Ο Πολιτισμός ως προϊόν της Φύσης

Του Ανδρέα Χριστοφή

ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

Η κοινωνική οντολογία αποτελεί ένα διαχρονικό φιλοσοφικό ερώτημα, το οποίο όμως δεν περιορίζεται στη σφαίρα των ιδεών, αλλά διαχέεται και στις ανάγκες της πραγματικότητας. Ως βασικό αξίωμα υποστηρίζουμε ότι η Φύση διαχωρίζεται σε αθέσμιστο και θεσμισμένο χώρο, όπου ο μεν πρώτος δηλώνει την απουσία οργανωμένου υποκειμένου, ενώ ο δεύτερος την ύπαρξή του, η οποία όμως έπεται. Αυτή η σχάση προκύπτει από τη συνείδηση πολλών ατόμων ότι αποτελούν διακριτή κοινότητα ως προς την υπόλοιπη Φύση (δηλαδή τον αθέσμιστο χώρο), η οποία στην αρχή αποτελούσε το όλον.

Συνεπώς, η Κοινωνία δεν είναι αυθύπαρκτη, αλλά προϊόν της συνύπαρξης πολλών ατόμων. Εδώ προκύπτει το αμέσως επόμενο ερώτημα. Πόθεν η Κοινωνία; Δηλαδή, από ποιο χρονικό σημείο και με ποιες προϋποθέσεις γεννήθηκε η ανάγκη των πολλών να συγκροτήσουν θεσμούς μεταξύ τους στη βάση της κοινότητας αναγκών; Σε αυτό το ερώτημα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε σε επόμενο άρθρο μας, καθώς εδώ θα εστιάσουμε στη σχέση της Κοινωνίας με την υπόλοιπη Φύση. Η πρώτη ναι μεν αποκόπτεται από το αθέσμιστο όλον, αλλά εξακολουθεί να βασίζεται σε αυτό, στο σημείο που καλείται να δημιουργήσει Πολιτισμό.

Δηλαδή, απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία, ανάπτυξη και γενικότερα ύπαρξη ενός Πολιτισμού αποτελεί ο γεωγραφικός χώρος στον οποίον βρίσκεται και από τον οποίον εξαρτάται – εδώ επανέρχεται ο παράγοντας του αθέσμιστου χώρου της Φύσης. Ως γεωγραφικό χώρο δεν ορίζουμε κατ’ ανάγκην την κρατική δομή στην οποίαν εντάσσεται ένας πληθυσμός, αλλά τη σχέση που αναπτύσσει στο εσωτερικό του και σε συνάρτηση με το περιβάλλον του.

Για να υπάρξει Πολιτισμός, απαιτείται κεντρικό σημείο αναφοράς, έστω και αν έχουν ήδη δημιουργηθεί περιφερειακά σημεία αναπαραγωγής του στην οικουμένη. Διότι πώς μπορεί να δημιουργηθεί κοινός πολιτισμός χωρίς κοινό γεωγραφικό χώρο ή να συνεχίσει να υπάρχει με την απώλειά του (εννοούμε ως πληθυσμιακής παρουσίας); Βεβαίως, ο Πολιτισμός της περιφέρειας θα συνεχίσει να υπάρχει, όμως θα είναι εντελώς διαφοροποιημένος από τον πάλαι ποτέ κεντρικό πυρήνα του. Ο Ρουσώ έλεγε ότι η θρησκεία είναι υπόθεση γεωγραφίας. Αν γεννιόταν κάποιος στη Μέση Ανατολή, θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα μουσουλμάνος. Εάν οι Έλληνες αναπτύσσονταν ως πολιτισμικό υποκείμενο στην κεντρική Ασία, δεν θα είχαν καμία σχέση με τη θάλασσα και το εμπόριο, με συνέπεια τη διαμόρφωση ενός Πολιτισμού σε εντελώς διαφορετικό παράδειγμα.

Συμπερασματικά, τη βάση για δημιουργία ενός Πολιτισμού ο οποίος προκύπτει από την Κοινωνία αποτελεί εκείνο το κομμάτι της Φύσης που αυτονομήθηκε από τον αθέσμιστο εαυτό της, διατηρεί όμως σχέση εξάρτησης προς αυτόν.

ΠΗΓΗ: http://efimeridaenosis.com/?p=2183

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com