Η αριστερά του τίποτα και το συμβάν της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου

Γιώργος Ρακκάς 

H στάση παρεμβάσεων εκπροσώπων όλης της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και αριστερισμός) για το συμβάν της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου, είναι ενδεικτική της απελπισίας καθώς και της ιδεολογικής χρεοκοπίας που τους χαρακτηρίζει. 

Ορισμένοι, μάλιστα, έφτασαν και σε σημείο να υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση «έστησε» το γεγονός προκειμένου να δικαιολογήσει την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια. 

Αυτού του τύπου η διαλεκτική είναι θαυματουργή και μπορεί να περιγράψει κάλλιστα πως ο άνθρωπος δύναται να περπατάει με το κεφάλι, και να σκέφτεται με τα πόδια. 

Όταν η αριστερά αυτή έχει επιλέξει ως αφετηρία μια εντελώς καταστροφική θέση, ότι στο πανεπιστήμιο δεν συμβαίνει «τίποτα», ότι δεν έχουν αναπτυχθεί σκληρές πολυεθνικές μαφίες που εκμεταλλεύονται το άσυλο, και δεν τίθεται θέμα ασφάλειας φοιτητών, καθηγητών, εργαζόμενων και πολιτών που βρίσκονται εντός ή πέριξ των χώρων του πανεπιστημίου τότε προφανώς είναι διατεθειμένος να ισχυριστείς ότι μέχρι και ο γάιδαρος πετάει για να κρατηθεί στη θέση αυτή. 

Η οποία προφανώς είναι ολότελα αντιδραστική: Το ζήτημα της ασφάλειας που τίθεται στα campus, υπονομεύει θεμελιώδη συνταγματικά, ανθρώπινα δικαιώματα (άρθρο 5, ελεύθερη ανάπτυξη και έκφραση της προσωπικότητας, δικαίωμα στη ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια)· η παρουσία και η δράση των συμμοριών, ιδιωτικοποιεί χώρους εντός των πανεπιστημίων, καταπατά τη χρήση τους, εξοβελίζει την ακαδημαϊκή κοινότητα από ίδιο της το περιβάλλον, υπονομεύει το πανεπιστήμιο στην πρωταρχική εκπαιδευτική του λειτουργία, μεταβάλλοντάς το σε γκέτο. 

Μια αριστερά που θα είχε τα λογικά της, θα πίεζε την Πολιτεία να παρέμβει και να αντιμετωπίζει τις μαφίες. Δεν θα την απέτρεπε. 

Και όχι δεν είναι ζήτημα «αυτοπεριφρούρησης της ακαδημαϊκής κοινότητας». Όταν δεν μιλάμε για μικροπαραβατικότητα αλλά για ένοπλες συμμορίες καμία ακαδημαϊκή κοινότητα δεν μπορεί να αυτοπεριφρουρηθεί. 

Απαιτείται από το Κράτος Δικαίου να παρέμβει –και ναι όταν μια  Δημοκρατία απειλείται βλέποντας τόσο θεμελιώδεις ελευθερίες τις να περιστέλλονται μέσα σε χώρους που αντιπροσωπεύουν το προπύργιο της γνώσης, υπάρχουν οι μηχανισμοί της τάξης για να την αποκαταστήσουν. 

Υπάρχει ένα πρόβλημα εδώ που είναι πολύ βαθύ, ιδεολογικό, αφορά παραμορφωτικά πρίσματα που παρεμβαίνουν μεταξύ της πραγματικότητας και του τρόπου που την αντιλαμβάνεται αυτή η αριστερά: Το δόγμα του «απαγορεύεται το απαγορεύεται», δηλαδή η εξύμνηση μιας ελευθεριακότητας ολοκληρωτικού τύπου, μια αντίληψη για το λούμπεν και το έγκλημα ως «δυνάμει επαναστατικής κατάστασης» κ.ο.κ. 

Τέτοιες αντιλήψεις δημιουργούν κενά κανόνων και τάξης μέσα στα οποία γιγαντώνεται η ανομία· συνέβη στη Θεσσαλονίκη παλαιότερα στη Ναβαρίνου, τη Ροτόντα, την Ικτίνου. Ελευθεριακά ρεύματα της νεολαίας ‘απελευθέρωναν τις πλατείες’ εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς που υπάκουε στα παραπάνω, πολύ γρήγορα η κατάσταση καταλήγει να είναι μη βιώσιμη για τους κατοίκους, τους διερχόμενους, και εν τέλει για τους ίδιους· οι τελευταίοι τότε εγκατέλειπαν για να πάνε αλλού,  σε άλλη πλατεία ώστε να παιχτεί το ίδιο αδιέξοδο από την αρχή.  

