Του Δημήτρη Μπελαντή
Με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα υπάρχει εδώ και λίγο καιρό μια συζήτηση για το τι συμβαίνει όταν ο λαός ψηφίζει "λάθος", συντηρητικά ή αντιλαϊκά ή εναντίον του κοινωνικού και ταξικού συμφέροντός του.
Είναι μια παλιά συζήτηση στην Αριστερά και στο εργατικό κίνημα. Η Αυγή, εφημερίδα τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού, στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 όταν η Συμμαχία, το μετωπικό σχήμα που που υποστήριζε το κόμμα αυτό, βούλιαξε και πήρε 2,8 % αντί να γίνει το "τρίτο άλογο" έγραφε ότι "ο λαός δεν κατάλαβε το πολιτικό μήνυμα της Συμμαχίας". Το έγραφε δε αυτό ένα κόμμα που ήταν σχεδόν αποκλειστικά κόμμα της μεσαίας και ανώτερης διανόησης (!!!).
Χωρίς να κολακεύει κανείς τον "λαό", δεν πρέπει να πάει και στο αντίθετο άκρο, να τον βρίζει ή να τον χλευάζει. Μιλώντας για τον "λαό", μια πολύσημη έννοια, αναφέρομαι βασικά όχι στο εκλογικό σώμα συνολικά αλλά σε αυτό που λέμε χοντρικά λαϊκές ή κυριαρχούμενες τάξεις ( κατώτεροι μισθωτοί, κατώτεροι μικροαστοί, όχι εύποροι διανοούμενοι, εργάτες- εργαζόμενοι , όσο υπάρχουν ακόμη μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, υποπρολετάριοι κλπ). Οι άνθρωποι των τάξεων αυτών δεν είναι κυρίως μια φιλοσοφική κατηγορία ή μια "αφαίρεση" όπως βάζουν στο μυαλό τους διάφορες Αριστερές και πολιτικές οργανώσεις ή διάφοροι βαρεμένοι αριστεροί διανοούμενοι. Είναι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν "εδώ κάτω". .
Λειτουργούν και συλλογικά και ατομικά. Όσο λιγότερο υπάρχουν συλλογικές δομές, λειτουργούν πιο πολύ ατομικά και με βάση το επιβιωτικό αύριο και όχι το μεθαύριο. Έχουν/με μια λογική επιβίωσης στους δύσκολους καιρούς. Το πιο λογικό, όταν οι συλλογικές λύσεις ηττώνται, είναι στο άμεσο μέλλον η ατομική ή οικογενειακή επιβίωση.
Συχνά μάλιστα, είναι αλήθεια, με σκληρούς όρους αλληλοφαγώματος, ατομικισμού, αγέλης, διένεξης για το ποιός θα σωθεί κλπ
Ο "λαός" του 2023 δεν είναι, δυστυχώς, αναγκαστικά η ένδοξη συνέχεια του λαού του 1821 ή του ΕΑΜ ή του αντιδικτατορικού αγώνα ή της Μεταπολίτευσης. Κάποιοι είναι αλλά όχι η πλειοψηφία. Η πλειοψηφία είναι ο "λαός" που μπορεί τώρα να υπάρξει. Έστω και χωρίς αίγλη . Ο υπαρκτός ή πραγματικός "λαός" .
Κάποτε ,ο "λαός" ως οι λαϊκές τάξεις, αναγνωριζόταν κυρίως ή προνομιακά στην Αριστερά ή τον κεντροαριστερό δημοκρατικό-προοδευτικό χώρο ως εκφραστή των συμφερόντων τους. Και τότε όχι πλήρως ή πάντα. Ακόμη και στην Κατοχή ή στον Εμφύλιο ή στην χούντα , ένα όχι ασήμαντο τμήμα του "λαού" στήριξε το αντίπαλο στρατόπεδο, ακόμη και με τα όπλα.. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Σήμερα, σε ποιάν Αριστερά να αναγνωρισθεί ο "λαός" ; με αρκετές εξαιρέσεις βέβαια,η πλειοψηφική Αριστερά τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ, τον πούλησε ως κομματική οργανωμένη μορφή και ως κυβέρνηση το 2015. Έτσι δεν είναι;
Η πλειοψηφία της Αριστεράς δεν είναι σήμερα αντιεξαρτησιακή/αντιιμπεριαλιστική αλλά είτε του πουλάει ότι το ΝΑΤΟ και η Ρωσία είναι το ίδιο ακριβώς είτε ότι η Ρωσία είναι ο κύριος ιμπεριαλισμός.
