ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΥ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΠΟΝΗΣ

1. Ποιος ήταν Έλληνας πριν από περίπου έναν αιώνα -δηλαδή στις αρχές του 20ου ή στα τέλη του 19ου αιώνα- με βάση το ελληνικό κράτος; Ήταν τρεις, και μαζί τους είχαν και έναν κούκο. Παραδείγματος χάριν, στην Πελοπόννησο «είχαμε» Έλληνες, ενώ στην Κρήτη «δεν είχαμε» -ακόμη- Έλληνες. Αν η Ελλάδα ασπαζόταν τον civic nationalism και το jus soli (δες παρακάτω) θα έλεγε πως Έλληνες είναι οι Πελοποννήσιοι, οι ΣτέρεοΕλλαδίτες και κάποιοι Θεσσαλοί, και τέλος. Επειδή οι Έλληνες ήταν διεσπαρμένοι σε διάφορους χώρους της αυτοκρατορίας, το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να ενστερνιστεί το δίκαιο εδάφους, αλλά το κληρονομικό δίκαιο.

Ο «αστικός ή φιλελεύθερος εθνικισμός» (πιο γνωστός ως civic nationalism), θεμελιώνεται στο «δίκαιο εδάφους» (jus soli), δηλαδή στη σύνδεση της εθνικότητας και της ιθαγένειας-υπηκοότητας με το έδαφος, ανεξάρτητα από την καταγωγή. Αποτελεί περίπτωση εδαφικού χώρου. Ο «εθνοτικός εθνικισμός» (γνωστός ως ethnic nationalism), εδραιώνεται στο -κληρονομικό- «δίκαιο αίματος» (Jus sanguinis), όπου δεν καθορίζεται η εθνικότητα και η ιθαγένεια-υπηκοότητα από το έδαφος, αλλά από την καταγωγή και κληρονομιά των γονέων (ισχύει και για ανθρώπους που βρίσκονται εκτός των ορίων του κράτους, στη διασπορά, όπως στις περιπτώσεις των Ελλήνων που ήταν διεσπαρμένοι σε διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας, αλλά και εκτός αυτής). Αποτελεί περίπτωση δικτυωτού -μη εδαφικού- χώρου. Οι λαοί που είχαν διεσπαρμένους γεωγραφικά πληθυσμούς ήταν αδύνατον να ενστερνιστούν το «δίκαιο εδάφους».

Τα επόμενα (2), αν και ουσιαστικά αποτελούν διαφορετικό θέμα, κάνουν εμφανές το παράδειγμα του ασυνεχούς σποραδικού μη εδαφικού χώρου (συντεκτικά στοιχεία του οποίου αποτελούν η γλώσσα, η πίστη, η κληρονομιά κ.λπ).

