ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ

Κείμενο δημοσιευμένο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Διευθυντές πολυεθνικών, κυβερνήτες πλούσιων χωρών και οπαδοί του οικονομικού φιλελευθερισμού κατάλαβαν γρήγορα ότι έπρεπε να συννενοηθούν αν ήθελαν να επιβάλουν την άποψή τους για τον κόσμο. Από τον Ιούλιο του 1973, σε έναν κόσμο που τότε ήταν διπολικός, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ δημιουργεί την Τριμερή Επιτροπή, η οποία θα αποτελέσει το σημείο εκκίνησης του σύγχρονου ιδεολογικού πολέμου. 

Λιγότερο ανοιχτή στα μέσα ενημέρωσης από το Φόρουμ του Νταβός, παραμένει πολύ δραστήρια, μέσα από ένα δίκτυο επιρροών με πολλαπλές διακλαδώσεις. Πριν από τριάντα χρόνια, τον Ιούλιο του 1973, με πρωτοβουλία του Ντέβιντ Ροκφέλερ, μιας σημαντικής προσωπικότητας του αμερικανικού καπιταλισμού, γεννήθηκε η Τριμερής Επιτροπή.  Κέντρο της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αυτή η λέσχη των μεγάλων ηγετών, η οποία ήταν ιδιαίτερα κλειστή αλλά πάντοτε δραστήρια, προκάλεσε πολλές διαμάχες, κυρίως στην αρχή της δημιουργίας της. Η Επιτροπή επιδιώκει τότε να γίνει ένα ιδιωτικό όργανο διαβούλευσης και προσανατολισμού της διεθνούς πολιτικής των χωρών της Τριάδας (Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρώπη, Ιαπωνία). Η ιδρυτική χάρτα της συνοψίζει: 

«Εστιάζοντας στην ανάλυση των σημαντικών διακυβευμάτων με τα οποία είναι αντιμέτωπες η Βόρεια Αμερική, η Δυτική Ευρώπη και η Ιαπωνία, η Επιτροπή προσπαθεί να αναπτύξει πρακτικές προτάσεις για μια κοινή δράση. Τα μέλη της Επιτροπής είναι πάνω από 200 διακεκριμένοι πολίτες που προέρχονται από τις τρεις περιοχές και δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς». 

Προστατευόμενος χώρος 

Η δημιουργία αυτού του αδιαφανούς οργανισμού, όπου συναντιούνται πίσω από κλειστές πόρτες και προστατευμένοι από κάθε δημοσιογραφικό έλεγχο διευθυντές πολυεθνικών, τραπεζίτες, πολιτικοί άντρες, ειδικοί της διεθνούς πολιτικής ή ακόμα και πανεπιστημιακοί, συμπίπτει εκείνη τη στιγμή με μία περίοδο αβεβαιότητας και αναταραχής στην παγκόσμια πολιτική. Ο έλεγχος της διεθνούς οικονομίας μοιάζει να ξεφεύγει από τις ελίτ των πλούσιων χωρών, οι δυνάμεις της αριστεράς εμφανίζονται όλο και πιο δραστήριες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, και η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση των οικονομικών διακυβευμάτων απαιτεί μια στενότερη συνεργασία ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Η Τριμερής θα επιβληθεί γρήγορα ως ένα από τα κύρια εργαλεία αυτής της διαβούλευσης, η οποία ενδιαφέρεται να προστατεύσει τα συμφέροντα των πολυεθνικών και ταυτόχρονα να «διαφωτίσει» με τις αναλύσεις της τις αποφάσεις των πολιτικών ηγετών. Σαν τους βασιλιάδες-φιλοσόφους της πλατωνικής πολιτείας, που στοχάζονται τον κόσμο των ιδεών για να εμφυσήσουν την υπερβατική σοφία τους στη διαχείριση των επίγειων υποθέσεων, η ελίτ που συγκεντρώνεται στους κόλπους αυτού του οργανισμού, ο οποίος είναι ελάχιστα δημοκρατικός – και για τον οποίο η δημοκρατία ανησυχεί από τη στιγμή που άλλοτε σιωπηλές ομάδες αναμειγνύονται σ’αυτόν- θα αναλάβει να ορίσει τα κριτήρια μιας διεθνούς «καλής διακυβέρνησης». Προωθεί ένα πλατωνικό ιδανικό τάξης και επιτήρησης, το οποίο εξασφαλίζεται από μια προνομιούχα τάξη τεχνοκρατών που θέτει την πραγματογνωμοσύνη της και την εμπειρία της πάνω από τις κοσμικές διεκδικήσεις των απλών πολιτών: 

