Του Γιώργου Ζουρίδη.
Το κινητό μου τηλέφωνο κτυπά και βλέπω στην οθόνη το όνομα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Απαντώ και ακούω την χαρακτηριστική φωνή του Μιχάλη να με ρωτά: «Τι γίνεται Γιώργο; Η Ρένα μου είπε ότι περνάς μια περιπέτεια υγείας; Τι ακριβώς συμβαίνει;»
Του εξηγώ επιγραμματικά τα περί καρκίνου στον πνεύμονα, ότι χειρουργήθηκα και περιμένω απάντηση από την βιοψία και μετά χαριτολογώντας ερωτώ: «Φιλαράκο εμείς οι δύο είμαστε συνομήλικοι και εγώ όλο τραβιέμαι με την υγεία μου! Πες μου εσύ πως είσαι;»
Το ηχόχρωμα της φωνής του με καθησυχάζει. «Μια χαρά είμαι εγώ αν εξαιρέσεις κάτι μικροπροβλήματα του παρελθόντος χωρίς σημασία» μου απαντά! Η επικοινωνία μας διαρκεί περί την μισή ώρα με την υπόσχεση σύντομα να βρεθούμε από κοντά, ο Μιχάλης, η Ρένα, εγώ και η Χρύσα σε κάποιο σπίτι για ένα κρασί.
Δεν κράτησε την υπόσχεση του και δεν πρόλαβα και εγώ να τον καθησυχάσω για την περίπτωση μου! Δέκα μέρες μετά, διάφοροι συναγωνιστές από όλη την Ελλάδα, μου ανακοίνωναν τηλεφωνικά τον αιφνίδιο και ακαριαίο θάνατο του.
Ο Μιχάλης ήταν για όλους εμάς τους λεγόμενους Ιταλούς ο ιδεολογικός Μέντορας μας, που κατόρθωσε να συνθέσει την γνώση διαφόρων διανοητών του νεομαρξιστικού ρεύματος περί της Εξάρτησης και να την αποτυπώσει δίπλα και μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου στην περίφημη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη.
Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που αυτή την Διακήρυξη την εξειδίκευσε μετέπειτα με την πλούσια βιβλιογραφία του κατά θεματικούς τομείς, δίνοντας λύσεις χειροπιαστές, εθνικές και αναπτυξιακές για κάθε ένα από τους τομείς αυτούς….
Προσωπικά δεν θα περιγράψω την ατομική προσφορά του Μιχάλη σε εμάς τους συναγωνιστές του, πολλώ δε μάλλον απέναντι στον Ελληνισμό. Την προσφορά του Μιχάλη την περιγράφει στην επικήδεια ομιλία του με άψογο τρόπο ο κ. Βασίλης Ασημακόπουλος από τη νέα γενιά στελεχών μας, και οι αναγνώστες μπορούν να την διαβάσουν ακέραια πατώντας στον προσυναπτόμενο σύνδεσμο kentrikaimeli στο τέλος του κειμένου μου.
Εγώ απλά θέλω να τονίσω κάποια ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά του αδικοχαμένου φίλου μας που έφυγε νωρίς.
Εξού και η φώτο του Μιχάλη με την μεγάλη μου κόρη πριν τριάντα δύο χρόνια.
Με τον Μιχάλη συμπορευτήκαμε στην Νομαρχιακή ΠΑΣΟΚ Ιταλίας και αργότερα στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά δέσαμε ως άνθρωποι και φίλοι περισσότερο μετά τον παραλίγο θανάσιμο τραυματισμό μου στα Εξάρχεια. Ο Μιχάλης τους δύο μήνες νοσηλείας και αναρρώσεως μου, ήταν κάθε τρεις μέρες δίπλα μου να με εμψυχώνει και να με παρηγορεί….
Μάλιστα θέλησε να πολιτικοποιήσει το θέμα της βίαιης επίθεσης που είχα δεχθεί, και να το εισάγει προς συζήτηση στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ αλλά κάποια καλόπαιδα αναφώνησαν: «Σιγά μην ασχοληθεί το καθοδηγητικό Όργανο με τον Ζουρίδη!»…
Μετά τις άσχημες εκείνες μέρες βρισκόμαστε τακτικά μαζί στον Μπάρμπα Γιάννη των Εξαρχείων ή άλλα ουζερί και παράλληλα διατηρούσαμε κοινωνικές επαφές στα σπίτια μας.
Σε μία από αυτές απεικονίζεται ο Μιχάλης με την κόρη μου πέντε ετών να της ζωγραφίζει τον χάρτη της Ελλάδας!
Η αγάπη του Μιχάλη για την Νέα Γενιά και η ματιά του που ατένιζε πάντα προς το μέλλον, τον ενέπνευσε να φτιάξει μαζί με την μικρή Ελένη αυτή την ζωγραφιά, ίσως για να αποτυπώσει στα παιδικά της μάτια μέσα από μια εικόνα, το Όραμα του για μια Ελλάδα που θα πρέπει να ανήκει στους Έλληνες!!
Γνωρίζοντας την σκέψη του Μιχάλη πιστεύω ότι μέσα από τα μάτια της Ελένης έβλεπε μια Νέα Γενιά που η παιδική εικόνα του Χάρτη της Ελλάδας θα την φέρει στην ενήλικη ζωή της, να ΕΝΣΤΕΡΝΙΣΤΕΙ τα βασικά σημεία της οραματικής του σκέψης όπως αυτά καταγράφονται στα βιβλία του, που μας άφησε παρακαταθήκη.
Ένα είναι βέβαιο: Ο πλούτος των γνώσεων, η δύναμη του Οράματος, η ηρεμία, η τρυφερότητα, η ανθρωπιά του Μιχάλη, ασκούσαν μια βαθιά γοητεία στους ανθρώπους που «διαλογούσαν» μαζί του είτε στο επίπεδο των συμβόλων όπως με την μικρή μου Ελένη, είτε στο επίπεδο βαθύτερης θεωρητικής ανάλυσης με ενήλικες συνομιλητές, όπως ήμουν και εγώ!
Βέβαια δεν ισχυρίζομαι ότι η ιστορική μου σχέση με τον Μιχάλη δεν πέρασε και από δύσκολα κύματα. Οι όποιες όμως αντιπαραθέσεις μας δεν επέδρασαν αρνητικά στα ανθρώπινα συναισθήματα μας και η αγάπη και εκτίμηση ήταν αμοιβαία.
Με την ευκαιρία λοιπόν των εννέα ημερών από τον θάνατο του, εύχομαι σε όσους από εμάς μακροημερεύσουν, να τον έχουμε κορωνίδα στο κεφάλι μας και βαθιά μέσα στην καρδιά μας.
Ήταν ένας σπουδαίος Διανοητής, Δάσκαλος και πάνω από όλα ένας έντιμος Άνθρωπος…
Αιωνία του η μνήμη….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.