Του Κώστα Κουτσουρέλη
- Ο νεοφιλελευθερισμός, η "ελεύθερη αγορά" και η υποτιθέμενη αόρατη χειρ της. Ο τραμπικός προστατευτισμός θα ανακινήσει νέους εμπορικούς πολέμους με Ευρώπη και Κίνα, θα προωθήσει την επαναβιομηχάνιση των ΗΠΑ και θα πλήξει ακόμη πιο καίρια την ήδη βαρέως ασθενούσα παγκοσμιοποίηση. Η σημασία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των υπηρεσιών, πρόσκαιρα τουλάχιστον, θα υποβαθμιστεί, το νέο μεταποιητικό κεφάλαιο (λέγε με Μασκ) θα έρθει στο προσκήνιο. Ο νέος οικονομικός εθνικισμός θα έχει πολλαπλές ιδεολογικές επιπτώσεις στην πολιτική και στην κουλτούρα. Ιδιαιτέρως θα πλήξει το απαρχαιωμένο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που λόγω των ιδεοληψιών και της δυσκινησίας της κινδυνεύει πια με καθολική υποβάθμιση. Η χθεσινή κατάρρευση της γερμανικής κυβέρνησης και η επαπειλούμενη χρεοκοπία της Γαλλίας θέτουν ήδη σε κίνηση διαλυτικές δυνάμεις.
- Ο γουοκισμός, οι δικαιωματιστές, η "πολυπολιτισμικότητα", η πολιτική ορθότητα και η ακυρωτική κουλτούρα. Εδώ το πλήγμα ίσως αποδειχθεί θανάσιμο. Ακόμη και η Κάμαλα Χάρρις δεν τόλμησε προεκλογικά να παίξει το χαρτί της "πρώτης γυναίκας Προέδρου" (και πρώτης μαύρης, και Ασιάτισας κ.ο.κ.). Τόσο απαξιωμένη είναι πλέον στην κοινή γνώμη η λογική των ποσοστώσεων και τόσο απεχθείς οι συνδικαλιστικού τύπου αξιώσεις των πάσης φύσεως μειονοτήτων. Ετερογονία των σκοπών... Ο αναιδής ζηλωτισμός τους δεν αποκλείεται να οδηγήσει στο άλλο άκρο: την πλήρη κατάργηση κάθε μέτρου θετικής διάκρισης και υποστήριξης των εκκινούντων από μειονεκτική θέση.
- Τα ανοιχτά σύνορα και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Ο θρίαμβος του Τραμπ μεταξύ των λατινόφωνων ψηφοφόρων είναι ανατροπή που οι επιπτώσεις της ξεπερνούν κατά πολύ τον ορίζοντα της επόμενης τετραετίας. Οι Δημοκρατικοί ήταν βέβαιοι ότι με τους επήλυδες θα εξασφαλίσουν την μόνιμη πολιτική ηγεμονία, τέτοια ήταν η ρητορική τους εδώ και τριάντα περίπου χρόνια. Ο Τραμπ όμως απέδειξε εμπράκτως ότι τα στρώματα αυτά είναι φυσικοί σύμμαχοι του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ως τα κατ' εξοχήν θύματα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης (όπως ήδη ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν δείξει στον καιρό τους), πλέον γίνονται τμήμα ενός νέου μεγάλου εργατικού συνασπισμού. Το ότι και κοινωνικά οι Λατίνοι είναι συντηρητικοί (οπαδοί της παραδοσιακής οικογένειας, θρησκευόμενοι κ.λπ.) συντελεί σ' αυτό. Στις λατινοαμερικανικές κοινότητες της παραμεθορίου που υπέφεραν από την μεταναστευτική πλημμυρίδα, ο Τραμπ κυριολεκτικά σάρωσε. Οι τάσεις στην Ευρώπη είναι ανάλογες, αργά ή γρήγορα ακόμη και οι Βρυξέλλες θα αναγκαστούν να το παραδεχτούν.