«Ένας προστατευμένος χώρος, η Τριμερής Πολιτεία, όπου η τέχνη είναι νόμος. Και, εγκατεστημένοι στην κορυφή, οι φρουροί επιβλέπουν, επιτηρούν. Η προσφυγή στη πραγματογνωμοσύνη δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά προσφέρει τη δυνατότητα να τεθεί η κοινωνία απέναντι στον ίδιο τον ευατό της. Η καλύτερη ζωή δεν προέρχεται παρά από τους βέλτιστους οι οποίοι, από το εμπνευσμένο βάθρο τους, διαμορφώνουν κριτήρια για να τα μεταβιβάσουν προς τα κάτω» σχολιάζει ο Ζιλμπέρ Λαροσέλ. 

Στους κόλπους αυτής της ολιγαρχίας της διεθνούς πολιτικής, της οποίας οι ετήσιες συνεδριάσεις διεξάγονται σε διάφορες πόλεις της Τριάδας, τα θέματα συζητιούνται με μια διακριτικότητα την οποία κανένα μέσο ενημέρωσης δεν μοιάζει πλέον να θέλει να διαταράξει. Κάθε ζήτημα αποτελεί το αντικείμενο ετήσιων εκθέσεων (The Trialogue) και θεματικών εργασιών (Triangle Papers), που συντάσσονται από ομάδες Αμερικανών, Ευρωπαίων και Γιαπωνέζων ειδικών, οι οποίοι είναι επιλεγμένοι ένας προς έναν. Αυτά τα δημόσια έγγραφα, που κυκλοφορούν σε τακτική βάση εδώ και τριάντα χρόνια, εκφράζουν το ενδιαφέρον της Τριμερούς για παγκόσμια προβλήματα που θεωρούνται ότι υπερβαίνουν τις εθνικές κυριαρχίες και απαιτούν την παρέμβαση των πλούσιων χωρών: μεταρρύθμιση των διεθνών οργανισμών, παγκοσμιοποίηση των αγορών, περιβάλλον, διεθνής οικονομία, φιλελευθεροποίηση των οικονομιών, αποκέντρωση των ανταλλαγών, σχέσεις Ανατολής-Δύσης (κυριώς στην αρχή), χρέος των φτωχών χωρών κ.λ.π. 

Οι τρεις ιδέες 

Οι παρεμβάσεις αρθρώνονται γύρω από μερικές θεμελιώδεις ιδέες οι οποίες σε μεγάλο βαθμό έχουν αντικαταστήσει την πολιτική. 

Η πρώτη είναι η ανάγκη για μια «νέα διεθνή τάξη». Το εθνικό πλαίσιο φέρεται να είναι πολύ περιορισμένο για να αντιμετωπίσει μεγάλα παγκόσμια διακυβεύματα των οποίων η "πολυπλοκότητα" και η "αλληλεξάρτηση" επαναβεβαιώνονται συνεχώς. Μια τέτοια ανάλυση δικαιολογεί και νομιμοποιεί τις δραστηριότητες της Επιτροπής, η οποία είναι προνομιακό παρατηρητήριο και ταυτόχρονα εργολάβος αυτής της νέας διεθνούς αρχιτεκτονικής. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 προσέφεραν μια νέα ευκαιρία για να επαναδιατυπωθεί, στη συνάντηση της Ουάσιγκτον τον Απρίλιο του 2002, η ανάγκη για τη «διεθνή τάξη» και την «παγκόσμια απάντηση», για τις οποίες οι μεγαλύτεροι ηγέτες του πλανήτη καλούνται να συνεργαστούν κάτω από την αμερικανική καθοδήγηση. Σ’αυτή την ετήσια συνεδρίαση της Τριμερούς, παρόντες ήταν οι Κόλιν Πάουελ (αμερικανός υπουργός εξωτερικών), Ντόναλντ Ράμσφελντ (υπουργός άμυνας), Ρίτσαρντ Τσένι (αντιπρόεδρος) και Άλαν Γκρίνσπαν (πρόεδρος της ομοσπονδιακής τράπεζας). 

