Του Γιώργου Ρακκά
Μια πολύ πρώτη ανάγνωση (που κατέληξε σε σεντόνι)
- Οι ψηφοφόροι του απ’ ό,τι φαίνεται συσπειρώνονται κυρίως στα στρώματα υψηλής μόρφωσης: πήρε 57% στους πτυχιούχους, και 57% στους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων· αντίθετα, έχασε από τον Κουόμο στις κατηγορίες εκείνων που δεν πήγαν ποτέ στο Κολέγιο, που δεν αποφοίτησαν ποτέ από αυτούς, ή στους απόφοιτους τεχνικής σχολής, όπου ο ίδιος έλαβε 39%, 40%, 8% αντίστοιχα, και ο Κουόμο 47%, 48%, 48%. Βεβαίως, η Νέα Υόρκη είναι μια ‘παγκόσμια πόλη’ και σε αυτήν οι υψηλά μορφωμένοι υπεραντιπροσωπεύονται (σύνολο πτυχιούχων + κατόχων μεταπτυχιακών τίτλων 58% επί του συνόλου), ενώ όσοι δεν κατέχουν πανεπιστημιακό τίτλο μόλις που φτάνουν το 42%.
- Επίσης ενδιαφέρον: μεταξύ των εθνοτικών ομάδων ο Μαμντάνι τις κέρδισε όλες επί του συνόλου τους (αν και έχασε στους Λευκούς άνδρες από τον Κουόμο). Όμως οι χαμηλότερες πτήσεις του ήταν στους Λευκούς και τους Λατινόφωνους (46% και 49% έναντι 45% και 42% του Κουόμο –δηλ. κέρδισε τους Λευκούς για 1 μονάδα και τους Λατινόφωνους για 7. Στους άλλους έσκισε). Κατά τα λοιπά ο εκλεγμένος πια δήμαρχος ΝΥ έλαβε: Αφροαμερικάνοι 55%, Ασιάτες 61% και λοιποί 51%. Ένα ακόμη αξιοσημείωτο. Ενώ ο Μαμντάνι στους Αφροαμερικάνους πήρε στους άνδρες 60%, οι γυναίκες της συγκεκριμένης κοινότητας τον ψήφισαν μόλις κατά 52%.
Κάτι επί πλέον. Στο σύνολο των ψηφοφόρων οι Λευκοί αντιστοιχούν στο 49% του εκλογικού σώματος, οι Αφροαμερικάνοι στο 18%, οι Λατινόφωνοι επίσης 18%, οι Ασιάτες 18%, και οι λοιποί 5%. Στις κρίσιμες πολιτείες, η σύνθεση διαφέρει από αυτήν, και εκεί η σημασία των Λευκών και των Λατινόφωνων μάλλον αυξάνει.
- Ψήφος ανά εισοδηματική κατηγορία: στους πολύ φτωχούς (κάτω των 30 χιλ. $) ο Κουόμο επικράτησε του Μαμντάνι κατά 9 μονάδες (41%-50%). Αυτό για όσους σπεύδουν να γράψουν για «κατατρεγμένους» –τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα. Από εκεί και πέρα στα χαμηλά-προς-μέσα εισοδήματα κέρδισε ο Μαμντάνι: 53% έναντι 40% στους 30-50 χιλ. $, 55% έναντι 37% στους 50-90 χιλ. $, 55% στους μεταξύ 100-150 χιλ.$, 51% στους 200-300 χιλ. $, ενώ έχασε και στους >300 χιλ. $. Και εδώ έχει σημασία να δούμε τα μεγέθη της εκάστοτε εισοδηματικής ομάδας επί του συνολικού πληθυσμού: λιγότερο από 30 χιλ. $ 16%, 30-50 χιλ. $ 14%, 50-100 χιλ. $ 26%, 200-300 χιλ. $ 9%, >300 χιλ. $ 8%. Για να έχουμε μια εικόνα, όμως, του τι θεωρείται φτώχεια στην ΝΥ και τι όχι, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες ένας ενήλικος μοναχός του (‘μονοπρόσωπο νοικοκυριό’ –η πόλη έχει πολλούς τέτοιους, πρέπει να διαθέτει εισόδημα άνω των 50 χιλ. $ για να καλύψει τις β α σ ι κ έ ς ανάγκες), μια μονογονεϊκή οικογένεια θέλει περίπου 114 χιλ. $, ενώ μια οικογένεια με 2 γονείς το αντίστοιχο ποσοστό υπερβαίνει τις 150 χιλ. $. Υπάρχουν δε έρευνες για την μητροπολιτική περιοχή της ΝΥ που υποστηρίζουν ότι άνω το 50% των νοικοκυριών δεν κερδίζουν αρκετά ώστε να καλύψουν τις βασικές ανάγκες. Προφανώς, αυτό ποικίλει, όσο πλησιάζουμε προς τον παλιό αστικό πυρήνα τόσο το κόστος ζωής ανεβαίνει, και η άνετη ζωή απευθύνεται προς τους πλουσιότερους.
