ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Για μια αναγέννηση της ψυχής και της Δημοκρατίας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Η Ελλάδα πενθεί, εδώ και δεκαετίες. Και μέσα από το πένθος της, θυμάται. Στις ράγες των Τεμπών δεν χάθηκαν μόνο ζωές·

εκεί εκτροχιάστηκε κι ένα ολόκληρο σύστημα που είχε μάθει να θεωρεί την αναισθησία φυσιολογική. 

Το αίμα εκείνων των παιδιών αποκάλυψε τη ρωγμή — ανάμεσα στην εξουσία και την ευθύνη, ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό. 

Κι απ’ αυτή τη ρωγμή ξεπηδά σήμερα μια νέα φωνή:

η φωνή όσων αρνούνται να συνηθίσουν.

Αυτή η φωνή δεν ανήκει σε κόμμα, ανήκει στην καρδιά της κοινωνίας. Μιλά από τον πόνο, αλλά όχι με μίσος.

Μιλά με τρυφερότητα, αλλά χωρίς φόβο. Είναι η φωνή που λέει: ως εδώ. Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη συνενοχή.

Όχι άλλο “έτσι είναι τα πράγματα”.

Θέλουμε μια Ελλάδα που να μπορεί να κοιτάζει τα παιδιά της στα μάτια —και να τους υπόσχεται αλήθεια, όχι ψέμα. Φροντίδα, όχι εγκατάλειψη. Αξιοπρέπεια, όχι επιβίωση.

Κι έτσι γεννιέται ένα κάλεσμά: 

ένα κάλεσμα για αναγέννηση της ψυχής και της Δημοκρατίας.

Τι σημαίνει αυτό;

1. ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε διαδικτυακή πλατφόρμα — κύτταρα δημοκρατίας και συμμετοχής, όπου ο πολίτης δεν είναι θεατής αλλά δημιουργός του δημόσιου λόγου.

Μια νέα αρχιτεκτονική δημοκρατίας από τα κάτω, όπου η φωνή των πολιτών δεν μεταβιβάζεται αλλά ενσαρκώνεται.

Εκεί όπου η Τοπική Αυτοδιοίκηση ξαναγίνεται κοινότητα, όχι γραφειοκρατία, χώρος ευθύνης, φροντίδας και συλλογικού νοήματος.

2. ΔΙΚΤΥΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ για να επουλωθεί το τραύμα της κοινωνικής διάλυσης. Εκεί όπου η φροντίδα παύει να είναι «φιλανθρωπία» ή "αγγαρεία" και γίνεται πολιτική πράξη.

Η Υγεία — ψυχική και σωματική — δεν είναι προνόμιο, είναι δημοκρατικό δικαίωμα. Ένα κίνημα αναγέννησης θα αγωνιστεί για ένα δημόσιο σύστημα υγείας που να θεραπεύει, όχι να λογιστικοποιεί, που να βλέπει τον άνθρωπο, όχι τον “ασθενή” ή τον "πελάτη".

3. ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ως συλλογικό αγαθό.

Γιατί δεν υπάρχει ευημερία σε κοινωνία εξαντλημένων σωμάτων και μουδιασμένων ψυχών. Η φροντίδα είναι πολιτισμός·

και ο πολιτισμός αρχίζει από το πώς φροντίζουμε ο ένας τον άλλον.

4. ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ 

Δεν είναι απλώς οικονομικά φαινόμενα, αλλά μορφές βίας.

Κάθε μητέρα που δεν ξέρει αν θα ταΐσει το παιδί της, κάθε νέος που αναγκάζεται να φύγει, είναι πληγή στην καρδιά του συλλογικού σώματος.

Η απάντηση δεν είναι ελεημοσύνη, ούτε τα νεοφιλελεύθερα επιδόματα — είναι δικαιοσύνη.

5. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ, που θα στηρίζεται στη παραγωγκή συνεργασία, στη φροντίδα του περιβάλλοντος και στην ανθρώπινη ανάγκη, όχι στο άγχος του κέρδους και στον παρασιτικό μεταπρατισμό. Μια οικονομία/κοινωνία που θα διεκδικήσει την θέση που της αξίζει στον διεθνή καταμερισμό. 

Μια κοινωνία όπου το “αρκετό” θα ξαναγίνει λέξη σεβασμού, όχι ντροπής.

6. ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑ, ΟΧΙ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗ 

Η εργασία δεν μπορεί να είναι πειθαρχία στην ανάγκη, αλλά πεδίο δημιουργίας. 

Ένα κίνημα αναγέννησης οφείλει να επαναφέρει την έννοια της εργασίας ως σχέσης — σχέσης το αντικείμενο της δημιουργίας, με το σώμα, με τον χρόνο, με τους άλλους, με τον ίδιο τον Εαυτό.

Όπου ο εργαζόμενος δεν θα ζει για να επιβιώνει, αλλά για να συνεισφέρει. 

Όπου η φροντίδα, η ξεκούραση, η αξιοπρέπεια και ο συλλογικός σκοπός θα είναι δικαίωμα, όχι προνόμιο.

7. ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ, όχι ως εθνικιστικό σύνθημα αλλά ως πνευματική χειραφέτηση. να πάψουμε να ζητάμε “εγκρίσεις” απ’ έξω για να πιστέψουμε ότι αξίζουμε.

Η ελευθερία αρχίζει με το να ανακτάς την αυτοπεποίθηση ότι μπορείς να σταθείς όρθιος ως λαός, χωρίς προστάτες και επιτηρητές. Η αληθινή ανεξαρτησία δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πρωτίστως υπαρξιακή.

8. ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ που θα αποκαθιστούν την εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς, του ενός προς τον Άλλο και προς τον ίδιο τον Εαυτό. .

Μια Δικαιοσύνη που δεν θα λειτουργεί ως μηχανισμός εξουσίας, αλλά ως εγγύηση αλήθειας και ευθύνης.

Ένα κράτος δικαίου που θα προστατεύει τον αδύναμο, θα ελέγχει τον ισχυρό και θα επαναφέρει το μέτρο ως πυρήνα της πολιτικής.

Γιατί χωρίς Δικαιοσύνη, δεν υπάρχει Δημοκρατία, υπάρχει μόνο διοίκηση φόβου.

9. ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΕ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΦΤΕΡΑ 

Οι νέοι δεν χρειάζονται διαλέξεις για την πατρίδα — χρειάζονται λόγο να μείνουν σ’ αυτήν. 

Να δημιουργήσουν κοινότητες γνώσης, τέχνης και συμμετοχής,

να ενώσουν την τεχνολογία με την ψυχή, τη δημιουργικότητα με την ευθύνη.

Γιατί η Ελλάδα δεν σώζεται με “επενδύσεις”, αλλά με νέους ανθρώπους που πιστεύουν ξανά στη ζωή της.

10. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΤΟ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ,

που θυμίζει ότι η τέχνη δεν είναι διακόσμηση, αλλά τρόπος να συναντηθούμε ξανά με το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας.

Ο Ελληνισμός υπήρξε πάντοτε πολιτιστική υπερδύναμη όχι με όπλα, αλλά με ψυχή. 

Η δύναμή του δεν είναι κατακτητική — είναι μεταδοτική.  

Πρόταση πολιτισμού με οικουμενικό ενδιαφέρον,

που προσφέρει στον κόσμο έναν τρόπο να υπάρχουμε πιο ανθρώπινα. Μια οικουμενική πρόταση νοήματος, ιδαίτερα επίκαιρη, τώρα που το νόημα στη Δύση έχει καταρρεύσει. 

Το ελληνικό φως δεν εξηγεί — συγκινεί. 

Μας θυμίζει ότι το ωραίο μπορεί να είναι δίκαιο, ότι η ευγένεια μπορεί να είναι επαναστατική, ότι η τρυφερότητα είναι η πιο βαθιά και αποτελεσματική μορφή δύναμης.

11. ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΜΟΡΦΩΝΕΙ ΨΥΧΕΣ, όχι απλώς μυαλά

Η αληθινή εκπαίδευση μαθαίνει στα παιδιά να νιώθουν, να αμφισβητούν, να αγαπούν, να συνδέουν τη γνώση με τη ζωή.

Χωρίς παιδεία δεν υπάρχει δημοκρατία — μόνο διοίκηση υπηκόων.

11. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ,

χωρίς ψεύτικες βεβαιότητες, χωρίς τεχνοκρατικό κυνισμό, χωρίς την προσποίηση της “ουδετερότητας”.

Γιατί μια δημοκρατία που ξαναμαθαίνει να συγκινείται είναι μια δημοκρατία που ξαναμαθαίνει να ζει.

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΤΕΜΠΗ ΜΑΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΟΛΟΥΣ

Γιατί εκεί, μέσα στο σκοτάδι των Μνημονίων και της χρόνιας απογοήτευσης, η κοινωνία θυμήθηκε την καρδιά της. Οι άνθρωποι αγκαλιάστηκαν ξανά, ξέσπασαν, φώναξαν, έκλαψαν μαζί. 

Και για λίγο, έγινε ορατό αυτό που η εξουσία φοβάται περισσότερο: ότι ένας λαός που νιώθει δεν χειραγωγείται.

Αυτό το μανιφέστο δεν είναι πρόγραμμα. Είναι περισσότερο μια πρόταση υπόσχεσης. Να μην ξεχάσουμε. Να μην αναισθητοποιηθούμε ξανά. Να συγκινηθούμε! Και να κάνουμε τη συγκίνηση πολιτική πράξη —για να γίνει ο πόνος, Ελευθερία.

Κάποιοι μπορεί να πουν πως πρόκειται για ουτοπία. 

Αλλά το να αποκαλούμε ένα όραμα «ουτοπία» είναι συχνά ο κυνικός τρόπος που μας εκπαίδευσαν για να καλύψουμε τη δική μας παραίτηση.

Γιατί τίποτε δεν φοβάται περισσότερο το Σύστημα

από ανθρώπους που ονειρεύονται μαζί.

Η ουτοπία είναι το αντίθετο της απάθειας, είναι το καύσιμο της ιστορίας, η πράξη της ελπίδας σε κίνηση.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/17RUn6XzEa/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com