Βαθιά απογοήτευση...

Του Σπύρου Γιανναρά 

Επιστρέφω από την κηδεία αγαπημένου προσώπου με διπλά σφιγμένη καρδιά. Η νεκρώσιμη ακολουθία στο παρεκκλήσιο του Α' Νεκροταφείου προσβάλλει βαθιά κάθε νεκρό, τους οικείους και όλους τους περίλυπους περιλειπόμενους.  Η αδημονία των παπάδων να ξεπετάξουν το ιερό τραγούδι που συνοδεύει τον θανόντα στον τάφο, ο εντελώς αμέτοχος και παγερά απρόσωπος τρόπος με τον οποίο ψάλλουν (φάλτσα) ή διαβάζουν (μασώντας τα) τα λόγια του τελευταίου αποχαιρετισμού, μετατρέπει το ιερό μυστήριο, την παράδοση του αγαπημένου προσώπου στο άγνωρο και εντελώς ανοίκειο "πέραν", σε μια βάρβαρη διεκπεραίωση, απογυμνωμένη από κάθε μέριμνα, φροντίδα και αγάπη. Δεν θυμίζουν ιερείς, δηλαδή μύστες ενός μυστηρίου, αλλά  άσχετους κι ακάτεχους που υποκρίνονται τον ιερουργό. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιο ξόδι. 

Η βαθιά απογοήτευση ήρθε και έδεσε με το αντίστοιχο αίσθημα προελαύνοντος θανάτου που μου προκάλεσε η χθεσινή ταφόπλακα που έριξε η ΠτΔ στα κεφάλια των σπουδαστών των Ανωτάτων Δραματικών Σχολών. 

Η επαίσχυντη αυτή πράξη της βάναυσης και προκλητικά παράλογης εκμηδένισης των πτυχίων των δραματικών σχολών και των μουσικών ωδείων στην ελλάδα, δεν πετάει μονάχα τα όνειρα των νέων παιδιών στα σκουπίδια, δεν απαξιώνει απλώς ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα, δηλαδή ένα μείζον κοινωνικό λειτούργημα όπως είναι το θέατρο, αλλά φανερώνει την απόλυτη  περιφρόνηση της πολιτικής ηγεσίας αυτού του τόπου προς τον πολιτισμό εν γένει. 

Τον ελληνικό πολιτισμό τον οποίο σε κάθε ευκαιρία επικαλούνται προκειμένου να βελτιώσουν την εικόνα τους και να δώσουν αξία στο παρελθόν μιας χρεωκοπημένης χώρας την οποία με τις πράξεις τους καταδικάζουν κατ' επανάληψη σε πνευματικό θάνατο. Αν ο απόφοιτος δραματικής σχολής είναι ένας ανειδίκευτος, δηλαδή ένας πολίτης χωρίς θέση μέσα στην κοινωνία, αν το λειτούργημα του ηθοποιού δεν συνιστά επάγγελμα και τρόπο βιοπορισμού, το ίδιο και το αυτό ισχύει για κάθε καλλιτέχνη αφιερώνει τη ζωή του  στην δημιουργία, είτε αυτός λέγεται ζωγράφος, γλύπτης, ποιητής, συγγραφέας, χορευτής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος κλπ. 

Η εκμηδένιση της αξίας των πτυχίων των δραματικών σχολών αποτιμά ως ένα τεράστιο μηδενικό κάθε επαγγελματική καλλιτεχνική ενασχόληση. Επαναφέρει την πιο αχρεία και οπισθοδρομική (δηλαδή βάρβαρη, δηλαδή φονική) εκείνη αντίληψη που θεωρεί την ενασχόληση με τον πολιτισμό και τη δημιουργία μια πολυτέλεια, ένα πάρεργο στο οποίο καταφεύγουν κάθε λογής ανίκανοι και τεμπέληδες, οι οποίοι αποφεύγουν, μάλλον λόγω ανικανότητας, να κάνουν "μια πραγματική δουλειά". 

Η ΠτΔ με το προεδρικό της διάταγμα απαξίωσε, φτύνοντάς τον κυριολεκτικά κατάμουτρα, κάθε έλληνα πολίτη. Εκμηδενίζοντας τον καλλιτέχνη που δίνει ζωή στα έργα του παρελθόντος αλλά και στη σύγχρονη θεατρική παραγωγή, ανατέμνοντας και φωτίζοντάς το παρόν μας, εκμηδενίζοντας δηλαδή το πνευματικό μας πρόσωπο, αυτό που φέρνει σταθερά στο φως του ηθοποιού το προσωπείο, αποτιμά ως τιποτένιο σύσσωμο τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος είναι δημιούργημα αντίστοιχων ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος. Λέει δηλαδή στον νεοέλληνα πολίτη, ότι όλο αυτό είναι ένα τίποτα που δεν σου αξίζει, υποβιβάζοντας τον στο αγελαίο επίπεδο του βιοποριστή/καταναλωτή. 

Αυτή η βαρβαρότητα, το θανάσιμο πλήγμα στη καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία απαιτεί την αντίδραση και την εγρήγορση όλων μας. Αν δεν παλέψουμε για την αποκατάσταση των ηθοποιών μας, αν ανεχθούμε την απαξίωση των ανθρώπων της τέχνης και κατ' επέκταση και του ίδιου τους του αντικειμένου, δεν συναινούμε απλώς, αλλά οδεύουμε τάχιστα προς τον δικό μας (πνευματικό) θάνατο.

ΠΗΓΗ: Σπύρος Γιανναράς fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com