*
Εισαγωγή-ανθολόγηση-σχόλια ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ
~.~
Ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας
Αποδόσεις του Ιγνάτιου Σακαλή
Το εισαγωγικό σημείωμα του αφιερώματος ΕΔΩ
~•~
Μεγάλη Δευτέρα
Τὸν Νυμφίον, ἀδελφοί…
Στὸ Νυμφίο, ἀδελφοί μου,
τὴν ἀγάπη μας ὅλη.
Τὰ κεριὰ τῆς ψυχῆς μας
στολισμένα, λαμπρά.
Φωτεινὲς οἱ ἀρετές μας
ὁλοκάθαρη ἡ πίστη,
γιὰ νὰ μποῦμε μαζί του
στὸ γιορτάσι τοῦ γάμου,
μὲ τὶς φρόνιμες ὅμοιοι
τοῦ Χριστοῦ τὶς παρθένες.
Ὁ Νυμφίος χαρίζει
σὰ θεὸς πλούσιο δῶρο,
τὸ στεφάνι τ᾽ ἀμάραντο
σ᾽ ὅσους νικοῦνε.
Τὸν Νυμφίον ἀδελφοὶ ἀγαπήσωμεν,
τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν,
ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ,
ἵνα ὡς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου παρθένοι,
ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους·
ὁ γὰρ Νυμφίος δῶρον ὡς Θεός,
πᾶσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον.
Ἐν ταῖς λαμπρότησι…
Στὴν ἅγια φωταψία Σου
πῶς νὰ βρεθῶ ὁ ἀνάξιος;
Μὲς στὴν παστάδα ἂν πάω νὰ μπῶ,
φτωχὸς ἀκόλουθός Σου,
τοῦ γάμου ροῦχ᾽ ἀταίριαστα
φορῶ καὶ μ᾽ ἐμποδίζουν
κι᾽ ἔξω στὸ δρόμο οἱ ἀγγέλοι Σου
δεμένο θὰ μὲ ρίξουν.
Τὸ ρύπο βγάλε τῆς ψυχῆς
καὶ γλύτωσέ με ὡς φίλος.
Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου,
πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος;
ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα,
ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου,
καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων,
καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου,
καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος.
Ὁ Νυμφίος, ὁ κάλλει ὡραῖος…
Νυμφίε μου, Παγκαλόμορφε,
πιὸ ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους,
στὸ οὐράνιο ποὺ μᾶς κάλεσες
τοῦ γάμου σου τραπέζι,
βγάλε ἀπ᾽ τὴν ἄσχημη ὄψη μου
τῆς ἁμαρτίας τὸ ροῦχο,
λιωμένο ἀπὸ τὰ κλάματα,
ποὺ ἀνάβρυσε ὁ Σταυρός σου.
Τῆς ὀμορφιᾶς σου ντύσε με
τὸ τιμημένο ντύμα
καὶ πρόσχαρο συντράπεζο
φανέρωσέ με σ᾽ ὅλους,
τῆς εὐσπλαχνίας ἡ Πηγή,
στῆς Βασιλείας τὴ Δόξα.
Ὁ Νυμφίος ὁ κάλλει ὡραῖος,
παρὰ πάντας ἀνθρώπους,
ὁ συγκαλέσας ἡμᾶς, πρὸς ἑστίασιν
πνευματικὴν τοῦ νυμφῶνός σου,
τὴν δυσείμονά μου μορφήν,
τῶν πταισμάτων ἀπαμφίασον,
τῇ μεθέξει τῶν παθημάτων σου,
καὶ στολὴν δόξης κοσμήσας,
τῆς σῆς ὡραιότητος,
δαιτυμόνα φαιδρὸν ἀνάδειξον,
τῆς Βασιλείας σου ὡς εὔσπλαγχνος.
Ὁ τῆς ψυχῆς ραθυμία…
Ἡ ἀναμελιὰ τὴ νύσταξε
τὴ δόλια τὴν ψυχή μου
καὶ πάει Χριστέ μου, ἡ ἀναφτὴ
τῶν ἀρετῶν λαμπάδα.
Σὰν τὶς παρθένες τὶς μωρὲς
δουλεύοντας ξεχνιέμαι.
Τῆς καλοσύνης, Δέσποτα,
τὴ βρύση μὴ μοῦ κλείσης.
Μὰ διώχνοντας τὸ σκοτεινὸν
ὕπνο ἀνασήκωσέ με
καὶ μὲ τὶς φρόνιμες μαζὶ
πάρε κι ἐμὲ παρθένες
μὲς στὴν παστάδα, ὅπου ἀντηχεῖ
τ᾽ ἁγνὸ τὸ γλεντοκόπι.
Κι οἱ γλεντιστάδες μὲ φωνὲς
ὀλόχαρες, καθάριες
ξεσποῦν σ᾽ ἀκούραστους ψαλμούς:
Κύριε, σὲ σένα δόξα.
Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας,
οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ,
καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν,
καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς,
ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος,
τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου,
μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα,
ἀλλ’ ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον,
καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις,
εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς
ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.
*
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.