Η δεύτερη θεμελιώδεις ιδέα, που απορρέει από την πρώτη, είναι ο εποπτικός ρόλος των χωρών της Τριάδας, ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών, στη μεταρρύθμιση του διεθνούς συστήματος. Οι πλούσιες χώρες καλούνται να εκφραστούν ενιαία και να ενώσουν τις προσπάθειές τους σε μια αποστολή που έχει στόχο να προωθήσει τη «σταθερότητα» του πλανήτη χάρη στην εξάπλωση του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες είναι το «ζωτικό κέντρο» της οικονομίας, του χρήματος και της τεχνολογίας. Οι άλλες χώρες πρέπει να ενσωματώσουν αυτό το κέντρο κάνοντας δεκτή την ηγεμονία που έχει αποκτήσει. Η αμερικάνικη μονομέρεια μοιάζει ωστόσο να έχει σε δοκιμασία τη συνοχή των χωρών της τριάδας. Οι διαφωνίες τους εκφράζονται στις συζητήσεις της Επιτροπής. Έτσι , στην ομιλία του στις 6 Απριλίου 2002, κατά την συνεδρίαση που αναφέρθηκε παραπάνω, ο Κόλιν Πάουελ υπερασπίστηκε την αμερικάνικη θέση όσον αφορά τα κύρια σημεία διαφωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο: άρνηση υπογραφής των συμφωνιών του Κιότο, αντίθεση στη δημιουργία ενός διεθνούς ποινικού δικαστηρίου, ανάλυση του «άξονα του κακού», αμερικάνικη επέμβαση σρο Ιράκ, στήριξη ισραηλινής πολιτικής κ.λ.π. «Δημοκρατικές» υπερβολές Η ηγεμονία των φιλελεύθερων δημοκρατιών ενισχύει την πίστη στις αρετές της παγκοσμιοποίησης των οικονομιών η οποία εκφράζεται στο λόγο της Τριμερούς. Η χρηματοοικονομική παγκοσμιοποίηση και η ανάπτυξη των διεθνών ανταλλαγών φέρονται να εξυπηρετούν την πρόοδο και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της πλειονότητας των λαών. Όμως, προϋποθέτουν την αμφισβήτηση των εθνικών κυριαρχιών και την κατάργηση των προστατευτικών μέτρων. Αυτό το νεοφιλελεύθερο πιστεύω είναι συχνά στο κέντρο των συζητήσεων. Στην ετήσια συνάντηση του Απριλίου 2003 στη Σεούλ, συζητήθηκε κυρίως η οικονομική ολοκλήρωση των χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας και η συμμετοχή της Κίνας στη δυναμική της παγκοσμιοποίησης. Οι συνεδριάσεις των δύο προηγούμενων χρόνων έδωσαν την ευκαιρία στο γενικό διευθυντή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), Μάικ Μουρ, να υποστηρίξει με ζήλο τις αρετές του ελεύθερου εμπορίου. Αφού συκοφάντησε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, ο Μουρ δήλωνε ακόμη ότι είναι «επιτακτικό να υπενθυμίζουμε ξανά και ξανά τις συντριπτικές αποδείξεις που επιβεβαιώνουν ότι το διεθνές εμπόριο ενισχύει την οικονομική ανάπτυξη». 