2. Ο Υψηλάντης γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη (Οθωμανική Αυτοκρατορία), ο Καποδίστριας στην Κέρκυρα (Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας), η Λασκαρίνα Πινότση («Καπετάνισσα» που μετά θάνατον της αποδόθηκε τιμητικά ο τίτλος της Ναυάρχου του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού – η μόνη και η πρώτη γυναίκα σε παγκόσμια κλίμακα που κατείχε τέτοιον τίτλο) στην Κωνσταντινούπολη (Οθωμανική Αυτοκρατορία), ο Κάλβος στη Ζάκυνθο (Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας), ο Ρήγας γεννιέται στο Βελεστίνο, ο Κοραής στη Σμύρνη και ο Αθανάσιος Πάριος-Τούλιος στην Πάρο (Οθωμανική Αυτοκρατορία), ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης (σημαντική φιγούρα για τον ξεσηκωμό της Κρήτης, που φτάνει μέχρι τον Λίβανο μαζί με τον Βάσο Brajević Μαυροβουνιώτη) στο Δελβινάκι της Ηπείρου, ο Αθανάσιος Νικομηδείας και ο Θεοφύλακτος Θησεύς στην Κύπρο (ο τελευταίος από τον Στρόβολο), η Μαντώ Μαυρογένους γεννιέται στη Τεργέστη (οριακά Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Αυστριακή Αυτοκρατορία), ο Άνθιμος Γαζής στις Μηλιές Πηλίου, ο Γεώργιος Κλεόβουλος (μαθητής του Βενιαμίν Λέσβιου) στη Φιλιππούπολη (Plovdiv), η Αγγελική Πάλλη στο Livorno της Τοσκάνης, ο Κανάρης και ο Ιωάννης Βαρβάκης-Λεόντης στα Ψαρά, ο Ιωάννης Φιλήμων, η Σαπφώ Λεοντιάς και ο Στέφανος Σκουλούδης στην Κωνσταντινούπολη, ο Γεώργιος Τερτσέτης και ο Αναστάσιος Πολυζωίδης στη Ζάκυνθο (Επτάνησος Πολιτεία) και το Μελένικο (Οθωμανική Αυτοκρατορία, Βουλγαρία) αντίστοιχα, ο Βιζυηνός στη Βιζύη (Vize) της Θράκης (Οθωμανική Αυτοκρατορία, Τουρκία), ο Γαβριήλ Μαρινάκης και ο Παντελής Πρεβελάκης στις Μαργαρίτες και στην πόλη του Ρεθύμνου, ο Παύλος Μελάς στη Μασσαλία (οριακά Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, Τρίτη Γαλλική Δημοκρατία), ο Καβάφης, η Πηνελόπη Δέλτα-Μπενάκη και ο Κωνσταντίνος Παρθένης στην Αλεξάνδρεια (οριακά Οθωμανική Αιγύπτος), ο Ανδρέας Εμπειρίκος στη Brăila της Ρουμανίας και ο Σεφέρης στη Σμύρνη, ενώ o -ξεχασμένος- Σταμάτης Κλεάνθης στο Βελβεντό Κοζάνης (Οθωμανική Αυτοκρατορία) και ο «Γέρος του Μοριά», στο Ρωμιοβούνι (ή Ραμοβούνι) Μεσσηνίας.

3. Ουδείς από τους προηγούμενους γεννήθηκε στην Αθήνα. Στην Αθήνα εγκαθιδρύεται το Βαυαριστάν-Βαρβαριστάν, το αναβιωμένο Δουκάτο-Κράτος των Αθήνών, το οποίο στις μέρες μας γνωρίζει την αποκορύφωση του, με την τωρινή ανείπωτη και άνευ ιστορικού προηγούμενου παρακμή και κατάπτωση την οποία ζούμε. Η έκταση και το βάθος αυτής της ιστορικής παρακμής, κατάπτωσης και κατάντιας, δεν γίνεται αντιληπτή από αρκετούς. Πέρα από τον μικρο-κομματικό/παραταξικό χρόνο-ρυθμό που προσπαθεί να επιβάλλει το αποσυντιθέμενο σύστημα εξουσίας προκειμένου να αυτοσυντηρηθεί (μόνη επιδίωξη της εξουσιαστικής αυτής δομής και των μονάδων της -ως συστημικών και φυσικων οντοτήτων- εκτός από την «παλαιομοδίτικη» νομή του κράτους, είναι η ενσωμάτωση στην «ευρωπαϊκή-δυτική» υπερδομή ως τοπικός βραχίωνας και μηχανισμός εγχώριας επιβολής της και η αναγνώριση της ως τοπική ελίτ), ως αιτίες για την μη αναγνώριση της σημερινής παρακμής από αρκετούς, μπορούν να θεωρηθούν η (εσωτερική) αποδιοργάνωση και η απώλεια τόσο της χρονικής-ιστορικής προοπτικής όσο και της χωρικής-παγκόσμιας διάστασης, και ο αποσυντονισμός-αποσύνδεση από το διεθνές-παγκόσμιο περιβάλλον (εξωτερικό). Δηλαδή ένα υποκείμενο -που ζει στον κόσμο του- στιγμιαίου παρόντος (βλέπωντας το πολύ μέχρι ένα-δύο βήματα πέρα από τα πόδια του, στρουθοκαμηλίζοντας και απωθώντας), που εκχυδαϊσμένο και εξευτελισμένο λειτουργεί συνεχώς μικρο-ωφελιμίστικά, ασχολείται με λογιστικές μονάδες, κοιτάζοντας τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο ή/και την Ουάσινγκτον -τα αφεντικά-, σαν σκυλάκι που κουνάει την ουρά του.

