ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΎΝΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ και η Επίθεση εναντίον των ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: Αναγνωστήριο τεκμηρίων

του Γ. Μαυρογιωργου

Μέλη "Παρέας" από συγκεκριμένους "επιφανείς" ιστορικούς αυτοσχεδιάζουν και,κατά τα πρότυπα της "Δημόσιας ιστορίας", ως ερασιτέχνες/εμπειροτέχνες επιχειρούν να συγκροτήσουν μια "Δημόσια Παιδαγωγική" νεοφιλελεύθερης έμπνευσης με άξονα μια ατεκμηρίωτη ιστορικά επίθεση εναντίον των εκπαιδευτικών και της άρνησής τους δήθεν να δεχτούν τις φαντασιώσεις μιας "επινοητικής εκπαίδευσης".Έχουν ξεπεραστεί, κατά τη γνώμη τους, οι παραδοσιακές αναπαραγωγικές και κατανεμητικές της λειτουργίες("Οι μεν λένε ότι η εκπαίδευση δεν παράγει τους κατάλληλους για την αγορά, οι δε απαντούν ότι αυτούς τους εξειδικευμένους που βγάζει δεν μπορεί να τους απορροφήσει η αγορά"), οπότε ζητείται επινόηση!

Αν και είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι σημαντικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ήταν πολιτικές που ικανοποιούσαν "πάγια" αιτήματα των εκπαιδευτικών, μετά από πολύχρονους αγώνες και διεκδικήσεις, ο τέως πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου για την Παιδεία, με αφορμή την απόρριψη εκ μέρους της ΟΛΜΕ των προτάσεων για μια "επινοητική εκπαίδευση" νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, ανιστόρητα υποστηρίζει:«Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την απόφαση της ΟΛΜΕ για το «Πόρισμα Λιάκου», αν δεν πάρει υπόψη του τη στάση του συνδικάτου απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις, από την μεταπολίτευση και έπειτα. Δυο βιβλία είναι διαφωτιστικά για να καταλάβουμε το πρόβλημα: Δημήτρης Σκλαβενίτης, Κάτσε καλά Γεράσιμε! (2016) και του Γεράσιμου Αρσένη, Γιατί δεν κάθισα καλά! (2015). Είναι εντυπωσιακό ότι ο λόγος των συνδικαλιστών δεν παρεκκλίνει ούτε κεραίας επί τέσσερις δεκαετίες. Σταθερότητα ή στασιμότητα; Άλλωστε το γράφει η ανακοίνωση: «να υπερασπίσουμε τις ΠΑΓΙΕΣ θέσεις του κλάδου». Προπαντός Πάγιες (και η Ιεραρχία για τα θρησκευτικά σε Πάγιες θέσεις βασίζεται), και προ-παντός ο «κλάδος»». Είναι ακαδημαικά ανεπίτρεπτο να συνδέει κανείς,στη συγκεκριμένη συγκυρία,τις πάγιες θέσεις της Εκκλησίας για τα θρησκευτικά και την προσευχή, με τους αγώνες εκπαιδευτικών για την εμβάθυνση της δημοκρατίας,της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας στην άσκηση του έργου τους.

Το ίδιο και η εκτίμηση/πρότασή του:«Η υλοποίηση της μεταρρύθμισης είναι προφανές ότι θα εξαρτηθεί από το κατά πόσον θα την υποστηρίξει το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων. Εκτιμάται ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα ανταποκριθεί θετικά και θα αγκαλιάσει τη νέα δομή. Προφανώς θα δοθεί και η δυνατότητα σε όσους είτε δεν μπορούν είτε δεν επιθυμούν να ενταχθούν στο νέο πλαίσιο να μεταταγούν σε άλλες υπηρεσίες, εκτός σχολικής τάξης.[…] Η θέσπιση κινήτρων θα έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα στην κάμψη των αντιστάσεων. Εναλλακτική λύση είναι η στρατολόγηση νέου δυναμικού –αποφοίτων των πανεπιστημίων κατά την τελευταία πενταετία, µε φρέσκιες γνώσεις, όρεξη για δουλειά και δυνατότητα διαμόρφωσης νέων επαγγελματικών συνηθειών (habitus)»!!!

Πρόκειται για μια εκδοχή των πολιτικών Μητσοτάκη περί απολύσεων στο σχολείο. Στο κάτω-κάτω, ένα μέλος Επιτροπής ήταν. Ποιος του ζήτησε να κάνει κυβερνητική πρόταση!