- Ψήφος και κατοικία. Ο Μαμντάνι κέρδισε τους ενοικιαστές (59% έναντι 34%), έχασε στους ιδιοκτήτες (53% - 38%). Λογικό αν αναλογιστεί κανείς την ατζέντα που προέταξε & ότι το κόστος της στέγασης είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πόλης (ακριβώς γιατί είναι παγκόσμια πόλη).
- Η συνέχεια της πόλης: Κι αυτός ο δείκτης έχει ένα ενδιαφέρον για τις ανατροπές και της συνέχειες με την ‘ιστορική’ Νέα Υόρκη –δηλαδή εκείνην που βλέπουμε στις ταινίες, και υπήρχε μέχρι το 1970. Ο Μαμντάνι κέρδισε τις εκλογικές κατηγορίες: εκείνων που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μέσα στην τελευταία πενταετία (85%), μέσα στην τελευταία δεκαετία (79%), και σε αυτούς που έχουν πάνω από 10 χρόνια που εγκαταστάθηκαν 54%. Σε αυτούς που γεννήθηκαν στην ΝΥ, ο Κούομο κέρδισε με 50%, ενώ ο Μαμντάνι έλαβε 38%. Το εύκολο συμπέρασμα; Η διαφορά με τον αντίπαλό του μειώνεται με την παλαιότητα. Επίσης σημαντικό: όσοι γεννήθηκαν στην ΝΥ είναι μόλις το 45% του συνόλου του εκλογικού σώματος. 37% έχουν πάνω από μια δεκαετία που εγκαταστάθηκε, το 8% εγκαταστάθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, το 7% τα τελευταία 5. Αυτή η πτώση υπαινίσσεται ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να μετακομίσει κανείς στην ΝΥ τα τελευταία χρόνια.
- ΝΥ πόλη δίχως παιδιά: Ο Μαμντάνι κέρδισε την ψήφο όσων δεν έχουν παιδιά <18 – 53% έναντι 39%. Έχασε σε όσους έχουν παιδιά <18 για 1 μονάδα (47% έναντι 46%). Το 77% του εκλογικού σώματος εκεί δεν έχει παιδιά <18, ενώ το 23% έχει.
- Ψήφος και ιδεολογική τοποθέτηση: Ο Μαμντάνι κέρδισε την ψήφο όσων αυτοπροσδιορίζονται πολύ φιλελεύθεροι (83% έναντι 15%), κάπως φιλελεύθεροι (69% έναντι 29%), ενώ έχασε σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως ‘μετριοπαθείς’ 33% έναντι 56%, ‘κάπως συντηρητικοί’ 10% έναντι 71%, και ‘πολύ συντηρητικοί’ 8% έναντι 62%. Και εδώ ενδιαφέρον, αν και πλέον πασέ: το 26% του εκλογικού σώματος εν γένει αυτοπροσδιορίζεται ως ‘πολύ φιλελεύθερο’, 23% ως ‘κάπως φιλελεύθερο’· μετριοπαθείς είναι το 33%, κάπως συντηρητικοί το 12% και πολύ συντηρητικοί το 12%. Προφανώς στην ΝΥ υπάρχει το υπόστρωμα, η ιδεολογική τάση για την ανάδειξη υποψηφιοτήτων σαν του Μαμντανί.
- Ψήφος και θρησκεία: Ο Μαμντάνι έχασε στους: Προτεστάντες (49%-42%), στους Καθολικούς (53%-33%), στους Εβραίους (33%-63%). Κέρδισε στους «άλλης πίστεως» 70%-25%, και στους άθεους/άθρησκους/αγνωστικιστές 75%-21%.