Η πλειοψηφία της Αριστεράς σήμερα έχει πολύμορφα πείσει τον λαό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Ότι μόνο μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ υπάρχουν "αριστερές" λύσεις. Αυτή είναι η ουσία ακόμη και αν υπάρχουν ρητορικές για το αντίθετο ( πχ έξοδος από την ΕΕ μόνο.... με εργατική εξουσία κλπ).
Πέραν της άποψης της Υπαρκτής Αριστεράς για τα εθνικά θέματα, που είναι ανύπαρκτα, αμιγώς εθνικιστικά κλπ Είναι μια ευαίσθητη "Αριστερά" της Ενωμένης Δύσης .
Για να μην πάμε στην δικαιωματική Αριστερά που είναι και από τις χειρότερες εκδοχές. Τα λέω πολύ σχηματικά γιατί χρειάζονται βιβλία για να διατυπωθούν πλήρως οι σκέψεις αυτές και χωρίς διευκρινίσεις και αφορμή για παρεξηγήσεις.
Αν δεν είσαι με τα ανοιχτά σύνορα και μάλιστα τελείως είσαι εθνικοφασίστας. Αν δεν θέλεις να κάνεις υποχρεωτικά το εμβόλιο είσαι και ψεκ και παλαβοφασίστας. Αν πηγαίνεις σε μια διαδήλωση με ελληνική σημαία ή και την ανέχεσαι ακόμη, είσαι φασίστας. Αν πιστεύεις ότι η ετεροφυλόφιλη αρρενωπότητα μπορεί να είναι και κάτι καλύτερο ή διαφορετικό από τον βιασμό, την παιδοφιλία ή την γυναικοκτονία, είσαι σεξιστής, φιλοβιαστής, παιδοβιαστής φαλλοκράτης και φασίστας, ακόμη και αν πιστεύεις στα δικαιώματα όλων των φύλων, προσανατολισμών, τάσεων κλπ Αν πιστεύεις ότι το φύλο έχει και έντονα βιολογική και όχι μόνο κοινωνική υπόσταση, όπως πίστευαν και οι κλασσικοί του Μαρξισμού, είσαι καθαρός ρατσιστής και φασίστας.
Όλες αυτές οι παράλογες και εξτρέμ αλλά όχι τυχαίες μομφές του "δικαιωματισμού" απευθύνονται αποκλειστικά σε ανθρώπους εκτός του "λαού";
Μόνο σε αυτούς που μένουν στα ΒΠ και τα ΝΠ; Δεν νομίζω. Αντίθετα, στα ΒΠ ή στα ΝΠ είναι μάλλον επιεικείς αυτές οι απόψεις. Εκεί θάλλει ο "αντιρατσισμός".
Και όμως ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες , ένα τμήμα του πραγματικού "λαού" , απέχει μη ταξικά εκπροσωπούμενο, ένα τμήμα ψηφίζει την Υπαρκτή Αριστερά ή τα κεντροαριστερά σχήματα,με όλη την αθλιότητά τους. Τέλος, ένα άλλο, όχι πια ασήμαντο, επιλέγει την έωλη αλλά όχι χωρίς υλική βάση "ασφάλεια" που του προτείνει η Δεξιά και ο Μητσοτάκης. Ή και η Ακροδεξιά. Εμείς το κρίνουμε από την σκοπιά του 'αναμάρτητου":
Δεδομένου ότι ο"λαός" , όπως υπάρχει, έχει απέναντί του αυτήν την Αριστερά ως παράδειγμα και όχι εκείνη του Λένιν, του Μπερλίνγκουερ ή ακόμη και του Βίλλυ Μπραντ, ρωτάω : είναι κυρίως ο "λαός"που φταίει; Και το ρωτάω κρατώντας την γνώμη μου ότι ο άνθρωποι των λαϊκών τάξεων ακόμη και μέσα στην προσπάθεια επιβίωσής τους δεν είναι "άγιοι",κάνουν και ατοπήματα και έχουν και ατομική και πολιτική ευθύνη για τις επιλογές τους.
Φταίει ,όμως, μόνο ο λαϊκός κόσμος για το ότι φτάσαμε ως εδώ; Αυτοί που χαριεντίζονται διαχρονικά και επί δεκαετίες με την ιδέα ότι είναι ηγέτες ή εκπρόσωποί του τι έκαναν άραγε; Το ερώτημα είναι βεβαίως ρητορικό. Βασικά, καρριέρα έκαναν. Υλική ή συμβολική.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.