Ιωάννης Ζηζιούλας (10 Ιανουαρίου 1931 – 2 Φεβρουαρίου 2023)

του ΣΩΤΗΡΗ ΓΟΥΝΕΛΑ

Αντί νεκρολογίας

Ανάμεσα στα τόσα που μπορούν να ειπωθούν για την παρουσία και το έργο του Μητροπολίτη Ιωάννη είναι η ενασχόλησή του πρωτίστως με το ζήτημα της Οντολογίας (λόγος περί του Όντος) που συνάπτεται με την Αλήθεια, την αλήθεια των όντων και όχι την Ηθική που συνάπτεται με ανθρώπινες πράξεις και συμπεριφορές. Υποστήριζε ότι το κύριο θέμα για την ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «τι ο άνθρωπος κάνει αλλά τι ο άνθρωπος είναι». Και θεωρούσε ότι αυτή υπήρξε πάντα «η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη δυτική και την ορθόδοξη προσέγγιση του ανθρώπου».

Για να το πούμε με απλούστερα λόγια: ο λόγος για τον οποίο ως ορθόδοξοι ενεργούμε και προωθούμε αληθινές πράξεις και λόγους δεν είναι επειδή μας το υπαγορεύουν ηθικές αρχές αλλά γιατί με το Βάπτισμα στην Εκκλησία πεθάναμε και αναστηθήκαμε σε μια νέα ζωή και επιπλέον είμαστε-κανονικά-«αλλήλων μέλη» κατά την παύλεια διατύπωση. Η οντολογική μας, δηλαδή, πραγματικότητα, οδηγεί και συνιστά τρόπο ύπαρξης και εδώ (ή από εδώ) τίθεται το ζήτημα, σε μας τος σημερινούς πιστούς και μη, να προωθήσουμε στη θέση της γνωστικής αντικειμενικότητας που μαζί με τις ηθικές και τις ηθικολογίες απασχολεί (συχνά απολύτως υποκριτικά) τα κράτη και τις κοινωνίες, την υπαρξιακή (όχι υπαρξιστική) διάσταση του ανθρώπου στη σύναψή της με το μέγιστο γεγονός της Ενανθρώπησης. Το γεγονός αυτό προσφέρει μια νέα γέννηση («γεννηθήναι άνωθεν»), όχι βιολογική, αλλά διαμέσου του σαρκωμένου σώματος του Χριστού.

Ο Μητροπολίτης Ιωάννης αυτό που τονίζει είναι ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας στην αρετή, την ηθική ζωή, την άσκηση κλπ. αλλά σε μια οντολογική και υπαρξιακή «ανάσταση» που συνιστά νίκη κατά του θανάτου. Όταν ο Περγάμου μιλά για την Εκκλησία ως «κοινωνία προσώπων» συνάπτει τη ζωή των πιστών με το πρότυπο της Αγίας Τριάδος. Συνακόλουθα, κατ’ αυτόν, η αγιότητα δεν ταυτίζεται με μια ηθική τελειότητα (φαρισαϊκού τύπου) αλλά με την μετάνοια, με την αναγνώριση και αποδοχή του οντολογικού γεγονότος της ανθρώπινης αμαρτωλότητας. Για την Εκκλησία, η ηθική δεν μπορεί να δεσμεύει την ελευθερία και την αγάπη μας γιατί, αν ήταν έτσι, δεν χωράει μέσαθέ της ούτε η αγάπη για τον αμαρτωλό, ούτε το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών». Η αλήθεια της ύπαρξης είναι πάνω από την ηθική, όπως πάνω από την ηθική και τους κανόνες είναι το ήθος.

Έτσι, ο Μητροπολίτης Περγάμου ανασκευάζει την τόσο ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι άγιος είναι ένας άνθρωπος υπερφυσικών ικανοτήτων, που δεν αμαρτάνει ποτέ, είναι ηθικός κλπ., δηλ. μια αντίληψη ηθικολογικής και ψυχολογικής τάξης. Κατά τον Γέροντα Μητροπολίτη Ιωάννη η αγιότητα συνδέεται και απορρέει άμεσα από τον Θεό, είναι θεοκεντρική, δεν εξαρτάται από τα σπουδαία επιτεύγματα του ανθρώπου «αλλά από τη δόξα και τη χάρη του Θεού και από το βαθμό της προσωπικής σχέσεως μας με τον προσωπικό Θεό». «Αγιότητα σημαίνει μετοχή και κοινωνία στην αγιότητα του Θεού». Η αγιότητα για την οποία περηφανεύεται κανένας ότι απορρέει από τις προσπάθειες του και τα προσόντα του συνιστά δαιμονική κατάσταση.

Ζώντας στην Εκκλησία μετέχουμε στον αγιασμό που πρόσφερε ο Χριστός με τη θυσία Του. Και όταν ο επίσκοπος καλείται «άγιος», αυτό δεν αφορά τις αρετές τους αλλά επειδή εικονίζει «στη θεία Ευχαριστία τον μόνο άγιο, ως εικών του Χριστού και ως καθήμενος εις τόπον και τύπον Θεού κατά τον άγιο Ιγνάτιο».

Μέσα από αυτά και πολλά άλλα ο Μητροπολίτης Ιωάννης υποστηρίζει ότι «η θεία Ευχαριστία είναι η κατ’ εξοχήν κοινωνία αγίων […] είναι το αποκορύφωμα του αγιασμού όχι μόνο γιατί προσφέρει στον άνθρωπο την τελειότερη και πληρέστερη ένωση (σωματική και πνευματική) με τον μόνο άγιο, αλλά και διότι αποτελεί τον πιο τέλειο εικονισμό της Βασιλείας του Θεού».

Αυτά τα ολίγα προς τιμήν του κοιμηθέντος Γέροντος Μητροπολίτη Ιωάννη, μάλλον σκανδαλιστικά για τον κυρίαρχο πολιτισμό.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΟΥΝΕΛΑΣ

ΠΗΓΗ:https://neoplanodion.gr/2023/02/06/ioannis-zizioulas/

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com