Η αντίσταση της μνήμης. Της Πέπης Ρηγοπούλου

Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς

Τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες

Άμωμοι εσείς αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος

Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν

«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε

Κ. Καβάφης

Πλαστογραφία και τερατογένεση. Ανάμεσα σε αυτό το εφιαλτικό δίπολο κινείται κάθε ιστορικός αναθεωρητισμός, είτε διαγράφει γενοκτονίες, των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων ή όποιων άλλων, είτε σπιλώνει εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η εξελισσόμενη καμπάνια σπίλωσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους νεοναζιστές δεν εκφεύγει από τα όρια αυτού του διπόλου, ανοίγει όμως νέες, εφιαλτικές προοπτικές.

Δεν πρόκειται απλώς για την προσπάθεια να βγει “λάδι” η Χούντα. Να διαγραφούν μαζί με το Πολυτεχνείο η Μπουμπουλίνας, το ΕΑΤ/ΕΣΑ και τα ξερονήσια, ο χαφιεδισμός και το κιτς των δικτατόρων, η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η γελοία γενική επιστράτευση ενός γυμνού στρατού, η συνενοχή στην απολέμητη απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια το 1974. Είναι κάτι περισσότερο:

Με όχημα και προσωπείο τη συκοφάντηση και τη διαγραφή του Πολυτεχνείου επιχειρείται να πλαστογραφηθεί ολόκληρη η αντιχουντική αντίσταση. Και πέρα από αυτήν να ακυρωθεί κάθε Αντίσταση, αρχίζοντας από το παλλαϊκό κίνημα που αμφισβήτησε την Κατοχή της χώρας από τον Άξονα, ταπείνωσε ναζιστές και φασίστες λευτερώνοντας τη μισή Ελλάδα. Και, βέβαια, οι προθέσεις μιας τέτοιας συκοφαντικής καμπάνιας ελάχιστη σχέση έχουν με την Ιστορία.

Στόχος των πλαστογράφων δεν είναι το χθες, αλλά το σήμερα. Από τη στιγμή που συλλάβουμε αυτή την αλήθεια γίνεται κατανοητό ότι η ρητορική των νεοναζί είναι μια φενάκη που κρύβεται πίσω από κινήσεις αλληλεγγύης σε έναν χειμαζόμενο λαό και ότι ο ρόλος τους όχι μόνον δεν είναι ανατρεπτικός, αλλά αντιθέτως απόλυτα συστημικός,προετοιμάζοντας μια χούντα που -ενδεχομένως- θα έχει λιγότερη ανάγκη από τανκς και περισσότερη από ξεπουλημένα μίντια.

Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου ξένο προς τις βλέψεις του διεθνούς και ελληνικού συστήματος που έχει πνίξει τη χώρα. Αντιθέτως. Στόχος του νεοφιλελευθερισμού, που έκανε τα πρώτα σημαδιακά του βήματα στη Χιλή του Πινοτσέτ, ήταν και είναι η δημοκρατία. Το νεοφιλελεύθερο «πείραμα Ελλάδα» είναι και πείραμα θανάτωσης της δημοκρατίας, και το πείραμα αυτό μπορεί να ξεκίνησε σε έναν τόπο, τον δικό μας, αλλά έχει πανευρωπαϊκές και οικουμενικές φιλοδοξίες.

Για να τσακίσεις όμως τη δημοκρατία, πρέπει να τσακίσεις το φρόνημα, να ενοχοποιήσεις και να ταπεινώσεις τους πολίτες που θέλεις να μετατρέψεις σε υπηκόους. Αυτό επιχείρησε και επιχειρεί η ρατσιστική καμπάνια εναντίον των Ελλήνων, όπως εκφράστηκε από τα διάφορα “Focus” στη Γερμανία και αλλού. Και σε αυτό συμβάλλει η καμπάνια που έχουν σήμερα εξαπολύσει ενάντια στις αγωνιστικές μνήμες και τελικά ενάντια στην ηθική και πολιτική ραχοκοκαλιά του λαού μας οι νεοναζιστές. Οι οποίοι, ας θυμηθούμε, ξέχασαν προσφάτως όλο τους τον τσαμπουκά τη μέρα που η καγκελάριος τού εν εκκολάψει τετάρτου Ράιχ κατέφθασε για να επιθεωρήσει τα κατεχόμενα εδάφη.

Τα σχέδια διάλυσης και κατοχής της χώρας και ουσιαστικής κατάργησης της δημοκρατίας πρέπει να ακυρωθούν. Και για τον λόγο αυτόν απαιτείται να ωριμάσουμε και να αναστοχαστούμε το παρελθόν και το παρόν μας. Είναι σημαδιακό ότι αυτοί που έκαναν την πολυτεχνειολογία όχημα για την αναρρίχησή τους κηρύσσουν σήμερα το τέλος της μεταπολίτευσης. Και όχι άδικα. Πολυτεχνείο και αντίσταση κατά της χούντας ήταν πάντα για τους αναρριχητές κάθε χρώματος και αρώματος ξένα, στην ουσία, βάρη που προσκυνούσαν από ανάγκη διότι τα εκμεταλλεύονταν, αλλά, στην ουσία, τα μισούσαν και τα πολεμούσαν.

Η φενάκη της θολής μεταπολίτευσης έθρεψε τη μνημονιακή υποτέλεια και τη νεοναζιστική βαρβαρότητα. Η συναισθηματική πανούκλα και το κιτς της αντιστασιολογίας βρήκαν την εκτρωματική τους επανάληψη στις σημερινές αντιδημοκρατικές ρητορικές. Όμως αυτό δεν μπορεί να μας κάνει να λησμονούμε ότι οι κύριοι που μας έφεραν ώς εδώ, εν ονόματι δήθεν των αγώνων τους, μιλώντας αδιάντροπα για το αίμα των άλλων, είχαν μηδενική ή μικρή μόνο σχέση με τους αγώνες αυτούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που έπραξαν και πλήρωσαν δεν εξαργύρωσε, δεν καπηλεύθηκε. Κράτησε τις μνήμες, την ταυτότητά της και μετέτρεψε το βίωμα σε καθημερινή, συνήθως αθόρυβη, μη προβεβλημένη, μη «αναγνωρίσιμη», όπως λένε τα χαζοκούτια, πράξη. Αυτή τη μνήμη, αυτήν την ταυτότητα είναι ανάγκη να την κρατήσουμε ζωντανή. Αυτή είναι η πιο μεγάλη επανάσταση.

Πηγή: avgi.gr, http://tvxs.gr/

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com