- Ο Τραμπισμός, συσπείρωσε τους ψηφοφόρους του Μαμντάνι. Επόμενο. Το 32% δήλωσε ότι η ψήφος του στις δημοτικές εκλογές είχε ως κύριο κριτήριο την διαμαρτυρία έναντι του Τραμπ. Από αυτούς το 76% ψήφισε Μαμντάνι· ένα 22% από αυτούς ψήφισε τον Κουόμο.
- Ενδιαφέρον: Ο Κούομο προέρχεται ως γνωστόν από το Δημοκρατικό Κόμμα, και ήταν και υπουργός (Στέγασης, δηλαδή του ζητήματος που του στέρησε την δημαρχία –ειρωνεία της ιστορίας) κατά την 2η θητεία Κλίντον. Ωστόσο θα επικρατήσει μεταξύ των ψηφοφόρων του Τραμπ στις εκλογές του 2024 (70%), αλλά και σε εκείνους που απείχαν (48% έναντι 42%). Πιο συγκεκριμένα. Οι Ρεπουμπλικάνοι, MAGA, ψήφισαν τον Κουόμο κατά 65%, οι Ρεπουμπλικάνοι, όχι MAGA τον ψήφισαν κατά 79%, ενώ στους λοιπούς έχασε από τον Μαμντανί 38%-58%.
Υπάρχουν και άλλα στατιστικά, αλλά η παράθεσή τους μάλλον θα κουράσει (κι άλλο;).
Υπό το πρίσμα των όσων αναφέρθηκαν αξίζει να επισημάνουμε τα ακόλουθα:
- Η ΝΥ είναι ‘παγκόσμια πόλη’ και δεν είναι αντιπροσωπευτική της κοινωνικής, δημογραφικής, ιδεολογικής σύνθεσης των υπόλοιπων ΗΠΑ. Ταιριάζει στο πολιτισμικό, κοινωνικό, μορφωτικό προβίλ της ΝΥ οι 'πολιτικές της ταυτότητας', η Woke κουλτούρα, σε συνδυασμό με μια οικονομική ατζέντα που φλερτάρει με μέτρα έντονης κρατικής παρέμβασης και αναδιανομής (δίχως βέβαια να βάζουν θέμα την αλλαγή των προσανατολισμών της αμερικανικής βιομηχανίας ως προς την επαναβιομηχάνιση π.χ., εκεί η αλήθεια είναι ότι ο γέρων και ασθμαίνων Μπάιντεν υπήρξε πιο ρηξικέλευθος από τον δυναμικό Ζόχραν)
Αν όμως οι Δημοκρατικοί θεωρήσουν ‘πιλότο’ το ιδεολογικό μείγμα, τα χαρακτηριστικά της καμπάνιας, και τις επιλογές στην επικοινωνία που ανέδειξαν στην συγκεκριμένη περίπτωση τον Μαμντάνι, για τις πανεθνικές εκλογές, θα εκπλαγούν δυσάρεστα. Αυτό φυσικά το ξέρουν πολύ καλά οι οξυδερκείς πολιτικοί/εκλογικοί αναλυτές στις ΗΠΑ. Επισημαίνεται εδώ για τις εγχώριες αναλύσεις.
- Υπάρχει ριζοσπαστικοποίηση κομματιών των τάξεων που κάποτε θεωρήθηκαν ανερχόμενες μέσα στην παγκοσμιοποίηση: γιατί η Τεχνητή Νοημοσύνη και ο τρόπος που επιδρά (ριζικά) πάνω στην οικονομία θέτει σε κίνδυνο πρώτα τα δικά τους διανοητικά επαγγέλματα [ενώ οι χειρώνακτες, και ιδίως οι μάστορες είναι σε πολύ πολύ καλύτερη θέση, αυτό είναι μια συζήτηση στην οποία θα πρέπει να επανέλθουμε]· γιατί η άνοδος του κόστους ζωής στο κατ’ εξοχήν ενδιαίτημά τους ( =την παγκόσμια πόλη) τσακίζει το ενδιαίτημα της αμεριμνησίας και προκαλεί μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον· και γιατί οι πολιτικές εξελίξεις που σφραγίζουν την αποπαγκοσμιοποίηση/ανάδυση της πολυπολικότητας, και κυρίως, το ‘δεξιό κύμα’ σε Ευρώπη, ΗΠΑ κ.λπ. τους προκαλεί επί πλέον ιδεολογική και πολιτισμική δυσφορία. Ο Μαμντάνι είναι ο άνθρωπός τους.
