Σπονδυλοδεσία, αρθροπλαστική ισχύου, κοιλιοπλαστική, στήριξη του κορμού με ράβδους σιδήρου, χημικό πίλινγκ και – το κερασάκι στην τούρτα – σολάριουμ με το ζόρι.
Αν δεν ήταν άγαλμα, ο Έφηβος των Αντικυθήρων θα είχε προ πολλού εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
«Ζει» χάρη σε κορυφαίους επιστήμονες και καλλιτέχνες, οι οποίοι φρόντισαν να τον συνθέσουν βάζοντας ξανά στη θέση τους και συναρμόζοντας, εκτός από τα τμήματα στα οποία το είχε σμιλέψει ο αρχαίος γλύπτης, πάμπολλα θραύσματα.
Οι φθορές προκλήθηκαν λόγω της διάβρωσης του μετάλλου του από τη μακραίωνη παραμονή του στον πάτο της θάλασσας.
Σφουγγαράδες από τη Σύμη σταμάτησαν με δύο πλοιάρια Πάσχα του 1900 στα Αντικύθηρα λόγω καιρού.
Όταν αποφάσισαν να καταδυθούν στην περιοχή, έφτασαν σε βάθος 60 μέτρων και ξαναβγήκαν στον αφρό συγκλονισμένοι λέγοντας:
«Εκεί κάτω είναι σπαρμένοι άνθρωποι και ζώα».
Επρόκειτο για αγάλματα, τα οποία ανελκύθηκαν την ίδια και την επόμενη χρονιά με τη βοήθεια του Βασιλικού Ναυτικού, μαζί με αμφορείς, προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος(του ναυαγημένου πλοίου) , 36 αρχαία αγάλματα και – το κυριότερο – τον λεγόμενο Μηχανισμό των Αντικυθήρων.
Ο Έφηβος των Αντικυθήρων ανατάχθηκε για πρώτη φορά το 1902 από τον Γάλλο Αλφρέ Αντρέ, χωρίς την παρουσία αρχαιολόγου.
Ο αείμνηστος δάσκαλος και διευθυντής του ΕΑΜ Χρήστος Καρούζος σημειώνει στην «Αρχαιολογική Εφημερίδα» του 1969 πως το άγαλμα στήθηκε γύρω από έναν μετάλλινο σκελετό.
Ο αρχαίος γλύπτης που το χύτευσε δεν το είχε κάνει μονοκόμματο.
Ο Αντρέ, προκειμένου να συνενώσει τα κομμάτια, έβαλε ισχυρό τσιμέντο.
Με μεταλλικές πλάκες συνένωσε τα κομμάτια της ράχης και της κοιλιάς, τα οποία είχαν θρυμματιστεί.
Ειδικά η κοιλιά είχε, μετά τη σύνθεση, ορατές παραμορφώσεις.
Μερικά λάθη του, οδήγησαν σε λανθασμένη στάση του αγάλματος, κάτι ολέθριο για έργο τέχνης.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προσπάθησε να βγάλει την παχιά κρούστα από επικαθίσεις θαλάσσιων μικροοργανισμών χρησιμοποιώντας οξύ.
Έτσι, αλλοίωσε και το χρώμα του μπρούντζινου αγάλματος.
Τελικά, για να καλύψει τα σημάδια αλλά και τις καταστροφές, το «έβαψε» όλο με κολοφώνιο, το οποίο είναι ό,τι μένει από την απόσταξη του ρετσινιού.
Κι έτσι, λες και είχε περάσει από σολάριουμ, το πανέμορφο άγαλμα μαύρισε.
Οι μεταγενέστεροι βρήκαν, ότι για να επιτύχει όπως - όπως τη συγκόλληση, «εβίασε πολλά τεμάχια με την λίμαν ή με το καλέμι».
Όλα αυτά, έγιναν αντιληπτά από τους ειδήμονες το 1953, όταν αποφάσισαν να επιδιορθώσουν το άγαλμα, που είχε διαλυθεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’40.
Υπό την άγρυπνη επίβλεψη και καθοδήγηση του κορυφαίου Χρήστου Καρούζου, ο γλύπτης Νίκος Περαντινός, οι συντηρητές Ανδρέας Παναγιωτάκης, Ιωάννης Μπάκουλης και ο χημικός Βασίλης Ζήσης εμπλέκονται στο έργο.
Με ομηρικούς καυγάδες ανάμεσά τους, αλλά με τον Καρούζο μονίμως παρόντα να κατευνάζει τα πνεύματα, το άγαλμα ξαναστήνεται από την αρχή.
Διατηρούν, πάντως, τον μεταλλικό σκελετό του Αντρέ, διότι κρίθηκε επιτυχής.
Όπως διαπιστώνει ειδική επιτροπή από τους Ι. Παππά, Μ. Τόμπρο και Α. Σώχο, καθηγητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, το αποτέλεσμα κρίνεται «απολύτως ικανοποιητικόν και άξιον επαίνου»., Επετεύχθη, ανάμεσα σε άλλα, κάτι πολύ σημαντικό, ανακαλύφθηκε η σωστή στάση του αγάλματος κι έτσι απεκατεστάθη ο ρυθμός του.
Ο «Δημόκριτος» γνωμάτευσε ότι το πάχος του δεν επιτρέπει σε κανένα σημείο τη λήψη ακτινογραφιών, ώστε να δούμε το εσωτερικό του.
Πως οι ακτίνες Χ δηλαδή, δεν διαπερνούν το μέταλλο.
Το μπρούντζινο εμβληματικό άγαλμα σήμερα παραμένει έτσι εξαιρετικά εύθραυστο, ώστε ακόμα και εντός του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου η μετακίνηση του να καθίσταται επισφαλής.
Πηγη:Σοφία Στυλιανού - Εφημερίδα "Το Ποντίκι"
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.