Σημείωσεις

(1)

• Περί το 1897, υπήρχαν περίπου 2.5 εκατομμύρια εντός των ορίων του ελλαδικού κράτους και ανάλογος αριθμός, εκτός. Έθνη που ζούσαν υπό συνθήκες διασποράς και με εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό τους εκτός από τον πολιτικά οριοθετημένο εδαφικό χώρο («κράτος») δεν ήταν δυνατόν να αποδεχτούν τον «φιλελεύθερο εθνικισμό» και το δίκαιο εδάφους-jus soli. Η επιλογή εξαρτάτο από την ιδιαιτερότητα και τις ανάγκες κάθε περίπτωσης και όχι μόνον από λόγους ιδεολογίας. Οι Ινδοί, οι Βραζιλιάνοι και οι Ινδονήσιοι, αποτελούν έθνη που αυτο-κατανοούνται ως πολυ-εθνοτικά και πολυ-φυλετικά έθνη. Η Βραζιλία ακολουθεί το jus soli, η Ινδία το Jus sanguinis ενώ στην Ινδονησία υπάρχει συνδυασμός και σύνθεση τόσο του jus sanguinis όσο και του jus soli (βλέπουμε πόσο σύνθετο είναι το ζήτημα jus sanguinis – jus soli).

(2) και (3)

• Το νεο-εγκθιδρυθέν αναβιωμένο Δουκάτο των Αθήνων, συμβολίζει το hijacking της Εθνεγερσίας, Παλιγγενεσίας ή της «Επανάστασης» και αποτελεί ταφόπλακα τους. Κολοκοτρώνης, Λασκαρίνα, Καραϊσκάκης, εάν το ελληνικό έθνος είχε το εκτόπισμα και τη βαρύτητα άλλων έθνων, μάλλον θα ήταν προσωπικότητες υπερεθνικού βεληνεκούς (ο Καραΐσκος ή Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν αξιολόγοτατος και ικανότατος πολυνίκης στρατηγός, τον οποίο φρόντισε να κατασυκοφαντίσει ο άνθρωπος του οποίου το όνομα δεν επιθυμώ να γράψω. Ήταν Σαρακατσάνος, δηλαδή στα τούρκικα «μαύρος φυγάς». Μαυροντυμένοι, όπως είναι οι παραδοσιακές φορεσιές τους, που έφευγαν στα βουνά κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου – χρειάζεται βέβαια λεπτομερέστερη αναφορά στους Σαρακατσάνους και την ταυτότητα τους. Ο Καραϊσκάκης δεν σκοτώθηκε, δολοφονήθηκε). Μόνο εφόσον Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, «Μπουμπουλίνα» και διάφοροι άλλοι περίεργοι, φύγουν απο τη μέση, γίνεται δυνατόν να εγκαθιδρυθεί το καθεστώς που ισχύει μέχρι και σήμερα. Το καθεστώς «προστασίας» (και «εξάρτησης»). Το σχήμα μέχρι τις μέρες μας έχει χονδρικά ως εξής: Οι Τούρκοι είναι ισχυροί, νικάνε και είναι «απειλή», προκειμένου τα κοροίδα να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους (π.χ, δάνεια, υπακοή ή άλλες εξωτερικές υποχρεώσεις) και κυρίως να χρειάζονται και να αποδεχονται «προστασία» (το ίδιο σχήμα χρησιμοποιείται στις μέρες μας και με το ευρώ: μη βγούμε από το ευρώ, μας έφαγαν οι Τούρκοι. Το ευρώ βέβαια στρατηγικά είναι άσχετο με αυτό το ζήτημα – αρκούσε η Ε.Ε, επίσης από το 1833 μέχρι το 1999-2002 δεν είχες ευρώ. Οι Τούρκοι, αν είναι να σε φάνε, ή ορθότερα να σε καταπιούν, θα το κάνουν μέ ή χωρίς ευρώ, όπως το κάνουν). Οι «σύμμαχοι και εταίροι» σώζουν και όλα τα γνωστά που ακούτε τα τελευταία χρόνια. «Προστασία» στις μέρες μας χρειάζονται και οι Τουρκομάνοι στη Συρία -παλαιότερα οι κάτοικοι της Γιουγκοσλαβίας- και οι Κούρδοι του Ιράκ (προκειμένου να ελέγχουμε τη Μοσούλη – ελπίζω αυτοί οι άνθρωποι να είναι κάπως κυνικοί, γιατί και πριν έναν αιώνα σε Κούρδους αναφερόταν η Συνθήκη των Σεβρών αλλά Μοσούλη εννοούσε), «προστασία» όμως χρειάζονται και οι Σύριοι, «προστασία» χρειάζεται επίσης και το Ισραήλ, «προστασία» και η Ταιβάν και η Ν. Κορέα, «προστασία» και οι χώρες της Βαλτικής, «προστασία» και οι Φιλιππίνες, «προστασία» χρειάζονται και οι Τούρκοι, «προστασία» και οι Ουιγούροι, οι Νιγηριανοί ή το Θιβέτ, «προστασία» και οι κάτοικοι της Λιβύης, «προστασία» χρειάζεται γενικά και η «Ευρωπη» (από τους Ρώσους), και πάει λέγοντας. Γενικότερα, όλοι πρέπει να τίθενται υπό καθεστώς «προστασίας». Δύο αιώνες τα ίδια πράγματα.

