Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

30/04/2023

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Μέσα σε κάμποσες δεκαετίες το σύστημα της άνευ ορίων επίδοσης υποκατέστησε (υπερ-αναπλήρωσε) την ανθρώπινη υπαρξιακή ανάγκη της Αγάπης.

Η αποδοχή, η αγάπη, συνδέθηκε -σε μια παράδοξη και πρωτοφανή συνάρτηση- με την πάσης φύσεως απόδοση. Η μητέρα που λέει «θα σ’ αγαπώ άμα είσαι καλό παιδί, καλός μαθητής κ.λπ.», ο πατέρας που λέει με τον τρόπο του «θα σ’ αγαπάω άμα είσαι μάτσο άντρας», ο/η σύντροφος που σε αποδέχεται μόνο αν -και στο βαθμό- που θα έχεις διαφόρων ειδών επιδόσεις, αλλά και ο εργοδότης που ανακηρύσσει τον “υπάλληλο του μήνα”, έως και το κόμμα που πετυχαίνει στα εκλογικά ποσοστά του, η αποτελεσματική επίδοση ορίστηκε ως μοναδικό προαπαιτούμενο της αποδοχής και της αγάπης. Και κάπως έτσι όλοι γίναμε πια επενδυτές στον ίδιο τον Εαυτό μας.

Το αίτημα της επιτυχίας αντικατέστησε το αίτημα της ευτυχίας ή μάλλον η ευτυχία έγινε ταυτόσημη της επιτυχίας.

Οι διάφοροι influencers και celebrities εισπράττουν από το κοινό τους αποδοχή και αγάπη ακριβώς επειδή είναι επιτυχημένοι.

Ο ανταγωνισμός, δηλαδή η κατάφωρη παραβίαση και στρέβλωση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου, εξωραΐστηκε από τον επιθετικό προσδιορισμό «υγιής» του νεοφιλελευθερισμού και ξεμπερδέψαμε.

Με τον τρόπο αυτό η ανελαστική αναγκαιότητα, της μετρήσιμης, όλο και υψηλότερης, ατομικής επίδοσης, θεσμοθετήθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Έγινε η κυρίαρχη κοινωνική αναπαράσταση, χάριν της οποίας όλα τ’ άλλα, ακόμη κι αυτή η καημένη η ανθρώπινη ύπαρξη, έρχονται δεύτερα.

Η άνευ όρων αγάπη, φαντάζει σαν “μια ιστορία που δεν συμφέρει”, ένα ανόητο ξόδεμα, κατάλληλο ίσως μόνο για εφήβους, για αφελείς ή για τις παρηγορητικές συνεδρίες των ψυχοθεραπευτών.

Τώρα το μόνο που μετράει είναι το «the sky is the limit», δηλαδή το διαρκές κυνηγητό ενός ορίζοντα, που όμως τελικά δεν τον φτάνει ποτέ κανείς.

Το ατομικό συμφέρον έγινε ο βασικός πυροδοτικός κινητήρας της ανθρώπινης δραστηριότητας. «Πετυχαίνω, άρα υπάρχω!» είναι το νέο cogito.

Όμως τα πράγματα δεν σταμάτησαν εκεί.

Σ’ αυτήν την Κοινωνία της Επίδοσης, όπως την ορίζει ο Κορεάτης φιλόσοφος B. C. Han, το κυρίαρχο σύστημα «έσπρωξε» στην ενσωμάτωση της ιδέας της επίδοσης μέσα στο ίδιο το «επιδοσιακό υποκείμενο».

Τώρα ο ανταγωνιστής Άλλος έγινε ο ίδιος μου ο Εαυτός.

Η ψευδο-ψυχολογία της ψευδο-αυτοπραγμάτωσης, η ανόητη ταυτολογία του «να είσαι ο εαυτός σου», η τοξική υπερθετικότητα του χάχα-χούχα, καλλιέργησαν στον ανθρώπινο ψυχισμό την ιδέα της αυτο-εκμετάλλευσης.