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τα πανεπιστήμια αν και δεν είναι μόνο αυτό· ο φετιχισμός της βίας και ο μηδενισμός που διαποτίζει πια αυτήν την ελευθεριακότητα, δημιουργεί ένα πλαίσιο πραξικοπηματισμού: Στους πανεπιστημιακούς χώρους σήμερα απαγορεύεται να μιλήσει κανείς για την ανάγκη εφαρμογής απλών κανόνων –να αντιμετωπίζεται το έγκλημα ή οι τοίχοι να είναι καθαροί· απαγορεύεται να ενθαρρύνει την ενίσχυση των σχέσεων πανεπιστημίου και τοπικής/εθνικής οικονομίας γιατί αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το δόγμα «καμία σχέση του πανεπιστημίου με την αγορά»· απαγορεύεται επίσης να θίγει γεωπολιτικά ζητήματα, δηλαδή να μιλάει για τον τουρκικό επεκτατισμό και την απειλή που αντιπροσωπεύει για την Ελλάδα, ή, να καταγγέλλει την ρωσική εισβολή και εθνοκάθαρση που διαπράττει ο ρωσικός στρατός στην Ουκρανία· απαγορεύεται, τέλος, να υποστηρίξει κανείς την προάσπιση και την προαγωγή του ελληνικού πολιτισμού, στις τέχνες και τα γράμματα, καθώς και την εθνική ιστορική συνείδηση.

Όταν στους τοίχους των πανεπιστημίων γράφει «Ελύτη το Αιγαίο σου βρωμάει Ελλάδα», δεν είναι μόνο ένα ανθελληνικό κήρυγμα. Είναι ταυτόχρονα κήρυγμα διωγμού των κλασικών της ελληνικής ποίησης, και επίσης μια πολύ απτή προειδοποίηση προς τους καθηγητές και τους φοιτητές για το τι επιτρέπεται να διαβάζεις μέσα στον χώρο και τι όχι.

Το κλίμα αυτό κυριαρχεί εδώ και αρκετά χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο, συμμετέχει στην κρίση του, και επηρεάζει το αποτύπωμα που η τριτοβάθμια εκπαίδευση αφήνει μέσα στην κοινωνία: Όταν κάθε σχέση του πανεπιστημίου με την εγχώρια οικονομία καταγγέλλεται ως «υποταγή στις δυνάμεις της αγοράς», τότε πως να μην ενισχύεται η ‘οικονομία των γκαρσονιών’, η ετεροαπασχόληση των πτυχιούχων νέων, η ανεργία και η φυγή τους στο εξωτερικό; Όταν η «πολιτικοποίηση» (sic!) έχει αποκτήσει τέτοιο αποκρουστικό χαρακτήρα και διαζύγιο με την κοινή λογική, τότε πως η πλειοψηφία να μην επιλέγει την ιδιώτευση, καθώς σπουδάζει, και να φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την μιζέρια των ελληνικών campus; 

Οι συνήθειες του γκέτο, η αισθητική του γκέτο, οι μουτζουρωμένοι τοίχοι και τα ξεχαρβαλωμένα αμφιθέατρα, εκφράζουν ιδεολογίες και πρακτικές που ταπεινώνουν το δημόσιο πανεπιστήμιο· μαρτυρούν επίσης την κατίσχυση της αυτοκαταστροφής πάνω στον συλλογικό μας εαυτό. 

Οι καιροί άλλαξαν και οι ρόλοι ανατράπηκαν. Επαναστατική, πλέον, είναι η καταγγελία και η υπέρβαση αυτού του καθεστώτος. Αντιδραστική, είναι η προάσπισή του με ευφάνταστα ρητορικά σχήματα, που καταλήγουν πάντοτε να περιφέρουν συνθήματα – πουκάμισα αδειανά. Τοτέμ εδώ και δεκαετίες ξεθωριασμένα.

ΠΗΓΗ: Γιώργος Ρακκάς fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com