• Το μεγάλο πανηγύρι ξεκινάει όταν δεν υπάρχουν πλέον Έλληνες σχεδόν πουθενά αλλού εκτός της Ελλάδας (αφού κλειστήκαμε εδώ μέσα – αργότερα βέβαια πάλι θα ξαναφύγουμε, θα ξαναβγούμε εκτός). Tότε αρχίζει το υλικό-πνευματικό άλεσμα, το οποίο καταλήγει στα σημερινά επίπεδα υποστάθμης. Καθεστώς «προστασίας», δολοφονίες, αιφνίδιοι θάνατοι, διχασμοί και εμφύλιοι διαφόρων μορφών (εθνικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί πολιτισμικοί), εξωθεσμικές και εξωεθνικές παρεμβάσεις και επεμβάσεις, αλλοιώσεις πολιτικών συστημάτων, «εκσυγχρονισμοί», μεταμφιεσμένοι «κεμαλισμοί» έκδοση no15, «αναπτύξεις» και «εξευρωπαϊσμοί», οικονομικές πιέσεις, απειλές και κρίσεις, πολιτικές κρίσεις και αποσταθεροποιήσεις, πολιτιστικές και ιστορικές αλλοιώσεις και χειραγωγήσεις ταυτοτήτων, παπαγαλίες, παραμυθίες, αποτελούν το θέατρο σκιών-επιχειρήσεων προκειμένου το κράτος να επιτελεί το ρόλο του. Τα αποκιακά παραρτήματα, τα στημένα ή ασπόνδυλα κράτη και τα client-vassal states, δεν μπορούν, δεν έχουν τις προϋποθέσεις, να σταθούν στον νέο παγκόσμιο ιστορικό αιώνα.

Bonus

Μη άμεσα σχετιζόμενο, καλό είναι όμως να αναφερθεί. Αρκετές οθωμανικές προσωπικότητες ήταν, μερικώς ή ολοκληρωτικά, έλληνικής καταγωγής μουσουλμάνοι, τόσο παλαιότερα ιστορικά, όσο και τα νεώτερα χρόνια. Σε ό,τι αφορά τα νεώτερα χρόνια (γιατί αν πιάσουμε τα παλαιά χρόνια δεν θα τελειώνουμε), ενδεικτικά ονόματα είναι ο ποιητής Tevfik Fikret (οι πολιτικές του απόψεις αντίθετες προς τον Abdul Hamid II), ο καλλιτέχνης, ζωγράφος, διανοούμενος, αρχαιολόγος Osman Hamdi Bey, ο Hüseyin Hilmi Pasha και ο Ahmed Vefik Pasha (πολιτικοί, διπλωμάτες κ.λπ). Μάλιστα ο τελευταίος, ο Ahmed Vefik, ήταν και πρωτεργάτης του Παν-Τουρκισμού! (απ’ ό,τί φαίνεται είναι «ανήσυχα» πνεύματα οι ελληνικής καταγωγής, είτε μονοθεϊστές, είτε πολυθεϊστές, είτε αθεϊστές). Σχετικά παλαιότερη προσωπικότητα που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι και ο Mikhail Mishaqa. Ιστορικά, γίνεται πανικός ή της κολάσεως.

