«(…) το αληθινό νόημα των φιλελεύθερων καπιταλιστικών κοινωνιών βρίσκεται στον κυρίαρχο μηδενισμό. Πρόκειται για έναν μηδενισμό αντίθετο από εκείνον του Νίτσε: δεν πρόκειται για μια κριτική απόρριψη των κατεστημένων αξιών αλλά για την αποσύνθεσή τους μέσα από μια παθητική αδιαφορία. Και ίσως, αντί για μηδενισμό θα έπρεπε να μιλήσουμε για ηδονισμό. Ο χαρακτήρας του μηδενιστή είναι τραγικός. Ο ηδονιστής είναι παραιτημένος. Αυτός ο ηδονισμός είναι επίσης εξαιρετικά διαφορετικός από τον επικούρειο: δεν τολμάει να αντιμετωπίσει το θάνατο κατά πρόσωπο, δεν πρόκειται για σωφροσύνη αλλά για παραίτηση.
Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο. Παρά τη λατρεία του αθλητισμού και της υγείας, η συμπεριφορά των δυτικών λαών προδίδει μια μείωση της ζωτικής ορμής. Ζούμε πιο πολλά χρόνια, αλλά είναι χρόνια κενά, αδειανά.
Ο ηδονισμός μας είναι ένας ηδονισμός κατάλληλος για ρομπότ και φαντάσματα. Η ταύτιση του σώματος με έναν μηχανισμό οδηγεί στη μηχανοποίηση της ηδονής. Παράλληλα, η λατρεία της εικόνας – κινηματογράφος, τηλεόραση, αφίσες – προκαλεί ένα είδος γενικευμένης οφθαλμοπορνείας που μεταβάλλει το σώμα σε σκιές. Ο υλισμός μας δεν είναι σαρκικός: είναι μια αφαίρεση. Η πορνογραφία μας είναι οπτική και διανοητική. Στον ένα από τους πόλους της συγγενεύει με τον αυνανισμό και στον άλλο με τον σαδομαζοχισμό».
ΠΗΓΗ:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.