος του ιστορικού Αντώνη Λιάκου έγκειται στο ότι επιλέγει την πιο λανθασμένη στιγμή – ακολουθώντας μιαν ψευδο realpolitik – να μιλήσει με το στόμα των Στρατοκρατών της Άγκυρας και εναντίον παγίων, ελληνικών συμφερόντων.
Προσφέροντας κατ’ ουσίαν διπλωματικά όπλα και απροσδόκητη επιχειρηματολογία στην άλλη πλευρά. Τη στιγμή μάλιστα που δοκιμαζόμαστε δραματικά σε όλα τα επίπεδα.

Κύριε Λιάκο, έλεος! Ξέρω πως η λέξη “έθνος” ή το επίθετο “εθνικός” σάς προκαλούν αλλεργία. Όπως επίσης και η αναφορά στα κείμενα των αείμνηστων Νίκου Σβορώνου ή Παναγιώτη Κονδύλη. Όμως αυτή την στιγμή κ. Λιάκο, ως έθνος, δεν έχουμε ανάγκη των επιχειρημάτων της άλλης πλευράς αλλά οφείλουμε να στηρίξουμε παντού, στα δημόσια φόρα, στα διεθνή κέντρα αποφάσεων τις πάγιες ελληνικές θέσεις.

Ο ανατολικός αγωγός που προκύπτει από την συνεργασία Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ είναι πρωτίστως ένα διπλωματικό επιχείρημα το οποίο αναβαθμίζει την Ελλάδα γεωπολιτικά. Είναι μέγιστο, αποτρεπτικό – αμυντικό όπλο! Και δίνει στη χώρα μας τη δυνατότητα όχι να εξασφαλίσει οικονομικά οφέλη αλλά να διασφαλίσει καίρια, εθνικά της συμφέροντα. Δεν είναι δυνατόν, εσείς ειδικά, να μην το βλέπετε! Ασφαλώς και επιθυμούμε διάλογο με τη γείτονα. Όχι όμως υπό το καθεστώς εκβιασμών ή τετελεσμένων. Η Τουρκία αμφισβητεί όλες τις προϋπάρχουσες συνθήκες με πρώτη την Συνθήκη της Λωζάνης. Κι εσείς επιμένετε σε πασιφιστικές διακηρύξεις. Λες και δεν είναι πάγια πολιτική της εδώ πλευράς η αποφυγή των προσκλήσεων και ο κατευνασμός. Έτσι φτάσαμε στα Ίμια και στις κόκκινες ζώνες του Αιγαίου. Κι εσείς προτείνετε στα σοβαρά να αναγνωρίσουμε και περαιτέρω δικαιώματα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο!

Όμως κ. Λιάκο, δεν είναι η Ελλάδα που δημιουργεί τετελεσμένα στο Αιγαίο, που αμφισβητεί συμφωνίες και συνθήκες, που παραβιάζει τον εθνικό, εναέριο χώρο και που προκαλεί καθημερινά μία χώρα που πρόταση την ειρηνική συμβίωση και την αποφυγή εχθροπραξιών. Δεν είναι η Ελλάδα που θεωρεί casus belli την νόμιμη εφαρμογή των 12 μιλίων, που αμφισβητεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών – τα οποία όμως είναι η ραχοκοκαλιά της χώρας μας – και που έχει εισβάλει εδώ και μισόν αιώνα καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο αντίθετα σε οποιοδήποτε διεθνές δίκαιο, σε δεκάδες αποφάσεων ή ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών κλπ.

Αν η Τουρκία έχει δικαιώματα στα κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου, αυτό ας το κρίνει το δίκαιο που ισχύει σε όλο τον πλανήτη, τα ανάλογα, διεθνή δικαστήρια και οι διακρατικές συμφωνίες. Κι όχι βέβαια η πολιτική των κανονιοφόρων ή οι ιταμοί εκβιασμοί. Όχι οι παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας και τα γεωτρύπανα που ενεργοποιούνται στην κυπριακή ΑΟΖ ή που απειλούν τις νότιες ακτές της Κρήτης. Σήμερα η Τουρκία επειδή αισθάνεται παντοδύναμη λόγω της δεδομένης( ελληνικής υποχωρητικότητας λειτουργεί ως διεθνής τρομοκράτης και αυτό που δεν πρέπει κανείς να της παράσχει αυτή την στιγμή, είναι νομιμοποίηση, μέσω δήθεν επιστημονικών επιχειρημάτων, όλης αυτής της πειρατικής τακτικής… Η Λιβύη και η Συρία είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Κι εσείς κ. Λιάκο, κατά το σύνηθες, το διαπράξατε μία ακόμη φορά.

ΥΓ. “Defeat – ism: Το να ηττάσαι χωρίς να δίνεις μάχες. Και βέβαια μάχη δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πολεμική σύρραξη…”

Είναι νομίζω φυσικό επειδή γνωρίζω κάποιες δεκαετίες και τη Μυρσίνη Ζορμπά και τον Αντώνη Λιάκο και επειδή ήμουν στενός φίλος του Δάντη Χρυσικού, το κείμενό μου να έχει έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα. Αυτό που εν τέλει υποστηρίζω είναι ότι ο κ. Λιάκος επιδιώκει πολιτικό ρόλο πάση θυσία. Η υπουργοποίηση της συζύγου του δεν του έφτανε παρότι ακόμα και σήμερα το Υπουργείο Πολιτισμού διοικούν προστατευόμενοι και προστατευόμενες του συζύγου της τέως υπουργού. Εξ ου και οι συνέχειες παρεμβάσεις ακόμη και σε κόντρα με τις επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/214584

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com