.~`~.

ΙΙ

Κατά την τελευταία ομιλία του, στην Προύσα (Bursa), ο Erdoğan τόνισε πως η ιστορία της Τουρκιάς αποτελείται-συντίθεται από τις ιστορίες 16 διαφορετικών κρατών που συμβολίζονται-αναπαρίστανται στην προεδρική σφραγίδα (επόμενη παράγραφος). Πιο συγκεκριμένα δήλωσε: «Έχουμε ιστορία 2.200 χρόνων. Ο ακρογωνιαίος λίθος της παρουσίας μας σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή είναι η μάχη του Μαντζικέρτ το 1071 και το Σελτζούκικο Κράτος της Ανατολίας, το οποίο ιδρύεται το 1075. Στο πλαίσιο αυτό… φέτος γιορτάζουμε την 93η επέτειο της Δημοκρατίας μας, μαζί με την 941η επέτειο του Σελτζούκικου Κράτους και την 717η επέτειο του Οθωμανικού Κράτους. Επειδή όλα αυτά τα κράτη δημιουργήθηκαν και υπήρξαν υπό τον τίτλο της Τουρκίας». Εν συνεχεία δήλωσε πως «στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, η έκφραση Τούρκος χρησιμοποιείται για να αναφερθεί στους Μουσουλμάνους, ακόμα και στο ίδιο το Ισλάμ. Αν ακούτε τη λέξη Τούρκος σε αυτές τις περιοχές, να είστε σίγουροι ότι αναφέρεται σε όλους τους Μουσουλμάνους ανεξάρτητα από την καταγωγή και την εθνικότητά τους… θα πρέπει στο εξής να διδάξουμε την ιστορία και τον πολιτισμό μας στη νέα γενιά, υπό το φως αυτών των αληθειών».

Ας μείνουμε στο πολύ ενδιαφέρον θέμα της προεδρικής σφραγίδας και των 16 αυτοκρατοριών. Η αναφορά είναι στο νέο προεδρικό σύμβολο (αρκετά παλαιό στην πραγματικότητα) που έχει γίνει ευρύτερα γνωστό το τελευταίο διάστημα, και του οποίου λίγοι έχουν αντιληφθεί το περιεχόμενο, τη σημασία και τον συμβολισμό. Τα 16 κράτη ή οι 16 «τουρκικές αυτοκρατορίες» που αναπαριστώνται στην προεδρική σφραγίδα με τα 16 αστέρια, τα οποία περιβάλλουν ένα κεντρικό μεγάλο αστέρι-ήλιο (που συμβολίζει την τουρκική δημοκρατία) και αναφέρεται ο Erdoğan, ξεκινούν από τις πρώτες (προ-μονοθεϊστικές) αυτοκρατορίες των Ούννων, με απαρχή την ευρωπαϊκή και ευρασιατική Αυτοκρατορία των Ούννων (Xiongnu των Κινέζων) και την αυτοκρατορία των Εφθαλιτών (ή Λευκών Ούννων), συνεχίζονται με τα Χανάτα των Γαλάζιων ή Ουράνιων Τούρκων (Göktürk), των Αβάρων (οι οποίοι μαζί με Σλάβους υπό τους Σασσανίδες Πέρσες πολιόρκησαν για πρώτη φορά την Κωνσταντινούπολή το 626 μ.Χ), των Χαζάρων, των Ουιγούρων και των Καραχανιδών, τους Γαζναβίδες και τη Δυναστεία των Χωρεσμίων, φτάνοντας στην αυτοκρατορία των Σελτζούκων, στην περίφημη Χρυσή Ορδή, στην αυτοκρατορία του Ταμερλάνου και την Αυτοκρατορία των Μουγκάλ (Μογγολική αυτοκρατορία της Ινδίας), καταλήγοντας φυσικά στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Κατά αυτόν τον τρόπο, ως πρόγονοι και ιστορικές μορφές της τουρκικής ιστορίας θεωρούνται προσωπικότητες όπως ο Αττίλας, ο Alp-Tegin, ο Batu Khan, ο Ταμερλάνος, ο Babur (ο οποίος από την πλευρά του πατέρα του είχε συγγένεια με τον Ταμερλάνο και από την πλευρά της μάνας του με τον Τζένγκις Χαν) και φυσικά ο Οσμάν Γαζής, ο οποίος αποτελεί ένα σχεδόν μυθικό πρόσωπο.

