Τι μπορεί να συμβεί όταν συζητάμε ελεύθερα, χωρίς να σκεφτόμαστε την κάθε μας φράση υπό το πρίσμα της «δικτατορίας» της πολιτικής ορθότητας και την λογική της αστυνόμευσης της σκέψης
Γιάννης Αχυρόπουλος / thecommonsense?
Τι μπορεί να συμβεί όταν συζητάμε ελεύθερα, χωρίς να σκεφτόμαστε την κάθε μας φράση υπό το πρίσμα της «δικτατορίας» της πολιτικής ορθότητας και την λογική της αστυνόμευσης της σκέψης του κινήματος woke;
Ισλάμ, Μουσουλμάνοι, Ισλαμιστές, Παρακμή της Ευρωπαϊκής Κουλτούρας, Θεωρία της Αντικατάστασης, Μεταναστευτικό…
Τα ευαίσθητα αυτά θέματα (που απασχολούν ευρύτερα την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και όχι μόνο τη γαλλική) ήταν το αντικείμενο συζήτησης μεταξύ δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της γαλλικής διανόησης και προκάλεσαν αναταραχή και έντονες αντιδράσεις που έφτασαν μέχρι και στις απειλές κατάθεσης μηνύσεων.
Ο λόγος για τον αγαπημένο φιλόσοφο των Γάλλων Μισέλ Ονφρέ και έναν από τους σημαντικότερους εν ζωή -κατά πολλούς τον σημαντικότερο- Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ.
…
Στο περιοδικό «Front Populaire» το οποίο εκδίδει ο Μισέλ Ονφρέ δημοσιεύτηκε μία συζήτηση μεταξύ των δύο κορυφαίων διανοούμενων με τα προαναφερθέντα θέματα. Η συζήτηση διήρκεσε 6 ώρες και δημοσιεύτηκε ολόκληρη σε ένα κείμενο 49 σελίδων στο περιοδικό, του οποίου όλα τα τεύχη πωλήθηκαν την ίδια ημέρα μέσα σε μια ώρα!
Δυο σημεία και κυρίως μια φράση του Μισέλ Ουελμπέκ κατά τη διάρκεια της συζήτησης δημιούργησαν μία έντονη δημόσια αντιπαράθεση και καταιγίδα αντιδράσεων που λίγο έλλειψε να φθάσει στα δικαστήρια.
Μιλώντας για τους Γάλλους ο Ουελμπέκ ανέφερε ότι:
« (…) ότι η ευχή των γηγενών Γάλλων δεν είναι η αφομοίωση των μουσουλμάνων, αυτό που θέλουν είναι να σταματήσουν να τους κλέβουν και να τους κάνουν επιθέσεις,… η άλλη λύση είναι να φύγουν…».
Ένα μήνα μετά την δημοσίευση του άρθρου στο περιοδικό, ο recteur du Grand Mosquée de Paris (ο επικεφαλής του Μεγάλου Τζαμιού του Παρισιού) Chems -Εddine Hafiz (Αλγερινής καταγωγής, δικηγόρος) δήλωσε ότι προτίθεται να καταθέσει μήνυση ενάντια του Μισέλ Ουελμπέκ για «υποκίνηση φυλετικού μίσους».
Γιατί περίμενε ένα ολόκληρο μήνα;
Έχει πολύ ενδιαφέρον η απάντησή του· χαρακτηριστικό δείγμα των μηχανισμών της φιλοσοφίας της πολιτικής ορθότητας, του κινήματος woke, και της αστυνόμευσης της σκέψης.
«Όταν δημοσιεύτηκε η συζήτηση των Ονφρέ – Ουελμπέκ στο περιοδικό δεν δημιουργήθηκε κάποιο θέμα. Μετά από λίγες μέρες όμως άρχισαν αντιδράσεις και σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δημιούργησαν μια χιονοστοιβάδα ύβρεων και απειλών. Άρχισα να δέχομαι καθημερινά πολλά γράμματα πιστών μουσουλμάνων που μου ζητούσαν να κάνω κάτι, να αντιδράσω, γιατί ένοιωσαν ταπεινωμένοι και θιγμένοι από τις δηλώσεις του Ουελμπέκ.
Συναντήθηκα με τους δικηγόρους μου οι οποίοι άρχισαν να ψάχνουν το κείμενο των 49 σελίδων με κάθε λεπτομέρεια, να βρουν αν υπήρχε χώρος για δικαστική δίωξη ενάντια στον Ουελμπέκ, εφόσον τα λεγόμενα του είχαν πληγώσει, ένα μεγάλο τμήμα των μουσουλμάνων της Γαλλίας.
