Του Βασίλη Λαμπόγλου
Είναι κάτι κορίτσια μας εκεί "στα ξένα " που αρνούνται να μιλήσουν γαλλικά,αγγλικά,τευτονικα...και περιμένουν πότε θα ανταμώσουν ξανά τη γενέθλια γη, από την οποία τόσο βίαια αποσπάστηκαν, για να ακουστεί -μόνο τότε -η φωνή τους.
Η Κιστιφορος κόρη στο Καίμπριτζ,
η Καρυατις στο Βρετανικό Μουσείο,η Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο,η Αφροδίτη της Μήλου...
Η τελευταία ,ήταν μια τέτοια μέρα του 1820 που ο Γιώργοs Κεντρωτάς έσκαβε στο πεζούλι του και έβγαζε πέτρες από αρχαία ερείπια που υπήρχαν εκεί.
Τον βοηθούσε ο 18χρονος γιος του Αντώνης και ο 20χρονος ανιψιός του.
Λίγο πιο μακριά Γάλλοι αξιωματικοί - σε συνήθη εντεταλμένη αποστολη-έκαναν ανασκαφές προς εύρεση αρχαίων ερειπίων .
Καθώς ο Κεντρωτάς βρήκε πελεκημένο μάρμαρο έτρεξαν να τον βοηθήσουν δύο Γάλλοι ναύτες που συμμετείχαν στις γειτονικές ανασκαφές.
Ο Κεντρωτάς προσπάθησε να ξανακαλύψει το άγαλμα γιατί φοβήθηκε ότι οι Γάλλοι θα το άρπαζαν ή θα απαιτούσαν να το αγοράσουν φτηνά.
Οι Γάλλοι δεν «ξεκολλούσαν» με τίποτε από την περιοχή και τον πίεζαν να συνεχίσουν όλοι μαζί το σκάψιμο, ώσπου βρέθηκε και το δεύτερο τμήμα του αγάλματος, οπότε πια ο Κεντρωτάς δεν μπορούσε να παριστάνει τον ανήξερο, αλλά ούτε και να περιφρουρήσει το έργο που είχε βρει στο χωράφι του.
Έκανε μια προσπάθεια πάντως να το διαφυλάξει και το μετέφερε στη στάνη του, όμως ο «πυρετός αρχαιοτήτων» είχε ήδη καταλάβει τους Γάλλους που επικοινωνούσαν με προξένους και πρεσβευτές της πατρίδας τους στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και αλλού.
Επικεφαλής των Γάλλων που έκαναν ανασκαφές δίπλα στο χωράφι του Κεντρωτά και αναμίχθηκε στις εκσκαφές ήταν ο νεαρός τότε αξιωματικός Ολιβιέ Βουτιέ (Olivier Voutier, 1796-1877) που στη συνέχεια παραιτήθηκε από το γαλλικό ναυτικό και πολέμησε με το πλευρό των Ελλήνων στην επανάσταση του 1821(αρχηγός του πυροβολικού στην μάχη της Ακρόπολης).
Ο Βουτιέ διέθετε γνώσεις αρχαιολογίας και άρχισε να σχεδιάζει το εύρημα και αμεσα ειδοποίησε πατριώτες του για την μεγάλη ανακάλυψη.
Ο ίδιος δεν είχε αρκετά χρήματα για να το αγοράσει και "κάποιοι" ("Έλληνες" και "φιλέλληνες") είχαν κιόλας προτείνει στον Κεντρωτά , ήδη αμοιβή 1.000 γροσιών.
Στην ενημέρωση του έγραφε πως κοντά στο άγαλμα βρέθηκαν και δύο αφιερώσεις ή Ερμές, μια ενός ηλικιωμένου και μία ενός νέου, όπως και πλίνθος (βάση) με επιγραφή που ανέφερε το όνομα του γλύπτη.
Επίσης ανάφερε στην περιγραφή του πως βρέθηκαν τμήματα του αριστερού χεριού, πολύ φθαρμένα, που φαινόταν να κρατούν μήλο( οι Γάλλοι όπως και οι ντόπιοι πιστεψαν πως ανήκαν σε άλλο άγαλμα και είχαν βρεθεί τυχαία κοντά στην Αφροδίτη) .
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι από Παριανό μάρμαρο με ύψος 2,02 μ.
Χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. και παριστάνει την Αφροδίτη(ημίγυμνη να φοράει μόνο το ιμάτιο δεμένο γύρω από τους γοφούς της), παρότι αρχικά κάποιοι θεωρούσαν ότι μπορεί να παριστάνει και την Αμφιτρίτη.
Βρέθηκε ακρωτηριασμένο και εικάζεται πως η θεά στο αριστερό της χέρι κρατούσε μήλο ή καθρέφτη ή ότι με τα δύο χέρια της κρατούσε την ασπίδα του Άρη.
Άλλοι πάλι θεωρούν ότι δεν έκανε τίποτε από αυτά και ότι ήταν έτοιμη να λουστεί.
Για τα χέρια της υπάρχει ο μύθος ότι έσπασαν πάνω σε καβγά Γάλλων αρχαιολόγων και Ελλήνων κατά τη μεταφορά του αγάλματος, εκδοχή που δεν ευσταθεί γιατί το έργο είχε βρεθεί εξαρχής δίχως τα χέρια.
Εκείνο που πιθανόν αληθεύει είναι ότι τμήματα των χεριών είχαν βρεθεί σε διάφορα σημεία και ότι το αριστερό κρατούσε μήλο, αλλά χάθηκε κατά τη μεταφορά ή ότι επάνω στη συμπλοκή (η οποία όντως συνέβη για την απόκτησή της), κάποια από αυτά τα κομμάτια που συνόδευαν το γλυπτό (όπως το αριστερό χέρι) έπεσαν στη θάλασσα από τα βράχια και χάθηκαν για πάντα.
Η Αφροδίτη της Μήλου σαν καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, που συνδυάζει αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα, θεωρείτο έργο του Πραξιτέλη, σήμερα όμως πιστευεται πως ο δημιουργός της είναι άλλος(ίσωs έργο του γλύπτη Αλέξανδρου από την Αντιόχεια).
Αποτελεί σήμα κατατεθέν της Μήλου ή προσδιοριστικό στοιχείο του νησιου και ένα από τα 3 σημαντικότερα αποκτήματα του Λούβρου.
- Στο σχέδιο (φωτο 3)του
Jean-Baptiste-Joseph Debay του 1821, ακόμα δεν είχε εξαφανιστεί η χάραξη της υπογραφής του γλύπτη στην βάση.
Ο Debay είχε αντιγράψει τέλεια τα κεφαλαία ελληνικά γράμματα όπου απέμενε χαραγμένη η φράση ...ΝΔΡΟΣ ΜΗΝΙΔΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΥΣ ΑΠΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕ.
Από κάτω στα γαλλικά είναι γραμμένο πως το έργο βρέθηκε το Φεβρουάριο του 1820 στη Μήλο και δωρήθηκε στον βασιλιά το Μάρτιο του 1821 από τον πρεσβευτή του στην Κωνσταντινούπολη.
Μέχρι πότε τα κορίτσια μας θα είναι σε ξένα χέρια και ανοίκεια βλέμματα?
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.