Από αυτό το δόγμα των «16 τουρκικών αυτοκρατοριών» προέκυψαν και οι ενδυμασίες που σε ορισμένες φωτογραφίες φαίνονται όταν o Erdoğan υποδέχεται ξένους ηγέτες. Ενδυμασίες, τις οποίες στην Ελλάδα προσλάβαμε ως «κιτς», δίχως όμως να αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβόλιζαν ή την ακριβή σημασία τους (αντιστοίχως υπάρχουν και 16 σημαίες). Ο συμβολισμός τους λοιπόν είναι τα 16 κράτη ή οι 16 αυτοκρατορίες που σχετίζονται με την τουρκική ιστορία. Το δόγμα αυτό, των «16 τουρκικών αυτοκρατοριών», αποτελεί μια ανανέωση του τουρκικού εθνικισμού που έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του 1970, και το οποίο «θεσμοποιείται» και γίνεται ευρύτερα γνωστό μετά από το πραξικόπημα του 1980. Δεν είναι ούτε ακριβώς Παν-Τουρκισμός (με ή χωρίς Ισλάμ) όπως συνήθως λέγεται, ούτε απλά Παν-Τουρανισμός. Όλα τα προηγούμενα μεταξύ τους, δημιουργούν μερικώς αλληλεπικαλυπτόμενα επίπεδα (γλωσσικά, εθνοτικά, θρησκευτικά, γεωγραφικά, ιστορικά). Όπου δεν φτάνει ο τουρκισμός (είδαμε νωρίτερα την αναφορά για την ταύτιση των όρων Μουσουλμάνος και Τούρκος σε συγκεκριμένες περιοχές) φτάνει ο ισλαμισμός (π.χ μέσω του σουνιτισμού στους Άραβες, τη Μαλαισία ή την Ινδονησία), όπου δεν φτάνει ο τουρκοισλαμισμός φτάνει ο τουρανισμός (Ουγγαρία, Εσθονία-Φινλανδία ή ακόμη και Ιαπωνία), ενδεχομένως με πρόσημα πολυθεϊσμού-νεο«παγανισμού», γλωσσικά ή άλλα, και ούτω καθεξής.

Σημείωση

Οι Αζέροι είναι μουσουλμάνοι αλλά δεν είναι σουνίτες (όπως η πλειοψηφία των τουρκικών φύλων), είναι σιίτες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και σε ό,τι αφορά τους Τούρκους, έρχεται το γλωσσικό και εθνοτικό στοιχείο στην επιφάνεια (καθώς το θρησκευτικό-δογματικό και το πολιτιστικό προσεγγίζει το Ιράν). Δίχως να επεκταθώ, διότι το θέμα είναι λεπτό και επίκαιρο, να σημειώσω πως οι Κούρδοι στην πλεοψηφία τους είναι μουσουλμάνοι σουνίτες, γλωσσικά όμως συγγενεύουν με τα ιρανικά φύλα (και εθνοτικά, αλλά αυτό αποτελεί μεγάλη κουβέντα στις μέρες μας – πάντως Κούρδοι και Πέρσες είναι αυτόχθονες στην περιοχή). Άρα, στην περίπτωση των Κούρδων είναι το θρησκευτικό και το αυτοκρατορικό (οθωμανική αυτοκρατορία, σουλτανάτο, χαλιφάτο, σουνιτικό Ισλάμ) που έρχεται στην επιφάνεια από πλευράς Τούρκων. Με αφορμή τους Κούρδους, έχει ενδιαφέρον μια σύντομη αναφορά στους Αλάνούς (που συσχετίζονται γλωσσικά με τη σημερινή Οσσετία). Οι Κούρδοι, εν τέλει, ασπάζονται το Ισλάμ, οι Αλάνοί, εν τέλει, τον Χριστιανισμο (ιρανικά φύλα και τα δύο). Οι Αλάνοί, έφτασαν μαζί με τους Βάνδαλους μέχρι τη Γαλατία και την Ιβηρική, και με τους Μογγόλους μέχρι το Karakorum και την Κίνα (επίσης υπήρχαν αρκετοί Αλάνοί στην Καταλανική Εταιρεία). Κάποιοι από αυτούς, στην πορεία, έγιναν χριστιανοί, κάποιοι άλλοι -λιγότεροι- μουσουλμάνοι. Παντού απώλεσαν τη συνείδηση και την ταυτότητα τους και αφομοιώθηκαν, πλήν της Οσσετίας (η πλειοψηφία τους είναι χριστιανοί ορθόδοξοι). Όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις-μετασχηματισμοί (ενός λαού που εθνοτικά είναι Α και γλωσσικά Β, και επιλέγει θρησκευτικά το Γ και δογματικά το Δ), αποτέλεσαν επιλογές που καθόρισαν την ετερότητα, την αυτονομία ή/και την ιστορική επιβίωση των λαών αυτών (όσο κι αν ορισμένοι επιμένουν να κλείνουν τα μάτια ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα). Έτσι αφομοιώνονται ή/και εξαφανίζονται λαοί από το ιστορικό προσκήνιο, ή επιβιώνουν.

