Του Νίκου Παστελάκου
1 Απριλίου 1955. Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και Στρατηγός Γρίβας καθόρισαν την έναρξη της εξέγερσης στην Κύπρο για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα.
Οι κατοχικές Αγγλικές δυνάμεις υπέστησαν πλήρη αιφνιδιασμό με τις ταυτόχρονες επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια και στρατόπεδα σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Μεγαλονήσου.
Δεν ενθουσιάστηκαν όλοι στην Κύπρο με τις επιθέσεις. Ο κρατικός ραδιοσταθμός Αθηνών αμήχανα αποσιώπησε τα γεγονότα. Η κυβέρνηση της Αθήνας, με βαριά ασθενή τον Παπάγο βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους κατάρρευσης. Οι σχέσεις με Αγγλία αλλά και Τουρκία ήταν πια στο ναδίρ.
_____________________
_____________________
«Οι πνευματικοί άνθρωποι σαν άτομα και σαν εθνική δύναμη έχουν μπροστά τους σήμερα το βαρύ και ωραίο χρέος να πάρουν στα χέρια τους τη σημαία του Αγώνα για την Ένωση».
Τα παραπάνω έγραφε το βαρύ πυροβολικό των διανοούμενων της Αριστεράς στην δεκαετία του 50, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Τεύκρος Ανθίας κ.α.
Ενδεχομένως, εκπλήσσει εύλογα η στάση αυτή των αριστερών διανοουμένων στις ημέρες μας, καθώς και το ίδιο το εξώφυλλο της Αυγής, που αναφέρεται σε λέξεις, όπως "έθνος" ή "πατριώτης" γιατί είναι αναντίστοιχο με τις σημερινές θέσεις των κατεστημένων κομμάτων του χώρου αυτού.
Θα πρέπει όμως να τονίσουμε ότι εκείνη την περίοδο η ΕΔΑ, η τότε νόμιμη πολιτική έκφραση της Αριστεράς στην Ελλάδα, ακολουθούσε την πατριωτική παράδοση του ΕΑΜ γεγονός εντελώς ξεχασμένο στις ημέρες μας από την δικαιωματική προσφυγομάνα νατοϊκή "αριστερά" του Τζωρτζ Σόρος.
Στις 9 Μαΐου του 1956 έγινε στην Αθήνα μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των Άγγλων και υπέρ του Κυπριακού αγώνα για ένωση με την Ελλάδα και κατά των εκτελέσεων αγωνιστών της ΕΟΚΑ από τους Βρετανούς.
Η διαδήλωση στρεφόταν και κατά των ΗΠΑ που υποστήριζαν στο θέμα αυτό τους Βρετανούς. Στην διαδήλωση αυτή ενώθηκαν νέοι από όλες τις τότε πολιτικές παρατάξεις με πρωταγωνιστές τους νέους της ΕΔΑ. Σκοτώθηκαν τρεις διαδηλωτές και ένας αστυνομικός. Ήταν οι πρώτοι νεκροί στην Αθήνα μετά τα Δεκεμβριανά του 1944.
Ο αγώνας 1955-1959 για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, καταλήγει σε μια κολοβή ανεξαρτησία της Μεγαλονήσου με εγγυήσεις και υπέρογκα δικαιώματα στην μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων. Έτσι στα 1963, Νοέμβριο-Δεκέμβριο, με την υποκίνηση πάντοτε των Άγγλων, έχουμε την Τουρκανταρσία στην Κύπρο.
Πρώτη χάραξη της λεγόμενης πράσινης γραμμής από τα καθάρματα τους Άγγλους και δημιουργία τουρκικών θυλάκων στο έδαφος της Κύπρου. Οι Τούρκοι της Κύπρου για την ανταρσία αυτή, εξοπλίστηκαν κρυφά με βαρύ και σύγχρονο οπλισμό, που δεν διέθεταν οι Έλληνες της Κύπρου.
Στην Ελλάδα μόλις είχαν γίνει εκλογές, σχηματίζεται κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου, αλλά χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αστάθεια πολιτική. Καμία αντίδραση από την ΕΛΔΥΚ, που έλαβε εντολές να κλειστεί στο στρατόπεδό της.
Ακολουθούν τα γεγονότα της Κοφινού, φθάνουμε μισό βήμα πριν από τον πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας, επεμβαίνουν πάλι Αμερικανοί και Ρώσοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και αποσοβείται η σύρραξη.
Στα 1967 τον Δεκέμβριο έχουμε την εγκληματική απόφαση της χούντας των συνταγματαρχών για απόσυρση της ελληνικής πάνοπλης μεραρχίας από την Κύπρο. Το νησί μένει στρατιωτικά ακάλυπτο, εύκολη λεία για τους Τούρκους.
Στην Ελλάδα Χούντα, βασιλικό αποτυχημένο κίνημα, πολιτική αστάθεια. Ακολουθεί άλλοτε συγκεκαλυμμένος και άλλοτε ανοιχτός εμφύλιος στην Κύπρο για αρκετά χρόνια μεταξύ Γριβικών – Μακαριακών, έτσι φθάνουμε στο μαύρο καλοκαίρι του 1974.
Εισέβαλε η Τουρκία στην Κύπρο, κατά παράβαση των διατάξεων της Συνθήκης Εγγυήσεως για την Κύπρο, στην οποία η Ελλάδα αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος, και, παρά τις πολυάριθμες αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, συνεχίζει να διατηρεί μια σημαντική στρατιωτική δύναμη και έκτοτε παράνομη κατοχή του 38% της Μεγαλονήσου.
Υπήρξαν 3.500 νεκροί Έλληνες και 200.000 πρόσφυγες. Οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ και των ΛΟΚ έμειναν, πολέμησαν, πολλοί τραυματίστηκαν, αρκετοί σκοτώθηκαν, και οι πιο πολλοί παραμένουν παραγκωνισμένοι και φεύγουν από τη ζωή αθόρυβα όπως ήλθαν, με το παράπονο της μη ουσιαστικής αναγνώρισης των υπηρεσιών τους.
Ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι Έλληνες προδότες σε Ελλάδα και Κύπρο, ποτέ δεν μάθαμε επίσημα, γιατί από το 2% του κυπριακού εδάφους που είχαν οι Τούρκοι μέχρι την εκεχειρία, στις ημέρες Καραμανλή-Μαύρου, αυτό έγινε 38% χωρίς καμία αντίδραση της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Ο φάκελος της Κύπρου για το διάστημα 23-7-1974 έως 16-8-1974 παραμένει ερμητικά κλειστός.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.