Του Βασίλη Λαμπόγλου
Setsuban(τελευταία μέρα του χειμώνα)σήμερα στην Ιαπωνία με τελετές "αποχαιρετισμού του".
Οπότε ας "μιλήσουμε"🤗 για το πιο "αδικημένο"εσπεριδοειδές το Κίτρο (Μηδικο μήλο)και δη το Ιαπωνικό Κίτρο Yuzu(που έδωσε και το όνομα του στο ανάλογο χρώμα (citrus-κιτρινο).
"Επισκέφτηκα την Shimizu-gaoka, μια καταπράσινη περιοχή δυτικά του λιμανιού της Γιοκοχάμα και φωτογράφισα το περίφημο δέντρο Yuzu-no-ki που δεσπόζει σε όλη την περιοχή απο τον ομώνυμο λόφο. Είναι πολύ διάσημο γιατί πάρα πολλές ρομαντικές τηλεοπτικές σειρές έρχονται εδώ να σουτάρουν σκηνές όπου ο πρωταγωνιστής φιλάει την πρωταγωνίστρια κλπ, ίσως λόγω της απίστευτης θέας και της απίστευτης ομορφιάς του τοπίου.
Τουλάχιστον έτσι πίστευα γιατί όταν βρέθηκα ο ίδιος δίπλα απο το δέντρο αυτό αισθάνθηκα μια πρωτόγνωρη θετική ενέργεια, κάτι που δεν πίστευα οτι υπάρχει! Είδα ζευγαράκια να περπατούν μαζί και όταν έφταναν δίπλα στο δέντρο, αγκαλιάζονταν ξαφνικά, χωρίς λόγο.
Ηλικιωμένοι σταματούσαν τον περίπατό τους, έκλειναν τα μάτια τους και άνοιγαν τα χέρια τους σα να ήθελαν να αγκαλιάσουν κάτι αόρατο.
Τράβηξα την φωτογραφία όταν ένας μπαμπάς σήκωσε ψηλά το μωράκι του γελώντας, σπρωγμένος απο μια απροσδιόριστη χαρά - όποιος έμπαινε στην "σκιά" αυτού του δέντρου ένιωθε μια περίεργη καλοσύνη στην καρδιά του.
"Είναι όμορφο, ε;" είπε αιφνίδια μια φωνή δίπλα μου.
Κοίταξα και είδα έναν μεγαλόσωμο γέροντα να με κοιτάει καλόβολα αλλά ερωτηματικά. Υποκλίθηκα, υποκλίθηκε (κάπως έκπληκτος, γιατί οι ηλικιωμένοι Ιάπωνες πιστεύουν οτι τα έθιμά τους είναι τελείως άγνωστα στους ξένους), είχαμε τα τυπικά (απο που ήρθες; α! Έλληνας; τι λες βρε παιδί μου) και τελικά τον ρώτησα για το όνομα του δέντρου: ήμουν περίεργος γιατί όταν έφτασα στο Yuzu-no-ki περίμενα να δω ένα παλιό δέντρο Yuzu (Κίτρο).
Αντί γι' αυτό, είδα οτι το Yuzu-no-ki είναι στην πραγματικότητα ένα δέντρο Enoki, δηλ. μια Ιαπωνική μουριά.
Γιατί αυτό;
"Η απάντηση βρίσκεται πεντακόσια χρόνια πριν" απάντησε ο γέρος.
"Ήταν μια εποχή που όλοι οι άρχοντες πολεμούσαν σε φρικτούς πολέμους, γεμίζοντας την χώρα θλίψη και ερημιά.
Όταν ένας πόλεμος τελείωνε, άρχιζε γρήγορα ένας άλλος - ήταν μια εποχή που δεν θα ήθελες να ζεις.
Εδώ όμως βρίσκονταν ένα πανέμορφο δάσος, ένα μικρό θαύμα της Φύσης που κανείς δεν τολμούσε να πειράξει.
Ακριβώς εδώ βρίσκονταν ένα τεράστιο δέντρο φαινομενικά άψυχο.
Ήταν ξερό, ανίκανο να ανθίσει, αντίθετο και παράταιρο με την πολύχρωμη ομορφιά που το περιέβαλλε.
Τα ζώα δεν το πλησίαζαν, λες και το φοβόντουσαν - ακόμη και το γρασίδι αρνούνταν να μεγαλώσει τριγύρω του.
Το δέντρο αισθανόταν καταραμένο και η μόνη παρέα που είχε ήταν η μοναξιά του.
"Μια νύχτα, ένα kami (τοπική θεότητα) εμφανίστηκε μπροστά του.
