Μιχάλης Ν. Ράπτης – ΠΑΜΠΛΟ (video)

«Το ταξείδι κράτησε πολλές μέρες, ο καιρός ήταν συχνά άθλιος, πήγαμε ως τα ανοικτά της Τυνησίας και κάποτε φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά. Όταν περάσαμε κοντά στις ακτές της Πελοποννήσου κι είδα, ύστερα από τόσα χρόνια, ένα ερημικό εκκλησάκι, με έπιασε μια απερίγραπτη συγκίνηση. Σκέφτηκα ότι κάποιες σταγόνες από αίμα ελληνικό έρεε ακόμα στις κοσμοπολίτικες φλέβες μου»

Μιχάλης Ν. Ράπτης (Πάμπλο) – [«Η πολιτική μου αυτοβιογραφία»-εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ – Αθήνα 1996].

"Φιλελεύθεροι αριστεριστές», που ακκίζονται στα ίδια τραπέζια των Μ.Κ.Ο με δεξιά νεοφιλελεύθερα τομάρια, αφού συμφωνούν σε πολλά, για τα Σκόπια, την Κύπρο, την ιστορία, τη «μαχητική αθεΐα» (sic), την πλήρη αποδόμηση κάθε έννοιας και οντολογίας. Στην αποδόμηση ακόμα και του ίδιου του παρελθόντος τους, που δεν … υπήρξε, εφόσον είναι …νοητική κατασκευή. Ντεμέκ πούροι «διεθνιστές», με υψωμένες γροθιές εφηβικής μανίας και οι άλλοι των «διδακτορικών μητροπόλεων» που γύρισαν στην … πτωχή πατρίδα για να διδάξουν – αυτοί και μόνον – … προλεταριακή επανάσταση! Ερεθίζονται να αποδείξουν ότι η 25 Μαρτίου δεν έγινε 25 Μαρτίου (ε, και; λες και δεν το ξέραμε ή ότι αυτό αλλάζει την ουσία της επανάστασης των {«αβράκωτων» του ’21. Αλλά, όχι. Σημασία έχει ο ερεθισμός της αποδόμησης, όμοιος με αυτόν των φανατικών καθολικών που υποστηρίζουν το δόγμα τους. Η καλλιέργεια αυτής της δήθεν «αριστερής» κουλτούρας, που επιβάλλει την συνεχώς επαναλαμβανόμενη και «άδεια» αντίδραση κατά πάντων για να κτίσουν τη «θεαματική» φιγούρα του «αντικομφορμιστή»). Το τσίρκο αυτό έχει πολλά νούμερα. Πολλοί άκαπνοι και «αδιανόητα διανοούμενοι» ή πλανημένες και τραυματισμένες ψυχές «ψευδοδιεθνιστικού ιδεασμού». Έτσι κι αλλιώς βέβαια δεν είναι ούτε μια τρίχα από τ’αρχ….α του Πάμπλο (ώχου τι λαϊκισμός, δε θα μου ξαναμιλήσουν οι «προοδευτικοί»).

Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν, έναν αληθινό διεθνιστή και όχι τις ιμιτασιόν εγχώριες εκδοχές:

«Οπλισμένος με μια βαθιά κατανόηση και ωθούμενος από μια δύναμη προς το απόλυτο, ο επαναστάτης αγωνιστής, χωρίς να ενδίδει στη μεταφυσική θρησκευτικότητα, είναι ικανός να καταλάβει τους βιολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες της θρησκείας, να υιοθετήσει μια καθόλου μισαλλόδοξη στάση απέναντί της και να νιώσει ενστικτωδώς κοντύτερα, για παράδειγμα, σε ένα σύγχρονο θρησκευτικό προσηλυτιστή ο οποίος έχει εμπλακεί στον κοινωνικό αγώνα, από ότι σε έναν «σταλινικό», ο οποίος δεν έχει ηθικές ευαισθησίες (…)

Η δική μου διαδρομή ως επαναστάτη αγωνιστή σημαδεύτηκε από μια αρχική περίοδο, όταν, ως παιδί ακόμη, δελεάστηκα από την εκκλησία εξαιτίας του μυστικισμού και παγανισμού που διαθέτει η ελληνική ορθόδοξη θρησκεία. Εδώ, για μένα, προείχε κυρίως η αισθητική όψη: η ομορφιά της λειτουργίας, το σκηνικό, οι ύμνοι και οι λιτανείες. Μετά, ως έφηβος, γοητεύτηκα από τον Τολστόι και από τον «κοινωνικό» χριστιανισμό του, καθώς και από την κλασική ρώσικη λογοτεχνία συνολικά, η οποία με τόσο καταπληκτικό τρόπο δείχνει την αξία των ταπεινών, περιφρονημένων ανθρώπων που συνθλίβει η ανάπτυξη της σύγχρονης κοινωνίας (…)

Η θρησκευτική έφεση επικεντρώνεται στο «υπαρξιακό μυστήριο», θα έπρεπε να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη αγάπη και αλληλεγγύη των ανθρώπινων υποκειμένων στην ίδια «αδυσώπητη» όσο και «ανεξήγητη» «ανάγκη», «μοίρα» στην οποία και οι ίδιοι οι αρχαίοι θεοί υπόκειντο. Η παρεκτροπή σε θρησκευτικούς φανατισμούς είναι ακραία νοσηρή παρεκτροπή προς κάτι το εντελώς αντίθετο από την ουσία της «θρησκευτικότητας» ως εγγενούς έφεσης του εξελισσόμενου ανθρώπινου είδους». 

Δημήτρης Ναπ. Γ

Αναδημοσίευση από:https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com