Ο μονόλογος του Διευθυντή του ΠΟΕ κατά των ομάδων που διεκδικούν μια άλλη παγκοσμιοποίηση –τα μέλη των οποίων χαρακτηρίζονται «e-χίπις»- υπογραμμίζει το τρίτο θεμελιώδες χαρακτηριστικό της Τριμερούς: την απέχθεια της για τα λαϊκά κινήματα. Αυτή είχε εκφραστεί στην περίφημη έκθεση της επιτροπής για τη διακυβέρνηση των δημοκρατιών, η οποία είχε συνταχθεί από τους Μισέλ Κροζιέ, Σάμουελ Χάντινγκτον και Τζότζι Ουατανούκι. Από το 1975, το κείμενο κατήγειλε τις «υπερβολές της δημοκρατίας», οι οποίες στα μάτια των συγγραφέων εκφράζονταν μέσα από τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εκείνης της εποχής. Αυτές που, όπως σήμερα κατά κάποιο τρόπο, αμφισβητούσαν την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών (το ρόλο της CIA στο χιλιανό πραξικόπημα, τον πόλεμο του Βιετνάμ κ.λ.π.) και διεκδικούσαν την αναγνώριση νέων κοινωνικών δικαιωμάτων. Η έκθεση προκάλεσε τότε πολλά οργισμένα σχόλια, τα οποία έστρεψαν τα πυρά τους προς την κυβέρνηση των Δημοκρατικών του προέδρου Τζέιμς Κάρτερ, ο οποίος ήταν μέλος της Τριμερούς (όπως αργότερα, ο πρόεδρος Κλίντον). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, το ενδιαφέρον του τύπου γι’αυτό το είδος οργανισμού μοιάζει να στρέφεται περισσότερο σε συναντήσεις λιγότερο κλειστές και, κυρίως, πιο ανοιχτές στη δημοσιογραφική κάλυψη, όπως το φόρουμ του Νταβός. Η σημασία των διακυβευμάτων που συζητιούνται στους κόλπους της Τριμερούς και το επίπεδο αυτών που έχουν συμμετάσχει στις συνεδριάσεις της τα τελευταία χρόνια υπογραμμίζουν ωστόσο τη διαρκή επιρροή της. Χωρίς να αποτελεί ένα «παλαιό μυθικό φίδι» το οποίο θα εμφανιστεί προκαλώντας τον ενθουσιασμό μερικών οπαδών του εσωτερισμού και της «θεωρίας της συνωμοσίας», η Τριμερής Επιτροπή είναι ένας καλά εδραιωμένος οργανισμός, του οποίου η διακριτικότητα διευκολύνει τη συμπαιγνία πολιτικών υπευθύνων και μεγάλων επιχειρήσεων. «Ελπίζω πραγματικά οι απόψεις που διατυπώνονται από αυτούς τους έμπειρους ανθρώπους να έχουν μια αληθινή επίδραση στη διεθνή πολιτική !» διευκρίνισε ένας Καναδός πρώην υπουργός ο οποίος έχει συμμετάσχει σε πολλές εργασίες της Τριμερούς Επιτροπής. Απηχούσε έτσι τα λόγια του ιδρυτή, Ντέιβιντ Ροκφέλερ: «Μερικές φορές, οι ιδέες που προωθούνται από τις εκθέσεις της Τριμερούς Επιτροπής έχουν γίνει επίσημες πολιτικές. Οι συστάσεις της υποβάλλονταν πάντοτε σε σοβαρή συζήτηση έξω από τον κύκλο μας και έπαιζαν ρόλο στις σκέψεις των κυβερνήσεων και τη διαμόρφωση των αποψεών τους». 

Ισχυρό πιόνι

Έτσι διαγράφεται το νήμα μιας εξουσίας διάχυτης, αδιαφανούς, σχεδόν αδιόρατης, η οποία υφαίνει τον ιστό της μέσα από κλειστές λέσχες και διεθνείς συναντήσεις, από τις οποίες το φόρουμ του Νταβός αποτελεί την πιο εντυπωσιακή έκφραση. Σ’αυτούς τους χώρους συναντήσεων, ανταλλαγών, μυστικών διαπραγματεύσεων περιφέρονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές, διαμορφώνονται οι αναλύσεις και οι δεσμεύσεις οι οποίες συχνά προηγούνται των μεγάλων αποφάσεων. Η Τριμερής Επιτροπή είναι ένα από τα πιόνια σ’αυτό το πολύμορφο σκάκι. Εδραιώνοντας τη συμμαχία της εξουσίας των πολυεθνικών, του χρήματος και της πολιτικής, χάρη σ’ένα δίκτυο επιρροών του οποίου οι διακλαδώσεις απλώνονται στους κύριους τομείς της κοινωνίας.

ΠΗΓΗ:https://athens.indymedia.org

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com