Το Militaire.gr αναδημοσιεύει την συνέντευξη της κυρίας Πέπης Ρηγοπούλου. Μιλά σπάνια για εκείνη τη νύχτα. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της συνέντευξης, γιατί θεωρούμε ότι τα όσα λέει είναι το καλύτερο αντίδοτο σ΄ όσους με αδυσώπητη λύσσα προσπαθούν χρόνια τώρα να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο. Την μοναδική ανόθευτη πράξη αντίστασης από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Το κείμενο της συνέντευξης:
Την ώρα που το άρμα μάχης έριχνε την πύλη του Πολυτεχνείου ήταν εκεί. Αποφεύγει να εμφανίζεται συχνά, μιλά και γράφει σπάνια για εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθεί την προσπάθεια απαξίωσης του μηνύματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου… Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών το κορίτσι σύμβολο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου,βρισκόταν πάνω στη σιδερένια πόρτα κατά την εισβολή του άρματος μάχης. Αρνείται ακόμη και αυτόν τον χαρακτηρισμό. Δεν θέλει να αναφέρεται ως ένα από τα πρόσωπα σύμβολα της εξέγερσης. Της είναι υπεραρκετό ότι συμμετείχε…
Η κυρία Πέπη Ρηγοπούλου, μιλά στο Militaire.gr λέγοντας πολλές αλήθειες για εκείνη τη νύχτα, για την προσπάθεια απαξίωσης της εξέγερσης αλλά και την “αγιοποίησή” της. Μιλά και για το σύνθημα “αδέλφια μας στρατιώτες” που εκείνη τη νύχτα ακούστηκε πολλές φορές από τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών: “…για μένα αδέρφια μας ήταν και είναι επίσης όσοι στρατιώτες και άλλοι στρατιωτικοί αγωνίστηκαν κατά της χούντας, όσοι μετείχαν στο κίνημα του ναυτικού, ο αγαπημένος Σπύρος Μουστακλής και πολλοί άλλοι. Και ακόμα τα παιδιά μας, που σήμερα, στην ταραγμένη περιοχή μας, φυλάνε την Ελλάδα”, λέει.
Η νύχτα του Πολυτεχνείου, είναι ίσως η τελευταία μαζική πράξη αντίστασης που έχουμε να επιδείξουμε, στην σύγχρονη ιστορία μας. Κι όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια γίνεται συστηματική προσπάθεια να απαξιωθεί και το γεγονός αλλά και το μήνυμα που εκπέμπει. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 αποτελεί μείζον παράδειγμα μαζικής αντίστασης του λαού μας. Σε καμία όμως περίπτωση το τελευταίο. Οι κίνηση «οι γυναίκες επιστρέφουν» στην Κύπρο, και στα πρόσφατα μνημονιακά χρόνια οι μεγάλες διαδηλώσεις του Μάη του 10, του Ιουνίου του 11, του Φλεβάρη του 12 ή ακόμα όσο έγιναν με τους ανθρώπους στην πλατεία Συντάγματος που λοιδορήθηκαν από τους δήθεν σοβαρά πολιτικά σκεπτόμενους, είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Τα άνθη της ανυπακοής δεν μαραίνονται ποτέ, ακόμα κι αν φαίνονται για λίγο διστακτικά, μοιάζουν παραιτημένα, μαζεύουν τα ταπεινά τους πέταλα, κλείνονται στον χειμώνα τους. Κανένας χειμώνας όμως δεν είναι απέραντος.
Τι συνέβη και τι πιστεύουμε σήμερα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Κάθε ιστορικό γεγονός, μικρότερο ή μεγαλύτερο, γίνεται αντικείμενο επανεξέτασης ή και αναθεώρησης. Η δεύτερη αυτή διαδικασία είναι πολύ της μόδας και στην χώρα μας. Η επανάσταση του 21, η μικρασιατική καταστροφή, και άλλα γεγονότα τοποθετούνται από μερίδα ειδικών και μη στον αστερισμό της αναθεώρησης με τέτοια εμμονή και βαναυσότητα που να δημιουργούν σκέψεις για τα κίνητρα. Διαβάζουμε δημοσιεύματα όπου κάποιοι μιλούν θετικά για αλλαγή της εθνικής συνείδησης μας λες και η εθνική συνείδηση είναι κάτι που μπορείς να ξεριζώσεις με απλές και γρήγορες κινήσεις, το πολύ σε βάθος εικοσαετίας. Κομμάτι αυτής της εθνικής συνείδησης που βάλλεται, κυρίως σε όσα κράτη δεν είναι κυρίαρχα, είναι και η αντίσταση των ανθρώπων απέναντι στην βία που τους επιβάλλεται.
Η Χούντα του 67 δεν είχε κανένα λόγο να επιβληθεί στον ελληνικό λαό. Έναν λαό που προσπαθούσε να συνέλθει από ένα διχαστικό παρελθόν δεν του επιβάλλεις άλλον ένα διχασμό, παρά μόνο γιατί τον θέλεις μαζί με τους ισχυρούς υποβολείς σου υπόδουλο και έρμαιο στις ορέξεις τους και τα σχέδια τους. Η παρανομία της Χούντας πληρώθηκε ακριβά και μάλιστα εθνικά, στο πεδίο δηλαδή εκείνο που δήθεν επιζητούσε την νομιμοποίησή της. Μιλώ για το πραξικόπημα, την εισβολή και την κατοχή στην Κύπρο και για την αυξανόμενη απειλή στο Αιγαίο και αλλού.Στο γενικότερο λοιπόν πλαίσιο αναθεώρησης της ιστορίας θα ήταν παράδοξο να μην παρασυρθούν τα πάντα, και η εξέγερση του 73 ανάμεσα τους. Ιδιαίτερα τα τελευταία οκτώ χρόνια ενός Γολγοθά που περνάμε χωρίς να ξέρουμε ακριβώς το πώς και το γιατί, χωρίς να έχουμε αποκτήσει μία σαφή αντίληψη για τους λόγους που η εικόνα μας έχει διεθνώς αλλά κυρίως μύχια τσαλακωθεί, και που γι αυτό καταφεύγουμε στο να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί κατά βάθος να είμαστε αυτοκατηγορούμενοι. Στον Γολγοθά αυτόν κυρίως επενδύουν αυτοί που με όποιο τρόπο συνδέονταν με την Χούντα. Αυτοί που αναθεωρούν το γεγονός ριζικά: «Τι συνέβη τότε, σου λένε; Τίποτα απολύτως. Θύματα; Μα αυτά ήταν έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου». Και επί πλέον ότι η εξέγερση είναι υπόλογη κατ’ αυτούς «για όλα τα δεινά της χώρας και του ελληνισμού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.