Γνωρίζουμε ότι:

1. Το όποιο έργο της Επιτροπής διαλόγου έχει ολοκληρωθεί στις 30.5.2016. Ο τέως πρόεδρος πήγε για μπάνια. Τώρα, όπως μας πληροφορεί, βρίσκεται στη Βερόνα, τον τόπο του ΄ερωτα "Ρωμαίου και Ιουλιέτας". Ποιος τον εξουσιοδοτεί ώστε να οικειοποιείται ως "πόρισμα του Προέδρου"το Πόρισμα του Διαλόγου και να παρεμβαίνει κάθε τόσο, με τόσο προκλητικό τρόπο, στη σχέση των εκπαιδευτικών με το κόμμα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στην υπόθεση άσκησης της εκπαιδευτικής πολιτικής; Είναι "κρυφός" υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;

2. Με ποια εξουσία, παροπλίζει και βάζει στο περιθώριο, θεσμοθετημένες δομές: το ΙΕΠ, τη Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής και το ΕΣΥΠ; Γιατί αυτές σιωπούν;

3. Ένας ιστορικός που διεκδικεί τον τίτλο του διακεκριμένου δεν ασχολείται με ζητήματα που δε γνωρίζει. Πρόσφατα πρόσεξα τις επισημάνσεις του ιστορικού που έγραφε "H Ιστορία των ιστορικών και η δημόσια Ιστορία είναι διαφορετικές προσεγγίσεις στο παρελθόν...Ιδιαίτερα στην Ελλάδα που καραδοκούν διάφορες συμμορίες παρα-ιστορίας, έτοιμες να σκυλεύσουν το παρελθόν για να διασύρουν πρόσωπα και πολιτικές απόψεις στο παρόν"! Λέω να το επικαλεστούμε την περίπτωση της "Δημόσιας Παιδαγωγικής" που αξιοποιείται από επιτήδειους για να πλήξουν την υπόληψη συλλογικών υποκειμένων όπως είναι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών.

4. Έχω τη γνώμη ότι ο τέως πρόεδρος έχει παρασυρθεί τόσο πολύ που κοντεύει να ξεχάσει τις εκκρεμότητες που έχει στο καθαυτό έργο ως ιστορικός. 'Εχει εγκαταλείψει ανυπεράσπιστη τη "μετα-ποίηση"/μεταγραφή της ιστορίας που μας έχει δώσει. Γνωρίζω πως το 2007 έγραψε το βιβλίο "Πώς το παρελθόν γίνεται ιστορία;"(σελίδες 306). Δύο χρόνια μετά (2009), πανεπιστημιακός του έκανε τιμητική "ιστορικοκριτική ανάλυση"και του αφιέρωσε βιβλίο 370 σελίδων, με τίτλο "Πώς η Ιστορία γίνεται Παρελθόν;". Είμαστε στο 2016 και δεν αξιώθηκε ακόμη να κάνει δημόσιο ακαδημαικό διάλογο μαζί του! Ποιος είναι ο συγκεκριμένος τύπος διανοούμενου που σιωπά μπροστά στην ακαδημαική κριτική;Δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Υπάρχουν κι άλλες εκκρεμότητες "σιωπής" που μας έχει αφήσει και με άλλα βιβλία του. Λες και είναι ¨ορφανά" και απροστάτευτα!

5. Το σημαντικότερο πολιτικό ερώτημα που τελικά προκύπτει είναι τούτο: Γιατί η Αριστερά χρειάστηκε να επιστρατεύσει ακαδημαικό για να μας κάνει μαθήματα "Δημόσιας Νεοφιλελεύθερης Παιδαγωγικής" σε μια δύσκολη ιστορική συγκυρία, όπου οι εξωχώριοι δανειστές και εγχώριοι τοποτηρητές έπαιζαν το παιγνίδι της "αριστερής παρένθεσης": Ποιος θα πληρώσει το κόστος της παραπέρα ρήξης των όποιων σχέσεων των εκπαιδευτικών με το κόμμα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Εν τέλει, πώς συνδέεται η πολιτική απόφαση του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ή οι θέσεις που εμπριέχονται στη "Μαύρη Βίβλο" των μνημονιακών εκπαιδευτικών πολιτικών (το Γενάρη του 2015. Βλ. πιο κάτω,σελ. 27 κ.ε.)), με τις απόψεις που κάθε τόσο εκφράζει δημόσια ο διακεκριμένος ιστορικός;

Ποιος θα του κόψει το βήχα ή τη φόρα που έχει πάρει, πριν είναι αργά;

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com