Ο Εαυτός παραμυθιάστηκε ότι γίνεται αφέντης του εαυτού του, επενδύει στον εαυτό του, εκμεταλλεύεται τον εαυτό του, «αναπτύσσει» τον εαυτό του, δουλεύει με/για τον εαυτό του, αυξάνει τις επιδόσεις του μέχρις και στο σεξ-για τον εαυτό του… έως το τελικό burn out, δίχως να συνειδητοποιεί ότι εν τέλει είναι δούλος του ίδιου του εαυτού. Γιατί κάθε αφέντης έχει και το δούλο του. Και όταν ο εαυτός είναι αφέντης του εαυτού, ε κάπου εκεί κρυμμένος είναι και ο εαυτός ως δούλος.

Με την έννοια αυτή, ο Εαυτός λειτουργεί πια εν μέρει ως δούλος, εν μέρει ως εργοδότης, έως και «ρουφιάνος» ενός αόρατου αφεντικού. Και η ψυχική διάσχιση θεμελιώνεται αργά, αλλά σταθερά.

Ο Εαυτός εργάτης δεν έχει πια σε ποιον να διαμαρτυρηθεί, από ποιον να διεκδικήσει τα δικαιώματα του, ενάντια σε ποιον να απεργήσει, ποιανού τη σύμβαση να καταγγείλει. Το αφεντικό είναι πια για τα καλά θρονιασμένο εκεί μέσα στο κεφάλι μου και με εκμεταλλεύεται μέχρι εξοντώσεως.

Ο καταπιεστής μας έχει μεταφερθεί πλέον και κατοικεί μέσα μας. Ο τύραννος εκμεταλλευτής ζει μέσα μας και δίνει εντολές για ακόμη μεγαλύτερη επίδοση/απόδοση.

Ο Εαυτός είναι πια ένα εργοστάσιο παραγωγής που πρέπει να λειτουργεί ρολόι, ψυχικά, σωματικά, διανοητικά για να μπορεί να αυξάνει συνέχεια της παραγωγικότητα του.

Ο Εαυτός ως μηχανή!

Ω τι καλά! Και πόσο συμβατά με τις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης! Ω τι καλά! Και πόσο συμβατά με τα standards του κυβερνοχώρου και της τεχνοφεουδαρχίας!

Παραμυθιασμένοι από μια ψευτο-ελευθερία, μιαν ελευθεριότητα, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που παίρνουμε τις αποφάσεις, μόνο και μόνο επειδή μας παραχωρήθηκε το δικαίωμα να εξαντλούμε από μόνοι μας τον Εαυτό μας.

Ο ταξικός εχθρός έχει στην πραγματικότητα εσωτερικευθεί.

Στην Κοινωνία της «αέναης επιδοσιακής θετικότητας», όπως την λέει ο B.C.Han, δεν είναι απλά ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, είναι πλέον ο ίδιος ο εαυτός που εκμεταλλεύεται ανελέητα τον εαυτό του, καθώς η καπιταλιστική αφήγηση διέσπασε το σκληρό υπαρξιακό μας κέλυφος και θρονιάστηκε στην ψυχή μας.

Ως εκ τούτου, στην κοινωνία της Επίδοσης πάντα είσαι σε ανταγωνισμό με τον εαυτό σου και πάντα έρχεσαι δεύτερος.

Εύλογα, αυτή η εναγώνια αναμέτρηση του Εαυτού με τον πρωταθλητισμό της επίδοσης (του Εαυτού), οδήγησε τον ανθρώπινο ψυχισμό σε μια άνευ προηγουμένου αυτο-εκμετάλλευση, μέχρι το τελικό burn-out, που θα εκδηλωθεί, αργά ή γρήγορα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Σ’ αυτές τις νέες συνθήκες, τιμώ την εργατική πρωτομαγιά θα πει λευτερώνομαι από τον εκμεταλλευτή που ζει μέσα μου και απολαμβάνω τη ζωή μου, μακριά από τα ανελαστικά πρότυπα απόδοσης που έχω καταπιεί.

Και με την έννοια αυτή το πιο σημαντικό αίτημα που αναδύεται είναι τώρα το Δικαίωμα στην τεμπελιά!

ΠΗΓΗ:https://limassoltoday.com.cy/stiles/anev-oron/zito-i-ergatiki-tebelia/?fbclid=IwAR2u-uvXhqdP7MsZAcDOEjvcS6wvjdIeBYbZQJ_We9JWoirJWnsLSiQotAc

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com