Η τεράστια πλειοψηφία των Γάλλων μουσουλμάνων είναι και νοιώθουν πλήρως Γάλλοι πολίτες, σεβόμενοι την δημοκρατία και τη Γαλλική κουλτούρα… Άλλο μουσουλμάνος και άλλο ισλαμιστής…. Και οι ακραίοι ισλαμιστές δεν είναι η πλειοψηφία…».
Μετά από προτροπή των δικηγόρων του και τις έντονες πιέσεις της μουσουλμανικής κοινότητας αλλά και ισλαμιστών, ακραίων και μη, (άλλο Ισλάμ, άλλο μουσουλμάνος, άλλο ισλαμικός, άλλο ισλαμιστής) ο Chems -Eddine Hafiz, ένα ακριβώς μήνα μετά τη δημοσίευση της επίμαχης συζήτησης, δήλωσε την πρόθεση του να καταθέσει μήνυση ενάντια στον Ουελμπέκ (λανθασμένα διαδόθηκε στα μέσα ότι κατέθεσε μήνυση).
Παίρνοντας αυτή την απόφαση θέλησε απλά να προστατεύσει την τιμή των Γάλλων μουσουλμάνων; Η συνειδητά ήθελε να προσβάλει την ελευθερία διακίνησης ιδεών και έκφρασης του κάθε πολίτη;
Το Ισλάμ είναι συμβατό με την ελευθερία της έκφρασης έτσι όπως λειτουργεί στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες; (σάτιρα, γελοιογραφίες, έντονη αντιπαράθεση, καρικατούρες και φωτομοντάζ…) ή θα πρέπει σ´ αυτή την ελευθερία να μπουν άλλα όρια όταν αναφερόμαστε στο Ισλάμ επειδή έχουν άλλη κουλτούρα και πολιτιστικό-θρησκευτικές αξίες, άρα άλλες ευαισθησίες και όρια από αυτά του δυτικού πολιτισμού;
Και ποιος το καθορίζει αυτό;
Ο πολιτισμός της κάθε χώρας, η κοινωνική κουλτούρα, τα ήθη και έθιμα συνοδευόμενα από την υπάρχουσα νομοθεσία και Σύνταγμα ή οι μουσουλμάνοι που ζουν σ´ αυτή τη χώρα; Ή ίσως το κάθε δικαστήριο στο οποίο κατατίθενται οι εκάστοτε μηνύσεις;
Πολλοί είδαν έναν αρνητικό συμβολισμό σ´ αυτή την πρόθεση κατάθεσης μήνυσης ενάντια στον σημαντικότερο Γάλλο συγγραφέα επειδή εκφράζει ελεύθερα τις σκέψεις του.
Οι τόνοι άρχισαν ξαφνικά να ανεβαίνουν, όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασχολούνται με την υπόθεση, σχολιαστές και πολιτικοί τα έβαλαν με τους ακραίους ισλαμιστές που «θέλουν να επιβάλουν το δικό τους νόμο στο νόμο της Γαλλικής Δημοκρατίας», η εφημερίδα Le Monde γράφει για την «ριζοσπαστικοποίηση προς την ακροδεξιά» του Ουελμπέκ, η Libération αναφέρεται στις παλιές του «νευρώσεις»…
Σημειωτέον ότι ο συγγραφέας είχε ξαναμηνυθεί το 2001 από τον τότε επικεφαλής του μεγάλου τζαμιού του Παρισιού (Dalil Boubakeur) επειδή είχε δηλώσει δημόσια ότι «Το Ισλάμ είναι η πιο μαλακία θρησκεία που υπάρχει».
Να σημειώσουμε ότι το 2006 και πάλι o Dalil Boubakeur είχε κάνει μήνυση στην εφημερίδα Charlie Hebdo επειδή είχε δημοσιεύσει καρικατούρες του Μωάμεθ, στιγματίζοντας έτσι στα μάτια ακραίων ισλαμιστών αυτό το έντυπο. Σημαντική λεπτομέρεια και σύμπτωση (;), ο δικηγόρος στον οποίο είχε ανατεθεί η υπόθεση για λογαριασμό του Μεγάλου Tζαμιού του Παρισιού και της μουσουλμανικής κοινότητας ήταν ποιoς άλλος; Ο ίδιος ο Chems -Eddine Hafiz που διαδέχθηκε το 2020 τον Boubakeur.
