Στις συχνές δημοσιεύσεις για την καταδίκη Πλουμπίδη από το ΚΚΕ το 1952, περιέργως, όλοι σχεδόν μένουν στα γεγονότα περί την καταδίκη και ξεχνούν τις απαρχές αυτής της αντιπαράθεσης που έχει τις ρίζες της σε μια ιδεολογική διαμάχη εντός του ΚΚΕ.
Η διαμάχη ξεκινά από τον καιρό της δικτατορίας Μεταξά και ιδιαίτερα μετά την περίφημη πρώτη επιστολή Ζαχαριάδη (31 Οκτωβρίου 1940, δημοσιεύθηκε 2 Νοεμβρίου- Επίσημα κείμενα ΚΚΕ, τ. Ε΄, σ. 16) που καλούσε «στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις δίχως επιφύλαξη».
Η Παλαιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ υπό τον Πλουμπίδη, αντίθετα σε αυτήν την προτροπή ωστόσο, επιμένει στη γραμμή καταγγελίας της δικτατορίας ως αγγλόδουλης και στη θέση του μανιφέστου της 20ης Απριλίου 1940, σύμφωνα με το οποίο υποκινητές του πολέμου ήταν οι Αγγλογάλλοι. Ο παράνομος «Ριζοσπάστης» της υπό τον Πλουμπίδη Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής προχωρούσε ακόμη περισσότερο χαρακτηρίζοντας πλαστή και «χαφιεδίστικο κατασκεύασμα» της δικτατορίας τη δήλωση Ζαχαριάδη (όπ.π., σ. 24) καλώντας το λαό και το στρατό «να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική δικτατορία».
Σε μια ειρωνεία της ιστορίας, η επιστολή Ζαχαριάδη θα αποτελούσε (μαζί με τη διακήρυξη και τα υπομνήματα των κρατουμένων της Ακροναυπλίας- όπ.π., σ. 14) ύψιστο αντιστασιακό τίτλο του κόμματος και βάση για τη σύνδεση του ΚΚΕ με το εθνικό αίσθημα.
Η εσωτερική διχογνωμία στο ΚΚΕ ξεπεράστηκε γρήγορα. Σε αντίθεση με την πρώτη, οι επόμενες δύο επιστολές του Ζαχαριάδη επέκριναν την κυβέρνηση Μεταξά και ταυτίζονταν με την παλαιά Κεντρική Επιτροπή (Πλουμπίδης), που με νέο μανιφέστο στις 7 Δεκεμβρίου 1940 διακήρυσσε ότι «ο πόλεμος ξεκίνησε από τους φιλοπόλεμους Άγγλους πλουτοκράτες» και «δεν έχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας», καλούσε δε αφενός τους στρατιώτες να αρνηθούν να πολεμήσουν πέρα από τα σύνορα και αφετέρου τους εργάτες να σαμποτάρουν τη μεταφορά πολεμοφοδίων και να υπονομεύσουν την παραγωγή των πολεμικών εργοστασίων» (Επίσημα κείμενα, Ε΄, σ. 25).
Τις μέρες της εαρινής ιταλικής επίθεσης και ενώ οι Γερμανοί εισέρχονταν στη Βουλγαρία, η Κ.Ε. του ΚΚΕ (στις 17-3-1941) καλούσε τους στρατιώτες «να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές» που «να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι αντιπάλους και να απαιτήσουν από τ’ άλλο μέρος παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής αντιδικτατορικής κυβέρνησης και μετώπου εθνικής σωτηρίας- ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφώνων με τους Εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση» (Επίσημα Κείμενα, Ε΄, 37).
Θεωρώντας υπεύθυνη για τον πόλεμο την Ελλάδα επειδή με την υποταγή της στους Άγγλους ιμπεριαλιστές δημιούργησε απειλή για τον Άξονα (όπ.π.), το ΚΚΕ καλούσε την εργατική τάξη να συγκροτήσει επιτροπές που «θα παλαίψουν, με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, κωλυσιεργία στην παραγωγή, και οικονομικές και πολιτικές απεργίες (…) να κάνη ό,τι μπορεί για να σταματήση τον πόλεμο που έφερε η αγγλόδουλη σπείρα προκαλώντας την ιταλική εισβολή».
Αυτές ήταν οι θέσεις του Ν. Πλουμπίδη, θέσεις οι οποίες, από την στιγμή που το ΚΚΕ συνδέθηκε μέσω του ΕΑΜ με το εθνικό αντιστασιακό πρόταγμα, ξεχάστηκαν. Η διαφοροποίηση του 1940 δεν ξεχάστηκε όμως. Ο Ζαχαριάδης δεν ξέχασε τον χαφιεδίστικο χαρακτηρισμό και τον ανταπέδωσε, πολύ πιο άγρια. Δεν ξέχασε όμως και η ΕΣΣΔ που λίγα χρόνια μετά έστειλε τον ηγέτη του ΚΚΕ στην εξορία και στο θάνατο.
Τη συνέχεια την γνωρίζετε. Η ιστοριογραφική μυθολογία της δεξιάς και της αριστεράς φιλοτέχνησε τις εικόνες του καλού Πλουμπίδη και του κακού Ζαχαριάδη.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.