.~`~.

IIΙ

Γνωρίζατε πως οι Τούρκοι έχουν τη δική τους Eurovision; Turkvision την ονομάζουν. Οι συμμετέχοντες είναι από χώρες που είτε είναι τουρκόφωνες (γλωσσικά) είτε εθνοτικά σχετίζονται με τα τουρκικά φύλα. Περίπου 21 κράτη, δημοκρατίες και ομόσπονδα κρατίδια συμμετείχαν το 2015. Ο συνολικός πληθυσμός των κρατών που συμμετείχαν (μη λαβανόντας υπόψη τη Γερμανία και τα κρατίδια της Ρωσίας) προσεγγίσε τα 300 εκατομμύρια. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω στην Turkvision προς το παρόν (θα επανέλθω μελλοντικά). Εκείνο που θέλω να θίξω είναι το εξής: Μα πως είναι δυνατόν; Θα αναρωτηθεί κάποιος.

Οι Τούρκοι, οι έξυπνοι Τούρκοι που έχουν αυτοκρατορικό παρελθόν, αντιλαμβάνονται τον όρο «Τούρκος» ως πολιτιστική κατηγορία (και όχι απλά ως εθνική). Τούρκος όπως λέμε «Ευρωπαίος». Οι ιδεολόγοι εν Ελλάδι «ευρωπαϊστές» επιθυμούν οι Έλληνες να είναι οι Τουρκομάνοι, οι Κιργίζιοι ή οι Τάταροι των «Ευρωπαίων». Δηλαδή να αποτελούν ό,τι όλοι οι προηγούμενοι για τους Τούρκους. Μια υποκατηγορία της πολιτιστικής ταυτότητας-κατηγορίας «Ευρωπαίος» (οι Κύπριοι θα είναι οι Τσουβάσοι των «Ευρωπαίων», δηλαδή ό,τι είναι οι Τσουβάσοι για τους Τούρκους, a la Europa). Μόνο που η πολιτιστική κατηγορία «Ευρωπαίος» είναι απείρως μεγαλύτερο παραμύθι σε σχέση με την πολιτιστική κατηγορία «Τούρκος», η οποία ιστορικά είναι υπαρκτή (σε αντίθεση με τον όρο «Ευρωπαίος» που αποτελεί ένα ολοκληρωτικά νεόδμητο ιδεολόγημα το οποίο δεν συναντάμε σε καμία ιστορική περίοδο και σε κανένα ιστορικό κείμενο – όπως π.χ, συναντάμε Λατίνους, Φράγκους, Ρωμαίους κ.λπ). Η κατηγορία «Τούρκος» είναι υπαρκτή ιστορικά κατηγορία, εθνικά, πολιτιστικά, γλωσσικά και εθνοτικά. Αντίθετα, δεν υπάρχει «ευρωπαϊκό» έθνος ή «ευρωπαϊκή» γλώσσα. Μιλάμε ουσιαστικά για λατινικές-ρομανικές και γερμανικές γλώσσες (γι’ αυτό θα μάθετε να γράφετε με λατινικούς χαρακτήρες και να μιλάτε αντίστοιχες ή γερμανικές γλώσσες).

