ΑΚΟΥ ΜΕ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΟΥ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Άκου με, συμπολίτη μου.

Μπροστά στο χάος που διανοίγεται όλο και πιο πολύ, αν θέλουμε να δούμε "τι θα κάνουμε", πρέπει πρώτα να θυμηθούμε "ποιοι είμαστε".

Κι αν θέλουμε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε,

πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Γιατί δεν ζούμε μόνο μέσα σε κρίσεις και αριθμούς,

ζούμε μέσα σε μια σιωπηλή μετατόπιση νοήματος.

Τα αυτονόητα που κάποτε μας κρατούσαν όρθιους

έσπασαν, σχεδόν χωρίς να το καταλάβουμε.

Και χάσαμε όχι μόνο αξίες, αλλά το πώς ο κόσμος μας έβγαζε νόημα.

Μέχρι πάνω-κάτω τις αρχές του 21ου αιώνα, παρά τις μεγάλες ή μικρές αποκλίσεις της Ιστορίας μας, είχαμε φτιάξει έναν κόσμο όπου η αξιοπρέπεια, το “εμείς”, η προσδοκία ενός καλύτερου μέλλοντος και η μνήμη της παράδοσης συνέθεταν το κοινό μας φαντασιακό - τον αόρατο ιστό που έκανε τον άνθρωπο άνθρωπο και τον τόπο κοινότητα. Προφανώς δεν ήταν για όλους κοινό αυτό το "κοσμοείδωλο", όμως ήταν γι' αυτούς που έγραφαν την Ιστορία μας.

Και ύστερα, σιγά-σιγά, αυτός ο ιστός χαλάρωσε:

Η αξιοπρέπεια έγινε προσαρμογή.

Το “εμείς” έγινε “ο καθένας για τον εαυτό του”.

Το μέλλον έγινε παρόν προς διαχείριση, κάτι που πρέπει να "κερδίσουμε".

Η παράδοση έγινε διακοσμητική αναφορά.

Η ελευθερία έγινε δικαίωμα επιλογής.

Αυτό είναι αυτό που μας έχει συμβεί!

Κι' αυτό δεν είναι απλά έκπτωση αξιών ή ηθική παρακμή.

Είναι ρήξη της ταυτότητάς μας, του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τη θέση μας μέσα σ’ αυτόν.

Άλλαξαν οι απαντήσεις μας στα πιο βαθιά ερωτήματα:

-Τι είναι άνθρωπος;

-Τι αξίζει να προστατεύουμε;

-Πώς συνδέεται το άτομο/πρόσωπο με το άλλο πρόσωπο και με το σύνολο;

-Ποια είναι η θέση μας μέσα στην Ιστορία και τη φύση;

Κι έτσι μείναμε μετέωροι, με μνήμη χωρίς συνέχεια και παρόν χωρίς νόημα.

Όμως, αυτή η επίγνωση δεν είναι μοιρολατρία, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Γιατί μόνο όταν αναγνωρίσουμε το Τραύμα, αυτό που μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε, μπορούμε να αρχίσουμε να ξαναϋφαίνουμε τον ιστό.

Γι’ αυτό σου λέω:

ας σταθούμε,

ας θυμηθούμε τι χάσαμε,

κι ας το ξαναβρούμε και στις λέξεις, αλλά και στις πράξεις.

Να ξαναδώσουμε νόημα στις λέξεις “μαζί”, “ευθύνη”, “αξιοπρέπεια”, "αξία της ανθρώπινης ζωής", "νόημα της ζωής", "ήθος της αντίστασης", "πολίτης", "κοινότητα". 

Να ξανακάνουμε τα αυτονόητα αυτονόητα.

Να δώσουμε μια ευκαιρία στην τρυφερότητα. 

Να ξαναφτιάξουμε τον κόσμο μέσα μας και γύρω μας, για να μπορεί να σταθεί ξανά ο κόσμος ανάμεσά μας.

Να ξαναγίνουμε αυτό που για αιώνες ήμασταν!

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/17fzAvWjQL/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com