Ήρθε η μέρα που όλα τελειώσαν.
Τα πάντα σιώπησαν.
Δεν άκουγε τη φωνή σου πια.
Σταμάτησε και να ελπίζει.
Να ελπίζει πως θα σε ξαναδεί.
Σταμάτησε να περιμένει την μυρωδιά του λαιμού σου.
Ήρθε η μέρα που χάθηκε και αυτή μαζί με σένα.
Τώρα κλείνει τα μάτια, μόνο εκεί σε συναντά.
Τώρα επιδιώκει να ονειρεύεται.
Μόνο εκεί έρχεσαι.
Μόνο εκεί σε συναντά.
Το πρόβλημα, βλέπεις, είναι πως νομίζουμε πως έχουμε χρόνο.
Χρόνο για να σκεφτούμε, χρόνο για να σχεδιάσουμε πράγματα όταν το μόνο που χρειάζεται είναι παρουσία.
Να υπάρχουμε όταν όλα γύρω μας υπάρχουνε.
Να υπάρχουμε...γιατί κάποια στιγμή όλα θα σταματήσουν να υπάρχουνε.
Όπως και εσύ.
Εσύ και η μυρωδιά σου.
Εσύ και το γεμάτο σιωπή, βλέμμα σου.
Σαν να φοβόσουν πως αν της το άφηνες, θα χανόσουν.
Ποιος να ήξερε... Χανόσουν.
Σου ψιθύρισε "σε αγαπάω", σε φίλησε στο μέτωπο και σε εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη μοναδική στιγμή που η ψυχή της φώναζε...
ο κόσμος σιώπησε.
Τα πάντα έγιναν ένα τίποτα.
Εκείνη ξύπνησε και σήμερα το πρωί.
Εσύ όχι.
Χαρά Βλαχοδήμου-Φιλί στο μέτωπο
-Για εκείνους που ζουν μέσα μας.
Για τους ανθρώπους που συναντούμε πλέον μόνο στα όνειρα μας.
Να καλοδέχεστε την ''οδύνη'' τηs Μνήμηs.
Και ζωσμένο γερά να φοράτε το "περιδέραιο'' των ''άλλων''.
ΨυχοΣάββατο . Πρώτο. Σήμερα.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.