Λίγα χρόνια αργότερα και πριν εκδικαστεί η υπόθεση, ακολούθησε η σφαγή στα γραφεία του Charlie Hebdo…
Πολλοί ήταν αυτοί που δημόσια εξέφρασαν τους φόβους τους ότι κάνοντας μήνυση και στιγματίζοντας τον Ουελμπέκ ήμασταν ένα βήμα πριν την δημιουργία ενός νέου Αχμάντ Ραχμάν Ρούσντι. Κάτι αδιανόητο για την γαλλική κουλτούρα και κοινωνία.
Οι μνήμες είναι ακόμη πολύ νωπές στην γαλλική κοινωνία για το Charlie Hebdo.
Η μήνυση εναντίον του το είχε στιγματίσει, σιγά σιγά το στοχοποίησε, στη αρχή με ύβρεις και αόριστες απειλές μέχρι που διεπράχθη η τρομοκρατική επίθεση που κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ….
ΟΜισέλ Ονφρέ ο οποίος είχε την ιδέα αυτής της συζήτησης-συνέντευξης, θαυμαστής του Ουελμπέκ, και απ’ αυτούς που τον θεωρούν τον σημαντικότερο εν ζωή Γάλλο συγγραφέα, αναγκάστηκε και πήρε αποστάσεις από αυτόν, λέγοντας ότι δεν συμφωνεί με όλες τις απόψεις του και πιο συγκεκριμένα με την επίμαχη φράση. Το γεγονός ότι δημοσίευσε στο περιοδικό του ολόκληρο το διάλογο τους, δίχως καμία απολύτως περικοπή, δεν σημαίνει -είπε – ότι συμμερίζεται και όλες τις θέσεις του συνομιλητή του. Και απαντώντας σε επικριτικές ερωτήσεις πολλών δημοσιογράφων, επειδή δημοσίευσε αυτές τις φράσεις που ήταν προφανές ότι θα δημιουργούσαν αντιδράσεις, απάντησε πολύ απλά:
«Μα γράφουμε αυτά που λέει κάποιος στον οποίο παίρνουμε συνέντευξη. Δεν θα αλλάξω εγώ τα λεγόμενα του αν δεν συμφωνώ με αυτά που λέει. Που βρισκόμαστε; Σεβόμαστε την ελεύθερη έκφραση, δεν κάνουμε λογοκρισία, είμαστε στη χώρα του Βολταίρου».
Άκουσα ολόκληρη τη συζήτηση-συνέντευξη μεταξύ των δύο κορυφαίων διανοούμενων η οποία ήταν κατά την άποψή μου απολαυστική, αυθόρμητη, πολύ ενδιαφέρουσα, έξυπνη, έντονη και κυρίως απελευθερωμένη από την «δικτατορία» της πολιτικής ορθότητας. Τι το πιο ενδιαφέρον να ακούς ή να διαβάζεις δυο ευφυείς στοχαστές που παράγουν σκέψη, ανταλλάσσουν απόψεις με έξυπνα επιχειρήματα, δεν αμπελοσοφούν και το κυριότερο μιλούν ελεύθερα και έχουν το θάρρος της γνώμης τους;
Ο Μισέλ Ουελμπέκ παραδέχτηκε, χωρίς ωστόσο να παίρνει πίσω τις απόψεις του ή να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, ότι η επίμαχη φράση θα μπορούσε να σοκάρει ίσως τους μουσουλμάνους μόνο αν κάποιος την απομονώσει και την βγάλει από το συνολικό πλαίσιο της εξάωρης συζήτησης. Και συνεχίζοντας πρόσθεσε:
«Δεν μιλούσα σε πρώτο ενικό, έλεγα ότι έχω την αίσθηση ότι οι Γάλλοι σκέφτονται αυτό και αυτό το πράγμα…»
«Ναι, αλλά έκανες αυθαίρετες γενικεύσεις» του απάντησε ο Hafiz, «ούτε όλοι οι Γάλλοι σκέφτονται έτσι, ούτε όλοι οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας είναι κλέφτες και μη αφομοιωμένοι στη γαλλική κοινωνία. Είναι πλήρως Γάλλοι πολίτες».
