Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Κάθε τραύμα, ατομικό ή συλλογικό, αφήνει πίσω του όχι μόνο πόνο, αλλά και μια διάβρωση στην αυτοεικόνα· μια βαθιά αίσθηση ντροπής, σαν να είσαι εσύ το λάθος, όχι ό,τι σου συνέβη ή ακόμη περισσότερο ο κακοποιητής που σου το προκάλεσε.
Ο Λαός μας κουβαλάει σωρεία τέτοιων τραυμάτων: προδοσίες, εξαρτήσεις, ταπεινώσεις, καταστροφές, περιόδους όπου το κράτος λειτούργησε όχι ως προστάτης αλλά ως δεσμοφύλακας. Η ψυχή του λαού μας έχει τραυματιστεί από αιώνες «πατρωνίας» — πολιτικής, ξένης, θεσμικής. Κάθε τέτοιο βίωμα χαράζει μέσα μας τη φωνή του ανίκανου, του μικρού, του ανασφαλούς. Μας μαθαίνει να απολογούμαστε για την ύπαρξή μας, να περιμένουμε σωτήρες, να αποδεχόμαστε λιγότερα απ’ όσα αξίζουμε. Μας εκπαιδεύει να στρεφόμαστε με μίσος απέναντι στον ίδιο τον συλλογικό μας εαυτό, να απεχθανόμαστε τον ίδιο τον Λαό μας.
Το Κίνημα των Τεμπών, γεννημένο από την πιο βαθιά πληγή —την απώλεια παιδιών σε ένα έγκλημα συστημικό— μπορεί να αναστρέψει αυτή την παρακαταθήκη. Γιατί μέσα στην κραυγή του πένθους δεν ζητά προνόμια, ζητά δικαιοσύνη, δεν εκλιπαρεί, διεκδικεί, δεν ζητά να ξεχάσει, αλλά να θυμηθεί.
Κι αυτή η αγωνιστική μνήμη είναι η απαρχή της εθνικής αυτοεκτίμησης.
Η αυτοεκτίμηση ενός λαού δεν είναι αλαζονεία ούτε εθνικισμός. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως αξίζεις, ακόμη κι όταν έχεις κάνει λάθη. Είναι το να αναγνωρίζεις την ευθύνη σου χωρίς να την ταυτίζεις με ενοχή, να βλέπεις το σφάλμα όχι ως καταδίκη, αλλά ως πρόσκληση για ωρίμανση. Και αυτή η αυτοεκτίμηση αποτελεί το ισχυρότερο αντίδοτο ενάντια στην ενοχοποίηση, στη χειραγώγηση και εν τέλει στην υποταγή από τους μηχανισμούς του εξουσιαστικού συστήματος.
Όπως και στο άτομο, έτσι και στο συλλογικό σώμα, η αποκατάσταση της αυτοεκτίμησης προϋποθέτει επίγνωση/συνείδηση: να δούμε καθαρά τι μας έχει συμβεί τόσα χρόνια, "με ποιους είχαμε μπλέξει", να πενθήσουμε γνήσια και να αναλάβουμε δράση με ήθος. Έτσι κι αλλιώς στην λησμονημένη παράδοση του τόπου μας η αυτοεκτίμηση δεν εξαρτάται από την επιτυχία, την αποδοχή ή τη συνεχή επιβεβαίωση. Στην ελληνική αντίληψη αιώνες τώρα η αυτοεκτίμηση βασίζεται στη συνείδηση της αξίας ως υπαρξιακού δικαιώματος — όχι ως επιβράβευσης.
Το Κίνημα των Τεμπών μπορεί να γίνει ο καθρέφτης αυτής της διαδικασίας:
να δείξει ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι προνόμιο των ισχυρών αλλά δικαίωμα των δίκαιων, ότι η αλήθεια δεν είναι πολυτέλεια αλλά όρος ζωής. ότι η ευγένεια της ψυχής δεν σημαίνει αδυναμία αλλά δύναμη που δεν χρειάζεται να φωνάζει.
Η εθνική αυτοεκτίμηση, λοιπόν, δεν είναι αφηρημένο σύνθημα και οφείλει να είναι πολιτική στάση.
Σημαίνει:
- να πάψουμε να μιμούμαστε, και να αρχίσουμε να δημιουργούμε,
- να αρνηθούμε τον ρόλο του θύματος και να σταθούμε ως πολίτες με συνείδηση,
- να μετατρέψουμε τον πόνο σε δέσμευση, την οργή σε πράξη, τη θλίψη σε ήθος.
Αυτό είναι το στοίχημα: μια Ελλάδα που δεν θα μετριέται πια με το βλέμμα του ξένου, αλλά με το μέτρο της ψυχής της, που θα μπορεί να κοιτά τον εαυτό της χωρίς ντροπή αλλά και χωρίς έπαρση, που θα θυμάται όχι μόνο τι έχασε, αλλά και τι μπορεί ακόμη να γεννήσει.
Αυτή η αποκατάσταση της εθνικής αυτοεκτίμησης δεν είναι έργο ψυχολόγων ή πολιτικών.
Οφείλει να είναι έργο κάθε πολίτη που αρνείται να αφήσει τον φόβο να γράφει την ιστορία.
Και το Κίνημα των Τεμπών μπορεί να γίνει το εργαστήριο αυτής της νέας συλλογικής μας ταυτότητας:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.