Τέσσερα πράγματα που έμαθα από τη σχολική χριστουγεννιάτικη παράσταση της 7χρονης κόρης μου.

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

- Ότι η ελληνική παιδεία, όποιο περιεχόμενο κι αν δώσει κανείς στη λέξη, όποια ιδεολογική φόρτιση, είναι πασσέ, τελειωμένη υπόθεση. Σαράντα λέπτα στη σκηνή και δεν ακούστηκε ένα τραγούδι, ένα στίχος, μια μελωδία γηγενής, κοσμική ή εκκλησιαστική, δημοτική ή επώνυμη. Αλλά, αυτό είναι το ωραίο, ούτε και ευρωπαϊκή, η Άγια Νύχτα έστω της παλιάς Μεσευρώπης. Σαν να μη γιορτάσαμε ποτέ Χριστούγεννα σ' αυτόν τον τόπο, σ' αυτήν την ήπειρο... Όλα, απ΄ την αρχή ώς το τέλος ήταν αγγλόφωνα και αμερικάνικα, πολλά χωρίς καν σχέση με τα Χριστούγεννα - από τα γλυκερά χολλυγουντιανά χιτάκια της δεκαετίας του 1940 ώς κάτι ροκ και ποπ ακκόρντα, αναμνήσεις εφηβικές προφανώς της δασκάλας-σκηνοθέτιδος-συγγραφέως. 

- Ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν την παραμικρή πια σχέση με Χριστούς και φάτνες και Ηρώδηδες και χριστιανισμούς και άλλα τέτοια παρωχημένα και αδιάφορα, ότι δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με τη διδαχή της αγάπης, της θυσίας, της προσφοράς, ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για την ειλικρίνεια των διδάχων. Ακόμη και η υπόθεση του "έργου" ήταν κι αυτή κλεμμένη κι αγύριστη αμερικανιά. Κι αν κόπιαρε, ας πούμε, το "Μια υπέροχη ζωή" του σπουδαίου Φρανκ Κάπρα, αριστούργημα που τιμά και το σινεμά και τον χριστιανισμό και την αμερικανική τέχνη, ποιος θα είχε αντίρρηση; Όχι! Κάποιος κακός θέλει να καταργήσει τα Χριστούγεννα και τα παιδιά κινδυνεύουν να χάσουν τα ρεγάλα, αυτό ήταν το στόρυ. Έννοείται ότι η τρομερή απειλή απεφεύχθη: κανείς δεν θα στερηθεί τα ψώνια του, τα πολυκαταστήματα δεν θα χάσουν πελάτη.

- Ότι η "τέχνη είναι πατσαβούρα", που θα έλεγε κι ο Παλαμάς. Κανείς δεν ζητάει θαύματα από τους δασκάλους και τα παιδιά, αλίμονο! Για σχολική παραστασούλα πρόκειται. Όμως και τα μικρά πράγματα πρέπει να γίνονται με μια κάποια, στοιχειώδη, σοβαρότητα. Τέτοια σαλάτα, τέτοια ασυναρτησία, τέτοια αρπαχτή; Να μην ξέρει κανείς τα λόγια ή τις κινήσεις του επί σκηνής, και να κοιτάνε όλα τα παιδιά την υπεύθυνη να κάνει τον υποβολέα και να τα σκηνοθετεί live; Δεν μπορούσε η ευλογημένη να παρουσιάσει κάτι αντικειμενικά εφικτό, να μην εκθέτει τον εαυτό της πρώτα πρώτα; Και το χειρότερο: ήταν απαραίτητο να προλογίσει αυτή τη σούπα με ένα λογύδριο ότι σκοπός της παράστασης ήταν να περάσουν τα παιδιά (κι εκείνη) "καλά", να "απελευθερωθούν", να "αυτοεκφραστούν", να μη μπουν στο τρυπάκι του "ανταγωνισμού", ποιο παίζει καλύτερα, και πάθουν προς Θεού κάτι τρομερό και ανεπανόρθωτο... Όποιος απελπίζεται κάποτε για το επίπεδο της σημερινής επαγγελματικής τάχα μου καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής μας ζωής, πρέπει να δει με τι αντιλήψεις περί τέχνης γαλουχούνται οι συντελεστές τους από τα μικράτα τους. 

- Ότι στο σημερινό σχολείο όλα είναι σκληρή κατήχηση και άκαμπτη ιδεολογία. Το παλιό σχολείο, το κατηγορούμενο ως αυταρχικό, σε σύγκριση με αυτό το τωρινό μοιάζει αναδρομικά πολύχρωμο. Είχε και πατροδογνωσία και ηθικοπλασία μπόλικη φυσικά, αλλά ανακάτευε στο χαρμάνι του και δόσεις ιδανισμού και ρεαλισμού, ιστορικής πραγματικότητας και σύγχρονης ζωής, ουμανιστικής κριτικής στα υλικά αγαθά, κριτικής στάσης εντέλει απέναντι στο τώρα. Τα Χριστούγεννα ήταν μεταξύ άλλων και ένας αναλογισμός πάνω στη φτώχια και την ανάγκη και τη μοναξιά και την ανθρώπινη μοίρα. Πώς έγιναν διαφημιστικό τζινγκλ τύπου Τζάμπο, ντουντούκα που διαλαλεί στη διαπασών ότι η δυστυχία έχει πάψει πια να υφίσταται; Ότι η ιστορία ξεκίνησε χθες μόλις; Ότι όλοι και όλα "περνάμε καλά" αφού απ' όλους τους δυνατούς έχουμε την τύχη να ζούμε, ποιος τη χάρη μας, στον βέλτιστο κόσμο;...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1PYE7WTjpp/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com