Ο Μισέλ Ονφρέ δεν παρέλειψε και αυτός με τη σειρά του να υπενθυμίσει σε όλους ότι «Όταν δύο άνθρωποι μιλούν επί έξι ώρες για ευαίσθητα και περίπλοκα θέματα είναι πολύ εύκολο κάποιος να απομονώσει φράσεις βγάζοντας τις από το πλαίσιο και τη ροή της συζήτησης και να τους δώσει ότι ερμηνεία του αρέσει. Και έχει απόλυτο δίκαιο.
Η περαιτέρω ένταση αποσοβήθηκε χάρη στην παρέμβαση του Μεγάλου Ραβίνου της Γαλλίας, ο οποίος μέσα από τις στήλες της εφημερίδας «Φιγκαρό» ενώ δεν παρέλειψε να θεωρήσει τη βούληση του Eddine Hafiz να προβεί σε μήνυση «λάθος κίνηση» και τις εκφράσεις του Ουελμπέκ «υπερβολικές», πρότεινε μία διαμεσολάβηση για μία συνάντηση μεταξύ του Ουελμπέκ και Hafiz.
Και οι δύο την αποδέχτηκαν και έτσι ο επικεφαλής της Εβραϊκής θρησκείας στην Γαλλία, ο εκπρόσωπος της Μουσουλμανικής και ο Ουελμπέκ βρέθηκαν ένα πρωινό για ένα καφέ και συζήτηση επί μιάμιση ώρα για να λυθεί η παρεξήγηση. Ο Ουελμπέκ, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Hafiz, εξέφρασε την ειλικρινή του λύπη για το θόρυβο που δημιουργήθηκε, λέγοντας ότι είναι έτοιμος να αναδιατυπώσει δημόσια την επίμαχη φράση. Ο επικεφαλής του μεγάλου τζαμιού είπε ότι δεν θα προχωρήσει σε μήνυση και το θέμα έληξε. Η μετριοπάθεια, η λογική και η καλή διάθεση νίκησαν.
Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που ένας συγγραφέας θα έφτανε στο εδώλιο του κατηγορουμένου στο δικαστήριο.
Ο Μπωντλέρ και ο Φλωμπέρ είχαν δυστυχώς αυτή την οδυνηρή εμπειρία στην εποχή τους. Ο Αραγκόν επίσης που μηνύθηκε για «αναρχική προπαγάνδα» για το ποίημα του «Κόκκινο μέτωπο» όπου έγραφε «Σκοτώστε τους μπάτσους σύντροφοι, φωτιά στον Μπλουμ» (Léon Blum, Πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου, της κυβέρνησης του συνασπισμού της αριστεράς και των κομμουνιστών στην Γαλλία το 1936). Παρόλη την σκληρότητα των φράσεων του ο Αραγκόν δεν καταδικάστηκε.
Και το ίδιο συνέβη και με τον Ζαν Πωλ Σαρτρ ο οποίος οδηγήθηκε στο δικαστήριο για τις φράσεις «κάθε αντικομμουνιστής είναι ένα σκυλί» ή «το να σκοτώνεις έναν Ευρωπαίο είναι …μ´ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια».
Εξάλλου ο Oυελμπέκ χρησιμοποίησε το προηγούμενο του Σαρτρ -ο οποίος δεν καταδικάστηκε- για να υπεραμυνθεί της ελευθερίας της έκφρασης του, όπως και αυτή του κάθε συγγραφέα.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι απλό.
Αν κάποιος κρίνει μία δήλωση, μία φράση, υπερβολική, τραυματική, ρατσιστική θα πρέπει η όλη υπόθεση να φτάσει τα δικαστήρια;
Η συζήτηση και ο διάλογος αξίζουν καλύτερα από τις μηνύσεις. Σε ένα πολιτισμένο, δημοκρατικό κράτος η ήρεμη ανταλλαγή ιδεών, ο σεβασμός στην διαφορετική άποψη και η λογική της συναίνεσης είναι προτιμότερη από τα εδώλια των δικαστηρίων.
Όπως και η επίλυση των διαφορών καλύτερα να γίνεται μέσα στα πλαίσια του νόμου παρά με το να έρχονται οι αντίπαλοι στα χέρια.
Αυτό, πολύ απλά, αποκαλείται πολιτισμός. Για να μην ξαναζήσουμε Charlie Hebdo, Bataclan και δημιουργήσουμε νέους Αχμάντ Ραχμάν Ρούσντι…
ΠΗΓΗ:https://thecommonsense.gr/2023/02/25/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82-%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B2/?fbclid=IwAR2mQ8LS1nr4Zlp6hhJh7a6loAB5IEmuL920oDKAtKphUp_oYTMAWIDhk5U
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.