Το είχε λυπηθεί και έτσι του έκανε μια πρόταση: το δέντρο θα μπορούσε να πάρει ανθρώπινη μορφή και να ζήσει ως άνθρωπος για 20 χρόνια.
Πίστευε οτι τα ανθρώπινα αισθήματα θα μπορούσαν να το κάνουν να νιώσει το πως είναι να είσαι ζωντανός και να του δώσουν το έναυσμα να ανθίσει.
Το δέντρο δέχτηκε με χαρά και μεταμορφώθηκε σε έναν νεαρό άντρα.
"Πολλά χρόνια πέρασαν αλλά το μόνο που κυριαρχούσε στην χώρα ήταν ο πόλεμος και το μίσος.
Το δέντρο δεν είδε τίποτα όμορφο, τίποτα που να αξίζει να ζήσεις γι' αυτό.
Ακόμα και η ανθρώπινη ψυχή του ήταν αδύνατο να το κάνει να ανθίσει.
Ένα απόγευμα όμως λίγο πριν τα είκοσι χρόνια περάσουν, έγινε κάτι που τα άλλαξε όλα" είπε ο γέρος και έκατσε σε ένα παγκάκι. Έκατσα δίπλα του και περίμενα να συνεχίσει την ιστορία του.
"Εκείνο το απόγευμα, ενώ περπατούσε στις όχθες του ποταμού Okawa, συνάντησε ένα πανέμορφο κορίτσι.
Το όνομά της ήταν Yuzu (Κίτρο) και ήταν πολύ ευγενική.
Την βοήθησε να κουβαλήσει νερό μέχρι το σπίτι της που ήταν εκεί κοντά και κουβέντιασαν χαμηλόφωνα για τον πόλεμο και τα όνειρά τους για το μέλλον.
Όταν τον ρώτησε το όνομά του, το δέντρο αποκρίθηκε "Yoshiki" (σ.σ άλλη ονομασία για την Ιαπωνική μουριά).
Ο καιρός πέρασε και οι δύο τους έγιναν αχώριστοι.
Συναντιόντουσαν κάθε μέρα για να μιλήσουν, να τραγουδήσουν και να μοιραστούν όμορφες ιστορίες.
Το δέντρο αγάπησε την συντροφιά της και λάτρευε τις στιγμές που περνούσε δίπλα της - ήθελε όμως να είναι απόλυτα τίμιος και της είπε την αλήθεια: στην πραγματικότητα ήταν ένα μαγεμένο δέντρο που πέθαινε γιατί δεν μπορούσε να ανθίσει και οτι την αγαπούσε βαθιά.
Η Yuzu έμεινε άναυδη και τελικά απομακρύνθηκε.
"Το ξόρκι των είκοσι χρόνων ήταν έτοιμο να λήξει και ο Yoshiki κάθισε στον ίδιο λόφο που καθόμαστε εμείς τώρα, έτοιμος να ξαναγίνει ένα μοναχικό δέντρο.
Έκλεισε τα μάτια του και περίμενε τα δευτερόλεπτα της τελικής του μεταμόρφωσης - τότε όμως αισθάνθηκε κάποιον να τον αγκαλιάζει: η Yuzu τον είχε βρεί, τον είχε ακολουθήσει και του δήλωσε οτι ήθελε να μείνει στο πλευρό του για πάντα.
Ο Yoshiki της είπε ότι αυτό θα γίνονταν μόνο όταν εκείνη θα ήταν πρόθυμη να αφήσει την ανθρώπινη υπόστασή της.
Η Yuzu κοίταξε γύρω της και είδε μόνο πόλεμο και ασχήμια.
Τον αγκάλιασε σφιχτότερα και τον φίλησε - εκείνη την στιγμή οι δύο νέοι ενώθηκαν σε ένα μεγαλόπρεπο δέντρο το οποίο όχι μόνο άνθισε αλλά σκόρπισε όλο το άρωμα της άνοιξης στην περιοχή".
"Ώστε γι' αυτό το δέντρο έχει το όνομα "Yuzu-no-ki" (κυριολεκτικά: το δέντρο του Κίτρου ή το δέντρο της Yuzu)" μονολόγησα.
Ο γέρος κούνησε το κεφάλι του.
"Βλέπεις, Έλληνα" αποκρίθηκε χαμογελώντας.
"Αυτό το δέντρο είναι η απόδειξη ότι ένας, μονάχα ένας άνθρωπος είναι ικανός να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερό μας εαυτό".
Του φίλου(λείπεις ρε μπαγασα)
Stelios Steriteri Prezerakos.
-Την αλήθεια των τελευταίων 22 λέξεων να έχει η μέρα σας.
Καλό ξεκίνημα στην εβδομάδα σας🌷.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.