- Μπορεί όμως να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους; Δύσκολο, καθώς ο ριζοσπαστισμός του είναι ταυτοτικός. Ακόμα και όταν ομνύει σε δραστικές παρεμβάσεις όπως πάγωμα αυξήσεων ενοικίων, δωρεάν μετακινήσεις με λεωφορεία και επενδύσεις σε δημόσιες μεταφορές, αύξηση του κατώτατου μισθού στα 30 δολάρια την ώρα έως το 2030, δημιουργία δημοτικών παντοπωλείων, φορολόγηση των υπερπλουσίων. Ναι μεν ‘δημοκρατικός σοσιαλισμός’, λοιπόν, και η ψήφος που έλαβε αφορά και στο περιεχόμενο της ατζέντας, όχι μόνον στο πρόσωπο που την εκφράζει, αλλά… αυτή η έννοια είναι σήμερα περισσότερο μια επιτυχημένη γραφιστικά καρφίτσα στο μπουφάν, το σακάκι, την τσάντα, και πολύ λιγότερο αυτό που ήταν στο 2ο μισό του 20ου αιώνα. «Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά», οι νέες εξισωτικές πολιτικές δεν έχουν διατυπωθεί ακόμα, ούτε απαραίτητη πνευματική αναγέννηση που θα τις συνοδεύει, και επίσης υπάρχει και ζήτημα αποτελεσματικότητας. Πολλές από τις δραστικές παρεμβάσεις (όχι σε αυτήν την ένταση) έχουν εφαρμοστεί λογουχάρη στο Παρίσι σε σχέση με το Στεγαστικό. Η πορεία προς διεύρυνση των ανισοτήτων, δεν απετράπη, όμως. Ούτε οι κοινωνικοί αποκλεισμοί που χαρακτηρίζουν πλέον την αμβλύνθηκαν. Οι κοινωνικές δαπάνες όμως, οξύνθηκαν και το πολιτικό πρόβλημα εντάθηκε.
- Με τον Τραμπ τι γίνεται; Ιντριγκαρίστηκε προφανώς, γιατί έχασε στην πόλη που θεωρεί ότι είναι πόλη «του».
Και αυτό θα του προκαλέσει έναν σημαντικό περισπασμό, γιατί είναι τέτοιος, και γιατί έλκεται από τις μάχες γοήτρου. Σε αυτό το πλαίσιο θα αποπειραθεί να χρησιμοποιήσει την περίπτωση Μαμντάνι –όπως έκανε και προεκλογικά– για να προκαλέσει αντισυσπειρώσεις.
«Μα απέτυχε ήδη σε αυτό, και απόδειξη είναι, το αποτέλεσμα των εκλογών» θα αντιτείνουν κάποιοι.
«Μα δεν τον χρησιμοποιεί σαν σκιάχτρο για την Νέα Υόρκη» είναι η απάντηση, «αλλά για τις κρίσιμες πολιτείες, και για να τσιμεντώσει τις δικές του, ‘κόκκινες’».
- Πολύ πιο ανησυχητικά, για τον ίδιον είναι τα αρνητικά αποτελέσματα στο Νιού Τζέρσεϊ, και της Βιρτζίνια. Ιδίως της τελευταίας, καθώς σαν παράδειγμα επιτυχίας μιας υποψηφίου από το Δημοκρατικό Κόμμα (της πρώτης γυναίκας στο αξίωμα), δείχνει ποιος δρόμος, ποια ιδεολογικά χαρακτηριστικά και τι είδους πολιτική μπορεί να εξασφαλίσει την διεισδυτικότητα των Δημοκρατικών στην κοινωνική βάση. Αντιγράφοντας από τον τύπο «η Σπάνμπεργκερ, πρώην αξιωματούχος της CIA και βουλευτής, προώθησε μια μετριοπαθή και πρακτική ατζέντα, επικεντρωμένη σε θέματα κόστους ζωής, στέγασης, εκπαίδευσης και συνεργασίας μεταξύ κομμάτων»…
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.