1. Τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσαν! Για πολλά χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται μονότονα το ίδιο σενάριο. Έτσι, οι μεν Γάλλοι αστοί απλά υπερψήφισαν τον εκλεκτό των ελίτ, ο οποίος σήμερα είναι βέβαια και ο κατ’ εξοχήν εκλεκτός της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), τον Μακρόν. Δηλαδή, έναν άγνωστο μέχρι πριν λίγα χρόνια στο ευρύ κοινό (αλλά γνωστό στους κύκλους της Υπερεθνικής Ελίτ) τραπεζίτη επενδύσεων στη γνωστή πολυεθνική Τράπεζα Επενδύσεων Rothschild & Co., τον οποίον προώθησαν αστραπιαία σχεδόν στο ανώτατο αξίωμα της Γαλλικής «δημοκρατίας». Με τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των καναλιών—γεγονός που όλοι αντιλήφθηκαν πια με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου σύμπασα η διεθνής κοινή γνώμη τροφοδοτείται και μανιπουλάρεται με βάση το ανεπίσημο «πρακτορείο Ειδήσεων» της Υπερεθνικής Ελίτ! (με τη δική μας ΕΡΤ να διαπρέπει βέβαια)—κατάφεραν να τον εκλέξουν πρόεδρο και, μάλιστα, για δυο συνεχείς πενταετίες! Οι δε Γάλλοι «αριστεροί» (τύπου ΣΥΡΙΖΑ!) απλά υπάκουσαν τον αντίστοιχο Γάλλο Τσίπρα, τον Μελανσόν, να ψηφίσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από την Λε Πεν. Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί, βέβαια, ότι η Λε Πεν δεν ήταν κάποια φασίστρια ή έστω ακραιφνής εθνικίστρια, αφού στις τελευταίες εκλογές δεν τόλμησε καν να ζητήσει ένα Frexit (το αντίστοιχο του Βρετανικού Brexit) από την στρούγκα της Υ/Ε! Είναι, επομένως, φανερό ότι ήταν η συμμαχία αυτή (κάθε άλλο παρά ανίερη) αστών και «αριστερών» που σφράγισε τα γαλλικά αποτελέσματα, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στις προηγούμενες εκλογές 5 χρόνια πριν (βλ. σχετικό άρθρο του Τ.Φ. από το 2017).

2. Είναι, όμως, επίσης γεγονός ότι, (όπως συνήθως στις Γαλλικές εκλογές) υπήρχε και ένα σημαντικό ποσοστό αποχής που έφτασε σχεδόν στο 30% των ψηφοφόρων.  Ωστόσο, το σημαντικότερο δεν ήταν το ποσοστό αποχής, αλλά η σύνθεση των πολιτών που προτίμησαν να απέχουν από το εκλογικό πανηγύρι. Όπως προέκυψε από στατιστικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων, ήταν κυρίως τα λαϊκά στρώματα (εργάτες, εργατοϋπάλληλοι κ.λπ.) που απείχαν, όχι βέβαια διότι πείστηκαν από τον Γάλλο Τσίπρα (τον Μελανσόν) για να το κάνουν, αλλά γιατί τα λαϊκά αυτά στρώματα ποτέ δεν μετέχουν στα εκλογικά πανηγύρια, αλλά μόνο σε λαϊκές διαδηλώσεις κατά των εκλεκτών των ελίτ, που ήδη ξέσπασαν μερικές μέρες μετά τη «θριαμβευτική» νίκη Μακρόν, όταν τον υποδέχτηκαν με ντομάτες και ό,τι άλλο πρόχειρο ζαρζαβατικό είχαν μπροστά τους. Φυσικά ο Τραπεζίτης της Υ/Ε δεν δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει την πιο κτηνώδη βία κατά των λαϊκών αυτών στρωμάτων, όπως έκανε με τις μακροχρόνιες διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων τις οποίες κυριολεκτικά τις συνέτριψε με την αστυνομική βία…