- Η τιμοκρατία και η κηδεμόνευση της πολιτικής από τα οικονομικά συμφέροντα. Είναι εντυπωσιακό: η μόνη πληθυσμιακή ομάδα όπου η Χάρρις σημείωσε σημαντικά κέρδη ήταν εκείνη με ετήσιο εισόδημα άνω των 100.000 δολλαρίων. Συντριπτική ήταν η υπεροχή της μεταξύ των δισεκατομμυριούχων και των μάνατζερ της Ουώλλ Στρητ. Πολλοί από αυτούς θα στραφούν, ήδη το κάνουν, στον Τραμπ. Η επιρρή τους θα παραμείνει σημαντική, όμως για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες η πολιτική φαίνεται να ανακτά ζωτικό τμήμα της αυτονομίας της έναντι της οικονομίας. Το ότι χρειάστηκε ένας δισεκατομμυριούχος γι' αυτό, είναι από τις ειρωνείες στις οποίες μας συνηθίζει η Ιστορία.
- Το Δημοκρατικό Κόμμα και το θεσμικό και παραθεσμικό απαράτους του. Η παράταξη του Ομπάμα και των Κλίντον έχει περιπέσει σε υπαρξιακή κρίση. Έχοντας απαρνηθεί και προδώσει τη λαϊκή βάση της (βλ. την κριτική του Μπέρνι Σάντερς), μετατράπηκε τα τελευταία χρόνια σε χαλαρή συνομοσπονδία μεγάλων, μικρών και ενίοτε μικρονοϊκών συμφερόντων. Εντυπωσιακή είναι η καθίζηση του επιπέδου των στελεχών της. Το ότι μια εντελώς ασήμαντη πολιτικός πήρε το προεδρικό χρίσμα θα ήταν πριν μια δεκαετία αδιανόητο. Αντιθέτως, οι Ρεπουμπλικανοί του Τραμπ σφύζουν από νέα πολιτικά ταλέντα. Ο Βανς, ο Ραμασουάμι, η Γκάμπαρντ είναι όλοι τους εξαίρετοι ρήτορες, δυναμικές προσωπικότητες και σκεπτόμενοι νόες. Το κυριότερο: δεν είναι γεννήματα του κομματικού θερμοκηπίου. Επιπλέον, δεν έχουν τίποτε κοινό με την χονδροειδή ωμότητα της τραμπικής ρητορικής που αποξενώνει και αηδιάζει ακόμη πολλούς. Το ότι ένας πολιτικός τόσο ριζοσπαστικός στα αιτήματά του όσο ο Κέννεντυ βρήκε στέγη πολιτική στους Ρεπουμπλικανούς, λίγους μήνες πριν θα φαινόταν πράγμα ολότελα απίθανο. Και πώς απάντησαν σ' αυτό οι Δημοκρατικοί; Ξεθάβοντας από το πιο σκοτεινό υπόγειο της πρόσφατης αμερικανικής ιστορίας, τη διαβόητη οικογένεια Τσέινυ...
