Η αποδημία των ελίτ

Της Μαρίας Κορνάρου 

Εφημερίδα Εστία

Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν, με αφορμή την κηδεία Σημίτη —και ολάκερο το τετραήμερο, αντί οκταετούς, εθνικό πένθος που πλαισίωσε το "καλό κατευόδιο" του μακαρίτη— για την πολιτική σκηνή της χώρας και τις τάσεις της. Καταρχάς, ότι η "συνταγή Σημίτη" —εκσυγχρονισμός στα εσωτερικά, κατευνασμός στα εξωτερικά, διεθνισμός στην οικονομία— είναι πράγματι εγγυημένης επιτυχίας για μια σταθερή θητεία και μακροπρόθεσμη, άνευ απροόπτων, διακυβέρνηση. Έτσι, ο τωρινός Πρωθυπουργός, παρά τα "πυρά" που δέχτηκε, σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχα με τον Σημίτη, από τους προκατόχους και θεματοφύλακες της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος-"κινήματος", έχει πάντως όλες τις προοπτικές να επαναλάβει, μάλλον δε και να ξεπεράσει, το ρεκόρ της οκταετούς και κάτι συνεχόμενης θητείας του εκλιπόντος.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή, βέβαια, από την συνέχεια της «γραμμής Σημίτη» στα της πολιτικής στρατηγικής, είναι η διαιώνιση της γραμμής Σημίτη —κατά την κυριολεκτική έννοια της δυναστείας, lignage- στο πολιτικό προσωπικό. Λίγοι παρέλειψαν να παρατηρήσουν ότι οι αποχαιρετισμοί ορισμένων εκ των εκλεκτότερων υπουργών της Κυβερνήσεως στον εκλιπόντα ήταν μεστοί της συντριβής μίας λίαν προσωπικής απώλειας —από το υπουργείο Πολιτισμού έως το Επικρατείας, άνθρωποι που ξεχώρισε ο Κώστας Σημίτης επιβεβαιώνονται ως καταλληλότεροι για τα πόστα και από τον τωρινό Πρωθυπουργό. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που παρατηρήθηκε, ακόμη περισσότερο εκκωφαντικά, στην μηντιακή κάλυψη του τετραήμερου πένθους, που μεταφράστηκε σε τετραήμερο πρόγραμμα απότισης φόρου τιμής στον εκλιπόντα εν χορώ, με την απόλυτη συναίνεση του ρεπορτάζ να είναι η πολιτική προσφορά του πρώην Πρωθπουργού στο «καλό του τόπου», με τα «γκρίζα» σημεία της καριέρας του να αποσιωπώνται πλήρως ή να αναλύονται μόνο από συγκεκριμένους «επί τούτου» καλεσμένους παρά από το μηντιακό πρόγραμμα αυτό καθ’αυτό. Πρόκειται, δηλαδή, και εκεί για μία αποδοχή της κληρονομιάς Σημίτη που, μπροστά στο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο της προσωπικότητάς του, αφήνει την αίσθηση μίας προσωπικής πικρίας για το τέλος του ανδρός —κάποιοι από τους κεντρικότερους των δελτίων ειδήσεων των φιλοκυβερνητικών καναλιών, μάλιστα, έσπευσαν να επιδείξουν τα «διαπιστευτήρια» της επικοινωνίας τους με τον Σημίτη. 

Οι άνθρωποι, τουναντίον, που βγήκαν «μπροστά» και προσκλήθηκαν επίσημα, και όχι «δια συμβόλων» να μιλήσουν για τον χαμό του πρώην Πρωθυπουργού δεν ήταν τόσο οι πολιτικοί συνεργάτες του που παραμένουν ακλόνητοι στην ενεργό πολιτική, παρά οι «ομοτράπεζοί του», όσοι δηλαδή εντάσσονται στο κόμμα του οποίου ήταν πρόεδρος και με το οποίο συνέδεσε το όνομά του και το μεταρρυθμιστικό του έργο. Ήταν οι άνθρωποι, δηλαδή, που εξ ορισμού δεν κυβερνούν —γιατί ήταν το ίδιο αυτό κόμμα που κατέρρευσε με την κρίση της Ευρωζώνης, με την οποία άλλωστε το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο δια της… εισόδου μας. Είναι μέσα σε αυτή την αντίφαση —από την μία, η ενεργή πολιτική δράση, διάβαζε η εξουσία, των πολιτικών συνεργατών του Σημίτη, από την άλλη, η πολιτική αποστρατεία, ο εξευτελισμός και η περιθωριοποίηση του κόμματος που τον ανέδειξε- που κρύβει μέσα της την ερμηνεία της πολιτικής μεταβολής που έλαβε χώρα μέσα στο χάος των Μνημονίων. Πρόκειται για την αποδημία, αντί για την αντικατάσταση, των ελίτ: από τον ντροπιασμένο χώρο του ΠΑΣΟΚ, στην ασφάλεια του αντίθετου πόλου του δικομματικού συστήματος, ο οποίος με την σειρά του προσαρμόστηκε στο «κενό εξουσίας» που επέφερε η κατάρρευση του δικομματισμού. Η επανάσταση —ή και, γιατί όχι, «μεταπολίτευση»— απεφεύχθη — η αλλαγή πολιτικού συστήματος, ή ακόμη και συνταγματικού καθεστώτος, που υποσχόταν να φέρει η «αντιπρόταση» ΣΥΡΙΖΑ στην θέση αυτού του παραπαίοντος δικομματισμού, δεν πέτυχε την αντικατάσταση των ελίτ με τις δικές της, πάνω στις οποίες αυτή η νέα πολιτειακή κατάσταση θα μπορούσε να θεμελιωθεί. Χάρη στην σωτήρια αποδημία των ελίτ, το προηγούμενο καθεστώς μπόρεσε να διαιωνίσει την εξουσία του, ανεξάρτητα από την κατάρρευση των πολιτικών μορφών μέσα από τις οποίες αυτή είχε εκφραστεί. 

Στον καιρό της μεταμνημονιακής Ελλάδας, όλα περιπλέκονται και επικαλύπτονται. Τα ονόματα μεταβάλλουν τις σημασίες τους και χάνουν τις συνυποδηλώσεις που άλλοτε γνώριζαν. Αυτό που παραμένει κοινό είναι η ουσία, είναι το μήνυμα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, είναι τα πρόσωπα που, σε ένα πρώιμα και ατελώς θεσμοποιημένο κρατικό σύστημα, ενσαρκώνουν, αντί να στελεχώνουν, τους θεσμούς.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/18Wdr7eb13/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com