3. Όλα αυτά βέβαια δεν εμπόδισαν τα άθλια ΜΜΕ που ελέγχει απόλυτα η Υ/Ε να πανηγυρίζουν για την παρωδία «δημοκρατίας» που έχει εγκαθιδρυθεί στη Γαλλία και όχι μόνο. Μάλιστα, είναι ακριβώς αυτός ο απόλυτος έλεγχος των ΜΜΕ (και ιδίως των τηλεοπτικών) ο οποίος εξασφαλίζει την παντοδυναμία της Υπερεθνικής Ελίτ να επιβάλλει τη θέλησή της παντού. Πιο συγκεκριμένα, είναι πιθανό αυτή η παντοδυναμία να μας οδηγήσει ακόμη και σε γενικευμένη σύρραξη, απλώς και μόνο επειδή η Υ/Ε αποφάσισε να τιμωρήσει τη Ρωσία, όταν η τελευταία τόλμησε να αμφισβητήσει το ρόλο που της είχε δώσει η Υ/Ε μέσα στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), δηλαδή, κυρίως, της φθηνής και άφθονης παροχής πρώτων υλών (φυσικό αέριο, πετρέλαιο κ.λπ.).  Όχι τυχαία, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο για την Ουκρανία, ήταν τον ίδιο χρόνο που εκπαραθυρώθηκε η Ρωσία από την «Ομάδα των 8» (G8), δηλαδή το 2014, που ξεκίνησε ουσιαστικά ο υπόγειος «πόλεμος» της Υ/Ε κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο οποίος σήμερα, κάθε μέρα και περισσότερο, μετατρέπεται σε ανοικτό πόλεμο.

4. Βέβαια, δεν είναι μόνο στη Γαλλία που η  “Αριστερά” παίζει αυτόν τον ρόλο έμμεσης στήριξης της ΝΔΤ. Αλλά είναι το γεγονός ότι τα λαϊκά στρώματα αντιλαμβάνονται παντού σήμερα αυτόν τον πραγματικό της ρόλο στην έμμεση στήριξη της ΝΔΤ, που τα κάνει να στρέφονται από την εξοφλημένη «Αριστερά» προς τα κινήματα εθνικής κυριαρχίας, όπως το Brexit χθες και τον Όρμπαν σήμερα. Το Brexit, συγκεκριμένα, έδωσε τη δυνατότητα στα βρετανικά λαϊκά στρώματα να φύγουν από τη γνωστή στρούγκα της Υ/Ε, την ΕΕ, η οποία εκφράζει άμεσα τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Φυσικά, η διαδικασία αυτή δεν παύει να είναι αντιφατική, όταν τα πολιτικά κινήματα που αναλαμβάνουν το ρόλο να στηρίξουν τον αγώνα για εθνική κυριαρχία των λαϊκών στρωμάτων, ελέγχονται από επαγγελματίες πολιτικούς τύπου Μπόρις Τζόνσον, οι οποίοι επί της ουσίας εκμεταλλεύονται τα λαϊκά κινήματα για να προωθήσουν τις προσωπικές, συνήθως, επιδιώξεις τους, καθώς και τα συμφέροντα εκείνου του τμήματος των ελίτ των οποίων τα οικονομικά συμφέροντα υπέφεραν μέσα στην ΕΕ από ισχυρότερες ελίτ μέσα στην ΕΕ (π.χ. τη γερμανική). Κάτι παρόμοιο μπορεί βέβαια να συμβεί αύριο και με το κόμμα του Όρμπαν.

5. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία δεν πρέπει να στηρίζονται σε επαγγελματίες πολιτικούς αλλά στη λαϊκή αυτό-οργάνωση. Η λαϊκή αυτό-οργάνωση σε περίπτωση ιδιαίτερα δημοψηφισμάτων (σαν του Brexit) μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο στο να αποκόψει μια χώρα από τους θεσμούς της Υπερεθνικής Ελίτ. Προϋποτιθέμενου, όμως, βέβαια ότι η λαϊκή αυτό-οργάνωση δεν θα περιορίζεται απλά στο να υποχρεώσει την πολιτική ελίτ ν’ αποκόψει μια χώρα από τους θεσμούς της ΝΔΤ, αλλά και ότι θα την εξαναγκάσει, στη συνέχεια, να εφαρμόσει στην πράξη τη ρήξη των δεσμών με την Υ/Ε , σε έναν αγώνα για τη δημιουργία αυτοδύναμων πολιτικών και οικονομικών δομών, μέσα από την ενίσχυση των δομών λαϊκής αυτό-οργάνωσης, σε κάθε χώρα που καταφέρνει ν’ αποκοπεί από την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.