- Τα συστημικά ΜΜΕ, οι δημοσκόποι, οι χολλυγουντιανές και άλλες διασημότητες, οι νομπελίστες και οι καθηγητές, οι λογοκριτικές μεγαλοπλατφόρμες των Big Tech. Το ναυάγιο των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών και εφημερίδων είναι πλήρες. Πρωτοστάτησαν στις προσωπικές επιθέσεις κατά του Τραμπ και στην καταλοιδόρηση των οπαδών του και συνετρίβησαν. Οι δημοσκοπικές εταιρείες, που έθρεψαν και συντήρησαν την ψευδαίσθηση ότι η Χάρρις μπορεί να επικρατήσει, οι ποικίλες σελέμπριτις της σόου μπίζνες και οι αυθεντίες της διανόησης επίσης τσαλακώθηκαν σε βαθμό θυμηδίας. Γενικά, οι παραδοσιακοί ιδεολογικοί μηχανισμοί απαξιώθηκαν αθεράπευτα. Στον δημόσιο λόγο κυριαρχούν πλέον τα ψηφιακά ανεξάρτητα μέσα, το X του Μασκ και οι φιλορεπουμπλικανικές περσόνες. Στους Κάρλσον, Ρόγκαν, Κερκ, Κέλλυ, Όουενς, Σαπίρο, Πήτερσον, Σακς, Χάνσον, Μερσχάιμερ (στο ουκρανικό) κ.λπ., οι Δημοκρατικοί δεν έχουν να αντιπαρατάξουν αυτή τη στιγμή τίποτα, και είναι λογικό. Για μια τουλάχιστον δεκαετία, οι φίλα προσκείμενοι και τα στελέχη τους κρυβόντουσαν, προσπαθούσαν να ποινικοποιήσουν πολιτικά τον αντίπαλο λόγο και να αποφύγουν κάθε διάλογο ουσίας. Έτσι ατρόφησε και παρήκμασε όμως και ο δικός τους λόγος. Οι φιλορεπουμπλικανοί αντίθετα πέρασαν διά πυρός και σιδήρου και αποδείχθηκαν ανθεκτικοί. Το θέαμα μιας υποψήφιας προέδρου που δεν δίνει συνεντεύξεις τύπου και αποφεύγει σαν τον διάολο το λιβάνι κάθε δύσκολο ερώτημα, από τη μια πλευρά, και των Τραμπ και Βανς, από την άλλη, που ρίχνονται πρόθυμα στο πολιτικό μελέ και αντιμετωπίζουν μετωπικά και τους πιο κακόπιστους δημοσιογράφους, τα λέει όλα.
------------------
Εκνευρίζομαι όταν διαβάζω ή ακούω ανθρώπους να λένε για τον Τραμπ: «Εμείς δεν είμαστε τέτοιοι». Γιατί ποιοι είναι αυτοί οι «εμείς»; Δεν εννοώ όταν λένε τον Τραμπ ρατσιστή και επιμένουν ότι «εμείς» δεν είμαστε ρατσιστές. Ή όταν τον λένε μισογύνη και ισχυρίζονται ότι «εμείς» είμαστε καλύτεροί του. Αυτό που εννοώ είναι ότι ο Τραμπ αποτελεί την πεμπτουσία της Αμερικής.
Ο Τραμπ δεν είναι ένας εξωγήινος που προσγειώθηκε από κάποιον άλλο πλανήτη. Δεν είναι κάποιος που εμφυτεύτηκε στην εξουσία από μια ρωσική ειδική επιχειρήση, εννοείται. Είναι κάποιος που τον επέλεξε ο αμερικανικός λαός και αντανακλά κάτι βαθύ και μόνιμο από την αμερικανική κουλτούρα. Σκεφτείτε όλους τους κόσμους τους οποίους έχει κατοικήσει και οι οποίοι τον ανύψωσαν. Επαγγελματική πάλη. Reality TV. Τα καζίνο και ο τζόγος, που δεν υπάρχουν πλέον μόνο στο Λας Βέγκας ή στο Ατλάντικ Σίτυ, αλλά παντού, ενσωματωμένα στην καθημερινή ζωή. Η κουλτούρα της διασημότητας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα αυτά εμένα μου θυμίζουν Αμερική. Και ναι, το ίδιο ισχύει και για τις απάτες, τα ξεδιάντροπα ψέματα, τα καρναβαλίστικα τσαλίμια. Αλλά υπάρχει κοινό για όλα αυτά, και όχι μικρό, για τον Τραμπ και τις καταβολές του και το ποιος είναι. [...]