Γνωρίζετε τον όρο »Turkification» (αφομοίωση, αποικιοποίηση, cultural imperialism κ.λπ); Ο αντίστοιχος όρος είναι »Europeanisation». Οι Τούρκοι, μέσω της Turkvision, κάνουν στους Τουρκομάνους και τους Τσουβάσους για παράδειγμα, ό,τι οι «Ευρωπαίοι» στους Έλλαδιτες και τους Κύπριους. Ο εξ«ευρωπαϊσμός» είναι το αντίστοιχο του εκτουρκισμού.

Σημείωσεις

[-] Αναφέρομαι σε Τουρκομάνους (Turkmens) και Τσουβάσους (Chuvash) γιατί είναι παρεμφερή τα πληθυσμιακά τους μεγέθη αριθμητικά με τα μεγέθη των Ελλαδιτών και των Κυπρίων.

[-] Αλήθεια, γιατί παιδιά του δημοτικού έχουν ως υποχρεωτική την εκμάθηση της γαλλικής ή της γερμανικής γλώσσας στα σχολεία, και όχι π.χ, τα ισπανικά, τα κινεζικά ή άλλες επίσημες γλώσσες του Ο.Η.Ε; Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη γερμανική, με ποιο κριτήριο; Η γερμανική αποτελεί απλά μια τοπική-περιφερειακή ευρωπαϊκή γλώσσα δίχως κανένα παγκόσμιο εκτόπισμα και καμία βαρύτητα ή εμβέλεια σε πλανητική κλίμακα. Τι δουλειά έχουν τα παιδιά να μάθαίνουν γερμανικά; (εντάξτε το ερώτημα αυτό στα πλαίσια του τεράστιας σημασίας ζητήματος που έχει τεθεί τον τελευταίο καιρό, για το αν η αγγλική – η Lingua Franca της εποχής μας – θα πάψει να αποτελεί επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Οι επίσημες γλώσσες του Ο.Η.Ε είναι έξι: η αγγλική (με περίπου 1,4 δις ομιλούντες προσεγγιστικά), η κινεζική (1,3 δις), η ισπανική (440-560 εκατομμύρια), η αραβική (420 εκατομμύρια), η ρωσική και η γαλλική (περίπου 220-270 εκατομμύρια), ενώ έχουν προταθεί επόμενες να είναι η ινδική, η βεγγαλική, η πορτογαλική και η τουρκική. Από που και ως που γερμανικά; Turkification a la Europa ή »Europeanisation» a la Turca.

[-] Οι Κύπριοι, οι Πόντιοι, οι Κρητικοί κ.λπ, κάτοικοι της Ουκρανίας και της Ρωσίας, απομεινάρια μουσουλμάνων ή/και χριστιανών που βρίσκονται σε εξω-ελλαδικούς χώρους και μιλάνε παραλλαγές της ελληνικής, είναι Έλληνες. Και γιατί να μην προσεγγίσω τον όρο Έλληνας ως υπαρκτή πολιτιστική (όχι εθνο-θρησκευτική) κατηγορία την οποία οι Ελλαδίτες αντιλαμβάνονται μονάχα ως εθνική κατηγορία; Δεν είναι οι Έλληνες «Ευρωπαίοι», υπό την εξής ένοια: Αν θεωρήσουμε το «Ευρωπαίος» ως πολιτιστική κατηγορία, τότε το «Έλληνας» είναι αντίστοιχη πολιτιστική κατηγορία του νεοπαγούς όρου «Ευρωπαίος» και του πολιτιστικού όρου «Τούρκος» (μόνο που οι κατηγορίες Έλληνας και Τούρκος είναι υπαρκτές ιστορικά πολιτιστικές και γλωσσικές κατηγορίες, σε αντίθεση με το «Ευρωπαίος» – φοβούνται να πουν τις πολιτιστικές και γλωσσικές κατηγορίες Λατίνικος ή Ρομανικός και Γερμανικός ή Τευτονικός οι άνθρωποι ή/και τις αποκρύβουν πίσω από την κενή περιεχομένου αοριστολογία «Ευρωπαίος»). Κατανοήστε τι είναι και τι σημαίνουν οι επόμενοι όροι: Turkification, Romanization-Latinization, Arabization, Germanisation, Europeanisation. Στην Ελλάδα έχουμε Romanization-Latinization και Germanisation με την προβιά του »Europeanisation».

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com