Στην Αμερική κανένα κατεστημένο κόμμα με τόσο χαμηλά ποσοστά αποδοχής του προέδρου όσο αυτά του Μπάιντεν δεν διατήρησε ποτέ την εξουσία. Οι ψηφοφόροι στις δημοκρατίες δεν παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, έχουν όμως τη δυνατότητα να τιμωρήσουν τους κυβερνώντες. Οι Δημοκρατικοί το παράκαναν. Ο Μπάιντεν εξασφάλισε την νίκη έχοντας κάνει προεκλογική εκστρατεία ως μετριοπαθής, ως σταθεροποιητής. Άρχισε όμως να κυβερνά σαν να είχε νικήσει σαρωτικά, και συχνά από θέσεις σκληρά αριστερές, σε σειρά από θέματα: σύνορα, κλίμα και ενέργεια, φύλο, φυλή, εγκληματικότητα και αστυνόμευση, και ούτω καθεξής.
Αλλά όπως έγραψα, ο Τραμπ είναι ένα φαινόμενο. Εκτός από τη δυναστεία Κλίντον και τη δυναστεία Μπους, έχει πλέον κατατροπώσει και τη δυναστεία Τσέινυ. Και προεταιρίστηκε τη δυναστεία Κέννεντυ, φυσικά σε μορφή που πολλοί θα θεωρούσαν απαξιωμένη - αν και κάποιοι θα θεωρούσαν ότι η σημερινή εκδοχή της δυναστείας Κέννεντυ αντικατοπτρίζει κατά κάποιον τρόπο την πορεία της Αμερικής. Επιπλέον, ο Τραμπ κατανίκησε το στρατιωτικό κατεστημένο και το κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας που τον υπηρέτησε και τάχθηκε κατά της επανεκλογής του. Κατανίκησε το επιστημονικό κατεστημένο. Ουάου!
Ξέρετε, κάποιοι χλεύασαν τον Νικήτα Χρουστσώφ όταν κατήγγειλε τον Στάλιν το 1956, στον «Μυστικό λόγο» του κατά το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Σε εκείνη την ομιλία ο Χρουστσώφ καταδίκασε την προσωπολατρεία που είχε καλλιεργήσει ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσώφ δεν ήταν προσωπικότητα επιβλητική και πίσω από την πλάτη του ο κόσμος έλεγε: «Είναι αλήθεια, υπήρχε λατρεία - αλλά υπήρχε και προσωπικότητα!».
STEPHEN KOTKIN
(Από τη σημερινή συνέντευξη του γνωστού ιστορικού στο Foreign Affairs)
-------------------
- Την Τρίτη βγαίνει ο Τραμπ που έχει ανακοινώσει ότι κομμένη η βοήθεια στους Ουκρανούς. Και την Τετάρτη διαλύεται ο κυβερνητικός συνασπισμός στο Βερολίνο λόγω διαφωνίας των κομμάτων για τη βοήθεια προς την Ουκρανία. Αυτός ο Ζελένσκι αρχίζει και μοιάζει όλο και περισσότερο μ' εκείνο το άμυαλο μειράκιο, τον Αλέξιο Δ' της πρώτης Άλωσης. Πήγε κι έβαλε μόνος του το κεφάλι της χώρας του στον ντορβά.
----------------
Άρχισαν τα όργανα στο ουκρανικό. Οι γνωστοί κύκλοι κυκλοφορούν σχέδια δήθεν ειρηνευτικά, για 20ετές πάγωμα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, για δυνάμεις ευρωπαϊκές (!) που θα περιφρουρούν την ανακωχή κλπ., κλπ. Μια νέα συμφωνία τύπου Μίνσκ δηλαδή, σαν τις προηγούμενες που το Κίεβο και η Δύση έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια και την οποία η Μόσχα δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να αποδεχθεί.
Ο σκοπός εδώ είναι διαφανής: να παρουσιαστούν οι Ρώσσοι ως αδιάλλακτοι, ο Ζελένσκι ως τάχα μου μεγαλόψυχος και να παρασυρθεί ο Τραμπ ύπουλα στη λογική της κλιμάκωσης. Το πολεμοκάπηλο λόμπυ είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό. Αν δείτε και κάναν Ρούμπιο υπουργό εξωτερικών ή κάναν Πομπέο υπουργό αμύνης, όπως διαδίδεται εντέχνως, τότε...
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.